rezerved başla panpa

Çocukluğumdan beri hep pgibolojik sorunları olan biriydim. Nedensiz yere bayılmalarım istemsiz olarak kendimi başka yerlerde bulmuşluğum hatta bazen insanların gözlerine baktığımda hayeller bile görmüşlüğüm oldu. Doktorlar bir türlü ne olduğuna anlam veremiyorlardı. Tüm testlerde her şey tertemizdi. Hatta bi ara uyurgezer teşhisi bile konmuştu. Ama ben farklı bir şeylerin olduğunu biliyordum.

Bu yüzden çocukluğumun çoğu zamanı yanlızdım. insanlar benle arkadaşlık etmek istemiyor hatta bana sanki hastalıklı bir yaratıkmışçasına bakıyorlardı. Beni seven büyüten bir ailem olmamıştı. Annem babam kimlerdi hiçbir fikrim yoktu. kendimi bildim bileli yetimhanedeydim.

Bana karşı iyi olan beni seven sadece bir kişi vardı. Ebru abla. Bu kadın yetimhaneye hafta sonlarında gelen orta yaşlarda saçlarına hafif aklar düşmüş, gözlerinin altında kaz ayakları oluşmuş dalgalı ve siyah saçlı ama yemyeşil gözleriyle sürekli gülen yüzüyle insanları adeta kendine çeken biriydi. Bana sürekli sende çok farklı bir yetenek var derdi. Benim gelecekte çok büyük şeyler yapacağımı biliyordu sanki

09.10.1994
Güneşli bir Pazar günüydü. Hafif hafif esen rüzgârda her zamanki gibi yalnız başıma oturuyordum. Yemek saati yaklaşıyordu. Ebru abla geldi yanıma. Klagib muhabbetlerimizden birini yapıyoruz. Birden ciddileşti. Bana bu Pazar işi bırakıyorum dedi. Tek arkadaşımda gidiyordu ben bu yanlızlıkla kesin delirirdim. içimde bir korku alevlendi. Anlamış olacak ki hafif bir tebessümle merak etme SadeceOkuyun seni hep ziyaret edicem dedi. O sıra göz göze geldik. Gözlerinin içinde gördüğüm hayallerin birisiyle yüz yüze geldim

Gece vaktiydi. Arabanın arka koltuğunda oturuyordum ama sanki orda yokmuşum gibiydi. Konuşuyorum arabayı kullanan kişiye bir şeyler söylüyorum ama duymuyordu. Araba kırmızı ışıkta beklerken yeşilin yanmasıyla hareketlendi. Tam o sırada yan yoldan gelen hızlı bir aracın bize çarpmasıyla sarsıldık. Kırılan cam parçalarının her zerresini havada görüyordum. Sanki her şey yavaşlatılmış modda bir video gibiydi. Arabanın havalandığını hissediyordum. Büyük ihtimal takla atıcaktık. Çığlıklar geliyordu ölümü hissediyordum ve geri döndüm.

Ebru ablayla hala göz gözeydik. Bana dakikalarca sürmüş gibi gelen olay sanki 1 sn de bitmişti. Noldu seni dalgın gördüm demesiyle tam olarak kendime geldim. Yok bişi abla gidiyorsun ya üzülüyorum işte dedim. Sonrada abla bugün son günün gitmesen son gece burda kalsan olmaz mı diye sordum.

Bana baktı her zamanki samimiyetiyle (beni bırakıyorum diye korktum sandı ki) merak etme her şey güzel olucak ve dediğim gibi her zaman seni ziyaret edeceğim dedi. Hadi şimdi yemek vakti diyerek ayağa kalktı ve yürümeye başladık. Ama içimi kemiren bir duygu vardı. Ne olduğunu bilmiyordum ama engelleyemiyordum da.

Yemeğimizi yedik her zaman ki gibi bir birimize zorlu bilmeceler sorup ip uçları vererek cevabı bulduran şaçma bi oyun oynuyorduk. Kim daha fazla ip ucu alırsa kaybediyordu ve dondurma yada tatlı ısmarlıyordu. Hep ben kazanırdım ve her seferinde şaçımı okşayarak çok zeki birisin der gülerdi. Ama biliyordum kazanmama hep izin verirdi. Zaman geçti vakit gelmişti gidiyordu.

Bir birimize sarıldık. Gözlerim dolmuştu ama ağlamak istemiyordum. Güçlü olmalıydım. O gidene kadar hiç gözlerimi kırpmadım biliyordum eğer gözlerimi kırparsam yanaklarımdan süzülen göz yaşları sel olacaktı. Bindi arabasına ve korna çalarak gitti. Bende gözlerimi kırpabildim. Odama çıktım uyumaya çalıyorum uyuyamıyordum. içimi yiyip bitiren o his hala geçmemişti. Gidip birkaç ağrı kesici içtim ve onunda dediğini tekrarladım her şey güzel olucak. O sıra uykuya dalmışım.

Sabah her zamanki gibi uyandım. Duşuma girdim kahvaltımı yaptım. Hava bugün kapalıydı ama ekim ayı olduğu için bu çok doğal bir durumdu. içimde arkadaşımın gitmesinin burukluğuyla sağda solda dolanıyordum zaten gidecek çok da yerim yoktu. Öğlen saatlerinde müdürün beni odasına çağırma anonsuyla irkilip yürümeye başlamıştım. Ne bir taşkınlık nede hastalığımla ilgili bir şey olmuştu. Neden çağrılmıştım ki.

Müdürün odasına girdiğimde onun yalnız olmadığını gördüm 2 polisle beraberdi. Neler oluyordu anlam veremiyordum. Müdür konuşmaya başladı. sakin ol diye başlayan bir cümle ve 2 polis olan bir odada iyi bir haber gelmeyeceğini anladım. Nasıl o diye sordum. Kimse cevap vermiyordu. Tekrarladım nasıl o söyleyin. Hep sinirli olan müdürümüz başını öne eğmiş biliyorum senin için çok zor fakat onu kaybettik demesiyle ciddi anlamda dünyamın karardığını hissettim.

oooo pampa bilim kurgu hikayesi ha bayılırım ama gercek olmadıgını bilmek koyuyo be neyse film niyetine okurum yarın

Yarın gece devam ediyorum beyler

Rezerved

rezerved bilim kurgu iyi gelir

Rezerved

rez rez

suaRez ısırığı