Arada bir video kaydı alan telefona dönüp, tribün reisi edasıyla kollarını sallıyor, minibüsteki herkesin gözünün içine bakıp bizleri de marşa davet ediyordu. Minik bır hınzırlıkla çakmağımı yakıp sağa sola salladığımı gören deri pantolonlu kadın, bakması bile rahatlatıcı gelen bir tebessümle eşini dürtüp beni gösterdi. Adam marşa eşlik etmemi gerçekten yürekten istediğini belli eden bakışı ve marş bitene kadar sonlandırmadığı kol hareketleriyle beni davet ediyor, bense sözleri bilmediğimi, orta yaşlı adam haricinde üç kişinin daha eşlik ettiği marşı bölmemek için el hareketlerimle anlatmaya çalışıyordum. Marş bitti. Bütün minibüs alkışlarla yıkılırken içinde bulunduğum durum beni inanılmaz bir huzura çekiyor, insaniyetin ve samimiyetin doğallığını hissediyordum. Alkışlar biter bitmez herkese hangi takımlısın sen sorusunu sormaya devam eden adam bir sigara daha yaktı. Acaba ben de yaksam sorun olurmuydu? Çok mu yapmacık görünürdü? “Neyse be, boşver” cevabını kendime vermişken, sıranın bana geldiğini farkeden adam paketinden bir sigara çıkarıp fırlattı:

-Tut bakalım delikanlı.

-Eyvalllah!

-Hangi takımlısın sen? Galatasaraylı tipi var sende!

-Yok hocam, takım tutmuyorum.

-Yapma be? Bu günlük Beşiktaşlı olamaz mısın? Bak altı galatasaraylı, üç fenerli, altıda beşiktaşlı var. Yap bi kıyakta rahat rahat devam edebilelim marşımıza. Sonuçta burası demokratik bir memleket.

-Hehehe. Seni mi kıracağım ya? Yaz yaz, Beşiktaş.

-Yürüü bee, hahah!