Sene sanırım 2000'di son sınıfa geçmiştik. Ankara'nın kışları her zaman soğuk geçerdi. Ankara'nın bana kazandırdıkları diploma ve Eda dışında soğuğa karşı olaganüstü bir dirençti. istanbul'da yaşamamıza rağmen babam aslen muğla'lıydı. Yazları en az 2 ay kalıyorduk. Ege iklimin verdiği gevşeklik Ankara'ya ilk gittiğim zamanda başıma oldukça bela açmıştı. Herkes normal giyinirken ben en az 3 kat giyinirdim. Ama 2000 yılında normalınden daha da sert kış geçmişti. O kadar kuru bir soğuk vardı ki anlatamam. Bir anımdan bahsetmek istiyorum, o kış çok fena bir hastalık geçirmiştim. Evde kendi kendimi iyileştiremeyince Eda'da kalmak zorunda kaldım. 3 gün hiç kalkmadan yatmıştım. 3. günün sabahında kendimi iyi hissedip uyanmıştım. Sırtımda bir ağırlık vardı. Elimle baktıgımda havlu tarzı bir bez parçasıydı. Doğruldum, bir sigara yakıp zihnimi kurcalamaya başladım. Çocukluk yıllarımdan bu bez tanıdık gelmişti. Evet bu bez tanıdıktı annemin beziydi. Annemde ben hastalandıgımda sırtıma bez koyardı terleyipte tekrar hasta olmayayım diye. Sigara bittikten sonra içimi müthiş bir huzur kaplamıştı, beni annem gibi korumaya çalışan bir insanın varlığı gerçekten olağaüstüydü. Bu inceliği düşünen birisiyle kesinlikle evlenmeliydim. 2000 yılşında lisans bitince birbirimizden ayrılmamak için yüksek lisansta da aynı okulda devam etmiştik. O kadar güzel anılar o kadar güzel günlerimiz olmuştu ki. Şimdi 2020 ve ben 20 sene öncesini düşünürken hala mutlu olabiliyorum. içimi mavi bir bulut sonsuzluğu kaplıyabiliyor. Doktora'da ayrılmayı hiç planlamıyorduk ama kadro bulması bütün planları alt üst etmişti. Eda'nın ev ve okuluna yardımcı olabilmem için birlikte istanbula gittik..
istanbul'a ilk kez geliyodu Eda, iStanbulu gezdirip iyice anlatmıştım ona. Veznecilerde küçük bir daire tutup yerleştirdikten sonra Ankara'ya döndüm. istanbul esenlere beni yolculamak için gelmişti. Esenlerin hengamesinde, kehkeşanında buğulu camın ardından binlerce kişi içinden yalnızca onu görüyordum. Bir bakışı vardı otobüs hareket ederken peygamber görse gözlerinden yaş gelirdi. Ankara'ya döndükten sonra günlerce bu ayrılığa alışmaya çalıştım. Doktora, lisans ya da yüksek lisans gibi değildi. Sürekli birşeyler çıkıyordu insanın karşısına Akıntıya karşı kürek çekmek gibiydi, durduğun an geri gitmeye başlıyordun. Birbirimize yeterli zamanı ayıramıyorduk. Zaten teknolojide elverişli değildi. Bu durumdan çok şikayetçi olsakta dişimizi sıkıp birlikte olacağimiz günler için katlanmaktan başka birşey de gelmiyordu elimizden.

Edayı evden alıp bir kafeye zütürdüm ve aklımdakiler anlatmaya başladım. Üçgözler ismini duyunca ilk başta hiçbirşey aklıma gelmemişti. Ama sonra hoca o el yazmalarını gösterince tüylerim ürpermişti. Aklımdaki parçalar birleşmişti. Abim 14 nisan 1993 günü 24 yaşında kendini asarak intihar etmişti. istanbulda makine mühendisliği okuyan hayatında her zaman başarıyla anılmış birisiydi. Ancak ölümünden 2 yıl önce kadar falan esrarengiz birisi olmuştu. Konuşmuyordu, konuştugunda da hiç bir mantıklı cümle kurmuyordu. Önceleri çevrem ve ailem çocuk çok kitap okudu kafayı yedi şudur budur diye yaklaşıyorlardı. hastanelere doktorlara gidiyorduk ben 14 yaşlarındaydım pek karışmıyordum sadece yanlarında duruyordum. Aynı odada kaldıgımız için çok tedirginlik içerisinde 14 15 yaşlarını geçirdim. Ne yapıcağını kestiremiyordum. Okulu bırakmış sadece evde uyuyordu ve akşam namazıyla yatsı namazı arası sokakta yürümeye gidiyordu. Bazı geceler yatağın içinde oturduğunu ve bana baktıgını görünce korkudan altıma ediyordum. Ama elden birşey gelmiyordu. Benım odamı değiştirmem Abim doğu'yu daha da kötü hissetmesini sağlar diye ailem 2 yıl boyunca bana bu zulmu yapti. En son artık hocalara gidiyordu bizimkiler birgün balıkesirde çok büyük bir hoca olduğunu öğrenip yola düştüler. Bende gitmiştim. Hoca 70 yaşlarında bir amcaydı. Abimi görür görmez sen dışarı çık dedi. Yalnızca babam kalmıştı içeride. Babam çıktıktan sonra olanları anlattı. Hoca abimin çok tesirli bir cinni tarafından ele geçirildiğinden bahsetmiş, bir muska yazmış ve takdir allahındır demiş. Babam söve söve arabaya doldurdu bizi istanbula eve geri dönmüştük. Abim muskayı hiç bir zaman takmadı. Zaten 1 ay geçmeden kendini astı. Nazar değdi, cinlendi, çok okudu kafayı yedi gibi muhabbetler arasında unutuldu gidildi. Yalnızca annem unutmadı. Annem her zaman gözlerinin içinde onu yaşattı. Hiç konuşmadı ama içindeki fırtınaları ben hissedebiliyordum. Abimin ölümünden bir süre sonra kitaplarını falan karıştırmaya başladım ve bir deftere rast geldim. defter ne oldu bilmiyorum o yaşlarımda incelediğimde aklımda kalan her sayfası arapça yazılmış, ve değişik şekillerin olduğu. Yaptıgı hayvan ya da başka karışık figürlerin hepsınde üç göz vardi canlıların. Ben bu defterden kimseye bahsetmedim iyice üzülmesinler diye. Yalnızca anneme abimin arapça bilip bilmediğini sorduğumda, Küçükken kuran kursuna gitti ama hiç bir zaman kuran okuyacak düzeye çıkamadı demişti. Peki ya arapça yazacak kadar nerden öğrenmişti bu aklımı o dönem kemirip durmuştu. Bu olanların hepsini edaya anlattıgımda gözleri kocaman olmuş biçimde şaşkınlıkla beni dinledi. Önce inanmadı şaka yapıyosun hadi be gibilerinden tepki verdi, ciddi oldugumu anlayınca tesadüf gibi muhabbetlere girerek beni sakinleştirmeye çalıştı. Bu yaşadıklarımın hepsini Timur hocanın odasında birleştirmiştim. Belki de Eda haklıydı ben paranoya yapıyordum...