Geriye sadece bir kaç parça ekmek ve boş metal tepsiler kaldığında kafam da ufak bir yükselmiş, içtiğim beş, altı bira etkisini göstermeye başlamıştı. Pişkin bir arkadaşımın “Ben yedim allah arttırsın, sofrayı kuran kaldırsın hehehe” cümlesi eşliğinde günün bittiğini, eve dönme vaktinin geldiğini anlamış, insanlarla vedalaşıp minibüs yolunun yolunu tutmaya başlamıştım. Saat gece iki sularında alkollü alkollü Kadıköy minibüsü beklemekten daha zor bir şey varsa o da bindiğin minibüsün Kadıköye kadar yatarak gitmesidir beyler. Allahım dedim ya, nasıl geçecek bu yol dıbına koyim? Minibüs geldi ama nasıl geldi. Tıklım tıklım moruk. Bi de bu yeni tip minibüslerden. Ortasında yola paralel şekilde yerleştirilmiş iki koltuk var. Oturduğunda kapıya doğru baktıklarından. Neyse bindiğim gibi o bahsettiğim koltuklardan kalkıp inen bir adamın yerine yüzsüz yüzsüz oturdum, açtım kitabımı okumaya başladım. Üzerime sinen kömür kokusuyla alkol kokusu savaşıyor, vücudumdan çıkıp ölüm gibi yayılıyorlardı. Ulan kafam güzel olmasına rağmen utanıyordum. Yüzümü kitaptan ayırıp birine baksam bana ayıplaya ayıplaya bakıyor olacaklarını hissediyordum. insem bir dert, inmesem bir dert. tak mu vardı da o kadar çok adam vardı gece iki minibüsünde?