Ailenin hep ezik çocuğu oldum beyler.Fiziksel olarak da zayıftım çok.Ailem dahil,çevremdeki herkes zayıflığımla kısalığımla taşak geçiyordu.Uzun süre kafama taktım bunları.Daha sonra giblememeye başladım.Nasıl oldu bende bilmiyorum,gram giblemedim kimseyi.Yaklaşık 6 senedir bu giblememezlik hali devam ediyor.

Yaşım 16 o zamanlarda.Herkes tam gaz taşak geçmeye devam ediyor benle.Okulu falanda bırakmıştım o zamanlarda.Abilerim benden iriydi.Ailede herkes iri yarı uzun boyluydu,ben gib gibiydim.Okulu bırakınca kendim iyice eve kapattım.Saçlarım uzayınca iyice karı gibi görünmeye başladım.Bu sefer "muallak" diyerekden dalga geçmeye başladılar.Hayatımın her anında insanlara taşak konusu veriyordum hep.

Edit:
Beyler hikayeye bu başlık altında devam ediyorum.

http://www.incisozluk.com...zdi%C4%9Fim-bir-hikayeyi/

Ve gelmişlerdi onları görünce aşırı derecede heyecanlanmıştım daha sonra yanlarına gidip hayırdır lan dıbına kodumun kelaynakları diyip bitanesine yumruğu vurdum sonra diğerleri benim zütümü açıp çatır çutur gibtiler. Şimdide hastaneden yazıyorum

Aralarında geçen muhabbeti sadece dinliyordum. Hiç konuşmuyordum. Sürekli konuşuyorlar, gülüyorlar.Ben onlar gibi olamıyordum. Sebepsiz bi huzursuzluk, mutsuzluk vardı içimde. Biraz daha yürüdükten sonra ufak bi kafeye oturduk.Çok geçmeden kızlar bi muhabbet açtılar."Kaslı erkekler böyle karizma oluyor yaa"."Benim için 10 kişinin arasına dalacak bi erkek çıksa direk evlenirim ya hahahaha"

Bunları duydukca bi tuaf oluyordum. Pgibolojik olarak gibik bi durumdaydım.Çevremde duyduğum herşeyi kendime yontuyordum. Arkadaş grubundan bi çocuk "geçenlerde daldım ben 5-6 kişinin arasına"dedi. Millet başta inanmadı.Çocuk kolundaki yaraları gösterdi."Hepsinin gibtim belasını" dedi.. Kızların çocuğa olan tavrı değişti hemen."Nasıl yaptın yaa" demeler falan. iyice bunalmaya başlamıştım ortamdan.

Sürekli aynanın karşısına geçip "tipini gibeyim emre" diyorum kendime. Ulan ne vardı toplum içinde giblenen bi insan olsaydım bende.

Okulu bırakınca ailem iyice abanmaya başladı bana.7/24 konuştukları konu ben oldum."Ne olacak bu muallaknin hali"."Bu tiple gider vurdurur bu" gibisinden gibik gibik laflar işitiyordum ailemden.

O gün oturdum bilgisayarın karşısına. Taktım kulaklığı."Dövüş teknikleri" diye arattım internete.Can sıkıntısından ne yapacağımı şaşırmıştım.

Yaklaşık 1-2 saat kavga teknikleri hakkında yazılar okudum. Dikkatimi çekmişti.Ama kavga edecek vizyon yoktu bende.gib gibiydim. Omuzlarım küçük, zayıf,kısa boylu bi tiptim.En nefret edilen ergen tipi anlayacağınız.

Kulağımdaki kanamayı durduramıyordum. Yoldan geçenler karşı kaldırıma geçiyor.Tip tip bakıyorlar. Gözümden yaş akıyordu. Ellerimle sildim.Bir dükkana girip peçete aldım. Büzüştürüp kulağıma tıktım. Gözümde zonklama vardı. Oturduğum bankın yanına tekrar geldim ve bekledim. Yaptığımın ne kadar saçma bir şey olduğunu anlamıştım. Beni bunları yapmaya zorlayan şey toplumun ta kendisiydi. insan içinde sürekli ezilmek beni bu hale getirmişti. Onları gereğinden fazla giblediğim için işin içinden zararlı çıkan ben oldum gene. Kızın da büyük etkisi vardı bunları yapmama. Nasıl bir pgibolojide olduğumu anlatamam o zamanlarda sizlere. Kızın okuldan çıkmasını bekledim. Dedikleride ürkütmüştü beni biraz.10 kişi gelicez falan demişlerdi.4 kişide bu haldeydim,10 kişiye karşı koyamazdım. Kimseye de söyleyemem içinde bulunduğum durumu. gibik günler, gibik bir hayat beni bekliyordu bundan sonra. Bunları bir süre kafamdan atmaya çalıştım.Hem evdekilere,hem kıza ne söyleyecektim.

Onların bana saldırmasını beklemedim bu sefer.Ben önce davranıp yere yatırmalıydım iksiinide. Karşısında zigzag çizerek bitanesine daha yaklaştım.Tam kulağının altına denk getirerek sağlam bir yumruk attım. Ayaklarım benimle birlikte istemsizce senkronize oluyordu.Çok iyi gidiyordum.Bir tanesi daha düştü yere küfür ederek. Gardımı düşürmüş olmalıyım ki,son kalanın darbesinden kaçamadım. Sağ gözüme sağlam bir darbe yedim.Bu sefer ki acıtmıştı. Sendeledim.Tekme attı sağ diz kapağıma.Diz çöktüm.Tam yumruk atacaktı ki,kendimi geriye çekip yere düştüm dizimin üstündeyken. Buda dengesini kaybetti üstüme düştü. Suratıma gelişi güzel vurmaya çalıştı. Savunma yapamıyordum. Sadece ellerimle suratımı kapatıyordum. Dizimle sırtına vurdum.Önü doğru sendeledi.Alt taraftan suratına yumruk atıp üstümden düşürdüm.Tam tersi pozisyona düşmüştük artık.Ben üzerindeydim. Tekniğini bildiğim için, elleriyle müdahele etmesin diye dizlerimle kollarını kitledim. Sadece yüzünü kasıp kafasını sağa sola çeviriyordu.Tam yumruğu atacaktım,bir an duraksadım. Yapamıyordum.Bir ağlama hissi geldi. Ayağa kalktım.Bu da kalktı. Tekrar üstüme yürümeye çalıştı.O da geri çekilmeye başladı. Yerdekileri kaldırmaya çalıştı. Sağ kulağım duymuyordu ve sürekli kanıyordu. Gözümden de yaş geliyordu. Eski ruh halim sebepsiz yere beni yakalamıştı gene. Napıyorum ulan ben dedim kendi kendime. Topallayarak gittim tekrar okulun önüne. Onları hışnamıştım. Bende sağlam dayak yemiştim ama. Banka oturdum. Darbe aldığım yerler yeni yeni acımaya başlamıştı. Barzolar da giderken sürekli bağııyorlardı "gibicez ulan seni bekle,10 kişi gelip zütünden gibicez seni"

Fiziksel görünüşüme her geçen gün daha da takmaya başladım. Yolda yürümeye bile utanır oldum artık. Saçlarımda uzun, suratımda mutsuz bir ifade. Sokaktaki ayyaşlardan farkım yoktu resmen.

Eve girdim. Kapıda babam bekliyordu."dıbına kodumun eziği,ne işin var senin dışarlarda. Senin neyine lan tek başına dolaşmak gecenin bu vaktinde"

"Baba git işine gözünü seviyim ya.Moralim bozuk zaten"
-Noldu lan, sevdiğin kız mı yüzüne bakmadı.Bu tiple çok beklersin daha hahahaha

Yüzüne baktım babamın. Sinirli sinirli gittim odama, kapımı kapatıp kitledim. Duvara tüm gücümle yumruk attım. Sonra kafamı yastığa kapattım.Tam ağlayacak gibi oldum, engelledim kendimi. Artık ağlamayacaktım.Şu ana kadar ağladımda ne oldu sanki ? Bilgisayarı açtım, antrenman videolarını izledim. Evde yapmaya başlayacaktım bu haraketleri.

Bir sitede yazanlar dikkatimi çekmişti.

"Eğer girdiğiniz kavgadan sağ salim çıkmak istiyorsanız estetik dövüşmeniz, güçlü olmanız gerekli."

"Güçlü olmanız gerekli"

Şu cümleyi okuyunca bile ailemin benim hakkımda söyledikleri kulağımda yankılanıyordu.
Başka başka sitelere girdim.Bir sitede ise kısa bir antrenman programı vardı. Evde yapılabilecek ufak tefek haraketler. Hepsini inceledim teker teker.Zor görünmüyordu. Bende yapabilirdim herhalde.

Okula yaklaşmıştık artık. Kalbimde bir çarpıntı başladı. Gereksiz bir heyecan vardı üstümde. Dizlerim titriyordu. Kız sürekli bişeyler anlatıyordu yanımda,ama duymuyordum. Geçiştirmek için arada arada gülüyordum falan.

-Tamam daha gelmene gerek yok okul kapısı şurası zaten
+Yok önemli değil, acelem yok sonuçta.

Yaklaşık 2 dakika daha yürüdük. Kızı okula bıraktım. Okulun duvarlarına yaslandım ve beklemeye başladım. Gelmelerini bekliyordum. Derin derin nefes alıyordum, sakinleştirmeye çalışıyordum kendimi sürekli.

Okula gittiğim zamanlarda,bi arkadaşım vardı.Çocuk aradı beni;

+Alo emre, çok önemli bişey konuşmam lazım senle. Hemen apartmanın önüne çık.
-Noldu lan hayırdır.Hem,sen nerdesin şu an?
+Sizin evin önündeyim kanka.
-Tamam bekle geliyorum.

Apar topar indim aşşağıya.Çocuk beni görür görmez geldi yanıma;

+Olum sen nasıl bi belaya bulaşmışsın dıbına koyim, herifler seni arıyor. Bugün geldiler bana sordular.Ben bilmiyorum dedim. Buralarda mı oturuyor dediler. Bende o anki korkuyla evet dedim
-Okan, beyin hücrelerini gibeyim senin. gibtir git şurdan gözüm görmesin seni.

Okanın yaptığı salaklık hayatıma mal olacaktı belki.Ben "taşındılar" dedim adamlara.Bu salak ta buralarda oturuyor demiş.Hem yalan söylediğim ortaya çıktı,hem de şüpheli duruma düştüm adamların gözünde. Gördükleri yerde giberlerdi herhalde artık beni.
Ben bu çocuğa söve söve gönderdim.Ben olayların bu kadar büyüyeceğini tahmin edemedim. Ecel terleri döküyordum her geçen saniye.

Bilgisayarı kapattım. Dışarı çıkıp dolaşacaktım biraz. Montumu giydim, kimseye bişey söylemeden çıktım evden.

Emin değilim, sanırım saat akşam 8 falandı. Kaldırımda yürüyorum.Ruh halim gibik. Okulu bırakalı 2 ay oluyor. Yürürken,karşıdan gelen bi kalabalık dikkatimi çekti. Bunlar yaşıtlarımdı. Hatta aynı okula gittiğim kişilerdi. Kızlı erkekli toplanmışlar dolaşıyorlar. Caddenin bittiği yerde alışveriş merkezi vardı. Belli ordan geliyorlardı. Gezmişler eğlenmişler, beraber yürüyorlardı şimdide. Onların o halini görünce öyle özendim ki anlatamam. Kendi kendime sordum "benim neyim ekgib anasını gibiyim"Bunlar nasıl bu kadar mutlu olabiliyorlardı anlamıyordum.Tam yanımdan geçerlerken içlerinden biri kolumdan tuttu;

"Vay emre, naber kardeşim ya nerelerdesin.."

Gerçekten konuşmak istemiyordum o an.Yüzüne baktım,"burdayım ya lan işte" dedim. Ufak bi gülüşme oldu o arada."Hayırdır niye gelmiyorsun okula" dedi.Ben de "bıraktım kardeşim ben okulu."

Çocuk ibret alırmışcasına baktı "niye bıraktın" dedi."Boşver,ne sen sor,ne ben söyleyeyim"

Kızlardan biri de "yanlız kuş,ne geziyosun akşamın bu saatinde tek başına,gel dolaşalım beraber" dedi. Sebepsiz bi mutluluk oldu lan içimde."Tamam" dedim. Yürümeye başladık sokakta.

1 saat geçmesine rağmen hala gelen giden yoktu. Okulun yakınındaki banklara oturdum. Okulun ön tarafındaki pencereler gözüküyordu. Kız pencereden bakıyordu.Çok geçmeden beni gördü. Apar topar aşşağıya inip okul kapısının önüne geldi.

+Niye gitmedin sen hala
-Evde napıcam ya,oturuyorum işte burda. Kaçta çıkıyorsunuz siz bu arada?

Kızın yüzünde tatlı bir gülümseme oldu. Sessizce;

+3 gibi falan çıkıyoruz. Niye sordun ki (gülerek)

-Seninle dolaşmak istiyorum biraz.

Bu cümle nasıl çıktı ağzımdan kendime inanamıyorum.Özgüven patlaması yaşıyordum resmen. Kız güldü,"tamam görüşürüz çıkışta" dedi gitti.

Ben kızla konuştukça, içimdeki öfke büyüyordu. Tekrar gittim oturdum banklara bekledim muallaklerin gelmesini.

Gırtlağa müdahele olayı harbi çok hoşuma gitmişti. Duvarda alıştırmasınıda yaptım.Bu olayı kapmıştım hafiften. Daha önce hiç kavga etmedim. Daha doğrusu edemedim.Ne zaman böyle bi olaya yeltensem hayvan gibi dayak yiyordum.

Biraz da yumruk tekniklerini araştırdım."En iyi alıştırma duvar karşısında yapılır" gibisinden bir yazı okudum. Geçtim duvarın karşısına,var gücümle teknik yumruklar atmaya başladım. inanılmaz canım yanıyordu.Ama bu acı, içimde bişeyleri körüklüyordu adeta. Daha da bir azim geliyordu.Tam bırakacak gibi oluyordum, önceleri ne kadar ezildiğim aklıma geldiğinde inadına uğraşıyordum. Yaklaşık 4 saat dövüş tekniklerini ve savunma tekniklerini öğrendim. Hafiften çakıyordum mevzuları.Çok geçmeden babam girdi içeri;

"Sıfatını gibtiğim, güm güm ne vuruyorsun duvarlara" dedi. Nedense babamın o suratına güldüm."Gül tipini gibtiğim gül." dedi gitti. Spora başladığımdan beri üstümde giblememe havası vardı sürekli.O melankolik ruh halini atıyordum üstümden artık sanki.

Beyler sizi sıkmamak için partları hep kısa tutuyorum. Elimden geldiğince seri atmaya çalışıyorum. Gene yetmiyorsa bu hız kusura bakmayın. işlerle de ilgileniyorum. Bişeyler atıştırıyorum aynı anda.Çok amaçlı emre oldum bildiğiniz amk. Rahat olun gelicek sürekli devamı

ilk haraket tamamen kol geliştirme ağırlıklıydı.3 kere denedim. Kollarım kırılacakmış gibi hissettim. Hemen ümitsizliğe kapılmadım. Birkaç kere daha denedim.3ü geçemiyordum.Çok güçsüzdüm. Kendimi geliştirebilirdim aslında. Boş vaktim çoktu.

Biraz dinlendikten sonra tekrar denedim. Omuzumda çıtırdamalar oluyordu her denediğimde.En sonunda bıraktım. Tekrardan oturdum bilgisayara. Başka haraketlere baktım. Diğer haraket bacak geliştirme ağırlıklı bir haraketti.Ona başladım. Zorlanmıştım gene.Ama bırakmadım, sürekli uğraştım. Sonuncuyu yapamayacak hale gelene kadar denedim.En sonunda yere düştüm. Suratımdan terler akıyordu. Saçlarımı arkaya tarayıp bağladım.Kol haraketini tekrar deneyecektim.

Derin bir nefes alıp harakete başladım.3 e kadar geldim. Tekrar düştüm yere. Ağlamaklı bi his oldu gene içimde.Bu duygudan nefret ediyorum. Ayağa kalktım. Oturdum tekrar bilgisayara.

Okuldaki zamanlarım nedense aklıma geldi. Okulda hoşlandığım bir kız vardı.Özgüvensiz biri olduğum için ona hiç yaklaşamadım. Anca uzaktan izledim. Daha sonra, benden daha uzun,iri yarı bir çocuk onunla takılmaya başladı. Sevgili olup olmadıklarını bilmiyordum. Sadece onunla çok mutluydu.

Sebepsiz yere bir sinir geldi üstüme. Harekete tekrar başlayacaktım. Tekrar derin bir nefes aldım.Ve başladım.

Kafenin penceresinden dışarı izliyordum. Elimden geldiğince bu muhabbete katılmamaya çalışıyordum. Bana laf atmamaları için dua ediyordum resmen.Çok geçmeden konu kapandı. Başka konuları konuşmaya başladılar.Çok geçmeden telefonum çaldı. Arayan babamdı."Lan gibik, nerdesin kaç saat oldu dışarı çıkalı. Bilgisayardaki sekmeleride kapatmamışsın, salak salak şeyler aratmışsın. Gidip biriyle mi dövüştün naptın. Sana göre değil olum bu tür şeyler.Sen git sanayide çalış, malum okuluda bıraktın ahahhaa"

O an nefret ettim babamdan. Uzatmadan "tamam baba geliyorum şimdi" dedim telefonu kapattım."Ben kalkıyorum,siz takılın böyle" dedim. itiraz etmediler. Yavaş yavaş yürümeye başladım eve.

Vay anasını adam 2 gün antreman yaptı 1v4 atıyor. Kurgu gibi ama sarıyor.

Saat 2.30 olmuştu.Tam kalkıp biraz yürüyecekken sokağın karşısından 4 tane barzonun geldiğini gördüm. Ellerinde sigara,her 3-4 adımda bir yere tükürmeler.Tam tarif ettiği tiplerdi bunlar. inanılmaz bir çarpıntı başladı kalbimde. Olduğum yerde durdum bir süre. Bunlar sokağın başında durdular. Kaldırıma oturdular. Derin bir nefes aldım ve yürümeye başladım oldukları yere doğru. içimden sürekli "sakin ol" diyordum kendime. Dizlerim titriyordu. Yaklaştım yanlarına.Tip tip bakmaya başladılar bana. Kimi sigarasını söndürdü. Kimi olduğu yerden kalktı. içlerinden biri önüme geçip;

+Ne bakıyon lan sıfatını gibtiğim

Yüzüne bir süre baktım. Ağzı bildiğiniz döl gibi kokuyordu amk. Burnum düştü.1-2 adım geri gittim. Burada başlatıcaktım kavgayı. Sağ bacağımı geriye aldım.Sol dizimide çapraz şekline getirdim ve bir süre bekledim. Diğerleride kalkıp etrafımda çember oldular. Yaşları belki 18 vardı.4 üde fiziksel olarak benden üstün değildi. Arada görülür bir fark yoktu. iyice odaklanmıştım. Sakinliyordum.Mantıklı düşünmeye başlamıştım artık.Bu kafasını ileri almış suratıma sıfır bir biçimde sürekli üzerime yürüyor.Ben ise dövüşü başlatıcak darbeyi atmak için sürekli mesafe kolluyorum.

Ertesi gün erken saatlerde kızı aradım. Kız telefonu açtı. Daha gitmemiş okula.

+Alo, rahatsız ediyorum bu saatte kusura bakma, okula gittinmi diye sorucaktım
-Yok daha hazırlanıyorum, gidicem birazdan. Noldu ki?
+Birazdan evinin önünde olucam. Beraber yürürüz belki okula
-Tamam olur da,niye noldu birdenbire?.Saat de çok erken, zahmet olmasın sana?
+Ne zahmeti ya.Uyuyamadım bende gece boyunca.Az muhabbet ederiz yürürken de
-Tamam bekliyorum seni o zaman.

Sessizce hazırlandım çıktım dışarı. Dün geceden itibaren kendimi kavgaya pgibolojik olarak hazırlamıştım. inanılmaz bir heyecan vardı içimde. Aklımda pgibopatça bir plan vardı.

Evet,o tipleri gördüğümde aralarına dalacaktım.Bu 1 ay içinde bana neler olduğunu anlamıyordum. Evden çıkmaya bile korkan ben,4-5 kişinin arasına dalmayı hayal ediyordum kafamda. Sürekli içimden "ya hışnarlarsa beni?" diye düşünmeden edemiyordum. internetten okuduklarımı sürekli tekrarlarladım içimde;

"Kavga esnasında asla panik yapmayın. Kavga edeceğiniz kişi veya kişilerle elinizden geldiğince göz teması kurun. Elinizde olmadan dizleriniz ve dudaklarınız titreyecek. Bunu engellemeniz mümkün değil. insanın doğasında olan birşey. Sadece karşı tarafa, vücudunuzdaki adrenalini hissetirmeyin. Sakin olun ve karşı tarafa sürekli aşşağılar bir şekilde gülün.Bu onları pgibolojik olarak yıpratır.ilk hamleyi yapma olanağı sağlar"

Nerden aklıma esti birden bunlar bilmiyorum.Çok heyecanlıydım. Belkide güçlenmiştim. Hepsini orada yere serebilecektim.

Bu kadar cesaretli davranmamın sebebi ise, kaybedice birşeyimin olmamasıydı. Ailem dahil, toplumdaki herkes dışladı beni. Herşeyi göze almıştım, yılların acısını çıkartacaktım belkide bugün...

Sıkılmıştım ev ortamından. Dışarı çıkıp dolaşacaktım biraz.Tek başıma tabii..

Gene evdekilere bişey demeden çıktım dışarı.Çok geçmeden telefonum çaldı, geçen gün takıldığım arkadaş grubundan bi kız aradı. Açtım telefonu;

+Efendim
-Benim "... " napıyosun. Nerdesin
+Dışardayım dolaşıyorum biraz,sen napıyosun
-Hiiiiç okuldan çıktım şimdi. Yürüyorum.Müsaitmisin?
+Musaitim noldu?
-Bizim buradaki kafede oturalımmı biraz?
+tamam 15 dakkaya ordayım.

Çok tuafıma gitmişti.Bu tiple bu sıfatla, biri benle oturup takılmak istiyor. Bunu yapmak isteyende bir kız, salak bir sırıtma vardı suratımda.O eski emre değildim sanki artık.Önceleri utanırdım kızlarla konuşmaya, dilim dolanırdı saçmalardım.Ama bu kızla telefonda öyle akıcı konuşmuştum ki kendim bile inanamadım.