*
çekyatta döne döne uyudum beyler.
ertesi gün her zamanki saatte uyandım.
ama direk durağa gitmeyecektim.
daha öncesinde konuştuğumuz gibi eylül'ün evini boşaltıcaktım.
eylül kira, fatura gibi işleri zaten önceden halletmişti, özel eşyalarını zütürmüştü ama buzdolabı, çamaşır makinesi gibi bir zamanlar kendi ellerimle taşıdığım eşyaları şimde yine ben boşaltıcaktım.
çok garip bi duyguydu.
arabayı durağın oraya park edip eylül'ün bana bırakmış olduğu anahtarla çıktım eve.
açtım kapıyı.
ama evde 2 kişi vardı yukarı çıktığımda.
biri bizim mahalleden bildiğim eylül'ün ev sahibi, diğeri de eve bakmaya gelen muhtemel kiracıydı.
şaşırdık birbirimizi görünce.
"sabahın bu saatinde ev mi gösterilir amk, acelen ne" dedim içimden.
ev sahibi açıklama bekleyen gözlerle baktı bana.
-eşyaları almaya geldim abi. dedi
ev sahibi bi şey dememişti ki kiracı atladı lafa.
-ev eşyalı değil miydi. dedi önce bana sonra ev sahibine bakarak.
-yok, eşyalar bizim. dedim
-hadi ya. dedi adam üzülerek.
-siz eşyalı mı arıyordunuz. dedi ev sahibi.
-evet. dedi adam
-ne yapacaksın eşyaları ömer. dedi ev sahibi.
-satarız herhalde abi. dedim
-tamam ben alayım o zaman, hiç taşıma, sen de ben de uğraşmamış oluruz, kiracımızın da istediği olur. dedi
mantıklıydı.
-uyar abi. dedim pazarlık yapmadan.
-kirada ufak bi değişiklir olur ama söyliyim. dedi ev sahibi kiracıya şakayla karışık iteleyerek.
-yapacak bi şey yok. dedi adam ve anlaştık.
ev sahibi beni kenara çekerek
-fiyatı dert etme, üzmem seni, ederi neyse onu veririm. dedi
-eyvallah abi, sen bak işine, ayarlarız onu sonra. dedim ve anahtarı vererek çıktım evden.
döndüm durağa.
eylül'ü aradım ama açmadı, uyuyor herhalde diyerek aramadım tekrar.
onun aramasını bekledim.
iş güç derken öğleni etmiştik.
eskiden gittiğim çorbacıda her zamanki gibi bi mercimek çorbası içtim.
aslında bu çorba bile bundan sonra hayatımda bir sürü şeyin değişeceğini gösteriyordu bana,
"yaa, yine bana kaldın ömer" diyordu çorba bile adeta.
içimde kocaman bi boşluk vardı bastıramadığım.
durağın sokağına her girişimde önce direk eylül'ün cdıbına baktım orda mı diye,
alışamadım uzun süre.
sonradan öğretmen olduğunu öğrendiğim bekar eleman tutmuştu evi.
artık eylül yoktu.
"alışırız herhalde" dedim kendi kendime ikna olmaya çalışarak ama olmadım amk.
saat öğleni geçmişti ama eylül dönmedi hala.
bu kadar saat uyunmazdı.
dayanamarak aradım eylül'ü tekrar.
açmadı yine.
artık merak etmeye başladıysam da yine üstelemedim, çağrıma dönmesini bekleyecektim.
sonra umut'u görmeye gittim,
beni görünce her zamanki gibi güldü, atıldı kucağıma.
biraz umut'la zaman geçirdikten sonra çıktım evden ve döndüm durağa.