*
bir süre sonra zor da olsa bıraktık birbirimizi.
duyduğum lafları, o defterde yazılanları sindirmem uzun sürecekti.
-şimdi ne olacak ömer. dedi eylül gözlerimin içine bakıp.
-izmir'e gideceksin. dedim
gözlerindeki umut yerini korkuya bıraktı.
-sınavına girip geçeceksin, sonra da geri döneceksin ve ben kalan 1,5 yılın bir an önce bitmesi için gün sayacağım. dedim
gülüverdi.
o gülünce ben de güldüm her zamanki gibi.
yana yakıla izmir'e otobüs aradık eylül'le.
en yakın otobüs sabah saat 8'de vardı.
eylül'ün sınavı tam 2 gün sonraydı.
yarın sabah binerse akşam orda olur,
ertesi gün de hiç çalışmadan sınava girmiş olurdu.
ama eylül yine de,
-çalıştım zaten öncesinde, 1 akşam göz gezdirsem bile olur. dedi sabah otobüsüyle gitmek isteyip.
ama benim gönlüm razı olmadı.
kısa süre düşündükten sonra belki mantıksız olsa da içimi en çok rahatlatacak olan şeyi yaptım.
-atla arabaya. dedim eylül'e.
-nereye. dedi.
-izmir'e. dedim tebessüm ederek,
-ama olmaz ki. dedi beni düşünüp.
-bundan sonra ben ne dersem o olacak eylül hanım. diyip şakayla karışık hem laf vurup hem de istediğimi yaptım.
bindik arabaya.
vermiş olduğum kararı hiç sorgulamadan bastım gaza.
çıktık otobana.
içimde garip bi mutluluk vardı,
ama bastırılmış bi mutluluktu bu.
hala soruları olan, aysel'in yaptıklarından dolayı utanan bir mutluluk.
eylül yorgun düşüp uyudu yolda.
yol boşken kimi zaman onu izledim giderken.
ona dönme kararımı sorguladığım zaman mutsuz olacağımı farkında gibiyidim.
pişman değildim ama pişman olmaktan korktuğum için düşünmedim bunları hiç.
sabah 6'da girdik izmir'e.
evin yolunu bilmediğim için mecburen uyandırdım eylül'ü.
tarif etti yolu.
birazdan geldik eve.
veda edecektik birbirimize.
ve ben izmit'e gittiğim zaman o sınava girip gelene kadar düşünecektim yokluğunda.
onun varlığı ve gözyaşları etkileyemeyecekti verdiğim kararları.
ikimiz de indik arabadan.
eylül'ün 2 günlüğüne bile olsa burda kalmasını istemiyordum.
huur derya'dan tam anlamıyla nefret ediyordum.
durumu kibarca anlattım eylül'e.
ama anlamak istemedi, konuyu başka yere çekti.
-ömer. dedi
-efendim. dedim
-gitmesen olmaz mı.? dedi
böyle bi teklifi hiç beklemediğim için çok şaşırmıştım.
-kızım ben napıcam burda, benim yerim yurdum izmit, yapamam ben buralarda. dedim
-alışırsın be ömer, bi denesen. dedi
-umut'um var orda eylül, bırakamam onu. dedim

*
eylül elimden tutarak odasına zütürdü beni.
gördüğüm manzaraya inanamamıştım.
her yerde benim resmim vardı.
çalışma masasının, komidinin, dolabının her yerin üzerinde biz vardık.
bunları görünce derya huursuna kızgınlığım bi kat daha artmıştı.
"amkoduğumun kızı, kız beni seviyor işte görmüyor musun" dedim içimden.
gülüşümden mutlu olduğumu anlayan eylül,
-ben her gece bize bakarak uyuyorum ömer, beni bizden mahrum etmediğin için teşekkür ederim. dedi tebessüm ederek.
ciddileştim birden.
yüzümde en ufak bir tebessüm yoktu.
-eylül, bunu sana ilk ve sok kez söyleyeceğim, eğer bundan sonra, her hangi bir konuda, bak dikkatini çekerim her hangi bir konuda bana yalan söylediğini duyarsam 1 saniye bile durmam yanında, seni de, acımı da kalbime gömer giderim, ama bu sefer öyle bi giderim ki gözlerine dayanamayarak geri döneyemecek kadar uzaklara giderim. bu bi tehdit değil, ama bunu bizim için aklından sakın çıkarma, çok zor zamanlar geçiriyorum bi kaç gündür, atlatıcam inşallah, yeniden güvenicem sana, ama bu güven bir daha yıkılırsa ikimizde altında kalırız, haberin olsun. dedim ve gerçekten bu konuyu kapattım.
-seni sevdiğime inanıyor musun. dedi
-sonuna kadar. dedim
-bana bu yeter, sana da söz veriyorum, kendimi affettiricem, geçmişimi unutturucam sana. dedi
-boşver geçmişi eylül, ben seni geleceğimde istiyorum. dedim
-seni seviyorum. dedi sarılarak.
-ben de seni. dedim
eylül önce duşa girdi, sonra da uyumak için yatağına girdi.
benim üzerimde kaç gündür aynı şeyler vardı.
koktuğumu hissettim.
benim de bi duş ihtiyacım vardı ama çıktıktan sonra giyecek hiç bi şeyim yoktu.
o yüzden duşa giremeyeceğimi söyledim eylül'e.
eylül yerinden kalktı.
dolabı açtı.
altlı üstlü bi erkek geceliği çıkarttı dolaptan.
bir an için yüreğim ağzıma gelse de.
-bunlar babamın, son geldiğinde unutmuş burda. dedi
"kötü kenan'ın geceliklerini giyemem" dediysem de içimden eylül'ün ısrarlarına dayanamadım.
bir duşa da çok ihtiyacım olduğu için gecelikleri aldım ve girdim duşa.
duş gerçekten de çok iyi gelmişti.
kötü kenan'ın geceliklerini giyerek çıktım duştan.
adam benden kalıplı olduğu için haliyle bol gelmişti üzerimdekiler bana.
komik olmuştum.
eylül de güldü haliyle.
sonra ben de sokuldum eylül'ün yanına.
2-3 bakıştıktan sonra uyuyakaldık ikimiz de.
uyandığımda vakit öğleni geçiyordu.
bizimkisi çoktan kalkmış ders çalışıyordu.
uyandığımı görünce koşarak yanıma geldi ve yatağa atladı.
-dur kız. dedim birden.
-günaydın bitanem. dedi neşe dolu.
-günaydın. dedim ve doğruldum yattığım yerden.
önce bi kahvaltı yaptık eylül'le.
bi saat kadar oturduktan sonra üzerimi değiştirdim eylül'ün "hayırdır" diyen bakışları arasında.
-gidiyorum ben, çok gece kalmıyim, uykumu da aldım. dedim
-olmaz. diyerek fırladı eylül yerinden.

*
-ne demek olmaz kızım. dedim
-gitme ömer hemen, lütfen. dedi
-kızım açık konuş benle, korktuğun bi şey mi var, varsa söyle yakayım bu memleketi. dedim
-var ömer, sensizlikten korkuyorum. dedi
-eylül, bunları konuştuk daha önce, yapacak bi şey yok. sen layikiyle okulunu bitirip avukat olarak döneceksin bana. dedim
-öyle değil ömer. dedi
-nasıl. dedim
-beni affettiğine emin olmam lazım, beni sadece sınavıma gireyim diye kandırmadığına, döndüğümde seni orda bulacağıma emin olmam lazım, beni hala sevdiğine emin olmam lazım. dedi
mevzu şimdi belli olmuştu.
tam olarak henüz planlamasam da eylül döndüğünde beni izmit'de bulamamaktan, benim başımı alıp gitmiş olmamdan çok korkuyordu ve bunun olmayacağına emin olabilmek için de beni göndermek istemiyordu.
başlar da korkularını haklı çıkaracak şeyler düşündüysem de an itibariyle öyle bi düşüncem yoktu.
sadece hesap kitap yapacaktım onsuzken.
durumu anlattım eylül'e, korkularının yersiz olduğundan bahsettim.
ama ikna olmadı eylül.
-bunu düşünmekten alıkoyamıyorum kendimi, lütfen anla beni, en azından şu sınava girip çıkana kadar 2 gün daha kal, sonra beraber döneriz işte olmaz mı. dedi
-peki eylül. dedim çaresizce.
sınavının olası bi şekilde kötü geçmesi çok ağır vicdan yapmama sebep olacağı için mecburen kabul ettim.
çocuklar gibi sevindi.
"ah be eylül, gidebilecek olsam tutabilir misin sanıyorsun" dedim içimden.
eylül'ü rahatsız etmemek için salona geçtim, oturdum.
eylül ders çalışmaya devam etti.
evde oturmaya alışık olmadığımdan, televizyon kültürü diye bi şeyim de olmadığından, izmir'i bilmediğim için de dışarı çıkamadığımdan dolayı felaket sıkılmıştım.
ama belli etmedim eylül'e.
2 gün sıktım dişimi.
eylül sınavına girdi çıktı.
iyi geçmişti sınavı.
çok sevinmiştim.
döndük eve.
eylül eşyalarını toplamaya başladı.
ama sadece özel eşyalarını değil ütü, tencere gibi ona ait olan eşyaları da topluyordu.
-napıyorsun eylül. dedim
-evi boşaltıyorum. dedi
-neden. dedim
-döndüğümde derya ile kalabileceğimi düşünmedin di mi. dedi
-gel buraya. dedim
kollarını açarak geldi yanıma.
-aslan sevgilim benim. dedim yaptığı hareketten mutlu olarak.
-ee nerde kalıcaksın peki. dedim
-gerekirse yurtta kalırım, sen düşünme bunları, ama bundan sonra kimsenin derya'nın yaptığı aptallığı yapmaya cesaret etmesini bırak, emre'nin lafını bile edememesi için buraya daha sık gelmen gerekiyor biliyorsun di mi? dedi
-seni yalnız bırakmayacağım, söz veriyorum. dedim
mutlu oldu.
eşyaları bi kaç postada arabaya indirip sonunda çıkabildik evden.
eylül'ün büyük kırmızı valizini bagaja koyduk.

*
arabaya bindik ve bastım gaza.
daha şehirden çıkmamıştık ki,
-şu çöpün yanında durur musun. dedi
sorgulamadan durdum.
eylül arka koltuktaki eşyaları teker teker çıkartıp çöpün yanına koydu.
hayretle izledim onu.
gülerek bindi arabaya.
-böylesi daha iyi oldu. dedi
gülerek karşılık verdim.
bastım gaza.
akşam 12 gibi dönmüştük izmit'e.
anan baban bekler diyerekten onu istanbul'a evine zütürmeyi teklif etsem de yine bırakmadı eylül beni.
-bi kaç gün sonra giderim, sınavımın tam tarihini bilmiyorlardı zaten. dedi
-sen bilirsin. dedim
bize geldik.
üzerimizi değişip uyuduk direk.
ertesi akşam eylül yaptıkları için teşekkür etmeye aysel'e gitti.
ben işe güce dönmüştüm geri.
rüstem abi havadisleri cemil usta'dan aldığı için çok sorgulamadı.
beni merak edebilecek herkese de aysel haber ettiği için izmir'de geçirdiğim 2 gün boyunca kimse aramamıştı beni.
ama en azından emrah ve cemil usta'ya haber etmem lazımdı.
ben de onların yanına gittim.
beni iyi görünce çok sevindiler.
her şey düzeliyordu çok şükür.
umut'la uzun uzun oyunlar oynadık.
ona bir sürü kıyafetler oyuncaklar aldık eylül'le beraber.
"şükür sebebimsin" dedim eylül'ün gözlerine bakarak hep.
babası 2 güne 1 arar olmuştu artık kıllanıp.
saf bi adam değildi kötü kenan.
hatta belki de eylül'ün sınavlarının tarihini bile benden önce biliyordu ama kızını incitmekten çok korkan bir adamdı.
belki de biliyordu bu "baba daha sınavlar bitmedi" yalanını.
ama eylül babasını daha fazla üzmemek için eve dönmeye karar verdi.
ertesi gün sabahtan çıktık evden.
ben bırakacaktım eylül'ü.
üsküdar'daki evlerine geldik eylül'ün.
baya taşaklı bi sitede oturuyorlardı, bizim gibilerin hayalini bile edemeyeceği bir siteydi hem de.
güvenlik görevlisi bizi önce durdursa da sonra eylül'ü görünce eliyle "geçin" dedi
bizim mahalleye polis bile uğramazken heriflerin sitesinin güvenliği vardı amk.
arabadan inerken eylül annesinin balkonda olduğunu gördü
"şimdi sıçtın ömer" dedim içimden.
annesine el salladı eylül,
eylül geleceğini söylemediği için onlara sürpriz olmuştu eylül'ün gelişi.
sonra bana baktı.
-hoşgeldin ömer. dedi
-merhaba mine teyze, nasılsınız. dedim aşağıdan.
-iyiyim oğlum, hadi gelin açıyorum kapıyı. diyerek içeri koştu.
"gelin derken?" dedim içimden.
eylül'e baktım sonra.
-eylül ben gelemem. dedim
-nedenmiş. dedi

*
-kaybını duyduk, çok üzüldük. dedi
bu, kötü kenan'ın beni uzun süredir bildiğini gösteriyordu.
ama "madem biliyon, niye konuyu açıp beni durduk yere üzüyon amk" dedim içimden.
başımla "sağolun" gibi bi hareket yaptım.
-peki kardeşin, abin? dedi kötü kenan.
-kardeşim almanya'da, babamın yanında efendim. dedim
-ya abin? dedi
-abim.. demiştim ki
-o da yurt dışında. dedi eylül.
-o içerde efendim, mahkum. dedim eylül'e bakarak.
-allah kurtarsın. dedi kötü kenan harbiden üzülerek.
eylül'ün kötü bi niyeti yoktu.
tamamen ben zor durumda kalmıyim diye söylemişti o yalanı.
ama artık renk ayırt etmeksizin siyah, beyaz, pembe tüm yalanlara karşıydım ben.
beni seveceklerse eğer yalansız sevsinler istedim.
mahçup mahçup baktı bana eylül.
mine teyze askerlik muhabbetini açtı sonra.
sanki eylül'ü istemeye gelmişim gibi bi hava vardı evde.
karı koca sorguya çekiyorlardı beni.
onlarla konuşurken, kendimi anlatmaya çalışırken ter döküyordum resmen.
-henüz yapmadım efendim. dedim
-okumayı düşünmedin mi hiç, neden taksicilik. dedi kötü kenan.
çekinmeden onu da anlatırdım ama uzun hikaye olduğu için
-öyle gerekti efendim. dedim
-hala geç değil farkındasın di mi. dedi
-bilmiyorum efendim. dedim
-kocaeli üniversitesini yaz işte, oku güzel bi bölüm, aynı zamanda çalışırsın da hem. dedi
aslında mantıklıydı dedikleri.
-bunu konuşalım bi ara. dedi
damat adaylarını okutmak istiyorlardı resmen, kendilerine göre onlar da haklılardı aslında.
iş iyice ciddileştiğinde beni eşe dosta tanıştırırken mahçup olmak istemiyorlardı belki de.
kızları avukat olacaktı neticede, bi nebze de olsa beni yakıştırmak istiyorlardı kızlarına.
bunu gerçekten ciddi ciddi düşünecektim daha sonra.
öyle böyle derken konuyu kapattık.
sonunda müsadelerini isteyerek kalktım.
eylül beni geçirmek için ben istemesem de aşağı kadar indi.
sarıldık, vedalaştık eylül'le,
-bi kaç gün kalıp gelicem yanına. dedi
-ben gelirim haftasonları, sen çok gelme laf etmesin baban, hem bak beni de sevmez sonra. dedim
-tamam, bakarız. dedi
yanaktan masumca öpüşerek bindim arabaya.
bastım gaza.
döndüm eve.
ertesi gün normal hayatıma geri dönmüştüm.
bi kaç gün sonra eylül geldi tekrar.
ailesi de artık bende kaldığını biliyordu.
bana da güvendikleri için çok sıkmadılar eylül'ü.
sadece bi kaç sefer ali'yi göndermişlerdi kontrole.
ama artık ali de sevmişti beni.
eskisi gibi olsa kesin arza çıkartırdı ama resmen o da takıldı bizle.
öyle böyle 3 haftayı da yedik.
eylül'ün okula geri dönme vakti gelmişti.
son 3 günün 2 günü ailesinin yanında kalmış son gün bana gelmişti eylül.

*
sarıldık.
uzun uzun baktık birbirimize.
resmen birbirimize dokunmadan sevişiyorduk gözlerimizle,
o gece ikimiz de uyumadık.
sabah kadar sözler verdik birbirimize,
ona artık gerçekten güveniyordum.
o gözlerde yalana yer yoktu beyler,
o, eylül'ün başlarda bahsettiği saf çocuk da yoktu artık.
çok acılar çekmiş acılarımla beraber ben de büyümüştüm.
eylül de bunun farkında olduğu için beni bi daha kaybetmeyi göze alamazdı.
ertesi gün otobüse bindirip uğurladım eylül'ü.
vedalara da alışmıştık.
artık verilen sözler üzerine daha sık görüşeceğimiz için ilk vedalar kadar koymuyordu vedalar.
eylün izmir'e döndükten sonra bazen ayda 2 kez, en az ayda 1 kez gittim eylül'e.
tek başına eve çıkmıştı eylül.
anahtarı bile vardı bende.
bi kaç defa eve geldiğimde kapıyı anahtarla açtığımda onu korkuttuğum için önce kapının zilini basıyor sonra anahtarla kapıyı açıyordum hep.
öyle böyle o seneyi de bitirdik beyler.
eylül'ün bütün arkadaşlarıyla tanıştım.
genellikle kızlar beni çok sevmişti.
erkeklerin bazıları kıl tüy tiplerdi ama onlar da alıştı sonra bana.
hatta bazılarıyla eylül yokken dışarı çıkmışlığımız bile oldu eylül her ne kadar "zaten 2 günlüğüne geliyorsun, onda da çocuklarla bensiz dışarı çıkıyorsun" diye kızsa da.
ali mert haricinde diğer tüm çocukların pes'te vermiştim ellerine.
ali mert bini çok iyi oynadığı için berabere bile kalamamıştık hiç.
geçtiğimiz süre zarfında ben de sınava girdim.
gamze sürekli ders çalıştırdı beni.
hep zeki olduğumu söyledi gamze ben pek inanmasam da.
matematiğe oldum olası zaten kafam basardı.
sınava soktular beni el birliğiyle.
kocaeli üniversitesi fen edebiyat fakültesi. matematik bölümünü yazdım.
sonuçlar açıklanmış yazdığım bölüm gelmişti,
çok garip bir duyguydu.
benden çok eylül ve bizim çocuklar sevinmişti.
hiç hayal edemesem de başta kötü kenan'ın gazıyla 2008 Eylül'de üniversiteye başlamıştım.
bölümdeki çocukların hepsi abi dediler bana.
başta aralarına almasalar da gibimde değildi zaten,
ama sonra onlar da sevdiler beni.
ben de alışmıştım okula.
lise zamanında olduğu gibi sabahları okula geceleri taksiye çıkıyordum.
matematiğimiz iyi dedik demesine ama soyut matematik falan nedir bilmezdim,
bütün dersleri hep sınırdan geçtim.
en çok ben çalıştım bölümde.
bütün derslere gittim tek bir devamsızlık bile yapmadan.
eylül okulu bitirdiğinde ben 2. sınıfa geçmiştim.
hem onun mezuniyetini hem de benim sınıfı geçişimi kutlamak için susanoğlu'na tatile gittik.
habip abiyi bulduk yine,
bizim ev doluydu.
1 aylığına başkaları tutmuştu.
yalvar yakar hatta fazla vererek boşalttırdık evi.
evden çıkanların cebine de para koyduk tabi.
mükemmel bi tatil geçirdik eylül'le.

*
ama bu sefer annemlere uğramadan dönmeyecektik.
tatil dönüşü tuttuk tarsus'un yolunu.
şehit ishak mahallesine,
o duvarları çatlak mavi kapılı eve geldik,
ananemin evine geldik,
geldiğimiz çok iyi olmuştu. çünkü ananem de artık son zamanlarını yaşıyordu.
onun da gözleri masmaviydi.
ben gözlerimi ondan almıştım.
boncuk nine derlerdi ona mahallede.
önce ben sonra eylül öptü ananemin elini.
ananem beni gördüğüne çok sevinmişti.
-gelin kızımız bu mu. dedi ananem.
-ananeee. diyip utansam da aldırış etmedi ananem.
-evet anane, gelin kızın. dedi eylül göğsünü gere gere.
daha önce aramızda evlilik lafı geçse de ailem tarafından ilk defa gelinleri olarak görülmüştü eylül.
o da ben de çok mutlu olmuştuk.
2 gün kaldık orda.
doya doya vakit geçirdik annemle, ananemle, teyzemlerle.
hepsi de çok sevmişti eylül'ü
veda vakti gelmişti.
ananemin elini öpüp evden çıkacaktık ki herkesi çıkarttı odadan ananem.
bi tek benle eylül kalmıştık ananemin yanında.
ananem bizim de yardımımızla yattığı yataktan kalktı.
yatağın altından eski ve küçük bi sandık çıkarttı.
sandığı açtı.
içinden bir kutu çıkarttı.
kutuyu da açtı,
kutunun içinden bir kolye çıkarttı.
biz "o ne anane" dememiştik ki
-bu kolye, dedenin evlenirken taktığı kolye ömer, ahtım vardı, ilk gelinime takacaktım, ama benim çok vaktim yok, düğününüzü göremem, bunu vermeden gidersem gözüm açık gider. dedi ananem.
ananemin söyledikleri ve ölüm gerçeği bizi üzse de yapacak bi şey yoktu.
bu laftan sonra almamak olmazdı.
ananem bana vermeden kendi elleriyle taktı eylül'e kolyeyi.
ucunda mavi bi boncuk olan, altın, eski ve maddiyatını gibtir et manevi olarak çok ama çok değerli bi kolyeydi bu.
-bu kolyenin adı boncuk, deden boncuğum diye severdi beni hep, o verdi bu kolyeye o ismi. dedi
o kolye o günden sonra eylül'e her baktığımda onu müstakbel eşim olarak görmemi sağlayacaktı.
ananemle sıkı sıkı vedalaşarak ayrıldık o evden. döndük izmit'e.
ben 2. sınıfa başlamıştım eylül okulu bitince yapması gereken stajı yaparken.
başlarda babası karşı gelse de sonra kızını üzmemek için izmit'te ayarlanmıştı eylül'ün stajı.
yakın zaman sonra kaybettik ananemi.
o kolyenin eylül'ün boynunda olması tek tesellimizdi.
ama ölüm allahın emri, defnettik ananemi.
sonra izmit'e döndü annem.
kötü kenan ve mine teyze ailemle tanışmak için bize geldi.
yemeğe davet etmiştik onları.
annem fakir olduğumuz için çekinse de ben ne olursa olsun kendisiyle gurur duyduğumu söyleyerek rahatlatmıştım onu.
onlar kadar olamasa da biz de çok güzel ağırlamıştık onları.
bi şekilde onlar da sevmişti bizi,
şükrettim allaha hep,
çok zor zamanlar geçirdikten sonra sonunda gülüyordu yüzüm.

*
eylül'e her baktığımda evleneceğim kadını görüyor,
sürekli evleneceğimiz günün hayalini kuruyordum.
hayal kurmaktan çılgın bediş'e dönmüştüm amk.
öyle böyle derken 2. sınıfı da bitirmiştim beyler.
ama artık kötü kenan tarafından askerlik baskısı başlamıştı.
sürekli "şu askerliği aradan çıkartsaydın iyiydi" diyip duruyordu.
artık okuyacağıma da inandıkları için okulu dondurup askere gitmem gerektiğini.
nişanın, düğünün artık daha fazla gecikmemesi gerektiğini söylediler.
bu da onların istedikleri gibi olmuştu.
eylül izmit'de başkasının yanında bi hukuk bürosunda çalışıyordu.
okulu dondurup askerliğe başvuru yaptım.
henüz üniversite mezunu olmadığım için uzun dönem yapacaktım.
başvuru ve teslim süreci biraz sıkıntılı geçmişti.
2011 Mayıs'ta aldılar beni askere.
askerden döndüğümde eylül'le evlenmek üzere gittim askere.
eğitim birliği 15. piyade eğitim tugayı samsun merkez
usta birliği 58. topçu tugayı ankara polatlı çıkmıştı.
topçu olarak yapacaktım askerliğimi.
güzel yerlerdi ama sıkıntılı tipler vardı.
çok dayak yedim askerde.
bi çok defa çarşı iznimi yaktılar.
eylül'ü görmek için kullanacağım hakkım olan izni kullandırtmadılar.
çok zor bi 15 ay geçirsem de 2012 Ağustos'ta döndüm askerden.
her şey planlandığı gibi gidiyordu.
evleneceğimiz artık kesin gibi bi şeydi ama formaliteden de olsa istemeye gidildi eylül.
babam yanımızda olmadığı için cemil usta yapmıştı yine babalığını.
almış olduğumuz yüzük ve elimizdeki çiçek ve çikolatalarla gittik eylül'ü istemeye.
eylül'ün üzerinde o parlament mavisi elbisesi vardı.
ananemin verdiği boncuk kolyesiyle ne de güzel yakışmıştı.
benim kolumda ise alzaymır necati'nin eylül'le nişanlanacağımızı duyup önceden vermek istediği nişan hediyesi otomatik longines saat vardı.
iki maneviyatı çok yüksek güzel hediye vardı o gün ikimizde de.
o da en az bizim kadar heyecanlı ve mutluydu.
zor da olsa isteme faslı bitmiş kızı almıştık. yüzükler takıldı.
ellerini öptük kötü kenan, cemil usta, mine teyze ve annemin.
çocuklar gibi şendim ulan beyler,
bu boncuk hiç olmadığı kadar mutluydu o gün.
yıllardır hayalini kurduğum eylül sözlümdü artık.
uzun süre "sözlüm" diye sevdim onu.
ben okula tekrar dönemedim,
artık kızı da aldığımız için kimse baskı da yapmadı.
diploma çok içimde kalsa da alamamıştım, kısmet olmamıştı.
ben bildiğim işi, taksiciliği yapmaya devam ettim.
yıllardır biriktirmiş olduğumu paranın bi kısmını umut'u özel okula yazdırmak bir kısmını da düğünde harcamak için ayırdım.
23 Eylül'de yapılacaktı nişanımız.
gün sayıyorduk adeta. çok mutluyduk lan amk. öyle böyle değildi.
eylül o geçirdiğimiz zor günlerden sonra 1 gün bile yalan söylemedi bana,
ya da ne biliyim en azından ben öyle bildim.
geçen yıllar boyunca bi kaç defa aradı emre.
hiç birini açmadı eylül.
benim konuşmama da izin vermedi eylül tadsızlık çıkmasın diye.
nişanımıza sadece 2 gün kalmıştı ben durakta oturmuş eylül'ün işten gelmesini beklerken.

*
normalde tam 8 de gelen eylül gelmedi o gün.
telefon ettim, açmadı.
huzursuz olmuştum ama artık ona sonuna kadar güvendiğim için aklıma hiç bi şey gelmemişti.
mesaj attı biraz sonra,
"canım bi arkadaştayım, gelince anlatıcam" dedi
"hangi arkadaş" dedim merakla
cevap gelmedi.
içime kurt düşmüştü.
aradım açmadı.
derken bizim alemci amca aradı durağı.
durakta tek taksi ben olduğum için istemeye istemeye çıktım duraktan.
alemci amcayı alıp sahile zütürdüm.
parayı alıp tam dönecektim ki bizim bankın orda eylül'ü gördüm.
ama yalnız değildi.
arabadan inip yanlarına doğru yaklaştım.
beni beynimden vurulmuşa döndüren o bini gördüm.
eylül'ün yanında emre vardı.
küçük bi çanta uzattı eylül'e
eylül çantanın içindekilere bakmadan aldı emre'nin elinden çantayı ve kendi çantasına koydu.
donup kalmıştım.
soğuk soğuk terliyordum,
ama bu sefer kaçıp gitmeyecektim,
olayı sonuna kadar öğrenecektim.
beni görmesinler diye arabaya döndüm koşar adımlarla.
olacakları uzaktan izliyordum.
bi 5 dk kadar sonra ayrıldılar.
emre başka yöne eylül caddeye doğru yürüdü.
ben arabayı daha geri aldım beni görmesin diye.
arabayı göremeyeceği bir yerdeydim.
eylül yoldan geçen bi taksiyi durdurdu, bindi ve gitti.
aklımı kaybetmek üzereydim.
ama sağlıklı düşünmem gerekiyordu.
bu kız tam 2 gün sonra nişanlım olacaktı.
yarım saat kadar süremedim o arabayı.
sonra eve gidip gitmediğini merak ettiğim için çalıştırdım arabayı,
eve geldim,
kapıyı çaldım,
annem açtı kapıyı.
-eylül geldi mi anne. dedim direk.
-geldi oğlum, duşta. dedi
bi nebze de olsa rahatlamıştım.
-tamam anne, sağol. diyerek annemin mutfağa geçmesini bekledim.
annem mutfağa geçer geçmez girdim eylül'ün odasına.
normalde asla yapmayacağım bir şeyi yaptım ve eylül'ün çantasını karıştırdım.
küçük çanta eylül'ün koyduğu yerde duruyordu.
çantayı çıkarttım ve açtım direk.
bi yüzük, bi kolye, bir kaç not ve bir kaç resim çıktı çantadan.
hiç biri benim için bir anlam ifade etmiyordu belki artık eylül için de ama sonra o resmi gördüm.
eylül'ün benden geri aldığı çocukluk resmini,
prensesin günlüğünde "resmimizi geri alıcam" dediği resmi,
defalarca sorduğum, "tek bir yalanında 1 saniye durmam, çeker giderim eylül" dememe rağmen eylül'ün "ben almadığım" diye gözümün içine baka baka yalan söylediği resmi.
yıkılmıştım lan beyler.

*
-hala ankara'da mısın abi. dedim
-evet, uzun sürdü işlerim. dedi
-tamam o zaman gelince konuşuruz. dedim
-acil bi şeyse söyle. dedi
-yok abi, akşama kadar bekleyebilirim. dedim
-taksiyle gelicem atatürk'ten, yabancıya gitmesin, alır mısın beni. dedi
-ordan buraya taksiyle gelinir mi amk. dedim
-şirket ödüyor oğlum, ankaradan taksiyle gelmediğime dua et. dedi
-hay amk, tamam kaçta alayım. dedim.
-12 de inmiş olurum. dedi
-tamam abi, 12'de ordayım. dedim
saat 10 du bastım gaza istanbul atatürk havalimanına doğru.
havalimanına girdiğimde saat 11:45'di.
ben gidişimin planlarını yapıyordum.
elimde olsa bu gece giderdim ama eylül haricinde canımdan çok sevdiklerimle vedalaşmadan gitmek olmazdı,
bu bana yakışmazdı.
mert'den alacağım parayı düğün parası için ayırdığım paranın üzerine koyacak,
umut'a, enişteme ve kendime yeni bi hayat kuracaktım.
sürekli gözlerim doluyor ama artık ağlamıyordum.
gitmek için para lazımdı,
umut'u da eniştemi de zütürmek için çok para lazımdı.
ablama vermiş olduğum sözü tutmam lazımdı.
mert'den belki de geri ödeyemeyeceğim bir borç alıcaktım.
arabada sıkılarak çıktım dışarı. efkar basmıştı iyice.
derken 8-9 yaşlarında altın saçlı bir kız koştu bana doğru.
-anne bak çikolatacı amca. diye beni gösterdi eliyle annesine.
ne olduğunu anlamamıştım.
kızı çıkartamamıştım ama arkadan gelen annesini hatırlamıştım.
gülerek yanımıza geldi annesi.
-merhaba. dedi
-merhaba efendim. dedim şaşkınlıkla.
-kızımı tanıdınız mı, yıllar önce burda bir paket çikolata vermiştiniz ona. dedi
-evet evet hatırladım. dedim
-kader işte, yine karşılaştık, o zaman küçüktü kendisi ama şimdi teşekkür edebilecek kadar büyüdü, di mi kızım. diyerek döndü kızına kadın.
ben hayatta hatırlamazdım onu,
belki önce annesi görse o da hatırlamazdı beni ama,
çocuk işte,
bembeyaz, tertemiz bir hafızası,
hiç kirlenmemiş yaşanmışlıkları vardı..
o tanımıştı beni.
-teşekkür ederim amca. dedi kız annesinin zoruyla da olsa.
-rica ederim ufaklık, ama bu sefer çikolatam yok, kızmazsın di mi bana. dedim altın saçlarını okşayarak.
-birazcık kızabilirim galiba. dedi çocukça gülümseyerek.
annesini de beni de güldürmüştü kız.
-benim adım merve, senin ki ney. dedi kız
-ömer ben de küçük hanım, tanıştığımıza çok sevindim. dedim elimi kıza uzatarak.
küçücük elleriyle tokalaştık.
sonra annesi uzattı bana elini,
-tanışmak farz oldu artık, merhaba, ben de Güneş. dedi kadın...