gözlerim çapak dolu, buğulu camdan dünyaya bakıyorum, bu bayılmalardan nefret ediyorum.

başım, şu gibtiğimin kafası bir gün olsun sızlamaz mı? bu ses de ne böyle, aah o tekrar sokakta, işin komik yanı onlardan binlerce var. ama hayır, boş sokakların sebebi değil, sonucu olarak çıktılar. artık kimse dışarı çıkmıyor. hayır yanlış anlamayın, istemediklerinden değil, korkuyorlar.

babam küçüklüğünde hiç böyle bir durumda olacağını düşünmemişti şehrimizin. derdi ki "bir gün teknoloji insanoğlunu geçecek." inanmazdık pek, yapay zeka tahminleri yapılırmış, internet üzerinden süper bilinç oluşacakmış falan. zaman ne kadar da hızlı geçiyor...