başlıyorum anlatmaya.Üniversite 3. sınıftayım.o zamana kadar hiç doğru dürüst ne arkadaşım oldu ne sevgilim.bir iki tane arkadaşım vardı ama onlar da arada uğrar öldüm mü diye yoklarlardı beni.ben evde tek yaşardım o zamanlar.biraz param vardı eşyalı evlerden birini kiralamıştım.kimsem olmadığı için bu yalnızlık beni ekstra içine çekiyodu.evden dışarı çıkma isteğim yoktu.Ara ara dışarı çıkardım,takardım kulaklığımı yalnız başıma dolaşırdım sokaklarda.

edit : kafanızda canlanması açısında,hikayedeki 1. kız buna beziyordu
http://static.cinemagia.r...ira-knightley-868180l.jpg

Edit:niye çuguluyonuz olum illa halamiz mi gecseydi hikayede ya da uvey annemiz mi?

EDiT 3 : fight club ı gerçek hayatta yaşayan adam part 2
başlığında hikayenin devdıbını anlatıyorum.merak edenler buradan takip edebilir panpalar

açılış müziği olsun...
https://youtu.be/sZJvi-uXUKU ? list=LL6PPGkIT3noSe1r1481E88Q

üniversite 1. sınıftan beri takip ettiğim bı kız vardı. onunla ilk olarak bi otobüste karşılaşmıştım.o zamanlar yurtta kalıyodum. yurda dönüş yoluydu. akşam vakti otobüsün cdıbına kafamı dayamış, sıradaki sagopa kajmer şarkısının başlamasını bekliyoodum kulaklıklarımda.ve o anda o girmişti içeri. hani hayallerinizdeki kız olur ya,işte öyle bişey.ben hayatımda o kadar duru bir güzellik görmemiştim.o an aşık oldum kıza ama tabii açılamadım bir türlü.gel zaman git zaman ben bu kızın herşeyini öğrendim bir şekilde. twitter,facebook, ortak arkadaşlarımız, nerde yaşar ne yer ne içer, nelerden hoşlanır herşeyini biliyordum. sanki tanıyo gibiydim kızı. sadece yanımda değildi o kadar.o da olacaktı inşallah ama cesaretimi toplamam lazımdı

bir gün artık bu platonik aşkı gerçeğe çevirmem gerekecekti.ama ben daha önce ne aşık olmuştum ne de bir kıza çıkma teklif etmiştim. tabiri caizse bütün insanlardan kaçmıştım.tek başıma, karanlıkta yaşamış, kendimi kendime adamıştım. benim için varsa yoksa fizik, matematik,bilimdi. işte artık bişeylerin değişme vakti gelmişti ama nasıl yapacaktım ? birilerine sorsam, akıl alsam soracak kimsem yoktu. kendi başımın çaresine bakmalı, kendi göbeğimi kendim kesmeliydim.bu iş olacaktı.ya rezil olacaktım ya da vezir...

Benim hayatımda, kararsız kaldığım anlarda sığındığım tek şey, yazı tura idi. Yazı tura beni hayatım boyunca hiç yanıltmamıştı.ona uyduğum vakit herşey yolunda gidiyordu şaşırtıcı bir şekilde. sanki Allah tan bir işaret gözüyle bakardım yazı turaya.
bir gün, sonbahar günleriinden bir tanesinde sabah kalktım, duşumu aldım,en az kırışık kıyafetlerimi giydim, sakalımla bütünleşmiş saçlarımı güzelce taradım ve artık hazırdım. Aklımda tasarlamıştım söyleyeceğim cümleleri.
Normalde çok paspaldım. temizdim ama paspaldım. biraz karanlık biriydim üniversitede.ara ara ortalığı birbirine katmam sayesinde az çok bilirdi insanlar beni.bu yüzden o intibadan kurtularak gittim o gün okula.ben iyi bir insandım ve allah iyi insanlara yardım ederdi. bana da yardım edecekti kızın karşısında. inanıyordum...

ve işte karşımdaydı. kantinde,bikaç masa ilerde bi arkadaşıyla oturuyordu.o kızı da biliyordum. hani güzel kızların, yanlarında evcil hayvan gibi taşıdıkları, egolarını tatmin ettikleri cinsten bi kızdı. ayrılmazdı onun peşinden biliyodum ama yapmalıydım artık.bu tek fırsatım olabilrdi.onu ilk defa bu kadar yalnız yakalamıştım.bi şekilde kurtulurdum kdiğer kızdan. vunlar sorun değildi ama ilk önce işaretimi almalıydım. yazı tura...

cebimden 1 lirayı çıkardım. kalbim güm güm atıyordu. şuan bunları yazarken bile aynı şekilde atıyor hala o anki gibi. neyse salladım kantinin ortasında parayı. yazı gelirse gidip kıza yazacaktım, tura gelirse turlayıp eve gidecektim. gözlerimi apattım, parayı tutttum ve gözlerimi açtığımda tura gelmişti. Allah bana evine git demişti.Ben dinlemedim ama. hayatımda ilk defa dinlemedim yazı turayı. çünkü bir daha asla bu kadar toplayamazdım cesaretimi. derin bir nefes aldım kızın olduğu masaya yaklaştım. kız bana bakıyodu sanki geleceğimi biliyomuş,ya da sezmiş gibi. masanın üzerinde kırmızı marlboro kutusu, siyah clipper çakmağı ve cüzdanı vardı kızın. diğer kız da şaşkın şaşkın bana bakıyordu. artık zamanı gelmişti...

masaya gittim ve kibar ve vakur bir sesle "merhaba biraz konuşabilir miyiz" dedim kıza."merhaba buyur söyle " dedi kız.
"başbaşa konuşabilir miyiz ?"
"olmaz arkadaşım yabancı değil ne söylemek istiyosan söyle"
hasgibtir şimdi sıçtık işte dedim içimden.
"şey..ben sizinle tanışmak istiyorum eğer siz de isterseniz, uygun görürseni... "
uygun görürseniz ne gerizekalı.al işte bir sıvama daha..
tam kız gözlerimin içine bakıyodu olumlu bir cevap vereceğini sezmiştim ki diğer kız bastı alaycı kahkahayı.. benim enerjim yerle bir oldu. kız da gözlerini kaçırdı o an..
"kusura bakmayın malesef"
bitti... benim bütün hayallerim yıkılmıştı işte. bütün o kurduğum şeyler boşa gitti... ben tam bir aptaldım...

döndüm arkamı bişey demeden gittim. içim ağladı ağlayacak ama yüzümde acı bi gülümseme ile. kahverengi gözlerimi toprağa dikmiş yürüyodum. Yazı turaya uymalı,eve gitmeli ve doğru zamanı beklemeliydim. hayatımın aşkını kaybetmiştim.. kahretsin...
eve gidip kızın twitterını kontrol ettiğimde son twiti şu şekildeydi:
"bir erkek kızlarla konuşmayı beceremiyosa ne tipi ne boyu posu ne de yakışıklılığı onu kurtaramaz"...
oturdum, karanlıkta sabaha kadar ağladım... benim böyle olmamam gerekirdi...

o günden sonra işte, günlerce dışarı çıkmadım, okula gitmedim. üzüntüden bir deri bir kemik kalmıştım. yemek yiyemiyordum. hayatımın ilk denemesi,ilk aşkım başarısız olmuştu. yıkımın ta kendisiydi. telefonlara bakmıyor, ışıkları yakmıyordum.o yüzden arada bir o iki arkadaşım gelip yaşıyomuyum diye kontrol ediyodu beni.o yüzden tamamen karanlığa gömmüştüm kendimi. bitmişti benim için. özgüvenim yerlerdeydi...

bir süre sonra, yaklaşık 2-3 ay sonra bir gün evde karanlıkta oturmuş sigaramı içerken aklıma birden birşey parladı."ÖLECEĞiZ".bu cümle bir balyoz gibi inmişti adeta beynime. birbirine toslayan geyikler gibi, kafa kafaya giren trenler gibi,bir binanın çatısından atlayan bir adamın yere vurduğunda çıkan vücudunun parçalanma sesi gibi...
öleceğiz...

Bu düşünce beni artık sarmış sarmalamıştı.bu hayat çok değersizdi benim için. herkes,herşey, bütün aşklar, nefretler,intikamlar, para pul, şan şöhret, makam mevki hepsi değersiz birer dogmaydı artık benim için.
memlekete gitmiştim hemen. büyük şehirlerden birinde yaşıyodum. Babam da annem de bende bir değişiklik olduğunu anlamışlardı. beni alıp dışarıya çıkartıyolardı öoralim düzelsin diye çünkü hem fiziksel olarak hem de ruhsal olarak çok berbat bir durumdaydım. daha önceden de öfke nöbetleri, sosyopatik davranışlar sergilemiştim ama bu öyle değildi... onlar da farkındaydı. bütün neşem gitmiş, yerine boş bi adam gelmişti.

o günlerde, pazar günüydü sanırsam, babamla alışverişe çıktık ve bir tişört denedim. normalde dar, tayt formunda vücuda yapışması gereken bir tişorttü ama bana rapci poları gibi olmuştu.
"oğlum, derdin nedir bilmiyorum,az çok tahmin edebiliyorum ama. çok üzülüyorum bu haline.git spor mu yapacaksın, alışveriş mi yapacaksın ne yapacaksan yap, herşeyini ben karşılıyorum. kendine çeki düzen ver. seni baştan yaratacağız"dedi babam.ben de gönülsüz de olsa tamam dedimm çünkü onlardan başka kimsem yoktu benim. onlar bişeyi yap derse yapardım...

arkadaşlar okuyan var mı ? ona göre hızlı ya da yavaş devam edeceğim.

neyse ben anlatmaya devam ediyim. maksat içimi dökmek. normal hayatta bunlara kimse inanmaz anlatsam bile zaten...
üniversite okuduğum şehre geri döndüm, tabii elimde bir bavul yeni ve cool kıyafet ve cebimde bir tomar parayla. gözlükler saatler, kıyafetler,ayakkabılar... babam adeta benim için seferber olmuştu.o uzun ve incin saçlarımı kestirmiş, çok havalı bir saç sakal modeli yaptırmıştım. bavulumu eve bıraktıktan sonra ilk işim spor salonuna yazılmak oldu.and içmiştim artık. beni reddedemezdi. beni gördüğünde, reddettiğine pişman olacaktı... bütün kızlar benimle ilgilenmek için sıraya gireceklerdi. intikam vaktiydi...

birkaç ay fazla ortalıkta gözükmeden, deyim yerindeyse bir koza dönemi geçirdim. artık ilkbaharın o ılık aşk kokan havası kendini iyiden iyiye hissettirmişti. piyasaya çıkma vaktiydi...
ve işte o an gelmişti... o kantinden girdiğim an bir fakülte abartmıyorum bana bakıyodu. kimse gözlerine inanamamıştı.bu sen misin diye soranlar olmuştu. gözlüklerimi çıkardığım anda onunla gözgöze geldim. tabii o da şaşkındı bu değişime. kalktı kantini terk etti sonra...

işte. istediğim olmuştu. artık bütün kızlar benimle ilgileniyor,ama bu sefer de ben onlarla ilgilenmiyordum. hevesim kaçmıştı adeta. benim için varsa yoksa spordu. yalnızlık kanıma işlemişti ve bütün öfkemi ağırlık sehpalarında,kum torbalarında döküyodum...

artık şanım değil fakültede, üniversitede bile duyulmuştu. X fakültenin en yakışıklı en cool erkeği. daha birkaç ay önce yüzüne bakmadıkları erkeğe şimdi böyle hitap ediyolardı...
Birgün spor salonunda gece vaktine doğru kum torbasını adeta dövüyorken biri geldi yanıma.iyi bir tekniğim olduğunu, beni ufak bi maça çıkarmak istediğini söyledi. Benim de arayıp da bulamadığım fırsattı zaten. ölmeye yer arıyodum bari zevkini çıkarayım istedim, tamam dedim. yasadışı bir dövüş olacaktı.iyi de para verecekti ama parası falan gibimde değildi.ben ölümüne dövüşmek istiyordum...

bi sigara içip geliyorum arkadaşlar... olaylar asıl şimdi başlıyor...

geldim arkadaşlar, devam ediyorum. nerde kalmıştık...
adamın adı barbarostu.iri yapılı, mafyavarii bir tipi vardı. sarışın sayılırdı.
Ne zaman olacak bu dövüş dedim. yarın gece dedi. nerde olacak diye sordum söylemedi. bizim kendi yerimizde dedi. kafes dövüşü tarzı birşey olacakmış.ben seni alırım evinin önünden yarın gece dedi. tamam dedim. telefon numaramı aldı ve oradan ayrıldı. biraz sonra da duşumu alıp ben çıktım.

eve gittim ama bundan kimseye bahsedemezdim. birileri kesin karşı çıkar, ıvır zıvır konuşurdu.ben bu dövüşü istiyordum. hemen uyudum ertesi gün hemen olsun diye.
sabah uyandığımda telefonumda bir sms gördüm. akşam saat 10 gibi beni alacağını yazmıştı barbaros. tamam içerikli bi mesaj attım ve beklemeye koyuldum. saatler birbirini kovalıyordu. daha önce hiç dövüşmemiş ben, ringe çıkacaktım.hem de kafes dövüşüne.hem de yasadışı. napıyodum ben ?
gibimde bile değildi. kavga etmek istiyordum. delicesine,öldürürcesine, hıncımı çıkarana kadar dayak yemek ya da dövmek istiyordum...