Hem kısa hem geç yazıyorsun böyle devam edersen duvara anlatırsın.

gözleri dolmuştu lan. içime öküz oturmuştu resmen. o anlatırken babasını dövmeyi düşündüm, ama adam bana 1 koysa feriştahımı giber amk. zayıf bir binim. hayatımda zaten 2-3 kere kavga etmiştim.
o anlattı, ben dinledim. annesinin yanında olması gerektiğini falan söyledim. zaten kız 11. sınıfa geçmişti ve 2 sene sonra zaten üniversite için gibtir olup gidecekti burdan.
üniversiteye gideceğini, annesiyle beraber burdan gidebileceğini falan anlattım. umut verici konuştum yani. zaten asosyaller iyi dert dinler amk. tavsiyeleri güzeldir.
bu konudan sonra bana sordu ailen nasıl diye... "iyi" diyebildim amk.

neyse, ygs geldi çattı. ben tmden, ayşe sayısaldan giriyordu. kafası çalışıyordu ayşe'nin.
ygs'ye ayrı okullarda giriyorduk. sınav salonuna girmeden işedim ne olur ne olmaz diye. sınavım iyi geçti beyler. ayşe'nin de iyi geçmişti. yaşadığımız şehirden çıkmamıza az kalmıştı ve moralimiz tavandı amk.
sınavdan 1 gün sonra hem ayşe'yi, hem de annesini yemeğe çağırdım. annesi biliyordu benim ailevi durumları. ayşe anlatmıştı, kadın 1 kere bile sözünü etmedi.
sulu yemek yapmayı çok beceremediğimde bimden 3 tane konserve barbunya aldım. kendim de pilav ve köfte yaptım. iyi bir menü olmuştu yani.
yemekte kadın "ben size güveniyorum. iyi yerlere geleceksiniz, sakın birbirinizi bırakmayın evladım" dedi. unutamam bu sözü panpalar.
kadın tipik iyi anne örneğiydi.

bilen bilir, para yerine güzel bir aile hayatını seçme şansı olsa parayı gibtir edecek çok insan var burda. annem her zaman anlayışsız, abim duruma göre değişebilen biriydi.
lise 1'de babamın ölümüyle kötü olan derslerim iyice bozuldu ve sene sonunda 7 zayıfla eve gittim. anneden bir tokat, abimden küfürler yedim. -abim benden 2 yaş büyüktü ve 11. sınıfa gidiyordu.

okul müdürünün bana gösterdiği tavizle derslerin 4 tanesini verdim ve 10. sınıfa geçtim. sınıfı geçtikten sonra ankara'ya giderek amcamların yanında kaldım ve bi lokantada çalıştım. gibik bir esnaf lokantasıydı. nerede ağzı bozuk, insanlıktan nasibini almamış huur çocukları varsa hepsi yemek yemeye gelirdi. onlara hizmet etmek kanıma dokunmuyor değildi, ama yapmak zorundaydım. maddi durumumuz kötü sayılmazdı, babamdan emekli maaşı kalmıştı ama en azından sigara paramı çıkartmak zorundaydım.

olum bu nasıl bi hikaye lan :///:/

panpalar 1. sınıf bitti, açıktan yazıldığım muhasebeyi de bitirdim. ankara'ya geri dönecektim. ayşe'ye bir hediye alayım dedim. bir müzik markete gidip epiphone bir gitar ve ufak bir amfi aldım. ayşe'nin hayaliydi bir gitarı olması... yine ağzım kulaklarımda gittim ankara'ya. ayşe aşti'de bekliyordu. sımsıkı sarıldık birbirimize. kokusunu özlemiştim lan. doya doya çektim içime. o kadar sıkı sarıldım ki "aşkım acıdı" dedi. kıyamam ki sana ben...

geçtik içeri, oturttum karşıma. "bak ayşe'm, böyle olacağını, incileceğini aklımın ucundan bile geçirmedim. ben seni nasıl inciltirim ? lütfen eskisi gibi olalım. " dedim. ayşe kaldırdı kafasını "beni inciltmeyeceğini biliyorum. özür dilerim, yapmamam gerekirdi." tam olarak istediğim cevap bu değildi. ama beni affettiğini düşünüp yanına geçtim. kollarımı ahtapot gibi sardım. boynundan öpüp uzun süre sarıldım.
birlikte vakit geçirdikten sonra nurşen teyzete gittik. karnımızı doyurduk, televizyon izledik. tam bir aile ortamıydı panpalar. özlediğim ortam buydu benim. tamam, gezip eğleniyorduk ama öyle bir aile ortamın içim burkuldu beyler.

bu gecelik son part gece saat 12 gibi devam ederim.
kafeden çıkıp yürümeye başladık ayşe'yle. yürürken okuldan bir çocuğa rastladık. bu ne ayak lan der gibi baktı resmen bana amk. yürürken ayşe "koluna girebilir miyim" dedi. tabi dedim. ama utanmıştım. eline dikkat ettim o an. tırnaklarına parlatıcı sürmüştü. hafif de uzundu tırnakları. küçüktü elleri.
yarım saat kadar yürüdükten sonra lunaparka gidip çarpışan arabalara, gondola bindik. gülüyordu lan. mutlu gibiydi. ben de ona bakıp mutlu oluyordum amk. lunaparktan sonra evine bıraktım onu. tokalaşıp yanaktan öpüştük. şunu rahatlıkla söylebilirdim ki hayatımda geçirdiğim en güzel gündü.

ulan uyuyacağım amk uzun yaz biraz.

ayşe çoktan arkadaş edinmişti kendine. sevgi'ydi kızın ismi. o da anadolunun bir şehrinden gelmiş bir kızdı. iyi niyetliydi. bir hafta sonu ayşe, sevgi, ben ve sınıftan arkadaşım ahmet'le pikniğe gittik. amacımız sevgi'ye ahmet'i ayarlayıp birlikte takılmaktı. o zamana kadar ayşe'yle hep ikimiz takılmıştık. biliyorsunuz lisede de arkadaşım yoktu. çünkü kafa yapıma uyan 1 tane arkadaşım yoktu amk. beklediğimiz gibi oldu, ahmet'le sevgi yakınlaşmıştı birbirlerine. vizeler de iyi geçmişti. çalışıyorduk çünkü. gezme zamanı geziyorduk, çalışma zamanı çalışıyorduk. her şey iyiydi kısacası.

metroya binip evlerine gittik. annesi güzel yemekler yapmış. özlemiştim ev yemeğini amk. yazın kalkıp yemek yapmak zor geliyordu çünkü. doya doya yedim o yemekleri. yemek yerken annesi "inşallah mürvetinizi görürüm" dedi. ben dondum kaldım amk. ayşe'nin gözleri açıldı bir anda. hiç beklemiyordum çünkü. ayşe'yle birbirimizi seviyorduk, ama evlilik olayını hiç konuşmamıştık panpalar. o gece nurşen teyzenin ısrarıyla onlarda kaldım. sabah da ayrılıp yurda giriş yaptım.

ya dıbına koyayım burda olan ses versin lan. 2 kişiye mi anlatıyorum ?

fim bittikten sonra bu şarkıyı açtım : https://www.youtube.com/watch?v=qBiS4cBE2_c
sustuk, ben sigara yaktım. o an anladı mı lan acaba sevdiğimi ?
şarkı bittikten sonra hadi makarna yapalım dedim. yardım etti bana. kepçap ve mayonezin sonunu bölüşüp yedik bir güzel. hani derlar ya, iki gönül bir olunca samanlık seyran olurmuş... öylediydi. ya da ben saçmalıyorum. fakirliğin dibindeydim. ama ayşe mutlu görünüyordu. yemekten sonra sohbet ettik ayşe'yle. kendimce espriler yapıyordum. gülerken gamzeleri çıkıyordu ayşe'nin.
neyse, o gün de öyle geçti. ayşe'yi eve bırakmaya ısrar ettiysem de ben giderim dedi. -dolmuş parasını düşündü galiba- sarıldık ve gitti panpalar.

neyse, hızlı geçiyorum. bahar şenlikleri falan derken bir güzel eğlendik panpalar. şebnem ferah falan geldiydi. şebnem ferah önemli değil de, gitaristi metin türkcan'dı amk. ayşe ve benim için önemli olan buydu. gözlerimin etrafındaki çizgiler çalarken öpüştük ayşe'yle. o kadar romantik bir ortamdı ki anlatamam panpalar. o günü geri getirmek için canımı bile verirdim amk. neyse, sene bitti ben şehre dönücem. amcamlarda kalamam. abim de yazın onlarda kalıyor yazları malum.
otobüse binerken ağladık ayşe'yle. 3 haftada bir gelecektim ankara'ya, ama yine de ayrılıyorsun sevdiğinden işte amk. o aşti'nin dıbına koyayım ben panpalar...
o yazı staj yaptığım muhasebecinin yanında geçirdim. adam yaşlı falan ama işin ehli sonuçta. çok şey öğretti bana. hakkı ödenmez yani...

panpalar burda olan burdayım desin la.

şimdi panpalar, babası ölen çocuk eğer babası emekliyse maaş alır. eğer okumazsan bu maaş kesilir. bende hem annemin, hem de benim maaş kartım vardı. kendi maaşımın kesilmemesi için açıktan muhasebe yazdım. yani bu sayede maaşım kesilmeyecekti. neyse bu konuyu aydınlattığıma göre hikayeye döneyim. ha bu arada, ayşenin annesiyle babası boşandılar.
o gün öpüştükten sonra ikimiz de utandık. ama sevdiğin insanla bunu yapmak kadar güzel bir şey yok be panpalar.
yaz boyunca çalıştık ayşe'yle. onun okulu başlayınca ders çalışma dışında vakit geçiremiyorduk. belki hafta sonu birkaç saat. sonra yine ders çalışıyorduk.
ders çalışıyorduk, çünkü bu gerekliydi. gitmemiz lazımdı.

burayı kısa keseceğim. yaz geldi. okuum bitti. bu süre zarfında ayşe'nin annesiyle tanıştım, iyi kadındı. ayşeyle sık sık görüşüyordum. bazen dışarıda, bazen de benim evimde. daha çok evde buluşuyorduk. çünkü anneannesi gilde kaldıkları için kızın parası olmuyordu. bir nevi yüktüler onlara. ben de ayşe'yi ezmemek adına genelde eve çağırıyordum.
haziranın sonuydu. kırtasiyeye gidip büyük bir mebla ödeyerek hem kendime, hem de ayşe'ye kaynak aldım. dershane hayaldi...
ayşe'yi arayıp eve çağırdım. aldığım kitapları ayşe'ye verdim. mahcup olduğu her halinden belliydi panpalar. ama ben almasam ayşe'nin kaynak alamayacağını da biliyordum.
uzatmayayım burayı. ilk defa o gün ayşe'yle öpüştük. 2-3 dakikalık bir şeydi. benim ilk öpüşmemimdi. onun da ilk öpüşmesi olduğu çok belliydi. o gün daha fazlası olmadı. o istese de ben yapmazdım zaten.

"bak ayşe, dün çok kötü bir olay yaşadınız. ve ben, hayatta en çok değer verdiğim kişi olan senin üzülmene asla dayanamam. 11. sınıftasın, yaz gelince beraber çalışırız. gideriz burdan. annenle bir ev tutup yeni bir hayat kurarsınız. ben de yeni bir hayat kuracağım ve yeni hayatımı sen olmadan geçirmek istemiyorum. seni çok seviyorum." dedim. ben dedim ben. kendime inanamadım bunları söylerken.
ayşenin gözleri doldu. yanağımdan öptü. sarıldık yine...
keyfi yerine gelsin diye aldığım tişörtü verdim. çok sevindi lan. çocuk gibiydi o an.

çıktım mağazadan, küçük bir kafaye gidip tost yedim. içim dışım kaşarlı tost olmuştu amk. tostu yedikten sonra ayşe'yi arayıp bulunduğum yeri söyledim. unuttuğum bir şey vardı. dün birbirimizi sevdiğimizi söylemiştik. ama bunun sırası değildi. çünkü daha önemli meseleler vardı. 40 dakika kadar sonra ayşe geldi. beyler görseniz o neşeli kız gitmiş, asık suratlı biri gelmişti.
kalktım sarıldım hemen. hani sevdiğiniz kişiye sarılınca boynunun kokusunu içine çekersiniz ya, hiçbir şeye değişmem onu...
neyse, oturdu yanıma. 2 çay söyledim ve başladık konuşmaya. aslında şimdi yazacağım konuşmayı nasıl yaptım ben bile bilmiyorum. o konuşmayı yaparken büyüdüğümü hissetmiştim ve çok ciddiydim.