bu bir intihar başlığıdır

Birader bazı kilit zamanlar vardır herkesin hayatında. insan o anlarda yalnız hissetmemeli kendini. Bazen diyorumki yapmaya çalıştığım şey buhulu bir cama resim yapmak gibi. Hata şansım yok. Parmağımı ilk nereye koyacağımı iyi hesaplamalıyım çünkü silemem. Kendimden emin çizmeliyimki izler titrek olmasın. Bunun için ne yapılır ne planlanır. Elden ne gelir.
Günler öyle bir geçiyorki çünkü. Tıpkı yayladaki hava gibi. Bir günde dört mevsimi yaşıyorsun. Sabah uyanıyorsun hırslı bir şekilde dıbına koyarım ortalığın diyorsun. Yavaş yavaş ayılıp kendine geldikçe bu cesaretin kırılıyor. Beynin öyle bir şeyki düşünüyor sen istemesende. Yapman gerekenlere bakıyorsun gözünde büyüyor. Annem için diyorsun ha gayret. Akşama kadar bu şekilde. Akşam oluyor eve geliyorsun değişen bir şey yok her şey aynı. Böyle gibik bi pgiboloji. Hep derim gece daha bi' gerçek diye.
Evet bi' anda her şeyin değişmesini beklemek saçmalık. Mesela o zamanlarla şuanı kıyaslıyorum. Allah'ıma binlerce şükür diyorum annem için. O şartlar altında neler yaptık neler başardık. Kimseye muhtaç olmadık bu zamana geldik.
Annemide bi' şekilde güvenceye aldım artık.
Yine Kazım'ın dediği gibi "Sessizce akar zaman…" bu günlere geldik şartları değiştirdik hamd olsun.
Ama beyin ve beyindekiler değişmiyor birader. Sen nereye gidersen git. Hangi yaşam koşulunda olursan ol değişmiyor. Trilyonlarımda olsaydı kıyafetlerim dışında hiç bir şeyim değişmeyecekti.
insanın kaderi yüreğinin mürekkebiyle yazılırmış alnına…