Part7
...
“Gök yüzü kapkaranlık, hiçbir şey göremiyorum. Silah arkadaşlarım öldü, muhtemelen ben de birkaç saat içinde öleceğim. Kahramanca savaştık, kanımızın son damlasına kadar. Komutan dahil herkes öldü. Onlar rüzgar biz toz misali savurdular bizi. Havadan saldırdılar, karadan saldırdılar, denizden saldırdılar.. Biz sadece öldük hiç bir şey yapamadık.
Saklandığım yerden ayak seslerini duyuyorum. Ne yapacağım bilemiyorum.. Onlarla savaşamam. Son ekmeği 2 gün önce tukettim. Acıktım,susadim. 4 gündür bu bodrumdayım, sesleri geliyor. Kafayı yemek üzereyim. Geceleri çok üşüyorum. Ama üşümek korktuğum son şey.
Ruslar mı? Rusları yendik. Ruslar asla Türkiye’yi alamaz.
Anneciğim babacığım bunlar benim son sözlerim. Sizi seviyorum durmayın kaçın en uzak yere. Annem babam hoşçakalın.”
Onbaşı Selahattin P. 26
04.15.2016 Trabzon Muharebesi.
...
Aynı gece...
O gece pek kimse uyuyamadı. Yaralı askerlerin sesi yaşananları canlandırıyordu gözlerimizde. Yüzbaşı Otoparkın en Üst katında oturuyordu. Yüzbaşının yanına gittim ve sorun olup olmadığını sordum:
Ben: bence uyumalısın.
Yüzbaşı: nasıl uyuyayım, bugün onlarca arkadaşım oldu, ölülerini bile alamadık.
Ben: savaş, bende birçok şeyimi kaybedebilirdim ancak hiç vazgeçmedim. Sen de vazgeçme.
Yüzbaşı sigara uzattı ,bir tane alıp uzaklara daldı.
Arkadan gelen silah sesleriyle bir anda irkilip aşağıya indik. Yerde başından vurulmuş bize yardım eden gönüllü ölü şekilde yatıyordu. Diğer gönüllü askerden biri Ruslar dedi.
Ben: herkesi buradan uzaklaştır.
Yüzbaşı hemen telsizden anons geçti. Aldığımız halk yaralı askerleri arka tarafa taşırken askerlerde silahlarını hazırlıyordu.
Ben: yüzbaşı tankları kullanın.
Yüzbaşı telsizden bir anons daha geçerek tanklara adam gönderdi. Elime yine bir m4 vardı. Bir tane BTR kapıyı kırmak için hızla geliyordu. Ardından rus kamyonları geliyordu. Elimdeki silahla kamyonlara ateş ettim. Bir tanesinin şoförünü vurdum ancak kamyon aktarılmadı. Kuttt.. Kapı tek seferde kırıldı. Ardından tanklar ateş etti. BTR vururmuştu ardından aşağıya indik kapıdan Ruslar hızla giriyordu, makineli boştaydı. Yüzbaşı da oradaydı. Ruslar bizi iyice köşeye sıkıştırmışlardı. Bir yandanda RPG ateşliyorlardı. Yoğun ateş altındaydık. Askerlerimiz vuruluyorlardı. Yüzbaşı ile göz göze geldik, bana gülerek vazgeçmeyeceğim diye bağırdi. Fırladı makineliye koştu. Kapıdan geçen her bir rusu vuruyordu. Bu kadar insan için kendini feda etmişti. Ruslar geri çekilince hemen yüzbaşının yanına koştum, birçok yerinden vurulmuş ağzından kan geliyordu.
Yüzbaşı: kazandık mi?
Ben: kazandık yüzbaşım, sen ve senin fikrin sayende
Yüzbaşı cebinden bir fotoğraf ,bir yüzük ve bir mektup çıkarır.
Yüzbaşı: bunu benim için ulaştır .dedi öksüre öksüre ve öldü

imdatt! Sesin olduğu yere kostum, hasani tam bir Rus askeri vuracakken sırtından ittirdim. Yere düşünce üstüne çullandım. Hiç fırsat vermeden tabancamla vurup öldürdüm.

1 ay sonra...
Babamı yaralı halde Ankara’ya getirmiştim. Küçük bir ev tutup yerleşmiş çeken tek kanal trt1 den haberleri takip ediyordum. Ertan ve hasan Adana’ya dönmüştü. Günler artık eskisi kadar stresli değildi. Kızım yeni bir okula gidiyordu artık. Eşim savaşta yaralananlara yardım eden bir vakıfta gönüllü olarak savaşıyordu.

Belkide ilkbaharın en soğuk gecesiydi. Herkes uyumuştu ben ise geç saate kadar televizyon izledim.
Trt1: Trabzon daki askerlerimizden hiçbir haber alınamıyor. Ruslardan da haber yok.. Az sonra..
Haberi beklerken telefonun yitirdiğini görüp doğrultup telefona cevap verdim.
Ben: alo
Hasan: alo ... Alo duyuyor musun?
Ses çok kötü ve cızırtılıydı
Ben: alo hasan gecenin köründe hayırdır dedim.
Hasan: yarın Ankara’ya varacağım ,seninle küçük bir işimiz var dedi ve buluşacağımız adresi verdi.
Beş param kalmamıştı, paramın olduğu banka iflas edince tüm param buharlaşmıştı. Ancak verilmiş bir sözüm vardı ve ben bu sözümden dönemezdim. Para yerine adana daki evi vermeyi planladım. Düşüncelerle uykuya dalmışım.
Ertesi sabah dolmuşla verdiği adrese gittim. Küçük bir kafeteryaydı. 15 dakika sonra Hasan gelmişti. Selamlaşmadan sonra masaya oturduk.
Ben: bak hasan hiç param kalmadı, ancak evimi vereceğim, sözüm sözdür. Dedim kaşlarımı catarak.
Hasan: sana bir şey getirdim. Dedi sanki dediklerini dinlememişti.
Ben: tamam nedir o?
Hasan bana bir zarf verdi, üstünde hava kuvvetleri logosu vardı.
Hasan: bak belki haberin yok ama Ruslar istanbul saldıracak. Bizimkilerde elindeki tüm imkânları kullanmak istiyorlar. Dedi
Zarfı açtım baktım. Dedikleri doğruydu. Beni geri çağırıyorlardı.
Ben: bunun sende ne işi var peki niye bana gelmedi?
Hasan: olanlardan sonra senin adresini bulamadık. Ertan getirmek isterdi ancak o çoktan filoya katıldı. Ha bu arada borcunu benim hayatımı kurtararak ödedin. Dedi
Bundan sonra tek düşündüğüm istanbul daki savaş oldu...