***
kimse bilmiyordu ömer'in nereye gittiğini.
günlerce, gecelerce bekledim.
ömer gelmedi.
yalvardım Allah'ıma, ömer yine gelmedi.
annesinde kalmaya devam ettim uzun bir süre.
ama gelmedi hiç bir haber.
bir süre sonra annesi Tarsus'a dönmek isteyince mecburen istanbul'a annemlerin yanına döndüm.
iş değiştirdim, istanbul'da çalışmaya başladım.
ama haftanın en az 2 günü gittim izmit'e, Şirintepe'ye.
bekledim Ömer'i.
kız başıma sanayiye gittim defalarca, belki cemil oto'ya gelir dedim.
orda bekledim.
ömer yine gelmedi.
aylar geçti aradan.
onun acısı 1 gün bile azalmadı içimde.
hani cemil usta'nın anlattığı 40 mum hikayesi vardı ya,
ben de o da olmadı,
aksine ona olan özlemim arttıkça bir mum daha yandı yüreğimde.
bu acı ölümden de mi beterdi ki?
beklemek.
belki hiç gelmeyeceğini bile bile beklemek,
en sevdiğini beklemek,
yalvararak,
pişman olarak,
gözyaşlarıyla beklemek.
beni eritip bitirendi.
eridim be beyler, yaşanamayacak günlerimizi düşünerek eridim ve bittim.
Şirintepe'ye geldiğim günlerden bir gün, durağa uğradım her zamanki gibi.
-gelmedi yenge. dediler yine.
-sağolun. dedim.
yaşayan bir ölüydüm artık.
etrafımla benle ilgilenen bir sürü erkek vardı.
hiç birinin yüzüne bile bakmadım.
her hafta, 1 hafta bile sektirmeden istisnasız her hafta ömer'in ablasının mezarına gittim.
ablasını ben de çok sevmiştim.
ama bu kadar sık gitme nedenim ömer'i buralardan gönderip onun o çok sevdiği ablasını ziyaret bile edememesine sebep olmamdı.
1 kendi yerime 1 onun yerine gittim hep.
bir insan hiç mi haber alamaz bir insandan.
ben alamadım beyler.
adını bile duyamadım uzun süre kimselerden.
başlarda emrah ve cemil usta kesin biliyordur diye çok baskı yapsam da onların hali de ben gibiydi.
bitiklerdi.
kanatları kırılmıştı ikisinin de.
bilselerdi böyle yaparlar mıydı hiç.
ya da cemil usta dükkanı kapatıp döner miydi hiç emrah'la ve gamze'yle Aydın'a.
onsuz nasıl geçti bilmiyorum ama aradan yıllar geçti.
geçen bu yıllarda aysel sadece işe güce verdi kendini, evlenmedi kimseyle.
gamze ve emrah cemil usta'yla aynı evde yaşadıkları için güyya mahallede adları çıkmasın diye evlendiler.
cemil usta'dan korktukları için cesur olamadılar ve böyle bir yol seçip evlendiler.
cemil usta dükkan'ın devrinden aldığı parayla aydın'da bi oto yıkama açtı.
emrah çalıştırdı orayı, o parayla ev geçindirdi.

***
aysel'le bi biz kıldık geride.
birimiz ömer'e sevdalı, birimiz ömer'in sevdalısı.
sahip çıktık birbirimize.
sonra bir gün hiç beklemediğim bir gün ömer çıkıp geldi ben sahildeki bankımızda otururken.
önce hayal sandım, sonra dokundum yüzüne, inandım.
gülüverdi be beyler.
yüzüme gülüverdi ömer.
geride bıraktığı 3 yılın acısıyla gülüverdi.
özlediğim için mi bilmiyorum ama öyle güzelleşmişti ki,
o an henüz adını bile bilmediğim bir başkasının ömer'e iyi bakmış olma ihtimalini bile kabullenemedim.
sarıldım doya doya. niye gittiğini sormadım bile. kaldığım yerden devam ettim, eskisi gibi hitap ettim ona yokluğunu hiç umursamadan, aşkım dedim..
gelmişti ya önemli bile değildi artık.
04.04.2015 cumartesi hayatımın hem en güzel günü hem de en umutlu günü olarak tarihe geçecekti.
aldı beni ömer sahilden.
istanbul'a doğru sürdük arabayı.
nereye gittiğimiz hakkında hiç bir fikrim yoktu.
hiç bir şeyi sorgulamayacak kadar mutluydum o an.
yol boyunca şarkı söyletti ömer o gece bana, kırmadım, içimden gele gele söyledim, bunun bir veda olduğunu bilemeden söyledim.
video'ya çekmemi istedi bizi,
çektim de,
meğer bana son bir hatıra bırakmak istemiş, onu da bilemedim.
sigaraya başlamıştı. çocuğum içiyormuş gibi içim yandı.
süre süre taksime kadar geldik o gece.
akm'nin ordaydık ki ömer durdu.
torpidoyu açıp bir defter uzattı bana.
-hayır ömer. dedim korkuyla.
elim ayağım titremişti.
-al eylül. dedi
-ömer alamam, alırsan gidersin ömer, ben bunu tekrar yaşayamam ömer, seni bulmuşken kaybedemem ömer. diyerek ağlamaya başladım
-sadece son sayfayı oku. dedi ömer defteri bana uzatırken.
-o kadar güçlü değilim ömer. dedim
-ben güçlüyüm. dedi ve okumaya başladı kendi sesiyle.
-ben sana geldiğimde o saf çocuktum eylül, senin ellerinde büyüdüm, sende gördüm ben her şeyi, bir kadına ilk defa sende dokundum, bir kadını ilk defa sende bu kadar sevdim ben, sende güldüm, sende ağladım ben, güvendim sana ben. ama sen hiç bir zaman ben gibi bakamadın insanlara, ben gibi göremedin, ben gibi sevemedin onları. benin sana baktığım gibi bakmadın hiç bir zaman, neler düşündüğümü bilmedin eylül, bilemedin. ama nerden bilecektin ki ben hep senin için o gitse de geri dönecek saf çocuktum neticede. ben şimdi gidiyorum eylül. ha niye mi geldim. sana vermiş olduğum bir söz vardı onu tutmaya geldim, bu fotoğraf albümü ve bu defteri sana vermek için geldim. gidicem, yine gidicem. bana değer ve güven veren insanların yanına gidicem geri. geri gelir miyim bir daha? bilmem belki gelirim eylül. sen dünyayı ve insanları benim gibi gördüğün zaman, sen seni nasıl gördüğümü bildiğin zaman, sen seni nasıl sevdiğimi anladığın zaman gelirim belki bir gün.. diyerek son sayfayı kapattı ömer
defteri ve fotoğraf albümünü aldım elime.
ömer'in yönlendirmesiyle hiç bi şey diyemeden indim arabadan.
bu gidişi ilki kadar koymamıştı bana.
çünkü giderken bir umut bırakmıştı ardında.
"benim gibi bakabilirsen dünyaya, benim gibi görebilirsen kendini o zaman gelirim bi gün belki" demişti.

***
önce izmit'e döndüm, o defteri yazıldığı yerde okumak için.
ömer gittikten sonra emrah hilmi abi'nin yalı çapkınını yaktığı için binemedim ona bir daha hiç.
sahildeki bankımıza gittim, orda okudum defteri.
işi gücü bıraktım. aralıksız 1 günde okudum ömer'in bu deftere yazdıklarını.
utandım, sevindim, mutlu oldum, ağladım, güldüm.
son satırları okumaya başladım.
ömer'in bizi bu sahilde emre ile birlikte gördüğünü okudum,
içim parçalandı,
ömer'in gizlice odama girip emre'nin verdiği çantayı karıştırdığını, içindekilere baktığını gördüm,
içim parçalandı.
ömer'in ısrarla o resmi kendisinden geri alıp emre'ye geri verdiğimi düşündüğünü okudum,
içim parçalandı.
ömer'in sırf bi inat uğruna, benden uzaklaşmak uğruna belki hiç mutlu olamayacağı bir kadınla evleneceğini okudum, içim parçalandı.
yeni bir hayat kurulana, bu defter benim elime geçene kadar ömer'in beyoğlunda bir durakta çalışacağını yazdığı satırları okuduğum an koştum beyoğluna.
defterde tarif edilen yerdeki tüm durakları gezdim tek tek.
sonunda buldum ömer'in çalıştığı durağı.
ama "ömer gitti abla" dediler.
ne de kolay söylediler.
bu satırları okudukça "aptal ömer" dedim hep içimden.
olayın aslını hiç bir zaman bilemeden gitti ömer.
ben o resmi ömerden hiç almadım, prensesin günlüğünde daha çok safken vermiş olduğum bir söz vardı emre'ye ama boncuk ömer sözü değildi ki bu tutulmadan ölünmesin, saf ve aptal bir kızın verdiği bir sözdü kendince. o resmi ben hiç almadım. satırları okudukça o resmi alabilecek tek bir kişi olduğunu anladım. ömerin göremediği şeyi gördüm. ceyda'nın numarasını buldum ve aradım onu. fotoğrafı tarif edip "sen mi aldın ceyda, aldıysan söyle, çok önemli" dedim, utana sıkıla da olsa onu ömer'in çocukluk resmi sanarak kendisinin aldığını itiraf etti. ben emre'nin verdiği çanta'ya sadece göz ucuyla baktım. artık benim için hiç bir anlamı olmayan resimler ve eşyalarla doluydu. ben artık ömer'e aşıktım. o akşam sen taksiye çıktığın gün ben aysel'in yanına gittim bu çantayla, olanları anlattım ona, sonra yaktık bu anlamsız anıları, içindeki resimlere bile bakmadan yaktık. sana söylemeyecek olsam aysel'in yanına gider miydim hiç, ona anlatır mıydım. sadece emre'nin adının bile huzurumuzu bozmasını istemedim, nişanımız olduktan sonra anlatacaktım her şeyi. o yüzden sen bana son gün "o resim o çantada mıydı" dediğinde sana yalan söylememek için "bilmiyorum" dedim, çünkü allah belamı versin ki bilmiyordum, sen ise bu resmin dünya üzerinde sadece tek kopya olamayabileceğini düşünemeyecek kadar salaksın ömer. aptalsın. hem de kocaman bir aptal. ama çok da kızamıyorum. eğer belki de yalansız gelseydim sana, sen de bu kadar kolay gitmezdin belki ve şimdi dönmen için yazıyorum bunların hepsini.
sensiz çok zor her şey be ömer'im.
senin yaşadığını bilerek sana dokunamamak, sevmesen de bir başka kadının koynunda uyuduğunu bilmek, çok zor ömer'im.
ben tam 3 aydır her gece sadece sen oldum be ömerim.
senin davrandığın gibi davrandım insanlara.
sen gibi okudum buraya yazılan her şeyi.
jargona uymak için senin asla kullanmadın "bin" kelimesini kullandım onlara,
kızma bana ömerim.
kırmadım ben hiç kimseyi.
beni yani aslında seni seven herkesi sevdim ben.
konuşma yapalım dediler, skype açalım dediler,
ona da buldum bi yol.
evde internet radyosu yapan, sesi senden biraz daha ince olsa da ilk dinlediğimde sen zannederek yüreğimi çarptıran sesi duydum,
berkin'i duydum, onu buldum.
onu da alet ettim bu yalana,
tam 3 gün boyunca anlattım ona tüm bu yaşananları.
o da her gece senin sesin oldu be ömer,
biz tıpkı sen gibi kırmadık yani hiç kimseyi.
ben anlattım bizi ömer.
anladılar onlar beni, anladılar boncuk ömer'i.
sadece bi defa yanlış anladılar beni.
prensesin günlüğünde, benim günlüğümde yazan "ömer ablasına ağladığımı zannederken ben çocukluk resmimize bakarak bize ağlıyordum emrem" lafımı anlamadılar.
o zaman ablan daha ölmemişti ki be ömerim.
orda ben ablanın hastalığından bahsetmiştim.
çok kızdılar bana.
ama belki de kızmaları gerekiyordur diye düzeltmedim hiç.
ben her gece sen oldum ömer.
sendeki beni tasvir edebilmek için yazdım bütün bunları,
senin beni nasıl gördüğünü,
senin beni nasıl sevdiğini,
senin insanlara nasıl baktığını görebiliyorum artık.
yemin ederim.
aldığım en büyük hayat dersi sensin,
ne olur dön de şükür sebebim ol yeniden.
ne olur gel de bayram sabahı olsun her sabah ayazım.
ne olur duy beni ömer.
bak bana,
ben artık senim.
sen gibi bakmıyor belki gözlerim,
ama sanki tıpkı sen gibiyim...

benim tek umudum sensin boncuk Ömer...

*
veda kimsenin umduğu gibi olmadı di mi?
haklısınız, böyle olacağını ben de bilemedim.
size hep final gününün benim için çok zor olacağını söyledim,
yanımda olun istedim.
o gün geldiniz, hep beraber ordaydınız.
ama keşke olmasaydınız be binler.
neden mi?
çünkü daha 2 gün önce hikayeyi okumaya başlayan yavşaklara meze ettiniz 3 aylık muhabbetimizi,
neden mi?
daha 2 gün önce yenge dediğiniz insan'a, eylül'e gelen "huur, kevaşe" laflarını kolaylıkla sindirdiniz, ha evet inciydi burası, ama madem öyle neden 3 ay boyunca sanki incide değiliz gibi davrandınız, aile ortamı yarattınız, belki kızdınız ama yapmamalıydınız "hop bilader, ne diyorsun sen" demediniz, diyemediniz.
çok koydu bunlar bana.
işte o yüzden keşke olmasaydınız burda.
sabaha kadar yaklaşık 2.000 entry okudum.
çoğunu okurken burda sizlerle geçirdiğim 3 aya pişman oldum.
ama bu entry'ler arasında daha önce defalarca "ömer kötü bitecekse kurgu olsun bu hikaye, ya da gerçeği yazma uydur bi şeyler" diyenlerinizi göremedim nedense.
istediğinizi yaptım, ama bu kadar becerebildim, olmadı mı?
size hep dedim "aptal bir insan olmasam da bunları ustalıkla kurgulayacak kadar da zeki değilim" diye.
ama yine de sizi üzmemek için istediğinizi yaptım, bakın işte elime yüzüme bulaştırdım.
ben o arabaya bindim ve gittim beyler.
sonra bi sebeple dönsem de o gün gittim ben.
ben o arabaya güneşle ve merveyle bindim ve gittim.
orda bitti boncuk ömer'in hikayesi.
hikaye bitince "gibtir olup gidicem" dedim hep,
söyleyin hanginiz saygı duydunuz buna?
hanginiz "yolun açık olsun boncuk ömer" dedi,
bencil olan sizlerdiniz aslında, göremediniz ulan gerçeği.
niye ve nereye gidecek olmamı sorgulamadan "gitme" dediniz sadece.
havada kalan bütün soruları tek tek cevaplayacağım.
sadece bi tek kişinin farkettiği büyük bir hata vardı hikayede.
kaçırdınız, görmediniz.
"eylül üniversite'ye istanbul'da başladı, okulu bırakıp izmir'e emre'nin yanına gitti" dedim başta.
sonra finalde yaptığınız aptal ifşa çalışmalarına girişebileceğinizi tahmin ettiğim için çevirdim lafı.
"izmir'e döndü okula" dedim hikayenin ortalarında.
şimdi düşünüyorum da iyi ki de yapmışım.
siz izmir mezunlarını aramaya devam edin..
"emrah ve gamze hani düğün dernek evlenmişlerdi, hani düğününe gitmiştin ama hikayede aydın'da formaliteden evlendiler yazdın" dediniz, bu kadar basit bir hatayı yapabileceğimi düşündünüz.
ama kafanız basmadı,
ben size 04.04.2015 nisan'a kadar olan zamanı anlattım,
onlar gittikleri zaman önce formaliteden nikah kıyıldı.
sonra cemil usta'nın da gönlünü alarak gamze ve emrah 16 mayıs'ta düğün yaptılar.
bu kadar basit bir gerçeği bile görmediniz, görmek istemediniz siz.
hakkını yememek lazım, adını hatırlamıyorum ama sadece 1 kişi çok güzel bi yaklaşımda bulundu.
"sen o çok sevdiğin adamın düğününe gitmeyeceksin ha?" dedi
evet haklıydı, gittim, ordaydım.
o gördüğünüz de not kağıdı değil, matbaa'dan çıkma davetiye.
evet belki zevksiz, belki biçimsiz ama paraları o kadarına yetti demek ki,
bunu da sorgulamaya kalkmazsınız her halde..
aslında ben size bir çok ipucu bıraktım geride,
ama siz bir kaç aptalın ifşa çalışmalarına kurban ettiniz dostluklarımızı barındıran bu başlığı.
alzaymır necati gibi değerli bir adamın verdiği saati nasıl eylül'e bırakabileceğime inandınız ki,
yorumlarınızı okurken bunu gerçekten de aklım almadı.
o saat de, o defter de, eylül'ün defteri de hala bende.
ben vermiş olduğum sözü tutardım,
boncuk ömer'dim ben,
tanıdınız siz beni,
sevenleriniz oldu, sevmeyenleriniz oldu,
ama tanıdınız, bildiniz beni.
demek defteri eylül'e veremeyeceğim bi şey oldu.
ölüm ya da değil, gibtir edin, düşünmeyin artık.
vermedim o defteri, tutamadım sözümü.
vermiş olduğum bi söz daha vardı.
hikaye bitince "gibtir olup gidicem" dedim
saygı duymadınız amk, "gitme" dediniz bencilce.
ben 1 defa gittim sevdiklerimden ve çok pişman oldum.
o zaman da söz verdim kendime, "sevdiklerin gitme diyorsa gitme ömer" dedim kendi kendime.
ama siz gitmek zorunda olduğumu bile düşünmediniz amk.
işte ben de o yüzden böyle bir yol seçtim kendime.
"zaten gitmiş olan ömer'i kimse geri getirmeye çalışmaz zaten." dedim
benim yüreğimdeki umudu sizlere de bırakmak istedim ama dıbınıza koyayım ki müsade etmediniz buna.
ben video'daki sesle skype'deki sesin ayırt edilemeyeceğini düşünemeyecek kadar aptal bir insan değilim,
sadece beni bilenler, gerçekten sevenler anlasınlar gerçeği istedim,
"varsın geri kalanların gözünde eylül olayım, o veda etsin, ömer zaten önceden gitsin." dedim
ama siz her şeyi bir birine karıştırdınız.
kavun'a eylül, nicknaymes'e emrah dediniz.
hayatımda gördüğüm en aptalca hareketleri yapıp hayatımdaki en değerli şeyi mahfettiniz.
ben ilk günden beri sizlere "kurgu olduğunu düşünenler öyle düşünmeye devam etsin, hatta ben de söylüyorum kurgu bu hikaye, kasmayın, zevk almak istiyorsanız kendi eylül'ünüzü yaratın ve öyle okuyun bu hikayeyi" dedim ama siz kendi eylül'ünüzü, kendi sevdanızı bile yaratmaktan bile aciz insanlarsınız, başkalarının sevdasına el attınız, araştırmaya kalktınız.
soruyorum şimdi size, ne geçti elinize??
ben bu kadar ayrıntı vermeme rağmen bulunamayacağımı düşünecek kadar aptal bir insan değilim,
ha eğer aptalsam sizin kurgu teziniz tamamen çürümüş olur.
aptal bir insandan 1000 küsür kişiyi 3 ay boyunca kandırmasını bekleyemezsiniz.
ha eğer aptal değilsem mekanları ve isimleri değiştireyemeceğimi nasıl düşünürsünüz?
keşke bu kadar aptal biri olduğumu düşünmeseydiniz, bu da koydu lan binler.
hikayede zaten düğün davetiyelerini paylaşacağımı önceden bildiğim için tek doğru isim gamze ve emrah'a ait.
bi de ben ve eylül tabi.
ömer benim adım.
önceleri sadece çok yakınlarımın ama şimdi sizlerin de bildiği boncuk ömer.
"bu kelebek değilse zütümü gibsinler" dediniz,
ben son geceye rağmen sevdim sizi,
kelebek değilim,
gibmesinler zütünüzü.

*
kelebek'in hikayesinde yazdığım ilk entry ve uydurma finalde verdiğim tarihler tutmadı.
onu bile becemedim,
aslında iyi de oldu,
böylelikle sizleri 3 ay boyunca dolu dizgin kandıramayacağımı, bi tarihi bile tutturamayacağımı görmüş oldunuz.
23 eylül 2012 den beri bende o defter.
uzun süredir o resmini paylaştığım bütün değerli eşyalar bende.
"birinin cemil usta'ya ulaşmaya kalktığını ve bunu duyunca delirip yazmaya ara verdiğimi" biliyorsunuz,
şimdi diyeceksiniz ki madem isimler, mekanlar farklı,
bu adam nasıl cemil usta'ya ulaşmaya çalıştı.
bu hikaye sandığımdan çok daha fazla yayıldı be binler,
hesap edemediğim kadar fazla yayıldı.
belki burda entry giren 50-100 kişi vardı ama sinsi binlerin varlığından hepimiz haberdardık.
dün gece attığımız video an itibariyle 1700 görüntülemede.
ve o 1700 görüntüleme arasında o sürekli kendilerini ifşa etmelerini istediğim sinsi zütverenlerden biri beni tanıdı.
sürekli mesaj attı bana.
sen "bu musun" diye, adıma soyadıma kadar, muhtemelen beni önceden bilen biriydi.
ve tahmin ettiği yere, tahmin ettiği adama gitti, o adam, o usta çoktan gittiği için bulamadı beni de onu da tabi ki de ama onun sorduğu tek soru beni ve hayatımdaki insanları çok rahatsız etti.
hikaye kötü bitmesin dediniz ya onu da anlatamadım sizlere,
oynadığım bir kumarla bir tek kişiye anlattım gerçeği,
kardeşim dediğim biri,
her şeye rağmen beni satmayanlardan biri,
güvendim ona,
söz verdi bana,
anlatmadı kimseye.
2010-11-12 trans geçti.
hikayenin bi yerinde "hayatımın en uzun 2. gecesiydi" dedim,
o zaman sordunuz peki 1. gecesi neydi diye.
o gece, siz bu hikaye mutlu bitsin dediğiniz için yazamadığım geceydi be binler.
sizler bu hikaye mutlu bitsin istediğiniz için uydurmaya çalıştığım hatta içimi rahatlatmak için hikayeyi orjinalinden ayrırmak adına part başına tek yıldız (*) koymak yerine üç yıldız koyduğum (***) uydurma finali de bin ettim be binler.
aslında istemeden de olsa size çok fazla ip ucu verdim.
3 aydır neredeyse her gün yazan benim, gece sonlarını part sonuna iki nokta (..)'dan fazla nokta koyduğumu bile bilen, her partı yaklaşık 15 dk'da anca yazdığımı bilen sizler 7-8 dk'da part gelince bile şaşırmadınız.
7-8 dakikada bir geldi partlar çünkü final mutlu bitmese de umutlu bitti,
ya da en azından aslında olduğu kadar kötü bitmedi,
üzmedi, ağlatmadı sizi.
bunu yapabilmem için önceden yazmam lazımdı, öyle de yaptım, önceden yazıp final gecesi ilk defa kopyala yapıştır yaptım.
ama siz sadece görmek istediklerinizi gördünüz be beyler.
belki sizlerin de değer verdiği anama, bacıma söven binlere,
başlığa daha 2 gün önce gelen veletlere nasıl müsade ettiniz, ha?
sorarım size nasıl?
allah belamı versin ki bu lafları sizden duymak daha az yakardı canımı,
ama siz daha 2 gün önce "git bu başlıktan" dediğiniz heriflere,
"haklı çıktın lan, adamsın" dediniz.
sırf bana "primci" dedikleri için instagramda yüzlerce kişiyi tek tek engelleyip takiplerini de geri kaldırdım,
twitter'ı kapattım,
buna siz şahitsiniz,
ama buna rağmen "bu bine daha fazla prim yaptırmayalım" dedikleri zaman
onlara katıldınız, "hadi gidelim burdan" dediniz.
aylarca emek verdiğimiz sohbeti, muhabbeti buraya gömüp gittiniz.
yakışmadı,
yakıştıramadım.
içim acıdı,
içimi acıttınız.
belki de ben sizi fazla abarttım, bilmiyorum.
dallamanın biri çıkıp daha okuduğunu bile anlamadan "orda 3. köprü yol inşaatı var, bu video nasıl 3 yıl önce çekiliyor amk" dedi
biriniz de çıkıp "lan düzgün oku amk, 04.04.2015 videonun tarihi" demediniz.
yavşağın biri beni suçladığı entry'de bile beni "sarışın" olarak tasvir ederken siz, o boncuğa değer verdiğinizi düşünen siz çıkıp da "onu da nerden çıkarttın, boncuk ne zaman ben sarışınım dedi amk" demediniz.
hadi beni gibtir et, hiç tanımadığınız bir insan bile sırf sazan.avi uğruna nasıl 3 ayını heba eder amk, bunu bana nasıl yakıştırdınız,
hadi bana yakıştırdınız, bunu kendinize nasıl inandırdınız da "başlık sazan.avi bölümüne taşındınız" dediniz.
aklım almadı lan beyler.
"bu başlık benim olmaktan çoktan çıktı, burası artık sizin" dedim hep ama gördük nasıl sahip çıktığınızı da eyvallah.
skype'de konuşan da bendim,
o şarkılar, türküler söyleyen de ben.
çağrıyı reyiz ilan eden de ben,
eli yanan da bendim,
uçağa binip anneme giderken size sezon finali resmi atan da ben.
bu gerçekleri sadece beni bilen adamlar, skype da sabahlara kadar muhabbet ettiğimiz adamlar anlar sandım,
ama yanıldım.
yanıldığım için özür dilerim be binler.
zamanınızı çaldıysam özür dilerim.
benden istediklerinizi yapmaya çalışıp finali değiştirdiğim için özür dilerim.
final uydurma olduğu için bahsedemediğim o yara izin için affedin,
uydurma finali elime yüzüme bulaştırdığım için özür dilerim.
bu anlattıklarımdan sonra da aklınızda hala soru işareti varsa varsın o da kalsın be,
o kadar da hatrım vardır her halde.
son bir ricam var serkan bininden ya da diğer yetkililerden.
madem sizin bu başlıkta geçen 3 aya saygınız yok, dün geceden sonra artık benim de yok.
ben hep söz verdiğim gibi gibtir olup gidicem.
bu başlıkta 1 gün daha içinizi döktükten, bana sövdükten sonra bu başlığın komple silinmesini rica ediyorum.
konu ile ilgili yetkililere mesaj atacağımdan şüpheniz olmasın.
söz verdiğim gibi instagram'ı da kapattım.
(beceremediysem son 1 gün daha burdayım, mesaj atın)
son bi şey diyeceğim, içimde kalmasın.
sizin o ağustos'ta yapacağınız zirveye anam avradım olsun ki gelecektim ulan binler.
eğer tüm bunlar yaşanmasaydı ben bi şekilde olacaktım orda,
görecektim sizleri
sadece yazık oldu diyorum.
hakkınızı helal edin,
hakkım varsa helali hoş olsun.
kimseye sataşmayın...

boncuk Ömer.