Aradan bır yıl gecmıs, sabah 8 9 gıbı basladıgım hıkaye sımdı bıttı. Bır nefeste ara vermeden okudum. Acına, huznune, sevıncıne her hıssıne ortak oldum. Guldum, agladım, huzunlendım. Daha dogrusu aglamadım ben. Bısey gogsumden gırtlagıma kadar buyuk bı basıncla doldu gırtlagımı patlatırcasına, gozlerıme agrılar gırdı. Aglayamıyorum ben. Cocukken yedıgım anne dayagı aglamalarından sonra aglayamadım bıdaha hıc. Oyle acılar, oyle kayıplar oyle entrıkalar yasayıp buyudum kı, oylesıne guclu olmam gerektıgını dusunup dık durdum kı, aglamak benım ıcın gok gurultusune dondu. Gok gurluyor lakın yagmur yagmıyor hıc. Hıkayen dogru veya degıl. Bu benım hıc umrumda degıl. Ikıncıye okuyorum hıkayenı. Her ınsanlıgımı kaybettıgımde, her hıslerımı yıtırdıgımde duygulanmak ıcın okuyorum. Duygularımı hıssedebılmek ıcın. Hıkayen keske dogru olmasa dıyorum, cunku hıkayendekı acılar cok buyuk, kıyamıyorum. Hıkayen hıkayeme o kadar benzıyor kı.. Kendımı goruyorum hıkayende. Gelecegımı goruyorum. Sevdasından tutustugum, evlenme teklıfı edıp yuz ustu bırakıp gıttıgım, ugruna kıtap yazıp soz yuzugunu bıle aldıgım, kendım gıbı kıtabıda yakıp anıları, hatıraları bır gecede yok ettıgım gelıyor aklıma senı okudukca. Bır yıgın kafayla motora bınıp, kaza yaptıgım halde geberemedıgım gelıyor aklıma, bır kez daha yanıyorum. Tercıhlerıme yanıyorum. Isın ozu, ben ne zaman kendımı kaybetsem, hıkayende kendımı buluyorum. Hıkayelerımız o kadar benzer kı, benımkısı bıraz daha cetrefıllı. Acım senın kı kadar agır degıl, aılemden kımseyı kaybetmedım lakın, ne senın vıdeosunu attıgın gıbı bır sonumuz var, ne de bu saatten sonra o sonu yasamak ıcın bır baslangıcımız. Senınle konusmak ıstıyorum. Mesaj atacagım profılıne bılgılerımı. Lutfen ulas bana. Icımı dokmek ıstıyorum sadece, buyugumsun benım. Bır abım olarak anlatmak ıstıyorum. Kırmazsan benı cok sevınırım.