*
eylül'e inandım inanmasına ama bu ismi daha önce hiç duymadığım için garipsedim de aynı zamanda.
madem yanına çıkacak kadar samimi ve eylül'ün eski bir arkadaşıydı neden daha önce 1 defa bile telefonda konuşmamışlardı?
kafamda yine deli sorular vardı ama ben her zamanki ömerdim işte.
du bakalım hayırlısı olsun diyerek sineye çektim.
-anlatırım sonra uzun uzun. dedi
-tamam. dedim
-seni seviyorum ve bi daha aradığımda sesini böyle duymak istemiyorum. dedi
-denerim. dedim
-görüşürüz. dedi
-görüşürüz. dedim ve kapadık telefonu.
ertesi gün okulun kayıt günüydü.
aklım tüm gün eylül'de olmasına rağmen o aramadı diye ben de aramadım.
ondan haber bekledim.
uzun süre böyle devam etti görüşmelerimiz.
özellikle dersler de başlayınca ben iyice çektim kendimi,
mesaj bile atmadım rahatsız etmemek için,
ama o aradıkça uzun uzun konuştuk hep,
anlattıkça anlattım,
umut'u sordu anlattım,
gamze'yi sordu anlattım,
mahallede olan biten her şeyi anlattım eylül'e hep.
ama o izmir'deki çevresini pek sevmediği için anlattıkları hep aynı şeylerdi.
okula gidip geliyordu sadece.
yaklaşık 1 ay sonra ramazan bayramı vardı.
hacca giden amca gibi bekledim ramazan bayrdıbının gelmesini.
iple çekiyordum eylül'ün geleceği günü.
ramazan oldu,
oruç başladı,
benim için daha zor olan 1 ay geride kaldı ve eylül geldi izmir'den.
arefe günü direk istanbul'a gelse de ertesi gün babasını satıp geldi yanıma hasretime dayanamayıp.
babası yine bana laf edecek diye tırssam da o mutluluğu hiç bi şeye değişmezdim.
onu görmek o kadar iyi gelmişti ki,
anlatamam beyler.
öptüm, sarıldım, kokladım doya doya.
ona veda ederken yapamadıklarımın acısını çıkartıyordum adeta.
o da beni çok özlemişti.
babası bayram ziyaretlerine gidicez diyerek bi kaç sefer eylül'ü arayıp yoklasa da eylül resti çekmişti.
o da seviyordu beni,
onun da benim kadar olmasa da karaydı gözleri.
hasret kalmıştık birbirimize,
burda kalacağı 3-4 gün boyunca 1 saniye bile ayrılmamam lazımdı yanında,
zira öyle de yaptım.
eylül detaya girmeden izmir'i, okulu, bölümdekileri falan anlattı.
her şey sıradandı ve bi sıkıntı görünmüyordu.
o sormayı çok istediğim soruyu bi türlü soramamış,
3 günlüğüne geldi zaten, sıkmıyım şimdi canını diyerek "emre'yi gördün mü hiç" sorusunu sonraya bırakmıştım.
ee haliyle o da açmadı konuyu hiç.
belki de "evet, görüştük" cevabını almaktan korktum, ondan sormadım o soruyu, bilmiyorum.

*
eylül'ün yanımda kaldığı 3 gün boyunca her şeyi yaptık onunla,
eylül, gamze, emrah ve ben kayığa indik.
sabahlara kadar şarkılar türküler söyledik.
mutluyduk be amk,
herşeye rağmen mutluyduk.
öyle böyle derken 3 gün de geçti beyler.
ertesi gün direk burdan gidecekti eylül.
babasıyla öyle konuşmuşlar, biraz papaz olsalar da öyle anlaşmışlardı.
içten içe çok sevinmiştim.
ertesi gün gidecekti eylül,
son gecemizdi.
kocaman sarıldık birbirimize yattığımız yerden.
o çok özlediğim kokusunu içime çekmekten 1 saniye bile olsun vazgeçmedim.
sokak lambasının eve vuran loş ışığında seyrettim onu.
gözlerinin içine baktım.
o an hiç bi şey düşünmedim beyler.
size nasıl anlatırım bilmiyorum ama saf mutluluk buydu bana göre,
hiç bir şey düşünmüyordum,
mutluydum sadece ve sürekli aptal aptal gülüyordum.
bi kaç masum öpüşmeden sonra eylül uyuyakaldı kollarımda.
ben mi?
ben geçirdiğimiz 3 gün boyunca toplamda 6 saatten fazla uyumadım beyler.
uyumayı ziyan olarak görüyordum,
eylül yanımdayken uyku benim için zaman kaybıydı sadece.
hele o son gece hiç kapatmadım gözlerimi,
artık uykusuzluktan başım çatlasa da her şeye razıydım.
sabah 9'da otobüsü vardı,
varsın olsun bi kaç saat daha çatlasın başım diyerek sabaha kadar seyrettim onu.
dayanamarak uykusundayken öptüm bi kaç defa.
o da bu 3 günde çok yorulmuştu.
çok derin uyuyordu.
tepki vermedi.
öyle böyle derken sabahı ettik beyler.
kahvaltı yapmak için 7 buçuk gibi uyandırdım eylül'ü.
gülerek açtı gözlerini her zamanki gibi.
-günaydın sevgilim. diyerek kocaman bi öpücük kondurdum yanağına.
-günaydın herşeyim. diyerek yattığı yerde açtı kollarını sabah sarılışı bekleyerek.
önce sarıldım, sonra da sarıldığım yerden kucaklayarak kaldırdım eylül'ü.
önce elini yüzünü yıkadı, sonra da hazırladığım kahvaltı masasına oturduk.
kahvaltı yaptık bi güzel.
ama ben kahvaltı da bile o bi kaç ay daha hasret kalacağım yüzü seyrediyordum.
eylül de farkındaydı ama buna hiç engel olmadı.
o da bana baktı uzun uzun.
o gitmeden önce ona hazırladığım fotoğraf defteri geldi sonra aklıma.
gecikmeli de olsa onu vermeyi düşündüm önce,
ama sonra nedense vermedim, veremedim.
sonradan o albümün sahibi değişecek olsa da o an o albüm bende kaldı beyler.
eylül üzerini değiştirdi ve 8 gibi çıktık evden.
içimde yine aynı hüzün vardı ama yapacak bi şey yoktu.
çaresizce sürdüm otogara.
arabayı park edip indik,
bagajdan eylül'ün valizini aldım ve bizim perona gittik.
ama eylül'ü uğurlamak için peronda bekleyen benden başkaları da vardı.

*
alzaymır necati,
o da aynı şekilde devam etti hayatına.
artık iyice yaşlanmıştı.
söz verdiğim gibi artık onu huzurevinden de ben alıyordum karısını görmey diye eve giderken.
o da arada unutsa da çok seviyordu beni.
ben dairelerin kiralını toplamaya devam ettim güler'le anlaştığımız gibi.
her ay kuruşuna dokunmadan yatırdım parayı necati amcanın hesabına.
her gün telefonda konuşuyorduk eylül'le.
günler günleri kovaladı onsuz.
ekim geçti, kasım geçti, aralık bitti ve ertesi gün yılbaşı gecesiydi.
telefonda konuşuyorduk eylül'le her akşam olduğu gibi.
kısa sürüyordu konuşmalarımız artık ama konuşuyorduk neticede.
-yarın napıcaksın. dedi eylül.
-yılbaşı için mi. dedim
-evet. dedi
-ben o saatte çoktan uyumuş olurum. dedim
-hımm anladım. dedi
"sen napıcaksın?" dememi bekliyor gibiydi.
istediğini yaptım.
-sen napıcaksın? dedim.
-arkadaşlar çok ısrar ediyor dışarı çıkmak için. dedi çekinerek.
-onlar ısrar etmese çıkmayacaksın yani. dedim
-ne biliyim işte. dedi
-çık sen de. dedim istemeye istemeye de olsa.
-sonra laf etmek yok ama. dedi
-pazarlık yapma benle eylül, edebinle git edebinle gel, içme dışarda, çok geç kalma, evine dön yeter. dedim
-öff tamam be tamam. diyerek tatlı sert çıkıştı bana.
ama ne olursa olsun ben uyarılarımı yaptığım için içim rahattı.
telefonu kapatır kapatmız uyudum.
ertesi gün işe güce kaldığım yerden devam ettim,
sabah gamze ve emrah'la görüştüm.
akşam yılbaşına bi cafede gireceklerdi beraber,
yılbaşı partisi adı altında alkolsüz bir organizasyon vardı, oraya katılacaklardı.
emrah sevmez böyle şeyleri ama gamze istiyor diye gidiyordu,
belliydi.
bana da çok ısrar ettiler ama ben kırmadan geri çevirdim onları.
-ee madem bizle geçirmiyorsun, gitsene eylül'ün yanına, yalnız bırakmasana kızı. dedi gamze
içten içe düşündüğüm izmir'e gitme fikri gamze'nin de önerisiyle hayata geçmişti.
akşam 6 gibi duraktan çıktım ve doğru izmir'e doğru sürdüm arabayı.
eylül'ün haberi yoktu, süpriz yapacaktım kendi çapımda.
izmir'e girdiğimde saat 12'ye geliyordu.
mesaj attım eylül'e.
"nerdesin" dedim
"mekana geldik canım, arkadaşlarlayız, sen ne yaptın" dedi
"uyucam ben de, mutlu yıllar şimdiden, bu arada nereydi mekan" dedim
"mutlu yıllar bitanem" dedi
sonra bir mesaj daha geldi.
mekanın ismi yazıyordu.
sora sora bağdat bulunur misali buldum eylül'ün gittiği mekanı.
zor da olsa park ettim arabayı.
indim arabadan ve elimi kolumu sallayarak içeri girmeye çalıştım.
kapıdaki eleman "hop bilader" gibi bi hareket yaptı beni durdurup.

*
-rezervasyonunuz var mı beyefendi? dedi
-yok. dedim
-o zaman üzgünüm. dedi
saat 12'ye çeyrek vardı. daha önce böyle bi durum yaşamadığım için ne yapacağımı bilemedim.
kapıda bekliyordum öylece.
aklıma gelen tek şey süprizi bozarak eylül'e geldiğimi söylemek olacaktı,
başka çarem yoktu, tam mesaj atmak için telefonu çıkartmıştım ki cebimden,
mekandan çıkan bi kıza takıldı gözüm. kız çok tanıdık gelmişti.
kısa süre sonra kızın daha önce eylül'ün izmir'de çektiği fotoğraflarda gördüğüm derya olduğunu farkettim. "seni bana allah gönderdi" diyerek sevinçle koştum derya'nın yanına.
-derya? dedim yine de tam emin olabilmek için.
o da beni fotoğraflardan tanıyorduk ki
-ömer? diyerek çıkarttı beni.
-evet. dedim
-senin ne işin var burda. dedi
"sorgulamak sana mı kaldı amk" desem de içimden o an için derya'ya muhtaçtım.
-süpriz yaptım. dedim
derya beni tanımıyor olmasına rağmen resmen üzülmüştü geldiğime.
-hım iyi yaptın. dedi soğuk soğuk.
anlam veremesem de teşekkür ettim.
-eylül içerde mi? dedim
-evet. dedi kekeleyerek.
-beni içeri sokarsın di mi? dedim
-ömer pek uygun bi zaman değil bence, sana bizim evin anahtarını vereyim, sen oraya git, biz de birazdan çıkarız, eve geliriz orda yaparsın süprizi ha? daha güzel olur. dedi
hayatımda duyduğum en saçma fikirdi.
-neden? dedim mantıklı olarak.
-ya sayı falan verdik biz, içeri zaten tıklım tıklım, sorun çıkartırlar almazlar zaten. dedi
-iyi madem, siz girin eğlencenize bakın, ben burdayım, çıktığınızda görüşürüz. dedim uzattığı anahtarı elimle nazikçe iterek. derya birini bekliyor gibiydi. benle konuşurken panik olmuştu.
sağa sola bakınıyordu sürekli. saate baktı sonra. onla birlikte ben de baktım saate.
saat 12'ye 5 vardı.
-ama olmaz ki böyle, aklım sende kalır. dedi. "yalanını gibeyim" dedim içimden.
bi şeyler döndüğü çok açık belliydi, o saatten sonra gibsen gider miydim, gitmezdim amk.
kurt düşmüştü bi defa içime.
-geç kalmadım di mi. diyerek koşarak bi çocuk geldi yanımıza.
sesinden çıkartamadım başta ama selam vermek için döndüğümde emre bini ile yüz yüze geldim.
o an ne yapacağımı bilemedim beyler. elim ayağım birbirine dolanmıştı sinirden.
ama asıl bomba henüz patlamamıştı. bi kaç saniye sonra eylül çıktı mekandan.
-hadi ama nerdesiniz. diye söylene söylene henüz beni görmeden bize doğru geliyordu.
eylül. önce benle sonra da yavşak emre'yle göz göze geldi.
o an tam olarak neler yaşadığımın tarifi yok beyler. istesem de anlatamam, kasmayalım hiç.
diyebileceğim tek şey o an kendi halime acıdım lan beyler...
sinirden deliye dönsem de sadece yumruğumu sıktım.
avuçlarım bembeyaz olana kadar sıktım hem de, ama patlatmadım kimseye.
arabaya doğru gittim hızlı adımlarla.
-ömerrrr. diyerek peşimden koştu eylül..
o bana yetiştiğinde ben henüz binmiştim arabaya.
cama dayandı eylül. çaresizce vurdu cama.
sadece 1 saniye göz göze geldik ama o küçücük an bile eylül'e duyduğum öfkeyi betimleyeme yetmişti.
"boş koy ömer" diyerek izmit'e dönmek üzere bastım gaza..