eğer bir gün ayrılırsam

Sonraki süreç bizim için yorucu ve çökertici geçti. kardeşimin engelli olacağını öğrenen annem yıkılmıştı.o cıvıl cıvıl hayat dolu kadından geriye eser kalmamıştı.ben 11 yaşlarındaydım. tedavisi için annem ve babam sürekli şehir dışındalardı. ortanca kardeşimin yüküde o yaşımda benim omuzlarımdaydı artık. halamlar gelirdi arada arada komşular falan.ama 2 yıl civarı hiç ağlamadığım gece olduğunu hatırlamıyorum

annem artık bizimle hiç konuşmuyor sadece bir ceset edasıyla evde geziniyor ve hızla kilo veriyordu. kullandığı antidepresanlar sebepli sürekli uyuyordu. bazen saatlerce beklerdim başında. uyansa.sarılsak eskisi gibi. çok severdi annem bizleri öpmeyi. öpse dedim hep kendime. uyansa bi kere öpse. uyanmadı.tam iki yıl sadece ekmek ve su artı bi kaç basit şeyle sürdürdü hayatını. yağlı yemesi yasaktı.2 yıl hiç yemedi. uyudu.uyumadığı zamanlarda kardeşimin başında ağladı hep.ben hep o daracık odanın camından izledim.2 yıl böylece geçip gitti

Unutmadan.bu iki yıl içinde annemle iyi zamanlarımızda oldu. kahrolmuştum bişey yemediği için.kek yaptım ona. hemde hiç yağ koymadan. hatırlıyorum.gerçekten hakkını vermiştim olayın. bunu anneme zütürüp hiç yağ koymadan yaptığımı söylediğimde sarıldık.ve yedi biraz. sonra tekrar sarıldık.o an tüm dünya benimdi. annem değişik bişeyler yemişti. benim sayemde olmuştu. ancak gece olduğunda annemin hıçkırıkları sevincime karabasan gibi çökmüş bende yine içime ağlayarak uyumuştum.

Geçen iki yılın sonunda kardeşimin yanlış teşhis nedenli yanlış tedaviye maruz kaldığını öğrenmiştik. doğru tedaviyle iyiye gitti ve sonraki zamanlarda toparladı kendisini. annem tüm hayatını ona adadı. yemeklerinin saati değil dakikasını geçirmedi. ilaçlarının yine öyle. gözleri kaydığı için küçük yaşta gözlük kullanmaya başladı. şimdilerde 14 yaşında ve çok şükür bi sıkıntısı yok.tam normale dönmeye başlamıştık. yavaş yavaş ailemiz huzur bulmaya başlıyor evdeki neşemiz kardeşimin durumuyla beraber gün geçtikçe iyiye gidiyordu.en azından ben öyle sanıyordum.

Evimizi değiştirmiş yeni bir eve taşınmıştık.
daha güzel kaloriferli falan site gibi bi yer.
mahalle kültüründen koptuğum için günlerce kahroldum sıkıntıdan.
o arkadaşlarımı bi daha nasıl görecektim.
kendi kendime onları sayıkladığımı çok biliyorum hiç unutmamak için.
israfil. Cuma.enes. mehmet.recep. bilal.yusuf abi. hepsini bu kadar kolay mı unutacaktım…

orta sona başlayacaktım.
durumumuzu biraz toparladığımız için rahattık.
ailem lgs ye gireceğim için beni özel okula göndereceğini söylediğinde
sanki marsa gönderecekler gibi garipsedim heyecanlandım korktum vs vs.
devlet okulunda kenar mahallede byümüştüm o zamana kadar. durumum çok iyiydi derslerim falan.
bi kaç sınav yaptılar iyi yapınca o zamanın parasıyla 500 lira yemek parasına gelsin demişler.
cemaatin bir okulu vardı orayı istedi annem ama
gücümüz yetmediğinden buraya tamam dedi babam.

ben dinliyorum guzel kardesim.

8. sınıfa özel bi okulda başladım.
ailem beni güzel güzel giydirip kundura cepken vs modunda gönderdi okula.
okula gittiğimde manzara karşısında hayretler içinde kalmıştım.
oturduğumuz ilçe küçük bi yer. komşu ilçeye gidiyorduk her gün 30 km.
okula gittiğimde eski öğrencilerinin ne kundura ne cepken yelek giydiklerini gördüm.
kızların etekleri bizim devlet okulundakinin yarısı kadardı.
dahası bazılarının altlarında çorap yoktu. bunlar benim için inanılmaz şeylerdi.
kendimi onların hayatına çok yabancı hissettim.

babam içlerinde ezilmemem için bir sürü para doldururdu her gün cebime.
ama nerden bilsin adam total 90 muhabbetini.
zengiç binlerin ayaklarında görmüştüm
hiç varlığından haberdar değildim o zamana kadar adidas nike vs.

reserved okurum

neyse buraları fazla uzatmayacağım.
okula alışmam kısa sürdü. hocalar beni deneyip iyi sınıflardan birine attılar.
bi kaç bizim ordan tanıdığım eleman vardı.
onlarla takıldım. sonra bir açıldım pir açıldım.
olayın bu kısmı tamamen gerçektir.

bir kız bana mektup yazmıştı.
hayretler içinde kaldım.
kız aşırı güzeldi.
bu bileksiz çoraplarıda ilk kez onda görmüştüm.
vay amk dedim bunları nerden buluyolar acaba kız nasıl bu kadar güzel olabiliyo falan derken.
hayatım yavaş yavaş ellerimden kaymaya başlamıştı.

Denemenin birinde 96 net yapıp okulda o kadar süper çocuğun içinde 3. Oldum.
babam okula geldi.
(babam okula geldi kısmını sonraki öğrenim hayatımın hiçbir kısmında duyamayacaksınız.bu sondu.)
o an zirvedeydim ve çöküşe geçtim.
kızla konuşmaya başladık.
ben utancımdan yüzüne bakamazken o böyle büyümüştü. sonraki zamanlarda elimi tuttu.
öpüştük.o yaşımda şeytana köle olmuş her dediğini yapıyordum.

Rezerved

sabahlara kadar ev telefonundan aradım onu.
ay sonu 550 lira faturadan sonra annem o çok sevdiğim annem ayaklarıma kapandı.
bırak bu kızı hayatın kayıyor dedi. bense evlenecem ben deyip dönüp arkamı gittim.
bu arada netlerim 70 civarına düşmüştü.

Umrumda mıydı sanki.
küçücük çocuktum ama neleri düşünüyodum.
maruz kalmıştım buna.bu aslında bir tecavüzdü.
doğum günü partilerine gidiyor tenha odaya geçip sevişiyorduk.
okulda yine öyle.
boş sınıflarda kapıya nöbetçi koyup deli gibi sevişmeye başlamıştık.
sevişmek dediysem öpüşmek falan.
ama ben o kadar masumdum ki o tak kadar boyuyla kendimi sana bırakıyorum diyen kızı soymak aklıma bile gelmemişti.
o zaman nerde şimdiki gibi internet ferre.e
vde bilgisayar vardı.o kadar. motor yarışı oynardım.
ama onun aklında çok şey vardı...

beni soyup ağzıyla boşalttığında gözlerime şimşekler inmiş uçuyordum adeta.
bunu şimdilerde okuduğum bi haberde gördüm.
amerikada 15 yaşında herife bunları yaptığı için
öğretmeni meslekten men artı bilmem kaç yıl hapis yattı diye.
aynı durum.o huurya az bile.bu ciddi anlamda bi travma beyler.
bunu tak yedim diye anlatmıyorum. çoluğunuz çocuğunuz kardeşleriniz var.
dünyaya olan tüm bakış açısını kaybettirip travmaya sokuyor insanı. koruyun onları.
ne bi arkadaşı ne komşu ne öğretmen. bunlara asla fırsat vermeyin.
mahveden bi durum insanı daha ergenliğe yeni girmiş birinin bişeyleri bu şekilde yaşaması.
yaşıtlarım gibi gerekeni yaşasam şu an her şey çok farklı olabilirdi.
yaşadıklarımı bilen bi arkadaşım sen bunları
yazsan kitap diye ebeveynlere çocuk eğitimi sebepli okuturlar dedi.
haklıydı.

Hayatımı bu şekilde çarçur edip 70 civarı bi net yaparak sonlandırdım bu dönemi.
aslında ailemiz düzeliyor en azından ben öyle sanıyorum dediğimde bunu düşünerek yazmıştım.
bir kritik viraj daha vardı önümüzde.
zor geçirdiğim o yılın üstüne birde bu eklenecek ve
o ailenin çocuğu olan ben şimdiki ben olma yolunda bir sele kapılacak belkide kapılmıştım çoktan.
başlangıçlar önemliydi.
bense sanırım o zaman iyi bir başlangıç yapamamış ve bunun devamında
hayatımın taka sarışını engelleyemeyecek durumdaydım.

yarın yine devam ederiz.iyi geceler

rez