https://www.youtube.com/watch?v=AYzorQUDJhw

Bi zahmet gel artık

Rezerved

bu saatten sonra gelme amın evladı şaka şaka gel huur cocugu seni

sözlüğün en efsane hikayelerinden biri bir yıldır bitirmeni bekliyorum amk ilk günden beri takipteyim

quanttumu bu kadar beklemedik aq

Panpa bekliyoruz be

Hayırlı ramazanlar gençler...

panpa hikaye aklıma geldi okucam

https://www.youtube.com/watch?v=2uFtwsv53ZM

Yazdan kalma havasıyla sonbaharda yazma isteği, mevsimin geçişliliğinden cümlelere geçme isteği hep ağır basmıştır bu havalarda. Ne üşürsün ne ısınırsın. Ne kalın giyebilirsin ne ince. Böylesine yavşak bi mevsimdir aslında sonbahar. Bu yavşaklığın da insana yansıması olacak gayet doğaldır.

Yazmak büyük bir şizofrenidir derler. Hep büyük adamlardan büyük laflar duyduk. Kullanmaya utandık çoğu zaman. Ama o büyük adamlar hiç bi zaman iyi adamlar olmadılar. Aksine hep berbat insanlardı. Cümleden cümleye atlamak, konudan konuya alakasızca geçmek analitik zekadan mı yoksa abuk sabuk bi manyaklıktan mıdır bilinmez. Ama bu aralar huyum bu sanıyorum. Her şeyi yarım yaşama alışkanlığımızdan da olabilir şimdi tam anlamıyla anlamlandıramadım hiçbişeyi.

Yazıyorum tekrar. Her ne sebepten olursa olsun, her neyin hatrına olursa olsun yazıyorum. Okunsun okunmasın diye diil, beğenilme dürtüsüyle de diil. Dedik ya tamamen şizofreni. Şizofreninin en büyük terapisi yazmaktır diyenleri de okudum. Şizofreni dediğimiz hastalık zaten her insanda olan ama bunu ne kadar bastırabildiği ile bağlantılı olan bi durum bence. Herkes kendisiyle konuşur. Ulan kız ne kadar güzelmiş, yavşağa bak kıza nasıl yazıyo, ulan şu güzelim kızın yanındaki öküze bak ne gibik bi hayatımız var gibi düşünceleri çoğu zaman aklımızdan geçiriyor, kendimizle sessizliğe mahkum ettiğimiz varlıkla ilişkilendirmiyoruz. Ben yazıyorum o düşünüyor. Sen okuyosun bazen bi hayalde buluyosun kendini. Bazen gözlerinden damlalar süzülüyor çok sevmiş diye…

Çok sevdik, sevdiğimiz kadar yazmadık. Sevdiğimiz kadarını yazsaydık esas o zaman dünyada yazılmamış, söylenmemiş söz kalmazdı sanıyorum. Sevdiğimiz kadar söyleyemedik bile sevdiğimize sevdiğimizi. Zaman geldi duvarlara yollara yazdık, zaman geldi ergence hareketlerle defterlerin arkasına. Bazen de hiç yazmadık. Kendimize söylemeye bile korktuk. Ama sevdik. Çok sevdik. Belki de bizi sevenlerin hiç sevemeyeceği kadar, hiç o kadar sevilmeyeceklerini bildikleri kadar sevdik.

Ne biz mutlu olduk ne bizi sevenler. Mutlu olmayı lüks gördük. Bu taktan nefes alış verişlerimize çok gördük belki de. Beni kimse senin kadar sevmeyecek belki de derken aslında çok şey geçiyodu içinden ya da geçmiyodu bilmiyorum. Ama ben geçtiğini hayal ettim hep. Keşkelerle dolu bi hayal dünyası yaratmıştım o zamanlar kendime ama o keşkelerle nasıl başedebileceğini hayal dünyama kimse öğretmemişti. Geri vitesi olmayan abuk sabak bi araba gibiydi bizimki. Hep ileri ama gözün hep aynada.

Neyse uzatmıyorum. Uzattıkça taku çıkıyo herşeyin. Zaten uzattıkça umutlar yerini umutsuzluğa bırakıyor hep. Bir yılı geçmiş bu hikayeye başlayalı. Çok küfür yemişiz, ama bunun yanında ağlayanlar, bziizm hikayemizle dertlenenler, bir sigara fazladan içenler olmuş. Dedim ya okunsun ya da okunmasın diye diil, yazmak için yazıyorum. Mevsim yazdırdıkça yazıyorum.
emrah serbes in de dediği gibi: YAKIN SiGARALARI, KARANLIKTA NÜFUS SAYIMI YAPIYORUZ….

alın bakalım bu da neşet babadan olsun.

https://www.youtube.com/watch?v=hQqV9MpmYrE

Helal olsun lan adam devam ediyor

Adam yazıyı tamamlamak için mezarından hortladı.

https://www.youtube.com/watch?v=BbjDnbOaTpA

Sen bir ömre bedelsin...