evli bir kadınla ilişim var

yarım saat kadar masadan kalkmadım, kalkamadım.
sadece uğultuları hatırlıyorum. ve etraftan gelen saçma sapan kaşık çatal sesleri, hemen arkamdaki masada oturan ergenlerin pasta muhabbetleri,
garsonun yanıbaşımdan geçerken ayakkabılarının çıkarttığı ses. düşünemiyordum. düşünmem gereken en önemli anda düşünemiyorum.
hesabı ödedim eve geldim daha akşama çok var ama çuval gibi yığıldım. uyumak için yatmamıştım düşünebilmek için yattım.
ama tek yaptığım ağlamak oldu. yani bunu itiraf veya salaklık olarak görmeyin ama ağladım. hemde nasılki çocukken çarşıda anne babamızdan
bir kıyafet ayakkabı istediğimizde hayır dediklerinde sanki dünyanın sonuymuş gibi hıçkıra hıçkıra nefesimiz kesile kesile ağlardık ya işte tam da öyle ağladım.
gözümü kapatıyorum sadece karanlık var hani nerede zihnime kazıdığım merve? hani nerede beni benden alan gamzesi? sen kırdın paramparça ettin
o tabloyu hakan diyor kafamın içindekiler. ne zaman uyuduğumu hatırlamıyorum ama ertesi sabah -pazar sabahı- saat 6 gibi uyandım. .