*
ayaklarımı resmen sürüyerek dönüyordum geri.
ağır ağır insanların arasında kayboluyordum.
derken çıkış kapısını gördüm ve oraya doğru yürümeye başladım.
taksiyi bırakırken ayak üstü lafladığım taksici hala ordaydı.
belki de gitmiş geri gelmişti, bilmiyordum.
-nerde kaldın be bilader. dedi
-kusura bakma bilader biraz uzadı. dedim.
herif "haspinallah" çekse de ben efendiliğimi bozmayıp.
-teşekkürler bilader, hayırlı işler dedim ve arabaya bindim.
tam şöför kapısını kapatmıştım ki benim kapıyla beraber sağ arka kapı da kapandı.
çok güzel hatunun biri belli ki beni havalanının taksisi sanmıştı.
-Üsküdar'a şöför bey dedi.
hem uzun mesafeydi, hem de dönüş yolumun üstüydü.
aslında çok iyi denk gelmişti.
içten içe sevinsem de sonra burdaki taksicilere ayıp olur diye düşünerekten.
-çalışmıyoruz hanımefendi. dedim.
-çalışmıyorsan durakta ne bekliyosun be adam. diye sinirle indi arabadan.
belli ki kokoşluğuna güveniyordu ama bana sökmezdi.
-hadi canım hadi canım biraz daha seri. dedim o inerken arkasından.
korna çalarak selam verdim taksici meslektaşlarıma.
almamışlardı ama olsun.
usulca çıktım aradan.
yaklaşık 1.5 saat kadar sonra girmiştim izmit'e.
dönüş yolunda emre'nin eylül'ün kardeşi çıkması geldi aklıma.
normalde direk hastaneye gidecektim ama çocuğa ve aklımı gibeyim ki arkadaşlarına "akşam görüşürüz" demiştim.
ama emrenin belki gelecekteki müstakbel kayınbiladerim olacağını bilmiyordum, sonradan öğrenmiştim.
babama erkek sözü verdiğim için kavgaya gitmeyecektim zaten, niyetim konuşmaktı.
rotamı bilardo salonuna çevirdim.
emre ile konuşup bir yanlış anlaşılma olduğunu söyleyecek sonra da kafa rahat bir şekilde hastaneye geçecektim.
mekana gelmiştim.
emre ve sabahki elemanlar tam kadro beni bekliyorlardı içerde.
aralarından biri bugün selim'i dövdükleri arka sokağı işaret etti.
ben önden çıktım.
tikicanlar çetesi peşimden geldi.
aynı halka bu sefer benim için oluşturulmuştu ama iki tane bin ben selimden daha kalıplı olduğum için emreye yakın duruyordu.
"kardeşim sanırım bi yanlış anlaşılma olmuş" demeye kalmadan burnumda bi sıcaklık hissetim beyler.
emreden o kafayı ışık hızında nasıl yemiştim hala hatırlamıyorum.
yere yığıldım.
tam yerden kalkacaktım ki diğer binten karın boşluğuma bi tekme geldi.
sonra 2.'si 3.'sü...
sanki gittikçe çoğalıyor gibiydiler.
ya da bilmiyorum o kafanın etkisiyle bana öyle geldi.
konuşmama müsade etmiyor gavura vurur gibi vuruyorlardı binler.
dövmekten vazgeçmeyeceklerinden emin olduktan sonra ben de lafa girmeye hiç çalışmadım zaten.
kendimi binlerin serin kollarına bıraktım.
bi ara beni dövenlerden birinin sigara molası verdiğini görür gibi oldum.
hani "dinlene dinlene dövme" muhabbeti varya beyler herifler aynen onu yapıyordu.
hayatımdaki en uzun dayağı yedim o akşam.
sonra bin emre
-umarım akıllanmışsındır, bi daha karşıma çıkma. diyerek binlerini de alarak içeri geçti, hiç bi şey olmamış gibi.
"kesin bi yerlerim kırıldı" diye geçirdim içimden ama ayağa kalkabilmiştim zor da olsa.
burnumun sızından başka hiç bir şey hissetmiyordum.
kendi imkanlarımla arka sokaktan dolanarak milletten utana utana arabaya bindim.
arabada selpakla kolanyayla az da olsa temizledim elimi yüzümü.
burnuma selpak tıkamıştım, hala kanıyordu.
üstüm çok kan olmuştu.
zaten hastaneye ablamı görmeye gidecektim şimdi bir bahanem daha olmuştu.
hastanenin yolunu tuttum.
çok sürmedi hastaneye vardım.
arabayı hastanenin otoparkına parkettim.
ordayken ağrımayan tüm kemiklerim arabadan indikten sonra felaket şekilde ağrımaya başlamıştı.
"sıcağıyla hissetmessin" dedikleri şey olmuştu.
kendimi fazlasıyla zorlayarak asansöre doğru yürüdüm.
millet meraklı gözlerle bana bakıyor ama hiç bir huur çocuğu yardım etmiyordu.
zor da olsa 2. kata çıktım.
ablamın odasını buldum.
içeri girdim
ablam aynı yatakta yatıyor, karşıdaki yatakta enişte muhtemelen yine fenalaşmış sakinleştiricinin etkisiyle uyuyor, emrah ortalıkta gözükmüyor,
eylül ise uyumuş olan ablamın başucunda oturmuş kısık sesle kitap okumaya devam ediyordu...