beyler o kadar kötü hissediyordum ki.kendimi kontrol edemiyordum. gerçi hala öyleyim. insanın bir şey yapacak hali olmaz.o halimle gittim saçımı kazıttım. belki değişirdim kendime gelirdim.yok daha kötü oldum fakat düzelmedim. babam bile benimle dalga geçiyordu. annemi filan sormayın. kendisi etrafındakileri sürekli yönetmeye çalışır.ben yönetilecek bir kişi miyim? öyle belki ama kanıma dokunuyor onların bu davranışları. büyümek istiyordum. büyümek ve adam olmak. lisedeki hocam bana sınıfın delisi diyordu.ben ne yaptım sana huur karı? hiç mi düşünmedin bana o lafları derken. insanım ben insan.ben de ağlıyorum ulan benim de duygularım var.

dershaneye yazılmıştım lise için.ben karşımdaki insana çok değer veririm beyler.ne bileyim çok büyük insanlarmış gibi hepsi benden değerliymiş gibi gelir bana. dershanedeki çocuklar da bana öyle geliyordu. bundandır belki hep dalga konusu bendim dershanede. salak çocuktum oradaki. size yemin ederim beyler ben salak değildim. içim ağlıyordu o çocuk halimle. ağlıyordum gizlice eve gelince.ama seviyordum yine de o çocukları.ne bileyim belki beni adam yerine koyuyorlardı o yüzdendir.

Ben mi yalnızım hayatta,
Yoksa hayat yalnızlığın kendisi mi?
Yağmur mu bu kadar beni üzen,
Yoksa ben üzgün olduğum için mi ağlıyor gökyüzü?

Anladım ki ağlamazmış gökyüzü
Meczup olan hayat değil nefsimmiş
Bizim için değilmiş yalnızlık
Meğer bütün hayat birliğin resmiymiş

Sen ey her savaşı kazanacağını sanan nefsim
Asıl zafer her şeyi kaybettiğini anlamakta

Kendisi için savaşan en baştan kaybetmiştir
Zira savaştığı benliğidir
Ama bir fikir uğruna savaşan varlık yok mu
Savaşmasına bile gerek yok o zaten yenmiştir

bunu lisenin 3 teyken yazmıştım beyler.iyi ya da kötü farketmez. yazıyordum ama.

ömrüm yanıyor. geçiyor yıllar ben hayattan zevk almıyorum. gidip geliyorum işte okula. hiç unuttam bizim okulun binleri parti tarzı bir şeyler düzenledi. sınıfa takım elbise getiren vardı.ben okul kıyafetiyle gitmiştim o gün. herkes partiye gitmişti beyler.bi ben kalmıştım. okul biraz uzaktı eve gidecektim. anlattım işte herkes partiye gitti diye. babam sen niye gitmedin dedi. boğazım düğümlenmişti beyler. çünkü ben asosyaldim insanlarla anlaşamıyordum da o yüzden.

bunlar nasıl beceriyor bu kadar mutlu olmayı? herkes gülüyor herkes mutlu. hepsinin kendisine göre çevresi var.ben yalnızım. aslında yalnızlık o kadar koymuyor bana. insanların bakış açısı sinirlendiriyor beni.ne yapalım kader böyle.

insan kalbiyle mi düşünürdü yoksa aklıyla mı? yani insan kalbi iflas edince mi deli olurdu yoksa beyni gidince mi? ben cevabı bulmuştum beyler. lisede bi bin vardı. hani kızlarla takınlan yavşak tipler olur ya öyle bir tip. korkak o da her şeyden korkar. biraz ona anlatmıştım derdimi. kalbim sıkışıyordu. yorgundum hiç hareket etmememe rağmen. insan kalbiyle düşünür demiştim. kalbi bir insanın her şeyidir. hayır sanılanın aksine insan beyniyle düşünmez. yüreğidir bir insanı insan yapan. söyledim bunları o bine. içim doluydu dertleşecek insan arıyordum. beni deli yerine koydu beyler. güldü sadece.

küçükken beni yazın kursa yazdırıyorlardı.bir gün yaz günü annemle terziye gitmiştik dönüyoruz yolsa o çocukklarla karşılaştım denize gidiyorlardı. üç kişilerdi ikisi akrabam birisi yıkamacı çocuk o kadar özenmiştim ki.beni davet etmemişlerdi beyler.ben onlarla takılırdım fakat beni çağırmamışlardı. şort giymiştii hepsi üstlerinde bir thirtle denize gidiyorlardı.o zamanki en büyük hayalimdi onlarla denize gitmek. arkadaşlarımın olmasını onlarla takılıp gülmek.ama ben gülemiyordum beyler. ağlıyordum gizli gizli o yaşımda. şimdi size küçükmüş gibi gelebilir fakat öyle değildi. kuran kursuna gidiyordum yazın yanlış anlamayın camii değildi. babam muhafakar bir adamdı.o yüzden yazdırdığını sanmıştım meğer beni başlarından savamak içinmiş. servisle gidiyordum kuran kursuna. korkutmuşlardı beni orada da dalga konusu olmuştum. boyun eğmezsen cehenneme gidersin diye. korkmuştum beyler.

ölmek de büyük bir şey canlar. intihar edenlerle dalga geçilir korkak diye. hayır hayır intihar seçebileceğin en cesur yoldur. belki bunları okuyan küçük kardeşlerimiz vardır onlar da öğrensin ki hayat kolay değil. düşünce annen de vuruyor baban da.mutlu değilim beyler korkağım üzgünüm.

uzanıyorum yatağımda öldüğü hayal ediyorum. ölmüşüm yatıyorum mezarımda. kimse yok hava karanlık. kafamı dinliyorum.o etrafımdaki yamyamlar yok. offff ne kadar rahat. peki ya yoksa diğer taraf. yoksa yok be.buradaki durumdan her türlü iyidir orası. bilmiyorum hiçbir şey bilmiyorum. üniversite senesi zaten beynim gibildi. biliyorum ki üni kazanamazsam özgür olamam. çalıştım beyler. gece uyumadım çalıştım. köpekler gibi ders dinledim. sınıftakiler çalışmıyor geziyordu.ben üniyi kazandım. fena üni değildi. fakat tahmin edin ne oldu.o hiç çalışmayan tipler baba parası ile benden güzel ünilere gittiler. işte adalet bu kadar.ben yırtınırım onlar kazanır.

ailem ve çevrem kendini düşünenlerden oluşuyor.ben onlara göre safım.hep kazık yerim. herkes himayesine almaya çalışır düşeni. sömürmeye.liseye geldi dediğim çocukla takıldım ikinci sene. yanımda otururdu.iyi bir çocuktu ailesi de zengindi. eğleniyordum onunla.ilk defa böyle bir şey olmuştu fakat sevdiğim kızla hayaller kurardım beyler.ama çok ulaşılmaz gelirdi o kız bana.ne bileyim işte çocukluk.o senem güzel geçti geçmesine fakat yine ben bendim.bir sene sonra yine kötü hissettim. yalnızdım.

zaten insan fobim vardı bir de allahtan korkmaya başlamıştım. bize boyun eğmeyi aşılıyorlardı. kursta çocuklar grupça takılırdı ben genelde ayrı olurdum gruptan. saç fazla uzatamazdım çocukken o da içimde ukte olarak kalmıştı benim. saçımı kestirmemi söyledi babam. gittim berbere bin berber üçe vurdu saçımı. çok çirkin olmuştum bana göre. yalvardım dedim baba gitmiyim yarın kursa diye bin üsteledi gideceksin diye. annem rahatsız olurmuş. ulan çocuğum daha ben bırak bir gün beniöm istediğim olsun olmaz mı? hayır gideceksin kursa. gittim beyler o gün de taşşak konusu oldum.ben ortamda pek ağlayan bir tip değilim beyler. insanlar beni güçsüzken görsün istemem gülerim o yüzden. hatta anneannem benimle aptal diye dalga geçer.ona göre duygularımı açığa çıkarmadığım için aptalmışım. evet doğru belki anneanne ama ben çocuktum. benimle öyle konuşma ki bu yaşıma geldiğimde biraz özgüvenim olsun be anneanne.ne istedin ki benden?

yanıyor ömrüm. yaşııtlarım bir yerlere geliyor ya hani o bana çok dokunuyor be.boşuna mı yaşıyorum ben diye soruyorum kendime. adamlar çok iyi okullarda okuyor çok iyi yerlere geliyor. ünlü oluyor büyük kitlelere geliyor.ben çabalıyorum fakat tek başarım üni yi kazanmak. başarım yoksa yaşadığımı nasıl kanıtlayacağım ben beyler? söyleyin deyin ki löylle kanıtlarsın yaşadığını. ismimi bilen çok kişi yok beyler.ben yalnızım ve buna alıştım. evlenemem zaten soyumu bile devam ettiremem. meslek hayatı zaten hikaye. mesela ben işadamlarına çok şaşırırım.bir insan nasıl o kadar güçlü olur amk? insan dediğin doğar düşünür ve ölür.ama o kadar güçlü olamaz. çok ilginç amk.

içmiyorum beyler ama sarhoş olmak isterdim.en azından o kokuyu duymak içime çekmek güzel olurdu. lisenin mezuniyeti vardı bütün sınıf gitmişti ama ben gitmemiştim. gitsem ne olurdu ki?takılırdım yalnız başıma. sevmem ben öyle ortamları çok yapmacık. insanları sinirli görmek hoşuma gidiyor beyler. işte o zaman anlıyorum insanların gerçek yüzünü. anlıyorum ki insanlar maske üstüne maske takıyor. insan neyse öyle olmalı bence. böyle dediğime bakmayın dışarıda ben de kendim gibi olamam. olmak isterim fakat olamam. dışarısı farklı beyler. kendi kafamdaki gibi değil sokaklar. keşke öyle olsaydı. keşke herkes istediği dünyada yaşayabilseydi beyler. olmuyor işte. kimse kendi yaşadığı dünyayı seçmiyor. bazı yavşaklar vardır kendi geleceğinizi kendiniz kurun filan derler. inanmayın beyler bu tür yavşaklara. bunlar yenilmiş kişilerdir sizin de öyle olmanızı ister. huur çocuğudur hepsi. amlarına koyayım onların.

dedim ya küçükken memlekete giderdim. beni orada tutan bir şey yoktu.iki kuzenim vardı biri benimle yaşıt diğer küçük onlarla takılırdım. anneannemin yanında oturan bir çocuk vardı. mahallede çok çocuk vardı gerçi. beni çağırmışlardı. genelde çağırmazlardı fakat o akşam çağırmışlardı.ben sevinçliydim ne yalan söyleyeyim.ne dedilerse yaptım.o bin beni ter tutmayı teklif etti. beni havaya kaldıracaktı. ters çevirdi beni kafamı duvara vurdu. ağladım.o gün de benim insanlara güvenim azalmıştı. benden ne istedin be çocuk? ne yaptım ben sana?

umut beyler umut. ellerim titriyor strenten. kalbimde ağır bir sızı var. hareket ettirmiyor seni. boş olduğum vakit uyuyorum fakat uykuda da rahat yok. hissediyorum beyler ömrüm böyle geçiyor. düzelme şansı vardır belki ama benden geçti. kimse anlamıyor kime ne anlatacaksın. asıl mesele çevrem değil aslında bu duygu. kilitliyor insanı. şuan anlattıkça daha da fazla anlattıklarım. bazılarına göre gerizekalıyım bazılarına göre zekiyim.ama bana göre canım acıyor.yok beyler bana rahat yok dünyada. bazen gökyüzüne çıktığımı düşünüyorum orada yaşadığımı.bir hikaye vardı incide annem babama nasıl verdi acaba neler hissetti diye.onu okuduğumda ağlamıştım. sahi nerede o yazarlar. yazsalar da okuyup ağlasak tekrar.off yağmur neredesin. gidip bankta oturduğum günleri özlüyorum. yalnızlık benim tek umudum. sizi sıktım belki ama tekrar söyleyeceğim içim acıyor beyler. kalbim ağrıyor.

ben mecnun değildim beyler. yalan söylememeyim o kadar duygusal bir insan olduğumu da düşünmüyorum. fakat ağlamayı severim.her insan bağırır çağırır ben ağlarım gizlice. hüzünlü kış akşamları herkes köpek gibi yatarken ben üşenmem yürürüm sokakta. sanki ben varımdır sanki dünyada.o sokaklar benim kalbimi yansıtır aslında. dolaşım umursamazca o sokaklarda. normalde alkol almam ama almış gibiyimdir dolaşırken. hava karanlık sokaklar soğuk ve boş. yalnızım kendi içimde olduğum gibi. düşünürüm çocukluğumu ağlarım sokak ortasında.kim görecek ki sokak köpeklerinden başka.oh be yalnızım işte. yendim ulan hepinizi sadece ben varım bu sokaklarda. yenildiniz işte kötü adamlar filmlerdeki gibi her şey! gider otururum en güzel dostuma.o bilir ne düşündüğümü. izlerim karanlığı. sigara benim düşmanım değilmiş gibi yakarım sigaramı.o yalnızlık bana her şeyden iyi gelir. sonra gece geç olunca dönerim cehenneme.ne bileyim beyler benim de hayatım böyle işte.ben varım bir de oturduğum bank. evde yaslanıp ağladığım duvarı saymazsak. liseye giderken benimle dalga geçerlerdi serviste. oturduğum yer pek nezih bir semt değil. servisteki binler taşşak geçerdi bizim eve gelince telefonum çekmiyor diye. üzülmezdim zira onlar bana çok salak gelirdi. belki de bu yüzden sevilmem pek.

ne olmuşsa oldu işte. hangi isteğim olmuştu ki hayatta bu da olsun. gittik işte liseye. hepsi havalı tiplerdi. zeka yok ama para var. reis reis takılmalar filan.ilk gün birinin yanına oturdum.o kadar ikiyüzlülerdi ki anlatamam. ulan daha yaşın 15 ne kadar yalan söyleyebilir insan? bu binler söylüyordu işte. hepsi öğrenmiş hayatı. beyler darwin in bi kuramı vardır güçsüz olan elenir diye işte o güçsüz bendim. sıkıldım yavşaklardan zaten onlar da beni istemiyordu.ön sıra boştu oraya geçtim. kafamda derslere bakıp bitirecektim dört yılı bu vardı.

bir şekilde liseyi kazandım. kötü de değildi puanım. zeki bir insandım. yaşıtlarım karı kız kovalarken ben insan nedir diye düşünüyordum. ruhu muydu insan bedeni mi? yoksa aklı mıydı insanı var eden? bunları düşünüyor siyasi kitaplar okuyordum. belki yalnızlığımdı beni böyle yapan.bir gün acaba sadece ben mi bunları düşünüyorum diye merak edip sordum bi arkadaşa insan nedir diye.sen ne diyorsun amk dedi. anladım beyler bende bir sorun vardı.

panpa duygulandım lan benımde lıse yıllarım cok zor gectı her sene bır okulda okudum 1 yıl sınıfta kaldım dogru durust arkadasım olmadı tam alıstım derken baska bı okula gecıyodum gectıgım okulda herkes kaynasmıstı bı ben ortada kalıyodum

liseyi kazandım beyler.iyi bir liseydi anadolu lisesi. puanım fen lisesine de yetiyordu fakat ben anadolu istiyordum. babamın bi arkadaşı varmış. onun çalıştığı bi kolej vardı babam beni oraya yazdırmak istiyordu. tabii para vermezdi. puanım yetiyormuş tam bursa. öyle böyle geçti koleje kayıt yaptırdık. koleje başladım fakat biliyordum orada da kötü şeyler olacağını.