evet iyi gidiyor.. ee panpa ?

sol elimle kapının soğuk, metal kulbunu kavradım.
yavaşca çevirdim, ilk gördüğüm salonda yanmakta olan mavi ışık.
binler gece lambası niyetine kerane lambası taktırmıştı eve zamanında.
o an en keskin duyu organım görme değil duymaydı sanki.
öyle sessiz ilerliyorum ki en ufak bir sese karşı duyarlı haldeyim, merdivene doğru yöneldim ve
hamdiyi uyandırmak için sessiz adımlarla yukarıya doğru çıkmaya başladım.
son basamağı da geçtikten sonra üst katın kolidorunda yürüyorum...
kolidorun sonundaki odaya vardım. hamdinin leş gibi kokan ayakkabılarının üzerinden atlayarak odaya dalıyorum.
zütü göbeği açık böğürerek uyuyan hamdinin yanına giderken çok zeki olduğum için arkamdan biri gelirse diye düşünerek kapıyı kapatıyorum.
olayın ciddiyetinin verdiği gaddarlıkla hamdiyi omzundan dürtmeye sallamaya başlıyorum.
hamdi birden irkilerek uyanıyor bir anlık korkuyla beni itiyor.
şşşş susssss benim sessiz ol.hemen kalk kalk kalk.
hamdi; noluyo lan napıyosun burda manyak msının oğlum

dışarıda bişey var hamdi, birileri geziyor bahçede
hamdi; nerde ya ? dur bekle
kıçına eşofman çekip montunu giydi. rafları karıştırıp bi tane el feneri buldu kontrol etmek için bir kez yaktı kapattı.
odadan çıktık merdivenlerden iniyoruz.
binanın ana giriş kapısına geldik.
ne kadar yavaş açarsanız açın bir kütürtü yapıyor kapı açıldı.
dışarıda hafif rüzgar esiyor ağaçların hışırtısı.
birkaç adım atıp birkaç basamak daha iniyoruz.
binadan tamamen dışarı çıktık.
zemin çakıl olduğundan attığımız her atımda çatırtı var.
önce kolumdaki saate bakıyorum 03.20
kafamı kaldırım gökyüzüne baktım.
en karanlık gecenin en karanlık saatleri. dolunay var.
hava bulutlu olduğu için ay zaman zaman kayboluyor.

hamdinin kolundan tuttum ve sağ tarafı işaret ederek yürü dedim.
evin etrafında dolaşıp benim odamın olduğu tarafa geçmemiz gerekti.
yavaş adımlarla ilerliyoruz uzaktan boğuk boğuk it sesleri geliyor.
sonunda odamın olduğu tarafa geliyoruz.
içinde mumlar ve insan selüetleri görünen yeri gösterdiğimde hamdi suratı daha donuk bir ifadeye bürünüyor.
dur dedi hamdi sol elini uzattı.
dönelim polisi arayalım bekle deyip elini cebine zütürdü.
ne polisi lan anasının amındayı dedim
beyler burda adam ölmedikçe polis gelmiyor gelemiyor.
telefonu cebine koydu. bahçede ilerliyoruz hafif eğilerek.
harabeliğin sınırındaki çitlere geldik bir elimle eskimiş çitlere dokunuyorum.
havadaki nemden ıslanmış tahtalar.
ben nasıl geçeriz diye düşünürken hamdi kolumdan tutum birkaç metre ilerlememi söylüyor.
vardığımızda çitlerin arasından insan geçebilecek kadar birkaç tahta çıkarılmış olduğunu görüyoruz.
çitlerden geçtik ilerliyoruz.
her yerde kemik parçaları etraftaki çürümüş et kokusu giderek ağırlaşıyor.

hikayenin sonunda çine gittim dersen ananı giberim

okuyunca şaşırır insan nasıl giderisiniz öyle bir yere deliler mi gibti sizi dediğinizi duyar gibiyim.
ama insanın yaşadığı yer dünyanın merkezidir.
ve oraya bağlılığınız orda nefes aldığınız her saniye artar.
tıpkı sahiplendiği yerde rahatsız edilmiş bir hayvan gibi sinirli korkak meraklı bir halde ilerliyoruz.
artık konuşmuyoruz aramızda.
harabeliğe yaklaştık.
yerlerde kırılmış cam parçaları koku giderek ağırlaşıyor.
yaklaştıkça içerden gelen başka dilde fısırtılar duyuyoruz.
hamdiyle birbirimize bakıyoruz.
daha da ilerledik beyler. camdan içeri kafamızı uzattık ve gördüğümüz manzara aynen şöyle.
beglü ve etrafında yüzlerine aşina olduğum ama tanımadığım 6-7 insan (muhtemelen diğer evlerdeki çalışanlar)
kimisi köpek gibi domalmış kimisi kemikten yapılmış kuklaları sallıyor kimisi heykel gibi hareketsiz.

amk okurken hayko cepkin dinliyordum, bi böğürdü zütüm çıkıyordu az daha.

o anda ne ana ne baba ne eş dost tek düşündüğünüz can derdi.
bizi gördüler.
beglü kafasını çevirip bilmediğim bir dilde saydırmaya başladı.
bir yandan giderek artan bir sesle saydırıyor diğer yandan elini yere vurmaya başlıyor.
harabelikte rüzgar esmeye başladı.
bir anda mekanda bulunan tüm huur çocukları düşe kalka bize doğru koşmaya başladılar.
ben kaçarken ivmemi arttırmak için içgüdüsel olarak hadiyi çektim.
bu hem bana hem yaşadıklarımıza küfrediyor.
bahçeyde koştuk hemen ... kodumun çitlerinden geçip eve doğru kaçıyoruz.
çitlerden ilk geçen haliyle benim.
ortalık öyle karanlık ki ayın ışından faydalanarak arkama bakmadan elimden gelen hızla koşuyorum.
e2 nin etrafını dolaştım.
ana kapıya geldim deli gibi vuruyorum kapıya amacım içeride uyuyan 4-5 arkadaşı uyandırmak.
o an elim dış kapının yanındaki lamba düğmesine gitti.
elektriklerin olmamasıyla bir kez daha şok oldum.
o sırada hamdi yanıma yeni ulaştı
'koş koşş koşşşş' diye bağırarak beni kolumdan tutup çekmeye başladı.

ikimiz ay ışığının ve kedi köpek çığlıklarının soğuk havayı ciğerlerimize çekerek
koşuyoruz.bir an arkamı dönüp baktığımda e2 deki tüm odaların camlarının açık olduğunu evin içerisinde
muhtemelen el fenerleriyle koşturanların yansımaları gözüküyor.
hamdiye baktığımda artık o bin hayatı giblemeyen çocuğu değil herhangi bir durumda herşeyi göze alabilecek
belki beni bu geceyi atlatmak için rahatça harcayabilecek o gaddarlığı gördüm.
eğer insanın delilik ile akli iradesi arasında bir çizgi varsa kuşkusuz tam üzerindeydik.
biz böyle gib gibi koştuk ama bulunduğumuz yer hiç değişmiyor ki size nasıl anlatayım o kadar betimleme yaptım
ama yani yıllar önce terkedilmiş bir kasabadayız sanki.
ve sokaklar dar.bir labirentin içindeyiz sanki.
dizlerimizin üzerine çöküp yaklaşık 1 dk bekledikten sonra hamdiyle göz göze geldim artık konuşmuyorum
adeta gözlerimle koşmaya devam etmemiz gerektiğini söyledim ve ivmelenmek için davrandığım anda hamdi kolumdan tuttu.
kafamı çevirdim sol üst taraftaki harabelikten aşağıya uzanan çalıların arasında 5-6 yaşlarında
küçük bir kız arkasını dönmüş vaziyette oturuyor.
o an öyle korkuyorsunuz ki çığlık dahi atamıyorsunuz.
sanki beyniniz tüm bu olanlara inanmak istemiyor.o an öyle acı ki size gerçekliği hissettiren tek şey
soğuk havanın ciğerlerinize dolması.
çarpılmış bir insandaki surat ifadesiyle hamdinin montuna tutundum ve onun arkasına geçmek istedim.

hamdi kıpırdama der gibi elini kaldırdı.
gecenin sessizliğini bozan tek şey etraftaki böcek cırtlamaları.
hamdi kaldırımdan kopmuş büyük bir taş parçasını almak için eğildiği anda
kız kafasını öyle bir çevirdi ki nerdeyse 180 derece.
'inn nuu yedd şehh hakkk ... ' bağırarak bu yazdıklarıma benzer şeyler söylemeye başladı.
o an üzerimize gelse bırakıcam kendimi. hatta bunları yaşarken olduğum yerde bayılmak ayıldığımda güneşi görmek istiyorum.
kız bağırmaya devam ediyor ama yerinde sabit.
hamdi iki elini yana açmış. korkudan öyle kalakalmış vaziyette.

ham di koş demeye bile korkarak depar atmaya başladım. normalde belamı gibsen girmem dediğiniz
zifiri karanlık harabelere dalarak kaçıyorum.
bi an duraksadım ve uzaktan gelen tır kamyon kornalarını duydum.
evet amk bu istanbul tekirdağ otabanı amk. artık tepekentten çıktık tarlalarda koşuyoruz. kaç kez düştüm belli değil.
bir kez daha düştüm ayakkabım çıktı ayağımdan almak için geri döndüm hamdi bana yetişti.
birlikte biraz daha koştuk
otabanın yanındaki toprak yola çıktık. hamdi ağlamaklı ona ragmen montunun fermuarında sigara paketini çıkarıyor.
ben yere oturmuş ayakkabının içindeki pislikleri çıkarıp giymeye çalışıyorum.
ayağa kalktım bi sigara yaktım.
o anda aklıma geldi cebime attım elimi ne telefon ne anahtarlık bi gib kalmamış cepte belki 3-4 km koştuk düşe kalka.
hamdi çalıların arasından bi elinde sigara otobana tırmandı.
iyice kafayı yedi şerefsiz tırlara el atıyor.
montunu çıkardı sallıyor.

anlat sardı dinliyok panpa hızlı yaz

adam 155 i çeviirp telefonu bize uzattı.
hamdi telefonu alıp kafasını arabanın camından dışarı çıkardı ve birka adım atarak konuşmaya başladı.
o sırada ben amcayla göz gözeyim adam hayırdır ne oldu böyle falan saydırmaya başladı bende kavga ettik amca
allahtan sana rastladık dedim.
tam adam beni daha derinden sıkıştırmaya başlamıştı ki hamdi telefonu geri verdi ve amcayı uğurladık.

tamam geliyorlar dedi hamdi.
cepten paketi çıkardı sigara uzattı.
aldım, ne diycez dedim.
neyse onu anlatalım dedi.
onaylar gibi kafamı salladım. derin bir duman çektikten sonra şöyle arkamızı dönüp tepekentin o gibik ürpertici manzarasına bir baktık.
http://mw2.google.com/mw-...hotos/medium/15204145.jpg

birkaç dakika sonra tepekente giriş yaptık hala elektrik yok.
sokaklarda sadece çeteler halinde yol alan itler var.
hamdi polislere yolu tarif ediyor.
ben de mal gibi oturuyorum amk. neyi düşündüğümü naptığımı bile bilmiyorum.
son virajı da aldık. ilk gödüğüm şey e2 nin garaj kapısının açık olduğu.
bunu gören polis memurları merkeze bildirdi.
heralde bi ekip daha gönderdiler o sırada.
polisler arabayı e2 nin park alanına yani bahçesine sokmadı.
kaldırım kenarına bıraktılar.
kırmızı mavi ışıklar etraftaki evlere vuruyor beyler.
ortalıkta tık yok.
polislerden 1 i benle arabanınyanında kaldı hamdi ile diğer polis binaya doğru hareketlendiler.
evde kimse yok beyler en başta anlatmıştım ya 2 araba var demiştim hamdinin araba duruyor diğer çocuklar ve arabaları yok.
telefonla aramışlar telefonları bile evde çocukların.
işte hamdiyle polis evi kontrol edip bizi de çağırdılar.

Sardi lan harbiden iyi gidiyor

neyse bizde içeri doğru hareketlendik.
giderken hamdi bana hem polislere anlatıyor beglü ve eşi burdaydı.
falan filan. beyler polisler alt kata da indi evde kimse yok.
beglünün odasının kapısını çaldı açmayınca hamdi omuzlayıp kırdı.
içeri girmemizle o gece yaşadıklarımızdan çok daha fazla şok oldum.

duvarda boynuzlu keçiye benzer yaratıkların resimleri kapı kirişlerinde kemikten yapılmış odaya girerken çıngırtı yapan oyuncaya benzeyen şeyler..
duvrlarda kırmızı mavi çin keranesi gibi renk renk mumlar.
eski model sandıklar..
mürekkeb kutuları.
yani zaten 15 saniye kalabildim.
hamdiyi hiç anlatmıyım sinir krizi geçiriyor.
polislere dalıcak sinirinden.

tabi biz bu sırada e2 nin asıl sahibi yaşar beyi aradık amk.
konuştuk böyle böyle zaman zaman gerildik telefonda.
adamda yola çıkıyorum ben dedi.
diğer arkadaşlara da ulaştık.
onlarda bizim kaçışmalarımızı çığlıklarımızı duyduktan sonra uyanmışlar
korkup arabaya atlayıp kaçıp gitmişler.
işte saat sabah 5.30 falan oldu polisler bizi alt kata indirmiyor.
ve sonra asıl şok edici olaylar silsilesi patlak verdi.

hızlı yaz oç yarın iş var.

rezerve

ne olduğunu anlamadan etrafımızı saran polisler bizi e2 ye tekrar zütürdü alt kata indirdiler.
bizde merakla bekliyoruz. ensesi kalın olan 45 yaşlarında sinan engin kılıklı polis şlak diye pantolunu indirdi ve hamdiye gel bi sakso at bu dosyayı burda kapatalım amk evladları sizi diye söylendi.

etrafındaki polislerde pis pis sırıtmaya başladı.

tabi hamdi sert çocuk birden sen nediyon diye polise atarlandı o sırada diğer polisler müdahale ederek bodrum katında önce hamdiyi sonra beni bi güzel gibtiler.