Kocaelideki o 1 yılım o kadar güzel geçmişti ki... (bu yıla ait kayda değer bir şey yok. sıradan bir insan gibi geçirilmiş bir yıl, günlükte okudum kadarıyla. özetledim, sizleri sıkmamak adına) yeni yeni arkadaşlıklar edinmiştim. tüm yaşadıklarıma rağmen samimiyetin dozunu arttırmayacak şekilde erkek arkadaşlarımda vardı. ama sevgili falan artık hayatıma sokamazdım. temiz değildim ben. düzgün bir kız değildim. sürekli bekaret arayan , geçmişiyle yargılanan bir toplumda potansiyel bir huurydum. fakat bende insandım. benimde arayışlarım vardı. benimde gönül ortağı istemek en doğal hakkımdı. ama kendime hiçbir zaman mutlu olamacayacağımı , hiç bir erkeğin elini tutamayacağımı empoze etmiştim. geçmişimle bir erkeği kirletemezdim.

bu yıl içinde annem 1 oda bir salon bir eve çıkmıştık. annem otelde çalışmaya devam ediyordu fakat artık kendim mahremimiz vardı. içinde ikinci el eşyalarla dolu ama noksansız denilebilecek bir ev.