Kızla mesajlaşıyorduk mesajlaşmasına da konu ilerlemiyordu. Bir gün ev arkadaşımın annesi evdeydi. Biz de kızla mesajlaşıyorduk; Ben de ilacın yaptığı pgibolojik bozukluğun etkisiyle birden kıza manevi annem geldi dedim. Kız hemen atladı manevi annem? "işte manevi annem biyolojik annem değil" dedim. Senin biyolojik annen yok mu dedi, "yok" dedim!...

Kızmayın panpalar ilaç yüzünden hepsi. Kıza "şaka yaptım ev arkadaşımın annesi o" diycem ama bir bırakmıyor ki diyeyim, bu ben annem yok deyince daha bir ilgilenmeye başladımesaj yağdırıyor ne oldu nasıl oldu gibisinden. Benimde hoşuma gitti ilgi görmek, diyemedim panpalar tam 1 sene bu yalanı sürdürmek zorunda kaldım, diyceksiniz için hiç mi acımadı annenin yüzüne bakarken acımadı...

ilk önceleri biraz vicdan azabı çeksemde Baktım sürdürecez bu yalanı ilk önce kendimi inandırdım, sonra zaten bende yalan olduğunu unuttum. Hafiften annemle babamın beni evden kovuşununda kuyruk acısı var aklımca onlardan da intikam alıyorum.

Aslında bakınca bütün suçlu onlar, beni zorla o şehre gönderenler onlar. insana zorla bir şey yaptırınca iş böyle rayından çıkıyor işte. Ben kendi içimde özgürdüm beni evden kovukları zamana kadar, onların beni zorlaması özgürlüğüme vurulan ciddi bir darbe gibiydi.
hele ki özgürlüklere inancınız hayatınızın vazgeçilmeziyse, her tür zorlamanın karşısında oluyorsunuz. işte bu düşüncedeki adamı öldürmek istiyorsanız yapacağınız şey çok basit. onu zorlayın bir şeye. eğer yapmaya mecbursa; ilk önce sizi öldürecektir o nefreti. oysa azıcık anlayış, azıcık karşılıklı diyalog belki de herşeyi hallederdi be güzel kardeşim, ama etmemişti.

Bir sabah uyanıyorsunuz annenizin babanıza "bu evden gitsin ben onu çekemem" deyişini duyuyorsunuz. Hayatımda ilk defa yorgan altından o sabah ağladım. Hayatta onlardan başka kimseniz yok onlardan da bunu duyuyorsunuz. Samanyolu dizilerinde hep gelin kaynanasını istemez kaynana da sabah bunu duyar huzur evine gider ya bizim ki de öyle bir durum.

Zaten 4 yıldır liseyi dışarda okumuşum, 11 yaşında evimi bırakıp yeni doğan bir kuş gibi kendimi boşluğa bırakı vermiştim bir başıma. Uçmaktan yorulup şu kaya başında azıcık dinleni vereyim derken; Bu sefer ikinci kere bırakılı veriyorum boşluğa hem de daha yüksekten. Yükseklik korkumda sanırım bu yüzden.