“Hani demiştin ya bana bu kızı üzersen seni bu dünyadan kaybederim” diye.
“Özgeye bir şey olursa, onun cenaze namazı kılınmadan seninkini kılarım haberin olsun” dedim.
Bir şey demedi.
Yüzüme bile bakmadı.
Bana bakanlar Onur yeliz ve tanımadığım bir akrabasıydı.
Çöktüm duvar dibine.
“Ey beni yoktan var eden Allahım,
benim canımı almadın Özgenin canını da alma,
Yalvarırım Özgeye bir şey olmasın.
Gelmek ile gitmek arasında ki canına nurlu nefesini üfle.
Bana acı ver, beni kahret ama lütfen onun yaşamasına izin ver.
Onu bana bize ailesine bağışla.
Bana verdiğin şansı ona da ver Allahım.
Hala sana ben dua ede biliyorsam o geceden sonra.
Senin rahmetinden nasibimi almış isem hala bir umut var demektir Allahım.
Kaderimdekini kalbime kalbimde kini kaderime yaz
Sen ona bir şans ver Allahım. Amin” dedim.Dua mı etmiştim.
Ben inanıyor ve güveniyordum yaradanıma benim gibi gereksiz bir insana yaşama şansı verdiyse
Özgeye de verirdi.
Acilin kapısı açıldı doktor çıktı.
Hemen ayağa kalktım.

Ney için ne uğruna bu aşkı yitirdiğini.
Benden sonra bir aşkı olmayacaktı.
Sustum kimse anlamadı.
Yazdım kimse okumadı.
Konuştum kimse duymadı beni o zamanlar.
Soluğu yine Şahin abinin yanında aldım.
Yine bilindik bir son işte iç iç iç.
Ve artık ben gitmeliydim beyler. Bunu öğrenmiştim.
Memlekete ailemin yanına gittim.
Alın yazımın üstüne bir çizik çektim ve gittim.
Bende gittim.
Her şeyi geride bırakıp bende gittim.
Rüya gibi gerçeklerle uyuyup
gerçek gibi rüyalarla uyanıyordum.
Her sabah günaydın diyordum ama artık umudum yoktu.
Nihali onuru yelizi oturduğum evimi işimi her şeyi geride bırakıp bende gittim.
Hayatta kalan, her şeyimi topluyordum ama bir adam edemiyordum.
Gözlerinin önünde ölüyordum herkesin
yavaş yavaş ve bunu kimse görmüyordu.
Ölürken kimse fark etmiyordu ama
herkes öldüğümü biliyordu.

*Abi canını sıkmak istemiyorum ama o gece neler oldu anlatsana dedi.
Önce bir duraksadım anlatmaya hazır mıydım ki acaba. Bugünkü yaşananlardan sonra.
• gibtir et be kardeşim başka zaman anlatırım dedim.
• Abi hep böyle yapıyorsun karı gibi nazlanmada anlat amk dedi.
Bileğimdeki yara baktım,
bana Esmayı daha doğrusu beni terk ettiği günü hatırlattı.
Gidişinden sonra, geçen karanlık Günlerimi, gündüzleri mi geceleri mi hatırlattığı için bakmazdım.
Bu kez baktım baktıkça kendime acıdım.
• eee abi anlatmaya can mı dedi Onur.
Ve başladım anlatmaya
Bir yalana kanıp sahte dünyaların yaldızlarına kapılmışım.
Ben onun aşkına kanmıştım.
Yalan değildi ben aşkta çok acemiydim.
Ben ona dünyaları, aşkımı kendimi vermiştim o ise sadece bana acı vermişti.
Bana bakarken ışıldamazdı gözleri ama ben o gözleri bir yıldız kadar parlak güneş kadar gerçek olarak görürdüm.
Şuan anlıyorum da onun gözleri çöl Güneşin den farkı yokmuş. Sadece yakıyormuş bakanı.
O gitti benim içimde bir yanardağ kaldı.
Beni görünmez bir ateş ile içten eritmeye başladı ayrılığın ilk günü.
Sadece onun gördüğü bir mezar taşım olacaktı onun düğün günü ama ölmedim olmadı.
Tekrar açtım gözlerimi Bileğimdeki derin yara ile.
Şuan içimde patlamaya hazır bir volkan ile yaşıyorum.
Şahin abi "Gönlünde ki yarayı Sarman gerekli" diyordu.
Ama bilmiyordu ki birisini yine hayatıma alsam yine içimdeki volkan patlayacak onu da yakacak kendimi de. Böylesi bir karışıklığın içindeyim işte.
Yüreğim tutsak şuan elim kolum bir aşka bağlı.
Hani bir acı vardır ya, yüreğine bir bıçak saplanır sanırsın ama kanamaz,
ama onu oradan çeksen öleceksindir.
Öyle bir yaram var işte benim anlıyor musun?
Hiç kimse anlayamaz beni ölmekten başka çarem yok…

Bu atacağım son part beyler.

Elimden geldiği kadar fazla yazdım.
Ben 7 gün çalışıyorum.
Tatil yok yani.

Sizden yarın için bir ricam var.
Yarın hepiniz de burada olurmusunuz?
Yine aynı saatimiz de.
Geçen bir arkadas demişti sinsi falan takilanlar kaç kişiyiz diye onlar da sadece kendini belli etsin eğer varsa.
Şuku istemiyorum sadece bir entry kendinizi belli edecek.
Sizden başka bir isteğim yok olmayacak da.

Sağlıcakla kalin

“Satılık daire” ilanını görünce beynimden vurulmuşa döndüm beyler.
Dairenin kapısına gittim zile bastım.
Açmadılar.
Kapıyı yumrukladım.
Açmadılar.
Özge nerdesin diye bağırdım.
Karşı kapıdan bir kadın çıktı.
“1 hafta önce taşındılar oğlum” dedi.
Çöktüm olduğum yere.
Ne yapacağımı bilemedim.
Nereye gideceğimi kime soracağımı bilemedim.
Aklıma Yeliz geldi.
“Yelize sordum” oda bilmiyordu.
Gerçekten oda bilmiyordu.
Gitmişti beyler Bende sonradan örgendim.
Özge de gitmişti.
Ve Özgeden ondan sonra hiç haber alamadım.
Sadece tahminler yürüttüm.
Ama biliyorum.
Özge gittiğiyle de mutlu olacağını sanmıyordum.
Birlikte yeşerttiğimiz anıları kimselerle soldurmayacaktı.
Ve kadere soracaktı.
Neden…

Ben onun gözlerinden gözlerimi alamaz iken o
Gözlerime bakmadı.
Göz göze geldiğimizde kaçırıyordu gözlerini.
Ben gözlerimiz sevişsin istiyordum
O olmaz bu gece başım ağrıyor dercesine kaçırıyordu gözlerini.
Şaşkına dönmüştüm.
Benim düşüncelerim ile onun düşünceleri hiç yan yana bile gelmiyordu.
Ne olduğunu sordum.
Cevap vermedi.
Hala susuyordu.
Sanki karşımda konuşmayı bilmeyen
Dediklerimden bir şey anlamayan bir insan oturuyordu.
Tek kelime etmeden hala susuyordu.
Sanki karşımda benim Esmam değil başka birisi vardı.
Onu hiç böyle görmemiştim.
Şimdi düşünüyorum da o an sanki bir yerde sıra bekleyen iki yabancıymışız da benim haberim yokmuş.
“Esma noldu? Neyin var senin anlatmayacak mısın” dedim
Ayağa kalktı.
Söyleyecek bir şeyleri vardı ama söyleyemiyordu.
Sonunda söylemeyi başardı. Sağır olup duymak istemeyeceğim sözü söyledi.
“Elveda Mert ayrılıyoruz” dedi.

Karanlıktan tam kim olduğu belli olmuyordu.
Biraz bana uzaktı, tam anlayamadım da.
Cafe de oturanlar birden “iyiki doğdun Mert” demeye başladı.
ilk baş üzerime alınmadım amk.
Kimmiş lan bu mert diye sordum şöyle bir etrafıma baktım herkes bana bakıyor.
Elinde pasa ile gelene bakınca şok oldum amk.
Gelen Özgeydi beyler.
Pastayı masanın üzerine bıraktı.
“iyi ki doğdun geleceğim” dedi.
Dudağıma bir buse kondurdu amk
Mutlu olmuştum beyler.
Ne diyeceğimi bilemedim.
Gözümden 2 damla yaş aktı amk.
Birden lambalar yandı.
Onur Yeliz Nihal hepsi birden diğer cafedekiler falan.
Doğum günün kutlu olsun demeye devam ettiler.
Alkışlar falan havada uçuyor.
Belki uzun zamandır ilk defa bu kadar mutlu olmuştum beyler.
Yani Özge o gün cafe de “Evet” deseydi bu kadar mutlu olmazdım.
Dilek tut dediler Dileğimi tuttum
Mumlara falan üfledim.
Birden dans müziği çaldı cafede herkes bize bakıyor
Ben utanıyorum Özgeye “Yeter” diyorum o gülen gözleri ile “Utanma” diyordu.
yalnız şuan bile utanıyorum yazarken.

Artık telefonlarıma bakmaz oldu.
Ya da “şuan müsait değilim daha sonra görüşelim” derdi.
Bana karşı böyle konuşması aramıza soğukluk girmesine sebep olmuştu.
O aramadığında dayanamayıp arayab bendim.
Ya da omesaj atmadığında buluşalım mı diyen bendim.
“Pazar günü konuşmamız gerekenler var seninle aynı cafede saat 15:00 da orada ol” diye mesaj gelmişti telefonuma.
Günlerden Cuma idi.
Pazar gününü yine iple çekmedim.
Çektim amk Pazar gününü de iple çektim size de yalan söyleyecek değilim ya
özlemiştim gibtiğimin kızını hem de deli gibi özlemiştim.
Gelecek bir mesaj için ya da aradı mı diye zırt pırt telefona bakardım.
Gece onu düşünerek uyurdum
Sabah onunla uyanırdım uyandığımda da ilk aklıma gelen o olurdu.
Sevmiştim beyler belki duygularımı size aktaramıyorum
Körmüş amk o zamanlar gözlerim. Görmemişim hiçbir şeyi.
Boşa demeyin “malmışsın be kardeş” diye. Evet kabul ediyorum.
Siz deseniz de demeseniz de kabul ediyorum. O zamanlar bir mal olduğumu.
Ama bu ayrılık hiç beklenmedik bir zamanda olmuştu.
Güya o haftalarda gelinlik damatlık falan bakmaya gidecektik
Onun hakkında konuşuruz diye düşünüyordum ben.

O pazar gününü hiç unutmuyorum unutamıyorum.
Ekgib kalan yarım kalan o pazar gününü.
O gün yine Esmadan önce geldim buluştuğumuz cafeye.
Yine her zamanki gibi geç kaldı tabi.
Alışmıştım onun geç kalmasına.
Bu sefer beni düşündüren geç kalması değildi.
Yüzündeki anlam veremediğim ifadeydi.
Buz gibiydi o gün Esma.
Gözlerine baktığımda her zaman gördüğüm şeyi görememiştim.
Yine üstünde durmadım.
Zaten onu öyle görünce ona anlatacak ne heyecanım kaldı nede başka bir şey.
Yine de laf olsun diye anlattım.
O Kadar istekli olmasam da
Ben sevinir sanıyordum en azından ama
Esma ne yaptı Sustu.
Hiçbir tepki vermedi.
Konuşmadı ağzını açıp bir kelam etmedi.
Sevinmedi bile.
Yüzü ölü bir insanın soğukluğunu taşıyordu.
Ne diyeceğimi bilemez hale geldim onun karşısında.
Sustum, ben susarsam belki o bir şey söyler dedim.
Konuşmadı.

o yüzüne bakmaya doyamadığınız nur yüzlü pamuk tenli kum taneleri kadar sık ve parlak tene sahip o eski sevdiğiniz hayatınızın anlamı odağı yapdığınız hatalarıyla günahlarıyla herşeyini kabullenip kalbinizin anahtarını teslim edip işte buldum hayatımın kadınını dediğiniz goncanız canınız cananınız al yazmanız biriciğinizi şu an elin oğlu gözün yaşının alnının terine bakmadan zütünü tokatlaya tokatlaya avuçlaya avuçlaya tokmalıyor üstüne çıkıp inin inim inletiyor bununla yetinmeyip o sizin çok sevdiğiniz zamanında koklamaya kıyamadığınız billur saçından tutup kendine çekip banamısın demeden allah yarattı kul kanattı demeden iman gücünden aldığı haz ve şevkat ile pompalıyor.

daha sonra sizin o dudaklarında hayat yaşam bulduğunuz nar kokulu bal kokulu sevgilinizin dudak çeperine yannanını hunharca acımadan gözünü kırpmadan vurup vurup ağzına kökleyip ellerini arkasına kenetlendirip taşşaklarına kadar ağzına sokuyor hiç bir şey olmamış gibi sizin o deniz lokantasına gittiğinizde midesi zehirlendiğinde kapı kapı eczane gezip ilaç aradığınız onu bulamayıp sağlık ocaklarına hastane kapılarına gidip biriciğinizin midesinin ağrısını dindirmek için doktorlara yalvarıp sabahlara kadar başında beklediğiniz sevgilinizin midesine bedenindeki tüm döl tanelerini ikinci sefer düşünmeksizin fışkırtıyor sevgiliniz o aradığı merhemi bulup mutlu kasvetli geceyi o dölü yutarak sonlandırıyor.

siz üstü açılır aman biriciğimin yorganı çekmeyim kendime o üstünü örtünsün üşümesin ayağı diye patiklerle koruduğunuz meleğinizi elin adamı şu an buz gibi zütünü dayayıp osura osura yanında yatıyor.

bilin istedim. gibtirin gidin şimdi amina koduğumun gavatlari

Esma ile ilk tanıştığımız sıralar ikimizde işsizdik.
Benden önce iş bulmayı başarmıştı Esma.
Benim başvurularıma olumlu cevaplar gelmiyordu. Sıkıntıdaydım o zamanlar.
işsizlikten dolayı içime gömülmüştüm. Ayrıca sessizleşmiştim.
ikimizin işsiz olduğu sıralarda hemen hemen her günümüz beraber geçerdi.
Esma işe başladıktan sonra ister istemez eskisi kadar sık buluşamıyorduk.
Ve ben onu özlüyordum.
Esma benim ilk aşkımdı.
ilk kez kalbimin onun hayatıma girmesi ile farklı attığını hissettim.
Hayatı yaşamayı doya doya onunla tattım.
Tamam, ondan öncede yaşıyordum ama Esma ile bir başka yaşamaya başladım.
Esma ile onun boş günü olduğu zamanlar buluştuğumuz da hep işinden bahsederdi.
Bende onu heyecan ile dinlerdim.
Fakat sonraları ister istemez buluşmalarımız seyreldi.
Mesela hafta da 1 kere buluşuyorsak bu süre 2 haftaya çıktı.
Bu buluşmalarda ise önceden heyecan ile anlattığı işini hiç açmaz bile oldu.
Ben sorardım “iyi çalışıyoruz işte” olurdu cevabı.
Belki bunu benim işsiz olduğum için yapıyordu.
Benim kalbim kırılmasın diye yapıyordu.
Ama benim kalbim kırılmazdı tabi o anlatırken memnun bile oluyordum.
Cafeye falan gittiğimiz de hesabı o ödemeye çalışırdı.
Ben ise” diğer sefer sen öde “ diye geçiştirirdim.
Birkaç kez hariç hep ben ödedim.
Biz öyle öğrendik bayana hesap ödetilmezdi.
Erkekliğin kanununa yasak olan bir şeydi.

Güzel günler yaşıyorduk beyler.
El ele geziyorduk liseliler gibi.
Bir yerde oturduğumuz zaman bileklerimden tutardı Özge
Yaralarımı kapatırdı.
Özgeyi tanıdıkça âşık oluyordum.
Artık yavaş yavaş benim de gözlerim mutluluk saçıyordu.
Mutlu yarınlara günaydın diyordum.
Özge aradı bir gün beni.
“Hayatım saat 19:00 gibi buluşmamız lazım” dedi.
“Tamam, canım bana gelirmisin” dedim
Para suyunu çekiyordu beyler dışarıda içsek yesek hesap yine bana kalırdı amk
Özge akşam bana geldi.
Ayrı bir heyecanlıydı.
“Noldu canım, hayırdır” dedim.
“iş buldum” dedi
“Zaten çalışıyorsun” dedim.
“Kendime değil akıllım sana buldum” dedi.
Gözlerim doldu beyler, vay amk dedim
iş konusunda biraz konuştuk Özge ile hafta başı başlayacaktım.
Daha sonra Özge dedi ki “Unutmadan yarın babam seni çağırıyor konuşacakları varmış” dedi.

Oradaki insanlar “Korkmayın kızınız yaşıyor” demişler.
Ambulans gelince, annesi ve babasını direkmen, hastaneye zütürmüşler.
Özgeyi orada bırakmak istememiş ama, mecburen gitmek zorunda kalmış.
Özgeyi çıkarmak için kapıyı ve sağ taraftaki direği çamurluğu falan kesmişler.
Ondan sonra çıkara bilmişler.
Daha sonra onu da hastaneye zütürmüşler.
Hastane de doktorlar babasının, Eklemlerini muayene etmişler.
Röntgen falan çekmişler.
O ara hastaneye Özgeyi getirmişler.
Annesi beyin kanaması geçirmeye başlamış daha sonra.
Hemen yoğun bakıma alınmış.
Özge hastaneye geldiğin de kendinde değilmiş.
Onu da direkmen, yoğun bakıma almışlar.
Özgenin Emniyet kemerinden dolayı kaburgalarında kırıklık ve zedelenme olmuş.
Ayrıca bacağın da kırıklar ve ezilmeler varmış.
Kazadan sonra Yeliz Özgeyi aramış.
O ara orada ki birisi “kaza yaptıklarını şuan için durumlarının iyi olduğunu” söylemiş.
Yeliz de hemen babasına söylemiş.
Yeliz ve Özgenin yakın arkadaşlığı bakımından onlar da tanışmış bir birleri ile.
Hemen Yelizin babası hastaneye gitmiş.
Onlarla falan ilgilenmiş o arada Yeliz bana haber vermiş.
içeri geçtim bunları duyduktan sonra.
Babasının yanına gittim.

*Bilmiyorum görüşürüz herhalde dedim.
• Peki iyi akşamlar dedi gitti.
O binadan içeri girene kadar bekledim.
Daha sonra karşıma bir taksi çıkana kadar yürüdüm.
Ortalama 30 dakika sonra eve Varmıştım.
Onur aradı nasıl geçtiğini falan sordu.
Özge iyi kız hoş kızdı ama bilemiyordum.
Belki size saçma gelecek ama olmuyor beyler
belki tam olarak ne hissettiklerimi size aktaramıyor ola bilirim.
Telefonu elime aldım.
Mesajlar bölümüne girdim.
"Merhaba özge Öncelikle bugün ki akşam için teşekkür ederim.
Belki bir daha beraber bir kahve içemeyeceğimiz içinde kusura bakma.
Belki de önemli değildir senin için bu bilmiyorum.
Ama sana bu açıklamayı yapmak zorundayım.
Benim sorunum kendim ile ruhumu yıkamadan seni kendime heveslendiremem.
Ben bunu yaparsam beni bu duruma düşürenden bir farkı kalmaz.
Bir aptallık yapıp susmaktan korkuyorum ve cesareti mi toplamış iken sana bunları yazıyorum.
Belki sana bu durumun sebebini anlatamam.
Üzerimden ölüm geçti. Beni biraz anla.
Seninle alakası yok bu sebebin.
Umarım oluk oluk kanamayan birisi ile daha mutlu olursun.
Sağlıcakla kal" dedim gönderdim mesajı.
Telefonu elimden düşürmeden bekledim.
Cevap gelecek mi diye. Gelirse ne diyecek diye.

Püsküllü çanta

Arayan Onurdu. Onurda benim can ciğer arkadaşımdı.
Zaten Nihal ve Onurdan başka sağlam dostum yoktu.
Telefonu açtım direk bana gel dedim.
• içecek bir şeyler alayım mı dedi.
• al al dedim kapattık telefonu. Onur gelene kadar biralar bitmişti.
Ortalama bi 20 dakika sonra Şahin abinin oradan aldığı 70lik rakı ile geldi.
içerideki boş şişeleri görünce biraz bozulur gibi oldu. Bir iki laf çaktı bana
• bizsiz falan içiyorsun dedi.
• bildiğin gibi değil durumlar kardeşim dedim.
Onura başımdan geçenleri anlattım
Her şeye şaşırdı hagibtir ifadesi yüzünden hiç düşmedi.
Esmanın yaptıkları onura yapılsaydı o cafede ki masaya ikisini de gömerdi.
Onur sessiz sakindi ama haksızlığa gelirse yakardı ortalığı.
Onur ile birçok şeyi ayni anda tattık ayni anda ilk dayağımızı yedik.
ilk içkimizi de sigaramızı da beraber içtik.
Anlattığım her şeye Eyw dedi ama Nihalin yeni erkek arkadaş adayı biraz canını sıktı.
• Abi onlar sana bulaşma dan biz indirelim dedi.
• Yok, lan gibtir et bir şey yapamazlar dedim.
Neye, Neyime güvenerek söylediysem amk.
Anam gibi bu pic te tembihledi beni yok kendine dikkat et falan diye.
Konu döndü dolandı yine Esmaya geldi amk.

Esmanın ayrılığından sonra 1 ay kadar geçmişti.
O zamanlar verdiğim bir karar vardı kendimce.
Artık geçmişi düşünmek istemiyordum geleceğimi düşünmek istiyordum.
Ve o gün Esmayı face book da twitter da yada ondan bir haber almayı eşten dosttan bırakmıştım.
Her gün alışkanlık haline gelen bir huy gibi bir şey olmuştu bu ama bırakmam lazımdı ve bıraktım
taki o güne kadar.
O günden bir gün önce işten çıktım eve gitmek için.
Canım sıkılıyordu. Her zamankinden farklı bir sıkıntıydı bu.
Ne yapacağını bilmemek gibi bir şeydi.
Her akşam yaptığım gibi yemekten sonra oturdum bilgisayar başına e postaları kontrol ettim gelen giden var mı diye daha sonra bir kaç gündür face booka girmediğim için bir de oraya bakayım dedim. Sebepsizce Ana sayfa da dolaştım milletin mutluluk fotoğraflarına baktım.
Bir ben hariç herkes mutluydu sanki amk.
Herkes eğlenceli, gülen yüzleri ile fotoğraf atmıştı.
Daha sonra tekrar ana sayfaya geldiğim de.
Nihalin bir etkinliğe katıldığını gördüm.
Dikkatlice baktığım da bu Esmanın ve kocasının düğün tarihleri idi.
Beynimden vurulmuşa döndüm.

Her zamanki buluştuğumuz cafe ye gitmedik.
Başka bir yere gittik. Yelizin evine yakın bir yerdi.
Yeliz ve onur yan yana oturdular koltuklar sedir gibiydi sandalye değildi.
Garson geldi ne alırsınız diye.
Ben tam bir çay alayım derken Yeliz söze girdi. "Biraz sonra alalım siparişleri "diye.
Noluyor du amk anlamıyordum.
Onur pici de bir şey demiyordu.
Tam Yeliz sen anlat Noluyor diyecek iken Yeliz kapıya doğru baktı.
• Aa geldi dedi.
"Kim geldi amk Noluyoruz" dedim kendi kendime
Kafamı çevirsem mi diye düşündüm sonradan nasıl olsa gelecek amk dedim vazgeçtim.
Burnuma o gelmeden parfümü geldi. Çokta güzel kokuyordu.
Gelen bir bayandı belli oldu ama ne için gelmişti
Noluyordu meraktan kendimi gibmemek için zor duruyordum.
Gelen kız. *Merhaba dedi.
Yeliz ile öpüştüler yanaktan nasılsın canım cicim şeyler söylediler.
Sonra onur ile el sıkıştılar.
"Merhaba enişte bey" dedi Anladığım kadarı ile Onur ile de önceden tanışıyorlardı.
Elini daha sonra bana uzattı.
• Merhaba ben Özge dedi.
• Merhaba memnun oldum ben Mert dedim.
Biraz öteye kaydım oda oturdu yanıma.
Olayın aslını ben daha sonradan öğrendim.

Bizimkiler bu kızı benimle tanıştırmak istemişler.
Özge Yelizin Liseden arkadaşıymış.
Bizim Onur Yelize benim durumumu anlatmış bir arkadaşın falan Yokmu diye.
Öylelikle Özgeyi seçmişler Özgeye de anlatmışlar benim ile tanıştırmak istediklerini falan.
Biraz sohbet ettiler ben susmayı tercih ettim.
Bazen beni de sohbetin içine almak için ismimi söyleyerek konuştular.
Yelize bir telefon geldi “Tamam geliyorum” dedi.
Onurda “ben seni bırakayım” dedi.
Özge ile kaldık bir başımıza.
Özge kalktı karşıma oturdu.
Ne konuşacaktım amk tanımadığım kız ile.
Biraz sohbet muhabbet ettik.
Ortalama 45 dakika kadar oturduk.
Özge iyi bir kızdı. Kendini beğenmiş birisi değildi.
Normalde sokak da görsem dönüp iki kere bakılacak bir kızdı benim için güzellik bakımından.
Muhabbeti baya iyidi, konuşmaları falan içtenlikle konuştu.
• Kalkalım mı artık dedi.
• Tamam, olur dedim.
Hesabı ödedim çıktık “Ben bir taksi çağırayım ”dedim.
• Gerek yok evim biraz ileride yürüyerek giderim dedi.
• Gidelim o zaman dedim.
Ortalama 15-20 dakika kadar yürüdük. Binanın önüne geldik.
• Eee ne olacak şimdi dedi. Özge

Bu düşüncelerim sayesinde özge ile tekrar denemeye başladım.
Hayat dediğimiz şey nedir beyler?
istediği zaman size istediğini verir istemediği zaman ben oynamıyorum der aynı bir çocuk gibi,
Bir den bire size sırtını döner.
Tek başınıza yarak gibi kalırsınız ortada.
Tam her şeyden vazgeçmiş iken.
"Hadi gel bir daha oynayalım" der. Ufak bir de Gülümser.
Aslında ölüm ve doğumun arasında ki bu ince çizginin
seni, beni, bizi, sizi Kandıra'nın adını hayat koymuşlar.
Korkup kaçtığın ne varsa günün birinde seni tekrar yüzleştiriyordu.
Ve yine hadi bir daha dene diyordu.
Benimde kaçtığım şey aşktı.
Ve şimdi Hayat hadi bir daha dene, gel bir daha oynayalım diyor.
Hayatım özgenin girişi ile renklenmişti.
O benim galiba cankurtaran, bir can simidiydi.
Üzerimden ölüm geçmesine rağmen bana hayat aşılıyordu.
Bileklerimi kestiğimde oluk oluk akan kan gibi ruhum da ölüme doğru akıp gitmişti.
Özgenin sayesinde Yeni umutlu günlere uyanmaya başlamıştım.
Günlerden pazardı. Özge ye mesaj attım
"beklenen gün bugün bana gelir misin?"dedim.