Bir kaç marş daha söylendi. Sigara kullanan herkesin elinde bir sigara, en arka solda kapşonunu çekmiş, içinde bulunduğu bu ortama bir daha asla denk gelemeyeceğine rağmen uyumaya çalışan bir ergen, inceden inceye alkollü adama gaz veren kız grubu, marşlara en yükses sesle eşlik eden minibüs muavini, sadece sırıtan, ve ortamla pek içli dışlı olmayan dört düz adam ve bindiklerinde içeride sigara içilen, marş söylenen bir minibüs görmelerinin şokunu yaşayan iki erkek üniversite öğrencisi içeriyi resmen ikinci sınıf mizah tiyatrosu sahnesine çeviriyordu. içlerinden birinin yanında gitarla minibüse binmesi sanırım hayatının en tatlı rastlantısıydı. Gençler oturalı daha iki dakika geçmeden “oo kardeşim çal da bişeyler eşlik edelim be!” cümlesini biraz utangaçca “abi çok iyi değilim ben ya” diyerek karşılayan gence arkadaşından gelen “hadi be olm ortama bak hahaha” cevabı ortamı iyice kızıtmış, bilen herkesin eşlik ettiği Haydı Gel içelim şarkısını saçma sapan akorların eşliğinde okumaya başlamıştık. Arada bir akorları salladığını farkettiğimiz gitaristi hiç birimiz bozmuyor, sesimizle gitar sesinin üstüne çıkarak modu korumaya çalışıyorduk. Üniversite öğrencilerini Bostancı’da inene kadar şarkı söylemeye devam etmiş, belkide hiç duymadığım kadar güçlü bir ıslık ve alkış eşliğinde indirmiştik. Kahramanımız “Yoruldum dıbına koyim yaaa” dediğinde ise samimiyeti biraz fazla kaçırmış, arkasındakı kızların bozulduğunu farketmişti.

-Kusura bakmayın ya. Öyle içimden geldi... Pardon...

-Sorun değil, dedi içlerinden en cilveli olanı.