artık uzatmayacağım. eve döndüm, yine uzun süre hiçbirşey yapmadım. işten zaten çıkmıştım ev sahibi sürekli kira diye geliyordu. böyle yaşayamazdım. artık maaş aramaksızın kiramı ve içkimi karşılayacak bir iş bulmam gerekiyordu. zaten yemek yemiyordum doğru düzgün. o evden çıkamazdım onunla bir yığın anımız vardı. o evde kaldım beyler. işe girdim, kimseyi sevemedim birdaha. ölen bir çocuğum giden bir sevgilim ve evini bırakın sokağından geçmediğim bir annem vardı artık. aradan belki 1 sene kadar geçmişti. ayda yılda bir seçili arayıp durum kontrolu yapardım görüşüp görüşmediklerini bilmediğimden. zarf vermezdi. en son aradığımda evlendiklerini 11 aylık evli olduklarını çocuklarının olmadığını söyledi. beni sevdiğini söylemesini istemiş seçilden. kendimce bir gibtir savurdum içimden. çocukları olmamıştı beyler. belki alakam yok ama ben üzülmüştüm. çocuk sahibi olamayacaktı. aradan şuan 2 seneden fazla geçmiş bulunuyor ve ben hala aynı ilçede, aynı mahallede, aynı sokakta, aynı apartmanda, aynı dairedeyim, aynı yatak odasında yatıyorum. herşeyi hala duruyor.. gelmeyeceğini bildiğim birini bekliyorum. sevdiklerinize sahip çıkın beyler. ne olursa olsun bırakmayın onları. ölün ama bırakmayın, ben ölemedim, yaşamadımda. her zaman giren takılan biri değilim. dinlediniz allah razı olsun hepinizi seviyorum.