pencereden sizan sokak lambasinin isigi, gozleri karanliga alistikca ozan'in keskin hatli yuzunu hayranlikla seyretmesine yetiyordu. parmak uclariyla kesfe cikti ozan'in siluetini, tedirgin ve gergin. duzenli nefes alisverislerini dinliyordu, daha yakindan duymak istedi esen, yaklasti ozan'in sert hatli karakteristik yuzune. yetmedi, daha da yaklasti. sonra biraz daha.. biraz daha.. saclarini oksadi ozan'in, burnunun ucu burnuna degdi, cigerleri o'nun kokusuyla doldu. kendine muhakeme yapma sansi vermeden dudaklari da degdi o'nun dudaklarina. zaten bu dakikadan sonra yaptiklari ve yapacaklari hakkinda beyin firtinasi yapamayacakti, bu dunyayla baglantisi kopmustu cunku. yer ve zaman kavrami yoktu su andan itibaren. yer cekimi kanunu son bulmustu. duyu organlari islevlerini yitirmislerdi, gozleri gormuyor, kulaklari duymuyordu. ucuyordu, ozan'a temas eden her bir zerresi cayir cayir yaniyordu. ozan'in kipirdamasiyla yangin buyudu, katliama donustu. yasadigi 20 yil boyunca bekledigi an buymus gibiydi. gibica sariliyorlardi opusurken, kaybetmekten korkuyormuscasina.