*
2 dk kadar geçmişti odaya gireli ama belli ki babam kapıda bekliyordu.
girmemişti içeri.
babamdan ve eylül'den dolayı zaten beyin amcıklaması geçiriyordum.
ablamın durumu da ortadaydı.
tam bir mala dönmüştüm.
halimden tavrımdan çok belli oluyordu ki ben ona sormam gerekirken o bana sordu;
-iyi misin ablacım. dedi.
cevap vermeden direk güç verirmişcesine sarıldım ablama.
ama güç vermekten öte ondan güç alıyordum sanki.
ona sarılırken gözlerim doldu ama kız gibi ağlamadım beyler.
geri çekildiğimde farkettirmedim yaşlı gözlerimi.
-asıl sen iyi misin. diye sordum.
-iyiyim ablacım. dedi yalan söyleyerek.
ablam güçlü durma konusunda anneme çok benziyordu,
ters giden her şeyin altından bi mutluluk çıkarırdı.
ve yine aynısını yaptı.
ben bi şey diyemeden söze devam etti.
önce enişteye, sonra benle emrah'a bakarak;
-sana bir evlat, size de bir yiğen verebilmeyi çok isterdim. ama yukardaki yazmış bi kere herkesin yazgısını, bize de boyun eğmek düşer, hayırlısı buymuş demek ki. hem zaten bi çocuk da planlamamıştık, böyle bi dünyaya çocuk mu getirilir hem, baksana bizim halimize. dedi gülmeye çalışarak.
ama yapmacık olduğu çok belliydi.
resmen önce enişte sonra da biz üzülmeyelim diye kedinin ulaşamadığı çiğere tak atması misali palavra atıyordu.
ablamın çocukları çok sevdiğini herkesten çok ben bilirdim.
beni bile sevmişti amk, çocukları nasıl sevmezdi.
odada kimse cevap veremedi.
sahte bir gülümsemeyle karşılık verdik sadece.
-babamla konuştun mu. dedi ablam.
-hayır. dedim.
-geri gidecek galiba, senle konuşmak istiyor, bi git yanına. dedi
konuşmak hiç istemiyordum, ama ablam "üzme beni" der gibi baktı bana,
kıyabilir miydim hiç amk.
ikiletmeden çıktım dışarı.
kapının yanında beni bekliyordu.
o da üzülmüştü beyler, her ne kadar bizi pek giblemese de ondan bi parçaydık amk.
bi şey demek ister gibi bana bakıyordu,
tam lafa girecekti ki...