ortaçağdan bugüne reenkarnasyon hikayem

-Tüm herşey o 23 yaşına bastığım gün meydana gelmişti. Uykudan derin ve dayanılmaz bir acı ile uyandım. Göğsüm, kollarım, omuzlarım, sırtım ve başımın her tarafında inanılmaz çığlıklar ve dayanılmaz bir sızı.

Uyku sersemliği haliyle birlikte acılarım da bir olunca yataktan ışığı açmak için kalktığımda kendimi yerde bulmuştum. Başımı iki elimin arasına alarak kulaklarımı kapatmış ve beynimin içerisindeki seslerin dinmesini diliyordum. Zorla toparlanmaya çalıştım. Kalktım ve ışığı açtım. Mutfağa koştum, ağrı kesici ilaçları arıyordum. ilaç kutuları ve şurup şişelerini farkında olmadan patır patır yere döküyordum. Elime alabildiğim ilk ilaç kutusundan birkaç hap çıkarıp yutmaya çabaladım.

Olmuyordu. Ne yapsam geçmiyordu, her tarafımda dayanılmaz acılar daha da çoğalıyordu. Kafamı duvarlara vurmak istiyordum. Bu durumdan sıyrılmam gerektiğini biliyordum ancak yapamıyordum. Sırtımı duvara dayamış, dişlerimi sıkmış kulaklarımdan gelen sağır edici gürültüyü duymamak için kulaklarımı kapatmaya çalışıyordum. Kafamı duvara vura vura kendimden geçmişim.

dinleyecek birkaç arkadaş daha olursa devam ederim.

Uyandığımda güneş suratıma vuruyordu. Başımın ağrısı dinmişti ancak vücudumda ince ince sızılar devam etmekteydi. Bunun böyle olmayacağını düşünüyordum. Derhal bir doktora görünmeliydim. Ancak doğrultabildim kendimi ve telefona uzandım. Taksi çağırdım evin önüne. Daha önceden tanıdığım doktor bi aile dostumuz vardı. Ona görünmeye gidecektim. Neler olduğunu belki o çözebilirdi. Yaklaşık 5 6 dakika sonra taksi gelmişti ve taksiye binip Doktor bekir beyin yanına gidiyordum. Ara ara yolda taksideyken fenalaştığımı hatırlıyor gibiydim. Kendimi zor atmıştım hastahaneye.

Dinleyen yok galiba.

Bekir bey bana neyim olduğunu sormuştu. Ve ben de dün gece olanları anlatmaya çalıştım. Bir yandan zihnimden gelen sesler ile uğraşırken bir yandan bekir beyin ne dediğini anlamaya çalışıyordum. Bir ara irkildim ve bekir beyin gözlerimin önünde karardığını gördüm. Uyandığımda kendimi müşahade odasında başucumda 3 doktor ile gördüm. Birbirleri arasında konuşuyorlardı ancak ne dediklerini duyamıyordum. Ve görüntüleri de arada bir gözlerim karardığı için netleşmiyordu. Tekrar uyumuştum. Aradan bayağı saat geçtiğinde kendimi daha iyi hissederek uyandım. Bekir bey yanımdaydı ancak bir hayli endişeli görünüyordu. Surat ifadesi bunu belirtiyordu.

-- evet kötü bişey vardı. Ve ben bunu hissediyordum.

Diğer hikayeler insanda erken boşalma sorunu gibi hemen sonunu getiriyor. Bu biraz uzun ve içeriği bol bir hikaye.

Bekir bey ve hastahane başhekimi orhan bey tüm filmlerimi çekmiş tüm tetkitlerimi yapmış kan değerlerimi almış ancak hiç bir sorun görünmediğini söylüyorlardı. Ancak durumumdan bende bir sorun olduğunu kesin olarak hissediyorlardı. Beni sevk edecekleri yeri söylediler. Beni çok yakın bir arkadaşları olan pgibolog arkadaşlarına yönlendirmişlerdi. Her neyse varmıştım pgibologun yanına. Biraz daha iyi hissediyordum gün içerisine oranla. Pgibolog beni görünce samimi ve güler bir yüzle hoşgeldin diyerek elimi sıkı bir şekilde sıktı. Aynı samimiyet ile ona cevap verdim ve bana oturmam gereken yeri söyledi. Evet dedi, seni hiç vakit kaybetmeden dinliyorum, zaten yolda bekir bey bana gerekli bilgileri verdi. Ona tüm olanları anlatmaya başladım.

Gece yaşadıklarımı, sürekli gidip gelmelerimi, kafamın içindeki sesleri. vücudumda izi olmayan ancak derinden sızı yaratan yaralarımı...

Herşeyi bir bir anlatmıştım, Beni can kulağı ile dinliyordu ancak biraz da şaşkınlık ifadesi vardı yüzünde. Çünkü Detaylarını anlatınca biraz çekinmişti doğrusu. Bana bu konuda yapabileceği yardımın pgibolojik olarak hipnotize olacağını ve belki böylece çocukluğumda bilinçaltında yaşadığım bir durumdan dolayı kaynaklandığını söyledi. Gerekli prosedürleri izledik ve tedaviyi hemen olmak istediğimi belirttim.

Bana seninle yoğun bir vakitte yoğun bir tempo ile tedavi sürecine gireceğiz. Belki de sabaha kadar burada duracağız ama mutlaka bir sonuç almaya çalışacağız demişti. Tüm hazırlıklar yapılmıştı, o sırada kapıdan 2si bayan 1i erkek olmak üzere iki pgibolog daha girmişti içeriye. Gelenler hipnotize alanında çok ileri düzeyde bilgi birikimine sahip doktorlardı. Her neyse uygun duruma geçmiştim ve içlerinden biraz olgunca (Yaklaşık olarak 50 55 yaşlarında) bir kadın bana doğru yaklaştı ve hazır mısın dedi. Sadece gözlerimle onaylayarak hazır olduğumu belirttim.

Konuşurken sadece gözlerinin içine bakmamı söyledi ve başladı tedavi aşamasına. Her hipnotize edilen insanların klagib şekilde sarkaçlı bir saat sallandırılarak hipnotize edildiği gibi bir şekilde beni de sarkaçlı o saat ile hipnotize etmeye. Yalnız sarkaç kendisinin göz hizasında idi ve konuşurken hem sarkaç ile hem de gözleri ile teması koparmamam gerektiğini biliyordum. Yavaş yavaş derinden zihnime doğru ilerlemeye başlıyordu. Bu sırada benim zihnimdeki sesler yeniden ayaklanmıştı. Ve dayanılmaz bir uğultu vardı. Ancak tepki veremiyordum.

--duyuyordum ancak tepki veremiyordum...

Dinleyen panpalarım nerde?

Bir anda zihnimin içerisindeki sesler artık zihnimde derinden gelmiyordu. Tamamen gerçek sesler vardı yanımda. Karşımdaki manzarayı gördüğümde şok olmuştum. Değil tek kelime etmek, tek bir şeyi bile düşünemez duruma düşmüştüm. Yutkundum, ve karşımda bir köy vardı ve yakılıp yıkılıyordu. Çocuklar, kadınlar ağlıyor, bebekler ağlıyor, erkekler ise savaş durumundaydı. Köylerini işgalcilere karşı korumaya çalışıyorlardı. içten bir şekilde irkildim bir anda. Üzerimde toz toprağın rengini almış krem renginde bir giysi bir kılıç olduğunu gördüm.

Aman allahım ben ne yapıyordum. Ben o işgalcilere karşı köyünü savunanlardan biriydim evet.

Sayımız azdı, karşı koyamıyorduk, erkeklerimiz, çocuklarımız, bebeklerimiz dahi kılıçtan geçiriliyor, mallarımız yağmalanıyordu. Derken daha da kalabalık olmaya başladılar. Yaklaşık 150 kadar atlı işgalci daha üzerimize saldırmaya gelmişti, biz ise toplamda 90 kişi ya vardık ya yoktuk. Bir bir öldü yanımdakiler. ben ise her ölen köylüm, kardeşim dediğim insanlar için daha çok hırslanıyor daha çok azmediyordum karşı tarafı öldürmeye. Birkaçını alt ettim ve dayanacak direnecek gücüm kalmamıştı artık...

Derken arkamdan sert bir cismin iki omuzum arasına küt diye yerleştirildiğini hissettim. Gözlerim karardı ve yere düştüm. Kendimden geçmişim. Aradan zaman geçti, sürüklendiğimi hissediyordum. Gözlerimi açtığımda bir atın peşine bağlı olarak işgalciler tarafından esir alınmış, sürüne sürüne kendi bölgelerine zütürüldüğümü anladım. Zafer kahkahaları atıyorlardı. Ancak sesler kegib kegib geliyordu bana.

Bir bayılıyor bir ayılıyordum, nereye ne tarafa zütürüldüğüm hakkında ise hiç bir bilgim yoktu. Derken kendimi meydanda bir kütüğe ellerim arkadan bağlı olarak buldum. Hepsi bana bakıyordu ve kahkahalar atıyordu. Anlamadığım bir dildi. Kimin ne dediğini bilmiyordum. Güneş tepemde dudaklarım çatlamış su su diye düşünüyordum. Öyle ki su diyecek gücüm bile yoktu. Çocuğun biri bir kasede su getirdi, tam kafamı kaseye doğru uzatırken suyu yere fırlattı ve herkes kahkahaya boğuldu.

@30 bitmedi ulan ayı. nereye bitiyor.

@32 her neyse bizler kuzeylileriz.

insanlar alaycı gözler ile bana bakıyor ben ise onları dikkatle süzmeye çalışıyorum. Herkes beni işaret ederek kahkahaya boğulurken içlerinden bir kadın var ve beni dikkatle izliyor. Suratında ne alaycı bir ifade ne de bir gülümseme. Öylece beni izliyor. Her neyse içlerinden yetkili olduğunu düşündüğüm biri geldi ve kalabalığı dağıtmaya başladı. Kalabalık yavaş yavaş dağılırken kumral ama mavi yeşil gözlü kadın son bir kez daha bana bakıp gitmişti. Benim de dikkatim artık ondan başka kimsenin üzerinde değildi.

Dinleyen sayısı yetersiz olduğu için yarın devam edeceğim panpalar. Başlığı takipte kalınız.