gözlerim çapak dolu, buğulu camdan dünyaya bakıyorum, bu bayılmalardan nefret ediyorum.

başım, şu gibtiğimin kafası bir gün olsun sızlamaz mı? bu ses de ne böyle, aah o tekrar sokakta, işin komik yanı onlardan binlerce var. ama hayır, boş sokakların sebebi değil, sonucu olarak çıktılar. artık kimse dışarı çıkmıyor. hayır yanlış anlamayın, istemediklerinden değil, korkuyorlar.

babam küçüklüğünde hiç böyle bir durumda olacağını düşünmemişti şehrimizin. derdi ki "bir gün teknoloji insanoğlunu geçecek." inanmazdık pek, yapay zeka tahminleri yapılırmış, internet üzerinden süper bilinç oluşacakmış falan. zaman ne kadar da hızlı geçiyor...

2 kere aynı şeyi niye anlattın avel konuya gelirsek haklısın aynaya bakma gidiyom :D

Mehmet Ali?

evet değil, olamadı da zaten, keşke olsaydı. nerede olduğumu bilmiyorum, baş ağrım beni öldürüyor ve ben artık yaşamak istemiyorum. (yatağa usulca uzanıp hastalıklı vücudunu dinlendirir.)

(1 saat sonra)

neden yaşarız biliyor musun? ahah hayır, felsefe yapmayacağım merak etme. evet nerede kaldık, heh neden yaşarız. ne daha iyi bir hayat ne de sevdiklerimizi mutlu etmek... yaşarız çünkü biz birer hayvanız, bunu bilmek egomuzun işine gelmiyor ve içgüdülerimiz ölmemize izin vermiyor. zevklerimize karşı olan düşkünlüğümüz bu duruma getirdi bizi.

artık her şey daha bi farklı, bir an gelişti, anlam veremeden oldu işte.

aynı karanlık güne uyanıyoruz, hatta daha da kötü uyanamıyoruz, insanlar istediği her şeye sahip artık, sahip olduğunu sanıyor, ah eskiden öyle miydi? bu pis kokular yoktu sokaklarda, yeşil renk vardı. çiçek derlermiş onlara. devletler varmış, birbirlerine karşı üç beş gösteriş numaları yaparmış, nükleer bombalarla göz korkutmacalar, gelişen silah teknolojileri ve aralarındaki güçlenme yarışları, ne de tatlı. telefon vardı, varmış o zamanlar, bilgisayar denilen devasa aletler, görmeyi çok isterdim, babam çok bahsederdi bunlardan. doğru ya benim bir ailem vardı, ne ara unuttun? aynaya bakınca tanıyamıyorsun bile kendini, ayna mı, babamdan kalan tek şey. ayna nedir bilmez buradakiler, kameralar var aynalardan iyi gösteren, onlara bakarlar.

ah şu baş ağrısı, gibtiğimin bi ilacı da evde yok. sahi eve en son ne zaman bi şey girdi, en son ne zaman dışarı çıktın?

nefes darlığım yine başladı, ah lanet olsun, lanet lanet lanet olsun. derin nefes, derin nefes al. (ve gözleri kapanır zavallı çocuğun, oturduğu yatağın üstünde bayılır.)