dizi fena gençler bence bir göz atın

Black Sails adlı dizide de adı geçen ispanyol hazine gemisinin adı. 2001 yılında Florida açıklarında batığına ulaşıldı. Kültür mod off.

Beyler devamı yarın, okuyan arkadaşlar varsa kusura bakmasın bayağı yoğunum 40 saattir uyumuyorum ve sabah erken kalkacağım ondan yazamadım. Kimse okumazsa bile burada kendim tamamlayacağım hikayeyi.

Hiç beklemeden en yakındaki aktiviteye baktım. yanılmadım. işte tam da mayına çarptığım yerdeler. Bir süre daha burada kalırsam onlar için atış tahtası muamelesi göreceğim. Benzinliğin kapısından çıktım. gözüm hala yolda, göremesem de uzaktan silüetleri seçebiliyorum. Evet yavaş yavaş bu tarafa geliyorlar. Her biri ayrı bir yerde, arabaların bile içlerine bakıyorlar. Ben ise yoluma devam etmeliyim. Aklımda nereye gideceğim, ne yapacağım gibi türlü düşünceler belirdi. Ancak kafamı diğer yöne çevirdiğimde siyah bir borunun içine baktım, borunun içinde spiral bir şekilde inen çizgiler var gibiydi, belki de zamanla ifade edilemeyecek kadar kısa bir an içinde bunlar dikkatimi çekti.ama bu borunun hemen üzerinde iki yeşil göz bana bakıyordu.

Sonunda tişörtün kalan yerleriyle daha sağlam bir bandaj yaptım. Ayrıca buraya birileri gelmişti. içeride kullanılıp atılmış onlarda giysi vardı. Aralarından en temizini seçip parçalanan tişörtümün yerine giydim. Yakında kış gelecek. Bir ara mont bulmam gerek. Bunu da el bilgisayarıma kaydettim. Haritadan bulunduğum yeri saptamaya çalışıyorum. Evet.. Çocuğu bulduğum yer tam burası. yaklaşık yarım saat boyunca ana yolu takip ettim. Evet.. Burada olmalıyım. Yakınımda büyük bir şehir var. Ama buna rağmen şu an hiçliğin tam ortasındayım. Kafamdaki düşünceleri dağıtan bir sinyalin sesi oldu. El bilgisayarımdan kırmızı bir nokta bileklik üzerinde yanıp sönüyordu. Bunun anldıbını biliyordum." Ardına bile bakmadan kaç. Ciğerlerin artık yeni bir nefesi kabul etmeyene kadar koş ve Tanrının bile seni bulamayacağı şekilde saklan."

Elimde herhangi bir silah yok. Bu aslında beni korkutuyor. Çok sık ve çabuk terleyen ellerimin arasında bulunan bir silah bana sürekli güven verirdi. Fakat şu an sadece yerde bulduğum bir sopa ile yetinmek zorundayım. Sol kolumdaki kegibten akan kan yaptığım tamponu aşmış damlalar halinde yerle buluşuyordu. Sağ elimle sopayı sıkıca kavradım. Benzinliğin kapısı kırılmış derme çatma bir şekilde duruyor. sol bileğimdeki bilgisayarın açma tuşuna dokundum. Yüreğime gerçekten soğuk bir su serpildi. Sapasağlam çalışıyor ve kısmen kurumuş kanlarla örtülü bileğime yansıyordu. içeriyi kontrol etmem gerek.

Sisteme bağlanıyorum. Çevremdeki robot aktivitelerini çözüp yakınımdaki hareketlere bakıyorum. Evet.. Görünüşe göre içeride inorganik bir varlık yok. Yine de tedbiri elden bırakmamam lazım. Önce camdan içeri baktım. içerisi tamamen karanlık olmasa da loş bir şekilde ve bomboş gözüküyor. Kapıyı hafifçe araladım. O çıkan ince ve iç gıcıklayan gıcırtı sesi ile kapı aralandı ve içeriye güneş ışıkları girmeye başladı. Yerde beni görünce sağa sola kaçışan bir kaç fare dışında herhangi bir hareket yoktu.

Geldiğim yola baktığımda güneş ışıkları gözümü kamaştırmaktan başka bir işe yarar gibi görünmüyorlardı. Yolu iyice seçebildiğimde 10 metre geride cidden büyük bir çukur gördüm. Tam orada patlamış, takla atmış ve düşmüştük. Cam kegibleri yüzünden kanayan kolumu üzerimdeki tişörtten yırttığım bir bez ile sardım. Biraz cam kırığı dolu yaralar. Uygun bir yer bulmalıyım. Bu patlama bir tuzak olmalı. Yolun kenarına doğru topallıyorum. Vicdanım hala çocuğu aramamı söylüyor. Ama şu an yaşama ve hayatta kalma güdülerim bundan daha fazla ağır basıyor. Sanırım bir müddet bunun vicdan azabını çekeceğim.

Neyse ki çok fazla yürümeme gerek kalmadan bozuk gözlerime eve benzer bir şekil ilişti. iyice kısarak tekrar baktım. Pek eve benzemiyordu. Yürümeye devam ettim. Yaklaştıkça netleşmişti. onlarca yıl önce dünya üzerinde petrol tükenince kapatılan bir benzinlikten ibaretti. Sanırım o ufak kulübeye yıllardır kimse girmemişti.

Parçalanmış ön camdan dışarı çıktım. arabanın sol ön kısmı yoktu. Lanet mayınlardan biri.. Robotlar gittikçe akıllanıyorlar. Lanet olsun. Alnımdan akan kan göz kapağımın üzerinde birikiyor.. zorla doğruldum. Bir anda gözlerim yavaşça karardı. Ayakta durmak için kaputa tutundum. kafamı kaldırıp bir iki kez sağa sola salladım. Sanki beynim içeride hareket ediyor gibi bir ağrı vardı başımda. Kötü vurmuş olmalıyım.

Çocuğun nerede olduğu sorusu şu an kafamı meşgul eden tek şey. Nereye gitti. Oturduğu koltuktan torpidoya bulaşan kan lekeleri var. Silahım.. Silahımı da bulamıyorum.

Gözlerimi araladım. aman allahım. göz kapaklarımı her açışımda başımın içerisine saplanan ağrı beni öldürecek derecede. Alnımdan yana doğru bir kaç damla kan sızıyor. sıcaklığını hissedebiliyorum... kafamı kötü vurmuş olmalıyım. hala arabanın içindeyim.. Buradan çıkmam gerek. Beynimin içine parça parça görüntüler geliyor. Kafamı cidden kötü vurmuş olmalıyım. Evet hatırlamaya başlıyorum. Bir yandan emniyet kemerini çözmeye çalışıyorum. kilidi çözdüğüm anda omzumun üzerine düştüm. kırılmış camın içi toprakla dolmuştu.. Çocuk ? aklımda bi anda parlayan bu ışıklı kafamı aniden yan koltuğa çevirdim. Çocuk yoktu.

Evet beyler yemek yiyip maça falan gidicem bu günlük bu kadar. Ben (bkz: koy gote gitsin). malum zombi hikayesi yazmıştım hesap silindi. (bkz: geçen sabah uyandığımda ev bomboştu). okuyun bekleyin öyle yazayım diyip yazdım güzel yerlere zütürürüm sonuçta finaller bitti.

Çocukla ufak bir sohbete dalmıştık. ana yolda kalan yanmaktan kapkara kesilmiş araçların arasından ilerliyorduk. Söylemeyi unuttum. Artık benzin kullanılmıyordu. insanoğlu alternatif yakıtlar konusunda kendini geliştirmişti. tek kullanılan şey elektrik idi. Bu zamanlarda elektrik bulmak ciddi manada zor.

Dışarı çıkıp bir araç aramaya başladım. yanmayan tek tük tüm araçlara bakıyordum. sonunda bir tanesini çalıştırmayı başardım. Çocuğu burada bırakmak istemiyordum. O yüzden onu da yanıma aldım. yolda ilerlemeye başladık. Tüm sistemde korsan olarak dolaşabiliyordum. Bulduğum açık sayesinde çevremdeki robotların nerede olduklarını, ne yaptıklarını görebiliyordum. Kendi aralarında bir kodlaşma sistemleri vardı. ve ben de teknikerdim. Dolayısı ile artık aralarında bir komuta zinciri ve yapay zeka oluşan bu robot ordusunun içine sızan casustum denilebilir.

Evet, hepsi o 603 numaralı robot ile başlamıştı. O gün bozulmamış, bilerek programlanmış ve bekletilmişti. Biz onu bulup tamir edince de tıpkı programlandığı gibi tüm tesisi ve dolayısıyla tüm robotları kendisi gibi programladı. Ama asilerin bunu neden yaptığını hala çözebilmiş değildim. Aslında bundan daha büyük sorunlarım da vardı. Bir kaç kez insanlar tarafından vurulan ve etkisiz hale gelen robotları tekrar tamir edip programlamaya çalıştım. Aslında bir kaçında başarılı da oldum, ancak unuttuğum şey bu robotlar standart sistemle programlandıklarında diğer robotlarla savaşmıyorlardı. Bunu değiştirmem lazım, bunun için 1 yıldır tesisleri dolaşıyorum.

Dışarıdaki hareketlilik geçmişti. Kolumdaki bilgisayardan dışarıyı taradım. 1 yıldır üzerimdeydi. Vücut ısısıyla çalışıyordu. Yani ben ölmeden bu da ölmeyecekti orası kesin. Çocuğa beni takip etmesini söyledim. Yavaşça kapıyı araladım. Dışarıdan vuran gün ışığı gözlerimi kamaştırıyordu. Elimdeki 9 mm lik silahı sıkıca tutuyordum. Dışarı çıkınca her zamanki manzara ile karşılaştım. Ölü insan bedenleri ve yanan şeyler. Arabalar, evler, mağazalar, hatta insanlar. Hepsi yanıyordu.

işte tam şu anda büyük süpürülmenin üzerinden tam 1 yıl geçti. Karşımdaki çocuğa kısık gözlerle bakıyordum. Bunun bir açıklama beklemek olduğunu anlamış olmalı ki ağzında gevelediklerini cümlelere döktü.
"1 yıldır sürekli kaçıyorum. Yaklaşık 6 farklı grupla beraberdim. Ama her tesis ele geçirildikçe kaçmaya devam ettik. Dün buradaki tesis de ele geçirildi. O sırada biz de pusuya düşürüldük. 7 kişiydik. ben hariç hepsi kaçtı. Ben burada sıkışınca bıraktılar beni."

Ona inanmalı mıydım, bunu kestiremiyordum. Silahı tutuşunda bile güvensizlik vardı. Fakat artık temkini elden bırakamıyordum. Bu benim için doğal bir şey olmuştu.

O anda zeminin altından inanılmaz bir sansıntı geldi. Toprak içeriye doğru çökmeye başladı. Sığınağın çökmekte olduğunu anladım. Aşağıdan inanılmaz çığlıklar geliyordu. Sanırım tanıdığım her arkadaşım orada ölmüştü. Bense farklı yöne koşan 3 robotu izleyip tam tersi istikametlerinden tesisten çıktım.

Bir anda kendimi binanın diğer yanına koşarken buldum. Sığınağa inmemi bir şey engellemişti. Koşarken iş arkadaşlarımdan birinin cesedine rastladım. Tüm midem ağzıma geldi. Orada kusmamak için ağzımı gerçekten uzun süre kapattım. Hemen bileğindekini söktüm. Bu bi el bilgisayarı idi. Kendi bileğime taktım.

Fakat ateş ettikleri şey asiler değildi. Etrafa rastgele ateş açmaya başlamışlardı. Binadan çıktığım anda ise korkunç gerçeği anladım. Etrafta kanlar içinde yatan insanlar vardı. Gözlüğümü elimle düzelttim çünkü buna pek inanamıyordum. bahçede 3 robot koşan insanları avlamaya başlamışlardı. Eğer ani bi refleksle duvarın yanına çekilmesem beni hedef alıp attıkları kurşunların hedefi olacaktım. Arkamdan gelen 3 kişiyi aradı gözlerim. ancak onların sığınağa indiklerini anladım. Güvenli mi değil mi karar verip harekete geçmem gerekiyordu.

O anda binanın iyice sarsıldığını farkettim. Daha ne olduğunu anlamadan çatırtı sesleri ile her yer dolmaya başladı. bir terslik vardı. merdivenlere koştum. aşağı kata iniyordum. arkamda benimle koşan 3 kişi daha vardı. zemine indiğimde binanın bir duvarının paramparça olduğunu gördüm. Sanki bir şey ile vurulmuş gibiydi. Yine asilerin işi olduğunu düşünüp sığınağa koşacağım esnada çok tuhaf bir şey oldu. 2 robotun dışarıda ateş ederek koştuklarını gördüm.

Hani adrenalin bir anda vücuda yayılınca bacaklarda soğuk bir his olur ya. yataktan beni bir anda fırlatan da bu şeydi. içinde bulunduğum binanın alt katından şiddetli bi patlama sesi geldi. işin kötü tarafı bu sesle beraber bina sanki yerinden kayıyor gibiydi. Kalktım. ani bir iç güdü ile pencereden dışarı baktım. Ancak yukselen siyah dumanlar sebebi ile dışarıyı seçemiyordum. Üzerime ceketimi aldım. Gözlüğümü gözüme taktım ve odamdan çıktım. koridorda benim gibi ne olup bittiğini anlamaya çalışan teknikerler vardı. Birbirimize anlamsızca bakıyorduk.

Robot 603 ü karantinaya kapatıp o gün evime gittim. Sabah uyandığımda yeniden çok farklı bir dünyaya gözlerimi açacağımı tabi ki bilmiyordum.
Henüz sabah alarm çalmadan bir ses tarafından uyandırılmak nasıl kötü bir histir. O sabah bunu yaşadım. Bir ses yüzünden uykumdan gözlerimi açtım. Kafamı sıcacık yastığa koyup 1 saat daha uyumanın zevkini tatmak üzere iken bu sefer ses çok şiddetli bir şekilde geldi. Size askeri tesiste kaldığımı söylememiştim. Evet tüm teknikerler asiler tarafından kaçırılmamaları için burada kalıyorlardı.

Bu robotu tekrar programladım. Ancak bir sorun vardı. Robot yazılımsal yüklemeyi reddediyordu. Her defasında ortak robot progrdıbını yüklediğimde hata aldım. Hani şu ben robot filmindeki 3 yasa gibi. evet robotların yazılımlarında bir güvenlik vardı. Bu güvenlik sayesinde robotlar kapatılamıyor ya da hacklenemiyorlardı. Bu da asilerin işine pek gelmiyordu. Bu sebeple bu robotu bozmuş olmalıydılar.

Biraz daha ilerlemem lazım. O günden sonra asilere karşı duruşum daha radikal bir hal aldı. Hükümet daha çok robot üretebilmek için yeni bir tesis açtı. Bu tesise yollanmıştım. işte tam da süpürülmeden bir önceki gündü bu. Tüm ülke ortak teknoloji ve güvenlik ağı kullanıyordu. Savunma bakanlığı artık askeri işleri tamamen robotlara devretmişti. insan gücü yalnızca üretimde kullanılıyordu. Tüm angarya işler robotlara devredilmişti. Yeni tesisin içerisinde o gün elime asiler tarafından işlevsiz bırakılmış bir robot geldi. Robotun işlemcisi yanmıştı. Ama buna sebep çatışma ya da donanımsal bir arıza değildi. Bu robotun işlemcisi ile oynanmıştı. Açıkça belliydi. Bunu üstlerime söylediğimde aldığım cevap işime bakmam oldu. Ne kadar ortak bir halk haline gelsek de Türkler pek de değişmiyordu.

Beni tutan robot ayağı kaldırdı. Canımın nasıl yandığını tahmin edemiyor olmalıydı. Sonuçta o bir mekanik. ancak yine de ona hayatımı borçlu olduğumu biliyordum. Ayağa kalktım. ilerde tesis amirini gördüm. hararetli bir şekilde tesis komutanına bir şeyler anlatıyordu. Lanet kulaklarım hala çok feci çınlıyordu. Ama söylenen manasız cümleler arasından saldırı asiler ve saldırır kelimelerini ayırt ettim. Aklıma ilk gelen şey aslında buydu.

Başımın tekrar döndüğünü hissettim. Etraftan bağırışlar duyuyordum. Sonrasını ise hatırlayamıyorum. Kegib kegib parçalar beynimi dolduruyordu. Sonra bir anda gözlerimi patlama alanının bahçesinde açtım. yerde kollarımdan sürükleniyordum. Koltuk altlarımdan mekanik kollar tutmuş beni çekiyordu. karşımda ise büyük bir krater oluşmuş bir tesis vardı. bomba mı patlamıştı, tam olarak kestiremiyordum.