*
eylül'ün boynundan çok yüreği yanmıştı bu hareketime
-ömer yalvarırım dinle, sakin ol, her şeyi anlatıcam. dedi eylül
-ben sana o şansı 1 defa verdim eylül, o da 5 yılımıza mal oldu. bırak da kalan ömür benim olsun. bırak da kalan ömrüme Güneş doğsun. dedim
-tamam git, kolyeyi ver de öyle git hadi. dedi eylül
-sen buna layik değilsin. dedim
-ömer ver onu. dedi hıçkıra hıçkıra ağlayarak.
o an ben ağlamıyordum, tıpkı ablam öldüğündeki gibi güçlü durmak zorundaydım.
bu sefer güneş ve merye'ye verdiğim sözleri tutabilmek için güçlü durmalıydım.
içimden bi şeyler kopuyordu ama tutuyordum kendimi,
ağlamıyordum.
eylül ikimizin yerine de yapıyordu fazlasıyla zaten bunu.
-ömer boncuğu ver. dedi eylül yüksek sesle.
vermedim
-ömer, boncuk. dedi eylül avazı çıktığı kadar.
vermedim
-ömer boncuğu ver, yalvarırım. dedi
vermedim
-boncuk, ömer ver şu boncuğu. dedi
vermedim
-boncuk, ömer, ömer, boncuk, boncuk, ömer. diye feryat etti eylül.
onu ilk defa bu denli şiddetli ağlarken görmüştüm.
bu kolyenin onun için bu kadar anlamlı olduğunu bilmiyordum.
ama o kolyeyi vermedim.
içimdeki çoğu şeyi o mahallede bırakarak,
arabaya bindim ve içim parçalanarak bastım gaza.
"ömer boncuğu ver, boncuk, ömerrr" diye bağıran eylül'ü son gördüğüm yer dikiz aynası oldu.
o yıllar boyu sevinçle işten gelmesini beklediğim o sokağın köşesinde,
işte orda öldürdüm ömer'i ben.
orda bıraktım tüm sevdalarımı,
orda bıraktım ben bütün dostluklarımı,
orda bıraktım ben bütün anılarımı.
içime akıttım göz yaşlarımı,
o gün 2 güzel yüreğin sorumluluğunu aldım ben,
o 2 güzel yürek güvendiler bana.
ben onların, onlar benim can yoldaşım olacaktı bundan sonra.
eylül'ün de dediği gibi belki de hayırlısı olan üzülmemizdi.
üzülmüştük,
çok üzülmüştük hem de.
benim arabanın torpidosundan aldığım defteri koltuğun üzerine koymuştum.
güneş'in de merve'nin de henüz nereye gittiğimize dair en ufak bi fikri yoktu.
çevre yoluna çıkmıştık ki.
-ömer amca. dedi merve.
-efendim. dedim yüreğim el verdiğince neşeli olmaya çalışarak.
-senin adın boncuk ömer mi? dedi...
-hayır, onu da nerden çıkarttın. dedim
-peki neden o kız senin arkandan "boncuk ömer" diye bağırdı o zaman. dedi...
cevap veremedim.
ve o günden sonra boncuk Ömer'dim artık.
deftere son bir kaç satır daha ekleyerek onu bir zaman sonra eylül'e vermek için sakladım.

ve o gün boncuk Ömer gitti, hikayesi de bitti beyler...

*
-üzerimizde emeğin çok, ne dersen yaparız ömer. dedi benden yaşça büyük olan eniştem.
onun bu lafına utanmıştım ama sonuçta gelecekleri için uzatmadım.
-sevim abladan başka kimsenin haberi olmasın. dedim
-eyvallah ömer. dedi
ona güvenerek çıktım dükyandan.
biraz sonra eylül aradı.
-canım naptın. dedi
-hallediyorum işte yavaş yavaş. dedim
-fotoğrafçıyı hallettin mi. dedi
-hallettim. dedim
eylül'e ilk defa bu kadar rahat yalan söylüyordum.
o mutluluktan güldükçe ben yalandan gülmeye çalışıyordum.
renk vermedim yine.
-hadi beni al da salona bakmaya gidelim artık, meraktan çatlıcam, ayrıca elbisemi de alamadım daha. dedi
-tamam. diyerek döndüm eve.
eylül'ü aldım ve çarşıya gittik.
nişanın yapılacağı salona gittik.
süsler falan yarım yamalaktı.
eylül'ün suratı asıldı.
-çocuklar para aldıkça çalışıyorlar abi, biz başta böyle anlaşmamıştık, paranın yarısı nişandan önce diye konuşmuştuk, ama bi ödeme göremedik. dedi
-haklısın. diyerek en yakın bankamatiğe giderek 2 bin lira para çektim.
geri dönüp verdim o hiç yapılmayacağını bildiğim nişan için o parayı.
çocuklar harıl harıl çalışmaya başladı. bizim şarkımız olan çelik-dilberim sıkı sıkı tembihlendi salonun orkestrasına
eylül mutlu olmuştu. bu onun benleyken son mutluluklarıydı.
bunu bildiğim için ona bakarak mutlu olmaya çalıştım ben de.
sonra çıktık salondan.
elbisesini aldık eylül'ün.
kırmızı ve üzerine çok yakışan bir elbiseydi.
orda denedi elbiseyi.
melekler gibi olmuştu.
gözlerim dolmuştu lan beyler, onu öyle görünce dayanamadım.
farketmesin diye dışarı çıktım.
içimdeki boşluğun tarifi yoktu.
-sen de baksana takımına. dedi
-ben yarın alıcam. dedim
-peki. dedi ve döndük eve.
eylül'ü eve bırakıp o istemese de "işlerim var" diyerek çıktım evden.
ilk başta konuştuğumuz gibi şehir dışından yoktu hiç kimse.
hepsi düğüne davet edilecekti.
burda izmit'te yapılacak olan nişana çok az kişi davetliydi ve sadece istanbul izmit tayfası gelecekti.
şehir dışından kimsenin gelmeyecek olması nişanı iptal etmemin vermiş olduğu vicdan azabını azaltıyordu.
öyle böyle derken akşamı ettik beyler.
güler ve necati amcaya gidecektim.
necati amca'yı aradım ve huzurevinden aldım.
ilk defa kendi isteğimle evine zütürdüm onu.
5. kata çıkarttım, beni beklemesini söyleyip aşağıya güler'in yanına indim.
çünkü ikisine de ayrı konuşacaktım,
aynı anda veda etmek olmazdı.
indim 4. kat'a. çaldım güler'in kapısını.

*
-memnun oldum. dedim kadının elini sıkıp.
kısa bi süre sessizlik oldu.
bu sessizlik kadını da beni de germişti.
-biz gidelim o zaman. dedi güneş kızının elinden tutmaya çalışıp.
-anne o da bizle gelsin. dedi kız parmağıyla beni gösterip.
annesi utanmış, ne diyeceğini bilememişti kızına ters ters bakarken.
sonra merve'ye doğru eğilip
-ben sizle gelemem ama bence siz benle gelebilirsiniz, çünkü ben taksiciyim küçük hanım. dedim
-anne ömer amcanın taksisiyle gidelim. dedi kız bu sefer.
-bizim evimiz uzak kızım, taksiyle gidilecek mesafede değil, servise bineceğiz birazdan. dedi kadın hem kızına hem de bana cevap vererek.
-nereye gideceksiniz. dedim
-beyoğlu. dedi kadın.
-müsadeniz varsa sizi ben bırakmak isterim. dedim
-ama.. demişti ki kadın
-parasını dert etmeyin, çalışmıyorum zaten, merve hanımın gönlü olsun. dedim
bunu o an neden dedim bilmiyorum beyler.
neden onlarla gitmek istedim,
kadından çok mu etkilendim,
küçük kızı çok mu sevdim,
eylül'den intikam mı almak istedim,
yoksa onları bahanem yapıp daha mı kolay gitmek istedim..
gerçekten bilmiyorum.
kadın kızının "anne lütfen" bakışları arasında bindi arabaya.
ben de arabanın etrafından dolanıp bindim şoför koltuğuna.
tam gaza basacaktım ki "aklını gibeyim ömer, sen buraya niye geldin" dedim kendi kendime.
derken telefon çaldı,
mert arıyordu.
-efendim abi. dedim
-ömer nerdesin. dedi
-iç hatlar çıkışındayım abi, taksileri geçince havaş'ın arkasında. dedim
-tamam, geliyorum. dedi
-tamam abi bekliyorum. dedim
-müşteriniz varsa inebiliriz biz, bizim için sıkıntıya girmeyin. dedi güneş
gerçekten de çok nazik bir kadındı.
-yok da dalmışım ben, bi arkadaşım da gelse bizle, sizin için sorun olur mu? dedim
-biz hiç rahatsız etmeyelim. diyerek arabadan inmeye çalıştı kadın.
belki de rahatsız olmuştu durumdan.
-o da, ben de hiç rahatsız olmayız efendim. dedim ve abartmadan ısrar etttim.
kadın zoraki olsa da inmedi arabadan.
biraz sonra mert geldi.
valizini bagaja koymak için arabadan indim.
arabanın içindeki kadını gören mert
-hayırdır, kesmedi mi tek müşteri. dedi gülerek.
-abi anlatırım sonra. dedim
-hep sonra zaten, daha bi şey anlattığını görmedik. dedi
-akşam mevzunun kralını anlatıcam sana. dedim yalan mecburen yalan söyleyerek.
-harbi mi be. diye sevindi mert.
-harbi abi harbi. dedim
-iyi o zaman. dedi
-abi. dedim
-efendim. dedi
-çok acil mi izmit'e dönmemiz, bu kadını ve kızını beyoğlu'na bırakmam lazım. dedim

***
önce izmit'e döndüm, o defteri yazıldığı yerde okumak için.
ömer gittikten sonra emrah hilmi abi'nin yalı çapkınını yaktığı için binemedim ona bir daha hiç.
sahildeki bankımıza gittim, orda okudum defteri.
işi gücü bıraktım. aralıksız 1 günde okudum ömer'in bu deftere yazdıklarını.
utandım, sevindim, mutlu oldum, ağladım, güldüm.
son satırları okumaya başladım.
ömer'in bizi bu sahilde emre ile birlikte gördüğünü okudum,
içim parçalandı,
ömer'in gizlice odama girip emre'nin verdiği çantayı karıştırdığını, içindekilere baktığını gördüm,
içim parçalandı.
ömer'in ısrarla o resmi kendisinden geri alıp emre'ye geri verdiğimi düşündüğünü okudum,
içim parçalandı.
ömer'in sırf bi inat uğruna, benden uzaklaşmak uğruna belki hiç mutlu olamayacağı bir kadınla evleneceğini okudum, içim parçalandı.
yeni bir hayat kurulana, bu defter benim elime geçene kadar ömer'in beyoğlunda bir durakta çalışacağını yazdığı satırları okuduğum an koştum beyoğluna.
defterde tarif edilen yerdeki tüm durakları gezdim tek tek.
sonunda buldum ömer'in çalıştığı durağı.
ama "ömer gitti abla" dediler.
ne de kolay söylediler.
bu satırları okudukça "aptal ömer" dedim hep içimden.
olayın aslını hiç bir zaman bilemeden gitti ömer.
ben o resmi ömerden hiç almadım, prensesin günlüğünde daha çok safken vermiş olduğum bir söz vardı emre'ye ama boncuk ömer sözü değildi ki bu tutulmadan ölünmesin, saf ve aptal bir kızın verdiği bir sözdü kendince. o resmi ben hiç almadım. satırları okudukça o resmi alabilecek tek bir kişi olduğunu anladım. ömerin göremediği şeyi gördüm. ceyda'nın numarasını buldum ve aradım onu. fotoğrafı tarif edip "sen mi aldın ceyda, aldıysan söyle, çok önemli" dedim, utana sıkıla da olsa onu ömer'in çocukluk resmi sanarak kendisinin aldığını itiraf etti. ben emre'nin verdiği çanta'ya sadece göz ucuyla baktım. artık benim için hiç bir anlamı olmayan resimler ve eşyalarla doluydu. ben artık ömer'e aşıktım. o akşam sen taksiye çıktığın gün ben aysel'in yanına gittim bu çantayla, olanları anlattım ona, sonra yaktık bu anlamsız anıları, içindeki resimlere bile bakmadan yaktık. sana söylemeyecek olsam aysel'in yanına gider miydim hiç, ona anlatır mıydım. sadece emre'nin adının bile huzurumuzu bozmasını istemedim, nişanımız olduktan sonra anlatacaktım her şeyi. o yüzden sen bana son gün "o resim o çantada mıydı" dediğinde sana yalan söylememek için "bilmiyorum" dedim, çünkü allah belamı versin ki bilmiyordum, sen ise bu resmin dünya üzerinde sadece tek kopya olamayabileceğini düşünemeyecek kadar salaksın ömer. aptalsın. hem de kocaman bir aptal. ama çok da kızamıyorum. eğer belki de yalansız gelseydim sana, sen de bu kadar kolay gitmezdin belki ve şimdi dönmen için yazıyorum bunların hepsini.
sensiz çok zor her şey be ömer'im.
senin yaşadığını bilerek sana dokunamamak, sevmesen de bir başka kadının koynunda uyuduğunu bilmek, çok zor ömer'im.
ben tam 3 aydır her gece sadece sen oldum be ömerim.
senin davrandığın gibi davrandım insanlara.
sen gibi okudum buraya yazılan her şeyi.
jargona uymak için senin asla kullanmadın "bin" kelimesini kullandım onlara,
kızma bana ömerim.
kırmadım ben hiç kimseyi.
beni yani aslında seni seven herkesi sevdim ben.
konuşma yapalım dediler, skype açalım dediler,
ona da buldum bi yol.
evde internet radyosu yapan, sesi senden biraz daha ince olsa da ilk dinlediğimde sen zannederek yüreğimi çarptıran sesi duydum,
berkin'i duydum, onu buldum.
onu da alet ettim bu yalana,
tam 3 gün boyunca anlattım ona tüm bu yaşananları.
o da her gece senin sesin oldu be ömer,
biz tıpkı sen gibi kırmadık yani hiç kimseyi.
ben anlattım bizi ömer.
anladılar onlar beni, anladılar boncuk ömer'i.
sadece bi defa yanlış anladılar beni.
prensesin günlüğünde, benim günlüğümde yazan "ömer ablasına ağladığımı zannederken ben çocukluk resmimize bakarak bize ağlıyordum emrem" lafımı anlamadılar.
o zaman ablan daha ölmemişti ki be ömerim.
orda ben ablanın hastalığından bahsetmiştim.
çok kızdılar bana.
ama belki de kızmaları gerekiyordur diye düzeltmedim hiç.
ben her gece sen oldum ömer.
sendeki beni tasvir edebilmek için yazdım bütün bunları,
senin beni nasıl gördüğünü,
senin beni nasıl sevdiğini,
senin insanlara nasıl baktığını görebiliyorum artık.
yemin ederim.
aldığım en büyük hayat dersi sensin,
ne olur dön de şükür sebebim ol yeniden.
ne olur gel de bayram sabahı olsun her sabah ayazım.
ne olur duy beni ömer.
bak bana,
ben artık senim.
sen gibi bakmıyor belki gözlerim,
ama sanki tıpkı sen gibiyim...

benim tek umudum sensin boncuk Ömer...

*
böyle bir andan sonra normalde belki de öpüşmek gerekirdi,
ama bizimkisi aşk evliliği olmayacaktı,
ikimiz de şartlarımızı koyacaktık masaya,
sadece yoldaş olacaktık birbirimize.
ben onları halil denen deyyüsden koruyacaktım,
o pekekent bir daha bu insanların kılına bile dokunayamayacaktı,
güneş'se benim nikahlı eşim olacak,
merve bana baba diyecek,
ve bundan sonra kendime engel olamayıp o kaybolacağımdan emin olduğum gözlere dönemeyecektim artık.
hayatımda ettiğim ilk ve son evlenme teklifi de böyle garip olmuştu işte beyler.
ömerdim ben,
ne bekliyordunuz ki zaten.
o gün bir anlaşma daha yaptık güneş'le.
ikimiz de isteyinceye kadar cinsellik olmayacaktı aramızda.
o buna hazır değildi.
ona yönelik böyle bir arzum da olmamıştı zaten hiç.
kolaylıkla kabul ettim.
birbirimizin numaralarını aldık.
durumu ertesi gün merve'ye anlatacak, onun da onayını alır almaz pazartesi atacaktık imzaları.
hala aklım almıyordu.
bir hırs uğruna 2 gün sonra eylül'le nişanlanacakken 3 gün sonra bir başkasıyla,
hayatımda sadece 2 kere gördüğüm ve adını henüz öğrendiğim bir insanla evlenecektim.
"hayırlısı bu belki de ömer" dedim içimden.
canım yanıyordu beyler.
o gece ağlayarak çıktım o evden.
geçen zamana, yıkılan hayallere ağladım.
"dıbına koyayım senin hayat" diye diye ağladım.
avukat mert'i bi defa çaldırdım.
uymuş olduğu için açmadı telefonu.
tek başıma dönmüştüm izmit'e,
yalanım ortaya çıkmasın diye dönemedim eve.
evdekiler benim gececi olduğumu biliyorlardı çünkü.
sabah 8'e kadar takıldım durakta.
eylül bulmasın diye bi kaç zamandır torpidoda tuttuğum defteri çıkarttım.
yine yazdım her şeyi.
belki güneş'ten haberinin olmasını istemezdim eylül'ün,
o kadar canını acıtmak değildi niyetim ama her şeyi yazdığım gibi bunu da yazdım o deftere.
her şey vardı giderken olmasa da bir zaman sonra eylül'e vereceğim defterde.
sabah 8 olmuş, gelmiştim eve.
girdim eve.
eve geldiğimde annem geleceğimi bildiği için erkenden kalmış kahvaltı hazırlıyor,
eylül ise cumartesi olduğu için hala uyuyordu.
usulca eylül'ün odasına girdim.
verdiğim acımasız karardan emin olabilmek için o resme bir daha bakmak istedim.
ama bulamadım o küçük çantayı.
kaldırmıştı eylül.
uyurken ona baktım bir süre.
seyrettim onu.
her şeye rağmen melekler gibi uyuyordu.
onun gerçek yüzünü görmeme rağmen bir türlü bu olanları yakıştıramadığım için ona hala eskisi gibi aşk dolu bakıyordum.
gitme sebebim de bu değil miydi zaten.

***
aysel'le bi biz kıldık geride.
birimiz ömer'e sevdalı, birimiz ömer'in sevdalısı.
sahip çıktık birbirimize.
sonra bir gün hiç beklemediğim bir gün ömer çıkıp geldi ben sahildeki bankımızda otururken.
önce hayal sandım, sonra dokundum yüzüne, inandım.
gülüverdi be beyler.
yüzüme gülüverdi ömer.
geride bıraktığı 3 yılın acısıyla gülüverdi.
özlediğim için mi bilmiyorum ama öyle güzelleşmişti ki,
o an henüz adını bile bilmediğim bir başkasının ömer'e iyi bakmış olma ihtimalini bile kabullenemedim.
sarıldım doya doya. niye gittiğini sormadım bile. kaldığım yerden devam ettim, eskisi gibi hitap ettim ona yokluğunu hiç umursamadan, aşkım dedim..
gelmişti ya önemli bile değildi artık.
04.04.2015 cumartesi hayatımın hem en güzel günü hem de en umutlu günü olarak tarihe geçecekti.
aldı beni ömer sahilden.
istanbul'a doğru sürdük arabayı.
nereye gittiğimiz hakkında hiç bir fikrim yoktu.
hiç bir şeyi sorgulamayacak kadar mutluydum o an.
yol boyunca şarkı söyletti ömer o gece bana, kırmadım, içimden gele gele söyledim, bunun bir veda olduğunu bilemeden söyledim.
video'ya çekmemi istedi bizi,
çektim de,
meğer bana son bir hatıra bırakmak istemiş, onu da bilemedim.
sigaraya başlamıştı. çocuğum içiyormuş gibi içim yandı.
süre süre taksime kadar geldik o gece.
akm'nin ordaydık ki ömer durdu.
torpidoyu açıp bir defter uzattı bana.
-hayır ömer. dedim korkuyla.
elim ayağım titremişti.
-al eylül. dedi
-ömer alamam, alırsan gidersin ömer, ben bunu tekrar yaşayamam ömer, seni bulmuşken kaybedemem ömer. diyerek ağlamaya başladım
-sadece son sayfayı oku. dedi ömer defteri bana uzatırken.
-o kadar güçlü değilim ömer. dedim
-ben güçlüyüm. dedi ve okumaya başladı kendi sesiyle.
-ben sana geldiğimde o saf çocuktum eylül, senin ellerinde büyüdüm, sende gördüm ben her şeyi, bir kadına ilk defa sende dokundum, bir kadını ilk defa sende bu kadar sevdim ben, sende güldüm, sende ağladım ben, güvendim sana ben. ama sen hiç bir zaman ben gibi bakamadın insanlara, ben gibi göremedin, ben gibi sevemedin onları. benin sana baktığım gibi bakmadın hiç bir zaman, neler düşündüğümü bilmedin eylül, bilemedin. ama nerden bilecektin ki ben hep senin için o gitse de geri dönecek saf çocuktum neticede. ben şimdi gidiyorum eylül. ha niye mi geldim. sana vermiş olduğum bir söz vardı onu tutmaya geldim, bu fotoğraf albümü ve bu defteri sana vermek için geldim. gidicem, yine gidicem. bana değer ve güven veren insanların yanına gidicem geri. geri gelir miyim bir daha? bilmem belki gelirim eylül. sen dünyayı ve insanları benim gibi gördüğün zaman, sen seni nasıl gördüğümü bildiğin zaman, sen seni nasıl sevdiğimi anladığın zaman gelirim belki bir gün.. diyerek son sayfayı kapattı ömer
defteri ve fotoğraf albümünü aldım elime.
ömer'in yönlendirmesiyle hiç bi şey diyemeden indim arabadan.
bu gidişi ilki kadar koymamıştı bana.
çünkü giderken bir umut bırakmıştı ardında.
"benim gibi bakabilirsen dünyaya, benim gibi görebilirsen kendini o zaman gelirim bi gün belki" demişti.

*
-canımı iste yine veririm. dedi
-yok, daha basit bi şey. dedim soğuk soğuk
ve kolumdaki longines saati çıkartıp eylül'e verdim.
-bu saati doğacak olan oğluna takarsın di mi? dedim
-oğlumuza demek istedin her hande. dedi eylül sinirle.
-her neyse, takarsın di mi. dedim
-ben niye takıyorum, kendin takarsın. dedi
-bu saat çok değerli bi saat, düşürmekten, kırmaktan korkuyorum, benim yerime o zamana kadar sen koru o zaman olmaz mı? dedim.
zorla da olsa saati aldı eylül ve çantasına koydu
-evlilikten korkuyorsan şimdiden söyle ömer, düğün günü masada bırakma beni. dedi şaka yapıp gülerek.
o belki gerçekten eğlenerek bense içim yana yana güldüm.
"o kadar bile uzun sürmeyecek, yarın ben yokum be eylül" dedim içimden.
-bu akşam bi garipsin ömer. dedi eylül.
-heyecan bastı. dedim
-beni de, inşallah çok güzel bi gün olur. diyerek sarıldı bana.
-inşallah. diyerek bir yalan daha söyledim ona.
ve kalktık ordan.
o banka, bir daha uzun süre göremeyeceğim o banka uzun uzun baktım.
içim kan ağlaya ağlaya baktım ve sonra döndük arabaya.
sürdük eve.
eve geldiğimizde çoktan uyuyordu annem.
eylül zaten yakın zamanda karım olacağının vermiş olduğu rahatlıkla o gece biraz yaramazlık yapmak istedi.
belki bunu yapmak için en uygun olmayan gece o geceydi ama kırmadım onu.
o dudakları, o teni ve o kokuyu ben de çok özleyeceğim için,
ve ona bundan sonra asla dokunayamacağım için ben de istedim belki, bilmiyorum.
ses yapmadan usulca girdik eylül'ün odasına.
o benim, ben de onun üzerini çıkarttım.
yine de çok fazla ileri gitmemek için iç çamaşırlarımız vardı üzerlerimizde.
yatağa girdik.
önce uzun uzun sarıldık birbirimize.
öptüm eylül'ü.
yüzünü, burnunu, kulaklarını, göğsünü, sırtını, alnını doya doya içime çeke çeke öptüm.
bir kaç damla göz yaşı düzüldü onu öperken gözlerimden.
-ne oldu. dedi eylül merakla.
-yakında benim olacaksın, karım olacaksın, mutluluktan ağlıyorum. dedim
aşkla sarıldı sonra bana.
o gece neredeyse sabaha kadar seviştik.
ilk defa bu kadar uzun dokunmuştuk birbirimize.
o aşkla bense hasretle dokundum ona.
sabah yataktan kalktığımda sabah 6'ydı saat.
annemi uyandırdım usulca.
-ne oldu. diye şaşırdı kadın.
mutfağa çağırdım annemi.
hala uyku sersemiydi.
önce biraz ayılmasını bekledim.
sonra elini öptüm.
annem hiç bi şey anlamamıştı.
hiç uzatmadım konuyu.
-hakkını helal et anne. diyerek sarıldım anneme
-helal olsun da oğlum, hayırdır, bi yere mi gidiyorsun. dedi annem.