Yusuf çıkınca, hep beraber onu gomebilecegimiz bir yere goturduk. Laboratuvarin yanında küçük bir tepe vardı. Yusufu o tepenin arkasına gomduk. Basında fatihamizi okuduktan sonra geri dönmeye başladık. Ne bir cenaze namazı , ne de doğru düzgün bir mezarı olmuştu. insan ömrünün kısaligini vurgulamak için şöyle derlerdi.
"Doğduğumuzda kulagimiza ezan okunur ama namazı olmaz. Öldugumuzde namaz kılınır ama ezanı olmaz. işte dogunca okunan ezan, ölünce kılınacak namaz içindir". Yusuf a okunan ezanın namazı olmamıştı.
Herkes dönmeye başlayınca Ahmet de kolumdan tuttu ve " Hadi gitmemiz lazım " dedi. Gitmeden önce mezarı bulmak için yerde buldugum bir sopayı, mezarın yanına sapladim. Laboratuvara döndüğümuzde, otopsi sonuçlarına bakılıyordu. Alınan kan örnekleri inceleniyor, çıkan bulgulara rapor tutuluyordu. Doktorlardan biri bana seslendi.
"Sinan çabuk yanıma gelin! "

Laboratuvara dönünce , bizimkiler incelemek üzere Azeri askeri aldılar.
"Yusufu da incelesek, ona neler olduğunu öğrensek iyi olabilir galiba Sinan" dedi bir asker.
Yapılması gereken buydu. Ama bazen mantıklı olan zor geliyordu insanoğluna. Duygularımı bastirip, Yusufun cansız bedenini Laboratuvara getirdim. Doktorlar önce azeri askeri otopsi için aldı. Çok sürmedi. 1 saate yakın süre sonra da Yusufu içeri aldılar. Ahmetle beraber dışarı çıktık. Şu hengamede kurduğum sağlam bir dostu kaybetmistim. Şimdi içerde onu deşiyorlardi. Üstelik hayatına son veren, vermek zorunda kalan bizdik. Ama o artık eski o değildi. Bilinci yoktu. Kafamı kurcalayan sorular arasında Ahmet bana bir sigara uzattı. Hayatı boyunca sigara içmeyen ben, uzattığı dalı aldım. Beraber yaktik. Otopsiden sonra yusufu toprağa verecektik.

Gözlerimden süzülen yaşları belli etmemeye çalışarak Ahmete baktım. Onun da gözü yaşlıydı. Kardeşimiz dediğimiz adamı kendi ellerimizle vurmuştuk. Kafamda olaylar oturdu. Neden bütün askerlerin öldüğünü, neden Yusufun dönüştüğünü anlamıştık. Çiple kontrol edilmiyorlardı. Yusufun elindeki kanla, hasta askerin kanı temas ettiği için, yusuf da hastalanmıştı. Demekki kan yoluyla yayılan bir virüsü, filmlerdeki o virüsü, zombi virüsünü de bulmuşlardı. Çiple aynı mantıkla çalışıyordu. Beyne ulaşıp bilinç mekanizmasını etkisiz kılıyordu. Neden bütün askerlerin öldüğü de şimdi anlaşılabiliyordu. Şimdi zihin kontrolünden daha sıkıntılı bir şey vardı. Kontröl edilmesi imkansız bir bulaşıcı hastalık.

Yusufun cesedini de alıp uçaklara yöneldik. Diğerleri yusufun cesedini görünce meraklı meraklı bize baktılar. Ama kimse bir şey sormaya cesaret edemedi. Bizim de konuşacak halimiz yoktu zaten.

Once rapora göz geçirdim. Up uzun bir yazıdan ibaretti. Yazı başlıklarına baktığımda, bu raporun sadece bir proje araştırma çalışmalari sırasında elde edilen bulguların belki de % 5 i kadarını oluşturduğunu farkettim. Arastirmacilarin el yazılariyla yazılmış bu kağıtları yazmak benim için günde 5 operasyona çıkmaktan daha yorucu gözüküyordu.
"Kitabinizi bitirdiyseniz yazmaya baslayabilirsiniz Sinan Bey" dedi irem Hanim. O an kağıda dalıp gittiğimi farkettim. işini çok büyük bir ciddiyetle yapan bu kadın benim dalgınligima biraz sinirlenmisti. Sesimi cikarmadim sonuçta destek olmaya gelmiştik. Köstek olmaya değil. irem Hanim bana cekmecesinden çıkardığı bir diz üstü bilgisayarı uzattı.
"Yazdıklarınızı basliklandirip şu klasorde toplayın lütfen " dedi ve tekrar işine döndü.
Yazmaya başladım. Sıkılsam da , teknoloji ve bilime olan ilgim zamanla keyif almamı sağladı. Şimdi gerçekten kitap okuyor gibiydim.
"Üst düzey titizlikle tasarlanmış bu nano teknoloji havaya serpildigi taktirde solunum yoluyla dahi vücuda girebilir. Vücut tarafından patojen olarak algılansa da bağışıklık sistemi, inorganik bir makinaya karşılık veremez"
Dur durak bilmeden yazmıştım. Karşı karşıya kaldığımız tehlikeyi öğrenmek bana zevk veriyordu.

Öğleden sonra 4 ü bulmuştu saat. Hepimiz açtık. Yine dışarıya beraber büyük bir sofra kurduk. Aralıksız çalışmalar sürdüğü gibi sürekli operasyonlara gidiyorduk. Yiyecek içecek malzeme teminatımız günlük olarak karşılanıyordu. Tesiste nüfusumuz 100 civarıydı artık. Bunların 35 i araştırmacı ve bilim adamları, 65 i de askerden oluşuyordu. 5 adet tim ve 5 adet yedek asker bulunuyordu. Her operasyonda 5 kişi tesiste kalıp dinleniyordu. Özel bir durum olmadıkça , her timden birer asker kalıyordu. Ülkede bizim gibi farklı noktalara konuşlandırılmış tesisler vardı. Halk uyarılmış, alarm durumuna geçilmişti. Fırtına öncesi sessizliği yaşıyor gibiydik. Büyük bir alevi başlatacak sadece tek bir kıvılcım bekleniyor gibiydi. Ülkeler arasında gizli anlaşmalar dönmeye başlamıştı bile. Saflar ayrılıyordu.
‘’Haydi artık yav, başlayalım yemeğe. Heey! içerdekilere seslensenize’’
‘’Geldik geldik!. Salataları hazırladık.’’
‘’Of be ne yerim var ya öğlen öğlen’’

Düzene alışmıştık artık. Ailemiz arkadaşlarımız artık geride kalmıştı. Bütün ailemiz burası olmuştu. Hem halkın da yasaklardan dolayı rahat bir yaşam sürdürmediğini biliyorduk. Öğle yemeğimizi yedikten sonra, çaylar içildi. Herkes yavaş yavaş işinin başına dönüyordu. Gökyüzünde, 5 adet Türk savaş uçağı gözüktü.

Beyler yemekten sonra devam edicem seri olarak 1-2 part atarım rez alıp bekleyin.

Dönmemiz lazımdı. Zaman geçiyordu. Az sonra bizim gibi burayı kontrole gelen rus uçaklarını görmek istemezdik. Ama arkada adam bırakmak istemiyorduk. Yanımıza incelemek üzere aldığımız Azeri askeri uçağa zütürmelerini söyledim. Yanıma bizim keskin nişancı ahmeti çağırdım. Kısa zamanda sıkı birer dost olmuştuk üçümüz. Ben Ahmet ve yusuf. Ahmet yanıma geldi.
Ahmet Yusufu gördün mü? dedim.
Hayır valla abi. Ben dürbünle içeriye baktım hep. Bizim Salih dışarıyı gözlüyordu. ona soralım
Saatime Salih . Yusufu görmüş müydün? dedim. 2-3 sn sonra
Hayır. Hayır yusufu değil de , dışarda koşan birini görmüştüm. Ses olmasın diye müdahale etmedim ama eminim Yusuf değildi dedi.
Peki ne tarafa gitti? dedim
Pist tarafına koştu dedi.
Pist tarafına doğru yöneldik. Vahşi bir hayvanın yemek yeme sesine benzer sesler geliyordu ilerlerden. Pistin yanında ufak bir yokuş vardı. Bir adam, arkası dönük şekilde bir şeylerle uğraşıyordu. Silahlarımızı elimize aldık.
HEY dedi ahmet.
Adam durdu. Arkasını döndü. ikimizde dehşete kapılmıştık. Bu yusuftu. Ama artık ona yusuf demeye bin şahit istenirdi. Kendi elini kemirmiş, yüzünden parçalar koparmış, kendine zarar vermişti.
Yusuf. Kardeşim. Ne yapıyorsun dur dedim. Aramızda 20 adım kadar vardı. Birden üzerimize koşmaya başladı. Ahmetle birbirimize baktık. Anlamıştık. O anlık ve zor olan kararı vererek ikimizde üstüne ateş ettik. Kafasından ve karnından vuruldu. Yere düştü ve son anını yaşarken, hala öfkesi dinmemiş biçimde bize bakıyordu.

"Kolay gelsin Cüneyt abi. Elimiz kolumuz bağlı oturmak istemedik. Bir parça yardimimiz dokunsun bizim de ". Dedim
"Iyi ettiniz çocuklar. Vallahi gavurun tohumları neler yapmış gelin bakın isterim. " dedi Cüneyt abi. Cüneyt abi aramızda en yaşlı ve deneyimli kisiydi. Ona abi diyorduk, çünkü amca denemeyecek kadar genç ruhluydu. işini daima severek yapıyor, diğer araştırmacilara da önderlik ediyordu.
"Benim suan için yardıma gereksinimim yok ama irem Hanımın işi biraz fazla. Ona yardım ederseniz rahat eder biraz kızcagiz." Dedi. Cüneyt abiyle tanistigimdan beri ona karşı içimde büyük bir güven vardı. Kendisini babam yerine koyuyordum. Herkes ona saygida kusur etmemek için büyük çaba harcıyordu.
" Peki Cüneyt abi kolay gelsin sana o halde " dedikten sonra yanından ayrıldık. irem Hanım'ın yanına gittik. O kadar yogundu ki geldigimizi gormedi bile. Bilgisayarda ha bire bir şeylerle uğraşıyordu. Yaptığı iş bize çok karmaşık geliyordu. Yarim yamalak bilgimle az çok yaptığı işi anladım. Araştırmanın biten adımlarıni raporluyor, çiplerin kod haritasını çıkarıyordu. Kendisi bizim yaslarimizda, o da henüz genç bir yetenekti. Evet yetenekti çünkü okuduğu bölümlerden en yüksek derecelerle mezun olmuş, kısa zamanda pek çok tecrübe edinmiş biriydi.

Beyler biliyorum belki de sözlükteki en yavaş ilerleyen hikayesi oluyor tekrar özür diliyorum ama dedigim gibi çok yoğunum. Haftasonu serileriz, önümüzdeki hafta da geçince zaten seri seri atıp bitirmeyi düşünüyorum.

Öğleyi zor etmiştim. Tekrar uçaklar tesise döndü ve araştırmacılar indi. Bütün gün uyumamis kanlı gözlerimi ovusturup yataktan fırladım. Cüneyt abiyi bulmaya çalıştım. Kalabalığa söyle bir göz gezdirip , Cüneyt abiyi gördüm. Koşarak yanına gittim ve "Cüneyt abi cok acil gelir misin?" dedim. Ona da ne olup bittiyse ayrıntı atlamadan hızlıca anlattım. Bir yandan da araştırmacıların , laboratuvara yoneldigini gördüm. iyice panikledim ve "Cüneyt abi ne yapıcaz!?" dedim. Cüneyt abi cok telaşa kapilmamisti. Sadece meraklanip sordu.
"Tüp mu? Tüpün üstünde ne yazıyordu? " dedi.
Hatırlamaya çalışarak:
"BS li birsey di ama numarasini Hatırlayamadım. " dedim.
Cüneyt abi kahkaya yakın seste gülerek
"BS mi? ilahi oğlum be. BS diye kodladigimiz şey Başarısız Sıvı demek. Şu nanobotlara karşı koyacak sıvıyı yapmaya çalışıyoruz ve başarısız olanları sonra geliştirmek, düzeltmek üzere numaralandirip saklıyoruz. Hem sence öyle düşündüğün tehlikeli bir sıvıyı, basit bir fanusun içine mi koyarız? " dedi.
Düşündüğüm gibi bir felaket olmayacağı için sevinsem mi, böyle bir şey için uykusuz kaldığıma uzulsem mi bilemedim.
"Hem bir şey olmamış olabilir ama bir daha bilmediğin şeyleri kurcalama evlat anlaştık mi? " dedi Cüneyt abi.
"Anlaştık tabi abi. Anlaştık. " dedim. Boşuna endiselenmistim. Hem de mahçup olmuştum. Neyse , en azından daha kötüsü olmadı dedim içimden. Odama çekilip , alamadigim uykumu almaya çalıştım.

Pilotlar bize o akşam, yakın zamanda operasyon olacağını söyledi. Eski hayata geri dönüyorduk.

Ertesi sabah kamp sanki bosaltilmis gibiydi. Tesisin çoğunluğunu askerlerin olusturmasina rağmen, tesiste en fazla çalışan araştırmacılar olduğu için , en çok görünenlerde onlardi. Şimdi onlar gidince yerleri boş kalmış, askerlerin bazıları odasından çıkmıyor , bazıları dışarda dolaşıyordu. Acaba biz operasyona gidince de onlar da burayı boş hissediyor muydu? Beynimi meşgul edecek şeyler ariyordum. Bizimkilerle sözleşip akşam üstü gibi yürüyüş yapmaya karar verdik. Ama daha akşamüstüne vardı. Ayaklarım beni nedensizce araştırmalarin yapildigi yere zütürdü. Burası bomboştu. ilk defa burayı boş gördüm. içeri girdim. Deneylerin yapıldığı laboratuvara girdim. Kapalı, fırın gibi bir şeyin içinde numaralandırılmış tüpler vardı. Tüplerin içinde sıvılar vardı. Tüplerin ağzı kapaliydi. Fırın gibi şeyin üstünde cam bir fanus şeklinde kapak vardı. Kapağı kaldırdım ve sıvıları inceledim. "BS-14" yazıyordu. Acaba ne demek diye düşünüyordum. Tüpü elime alıp içine bakmaya başladım. Kaldırıp alttan baktım. Işığa tuttum. Acaba bu sıvı sandığım şey nanobotlar miydi? Kapağı açmayı düşündüm ama korktum. Çünkü raporda "solunum yoluyla dahi insan vucutuna girebiliyor" diyordu.
O sırada çat diye kapı arkamdan kapandı. Öğle bir gürültü koptu ki , refleks olarak hemen yere yattım. Kendimi yere attığım sırada, elimdeki tüpü unutmuştum. Tüp elimdeyken yere çarptı ve çatladi. Bir damla sıvı yere aktı. Hemen nefesimi tuttum ve koşarak odadan çıktım. Ardimdan kapıyı kapadım.
Ben odadayken, açık pencere ve kapı yüzünden ceyran yapmış, kapı sertce kapanmıştı. Şimdi ise tüp çatlamis, ve sıvı yere akmisti. Eğer bu nanobot örnekleri ise şimdi ne olacaktı? içimden kendime sövuyordum. Eğer hava ile karışıp yayilirsa? Ama bu sıvı hali. Havayla karışmaz diyerek kendimi rahatlatmaya çalışıyordum. Sanki o denli küçük şeyler? Kapı altından geçemezmis gibi sıkı sıkı kapıyı kapamistim.

"Evet arkadaşlar biraz mola verelim. " sesiyle yazmayı bıraktım. insanlar ellerindeki işi bırakıp dışarı çıkıyordu. Çoğu kişi birer sigara yakıp dışarda sohbete başladı. Benim de gözlerim yorulmuş olacak ki uzaklar biraz puslu gözukuyordu. Yerimden kalktım ve söyle bir gerindikten sonra etrafima bakindim. Hemen hemen kimse kalmamıştı. Ben de ağır ağır dışarı çıktım. Bacaklarim oturduğum yerde uyusmustu. E tabi alışkın değildim uzun süre hareketsiz oturmaya. Dışarı çıkıp Ahmet'i buldum. Beraber dışarda bir köşeye oturduk.
"Kendimi sanki emekli hayatı yaşıyor gibi hissediyorum be Ahmet. " dedim.
"Yapma oğlum. ilk günden mi ? Bırak dinlen işte azcık. Ne merakliymissin oraya buraya koşturmaya" dedi Ahmet.
"Bilmiyorum oğlum. Elimiz kolumuz bağlı oturmusuz burda. Neler oluyor neler bitiyor bilmiyoruz. Hatta önceden de bilmiyormusuz. Bugün incelenen projelerin raporlarıni temize çekmeye yardım ettim. Neler var bir bilsen." Dedim.
Ahmet "yaa" demekle yetindi. Pek ilgi alanına girmeyen konulardi bunlar.
"Sen ne yaptın bütün gün? " dedim.
"Ne yapacağım? Yattım dinlendim. Açıkçası sonralarda bende sıkıldım. Sonra çıkardım kitap okudum"
insanlar yavaştan içeri girmeye başlamıştı.
"Hadi ben geri gidiyorum. istersen sende gel" dedim.
"Aman yok istemez. Kendi kendime icat çıkaramam vallaha. Biraz daha kitap okurum odamda ben. Hadi kolay gelsin. "

Bu manzarayı gören yusuf :
Ben , ben iyi hissetmiyorum. Biraz dışarda oturacağım dedi. Hepimiz şaşırdık. Bir askeri kan tutmazdı. Daha önce kim bilir ne manzaralar karşısında kalmıştı.Şimdi böyle yapmasını biraz garipsesekte, rengi solmuştu.
Tamam sen git. Zaten biz hallederiz dedi bir asker. Yusuf yavaş yavaş dışarı çıktı ve binaya dayanarak oturdu. Biz aramaya devam etmeliydik.
Daha üst katlar vardı. Her girdiğimiz odada gözleri lekeli ve bilinçsiz insanlara rastlıyorduk. Merakımız iyice artmıştı. Ara sıra yabancı askerlere rastlıyorduk. Ama neden Azeri askerlerin de bilincinin olmadığını anlayamıyorduk. Hiç normal insana rastlamadık. Bulduğumuz bilinci kapalı olanları da öldürüyorduk. Yalnız aralarından birini alıp, inceletmek aklımıza geldi. Herkes aynı vaziyette olduğu için kısa sürede her yeri aradık. Anlaşılan yaşanan çatışmanın kazananı olmamıştı. iki tarafın da bütün askerleri artık ölüydü. Kafamızda yaşananları canlandırmaya çalışıyorduk. Uçaklar geldi, füzeler, askerler karaya indi, çatışma oldu ya sonrası? Sonrası yoktu. iki tarafın da çiplenmiş gibi davranması açıklanamıyordu. Her yeri kontrol ettik ve canlı kimseyi bulamadık. Geri dönüyorduk. Dışarı çıktığımızda Yusuf oturduğu yerde değildi.

Simdiden vicdan azabı duymaya başlamıştım. Hemen ordan uzaklaşıp dışarı çıktım. Ahmeti bulmaya çalıştım. Cardaklarda oturuyordu. Bir dakika gelir misin deyip yanıma çektim. Uzaklaşınca söze başladım.
"Ahmet ben bir halt yedim. " dedim ve olanları anlattım. Ahmet her bir cümle soyledigimde gözünü daha çok açarak dinledi ve en son olarak.
"Manyak misin lan sen! Ne ariyordun orada?" Aynı soruyu ben de kendime soruyordum. Ne ariyordum ki ben orda! O sıvının ne olduğunu bilemezdik ama eğer tahmin ettiğimiz şey ise ben büyük bir halt yemistim. Araştırmacılar yarın dönecekti. Yarına kadar bekleyip, yarın da olanları onlara anlatacaktim. Zaten askerlerden kimse oraya girmiyordu. Umarım bir sorun çıkmaz diyordum sürekli içimden.
O gün diken üstünde geçmişti resmen. Yatağa girdiğimde de uyuyamadim. Sürekli dua edip düşünüyordum. Kafamda senaryolar kuruyordum. Up uzun geçen gecenin ardından sabah oldu. Güneşin ilk ışıkları odama düşmeye başladı. Zaten uyumamistim. Odadaki herkes uyuyordu. Dün sozlesilen yürüyüşe de katilmamistim. Hastayım bahanesiyle geçiştirdim.
Araştırmacilar ogleden sonra geleceklerdi. Kimse oraya girmeden önce onları uyarmam lazımdı. Ama daha gün yeni agirmisti. Beklemekten başka çare yoktu.

Duyuru
Beyler dün gece eve 12 de geldim. Ama şimdi pc ye geçtim. Wordde yazıcam. Sonra onları bölüp bölüp part atıcam seri olarak. Okuyan sayısı azaldı ama ben yarım birakmicam. Bazıları yok prim için şöyle yapıp. Böyle yapio diyo. Beyler burdan herhangi bir para kazancim yok sonuçta. Sukuyla ego da kasmiyorum. Sadece yazdıklarımı okuyan , zevk alan birileri olursa ben de zevk alıyorum.

"Kolay gelsin irem Hanim" dedi içimizden bir asker. Cümlenin son kelimesini de tamamlayip başını hafifçe bize çevirdi.
"Saolun" dedi. Yaşına göre oldukça olgun davranıyordu. Burdaki herkes asker, bilim adamiydi . Herkes ağır basliydi ama bazen onun yanında kendimizi çocuksu hissettigimiz de olurdu.
"Bizi Cüneyt abi yolladı. Yardım etmek istiyoruz da, sizin de işinizin fazla olduğunu söyledi" diyerek öne atıldım.
"Doğru söylemiş. Raporları temize geçiyordum." Dedi. "Yalnız bir işe 5 kişi fazla. Benim gibi raporları hazırlayan 5-6 kişi daha var. Orda Irmak Hanim ve Alper Bey'in de işi başından aşkın. Bir kaciniz da oralara yardıma gidin. Hem size soylememis ama Cüneyt abinin işi bizden fazla" dedi irem Hanim.
Ah Cüneyt Abi Ah. Ne Muhterem adamsin sen.
"Peki kolay gelsin. Ben Alperin yanına gidiyim" dedim.
irem Hanim bilgisayara döndü ve sakin bir ses tonuyla " Alper Beye yardıma gittiler çoktan. Eğer yardım etmek istiyorsaniz şu yazıları temize çekebilirsiniz" dedi irem hanim. Etrafıma baktığımda 4 asker de yardıma gitmiş ve sadece irem Hanımın yani boştu. Gösterdiği raporu alıp oturdum.

Böylece günler günleri kovaladı ve tam bir hafta boyunca her gün çalışmalara yardım ettim. Bunu hem boş durmamak için yapıyordum hem de merak ettiğim için. Raporlarda yazan bilgiler okullardaki gibi kuru bilgi değildi. Hem ilgi çekici hem de ise yarar bilgilerdi. Karşı karşıya olduğum bir silahı öğreniyordum. Hem asker kafasıyla düşünüp , içeriğini öğrendiğim bu silaha karşı nasıl mücadele edeceğimizi tasarliyordum. Hem de karşı silah üreterek şartları denkleyebilecegimizi düşünüyordum.
Akşam yemeklerinden sonra 4-5 kişi olarak yürüyüşe çıkıyor, etraftaki tepeleri geziyorduk. Bir yandan da formumuzu kaybetmemek için koşular da yapıyorduk. Her an hazirda olmalıydık. Bu bekleme süreci moralimi bozmaya başlıyordu. Bir haftaya yakındır haber alamiyorduk. Yalnız ara sıra uçaklar bize erzak getiriyordu. 1 haftadır acaba neler olmuştu. Azerbaycan kararında kesin miydi? Siber saldırıya karşı konulabilmis miydi? Fransa , Birleşik Krallık ve Amerika neyi bekliyordu?
Ve nihayet 1 haftadır yolunu gozledigimiz Türk uçakları tekrardan ufukta belirdi. Tekrar aynı yere indi ve yanınıza geldiler. Bu sefer farklı pilotlardi.
Pilotları karşıladık ve dışardaki çardaklardan birine yönlendirdik. Demekki gelişmeler vardı.
"Tahmin ettiğiniz üzere haber getirdik. isterseniz yemekten sonra anlatalım" dedi pilotun biri. Zaten yemek zamanı da yaklaşmıştı. Tekrardan sofra kuruldu. Yemek esnasında her zamanki sohbetler edildi. Herkes gelen haberleri merak ettiği için sürekli pilotlara bakıyorlardi. Pilotlarin sa yorulduklari yüzlerinden okunuyordu. O yüzden kimse şimdilik bir şey sormuyordu. Yemekten sonra sigaralar, çaylar , sodalar icildikten sonra cardaklara geçildi.

Pilotlar biraz daha dinlenmiş gözüküyorlardi. içlerinden birisi söze başladı.
"Bizden önce meslektaslarimiz size en son gerekli bilgileri vermişti. Tahmin edeceğiniz üzere size bilgileri hala biz aracılığıyla gonderdikleri için, iletişim ve donanım sıkıntıları giderilemedi. Ama gelişmeler yaşandı. Müttefikimiz olan Azerbaycan bildiğiniz üzere daha fazla bize destek vermeyeceğini söyledi. Şimdi ise aldığımız bilgiler göre Rusya'nın safına geçmiş. Ayrıca Kazakistan ve Moğolistan da Rusya lehine hareket etmeye başladı. Eger boyle devam ederse sinırları genişleyen bir ittifakin arasında kalacağız." Diyerek sözlerini bitirdi. Kısa süreli bir söylenme durumu oldu. Herkes birbirine "nasıl olur" tarzında şeyler söylüyordu. Başka bir pilotun tekrar söze girmesi üzerine sessizlik sağlandı.
"Yarın araştırmacılar ve doktorlar bizimle beraber gelecek. Türkiye'nin her yanındaki kamplardan toplanacak araştırmacilarla birlikte bir seminere girecekler. Rusların silahına karşılık yapılması gerekenler söylenecek ve 1 aylık bir plan verilecek. Bu ülkeler durduk yere saf değiştirmiyor. Suphelendigimiz noktalar var. " dedi.
Sonrasında , yatmadan önce doktorlar, yarın için yanlarına alacakları üç beş parça eşyalarını hazırladılar. Bunlar hazırladıkları raporlar, ve orda söylenecekleri not almak için bilgisayarlardi.

Rezleri alın 9 buçuk gıbı başlıyoruz

Yıl 2030. Havalar soğumaya başlamıştı. Soğuyan havaların aksine, sıcak savaşlar süre geliyordu. Artık hiç bir şüphe yoktu. Bütün dünya ortada bir savaş olduğunu biliyordu. Nato üyesi Almanya , Nazi Almanyasindan kalma arşivleri açmış, yarım bırakılan deneyleri inceliyordu. Rusyanın elindeki güce karşılık başka ülkelerde boş durmamisti. Türkiye, rusyanin şu ana kadar kullandigi silahların hemen hemen hepsinin birer kopyasini çıkarmayı başarmıştı. Özel askeri kıyafetleri üretilmişti. Rusya da boş durmayip elindeki güce yenisini ekliyor, sürekli gelişiyordu.
•
Artık hemen hemen kimse tesisten dışarı çıkmiyordu. Bastıran soğuklarin yanına bir de kar gelince, etrafi bembeyaz örtunce, bizleri icerde kalmaya mecbur bırakmıştı.

Beyler imkan bulmuşken bir elden başlayayım, sonra devam ederim.

Bir iki gün rutin bir şekilde devam etti. Üçüncü günün sabahı yine uyandık. Yine kahvaltılar edildi, çaylar içildi. Öğleye doğru gökyüzünde yine uçaklar belirdi. Uzun zamandır posta güvercini gibi çalıştırılan bu uçaklar, nihayet tekrardan amacı için kullanılacaktı. Artık inecekleri yerleri onlar da biz de ezberlemiştik. Pilotlar geldi ve Tekrar konuştular.
Yarın sabah erken bir saatte operasyon olacak. Planlı bir operasyon düşünülüyordu fakat ani gelişmeler sonucunda yarına bir operasyon konulması emredildi.
Ermenistan dün gece yaklaşık gece 3 sularında sınırımızı 3 adet savaş uçağı ile ihlal etti. Gerekli ihtarlardan sonra ise uçaklar düşürüldü. Daha sonra kara birlikleri ile sınıra harekete geçti. Hala çatışma devam ediyor. dedi.
Böyle bir çatışmaya bizim çağırılıyor olma nedenimiz elbette ki vardı. Söze tekrar gireceğini anlayarak konuşmasını bekledik.
''Ve tabiiki sıradan bir sınır ihlali ve çatışma değil. Ermenistan , sinir sistemini sekteye uğratan, daha önce Rusya'dan görüp, araştırdığımız silahı kullanıyor. Sizler, özel tasarlanmış kulaklıklar ile bölgeye gideceksiniz.'' dedi.
Uzun zamandır hiçbir şey yapmadan beklemiş olmanın verdiği uyuşukluğu sanki birden üzerimden atmıştım. Operasyonun olduğuna sevinmiştim. Artık tek yapmam gereken, geceyi beklemekti.