*
döndüğümde binanın önünde yine kimse yoktu.
lan acaba binayı mı şaşırdım falan diye etrafa bakındım ama yok doğru yerdeydim amk.
hala kimse yoktu.
kornaya bi daha bastım ama sonuç değişmedi,
hala tek başıma mal mal bekliyordum.
bu sefer bi 15 dk daha bekleyecek sabrım kalmamıştı.
5 dk kadar bekledikten sonra yine geri göndüm.
bu sefer mahalleden çıkmıştım, gaza basmış gidiyordum ki yine telsizden rüstem abi'nin sesi duyuldu.
hiç bi suçum günahım olmamasına rağmen sesi sinirli geliyordu.
-amk bi müşteriyi alamadın kız 3. kez arıyor. dedi
-abi yok bu dıbına koduğumun yerinde kimse. dedim ben de sinirlenerek.
-ömer yalan söylüyorsan affetmem bak. dedi
buraya diye çıkarken gönülsüz olduğumu bildiği için belki de yalan söylediğimi, buraya hiç gelmediğimi düşünmüştü.
rüstem abiyi ikna etmenin tek yolu ceyda'yı bulmaktı.
öbür türlü durağa geri dönsem haliyle taksiye binmek için ısrarla 3 kez arayan müşteriye inanacaktı.
binanın önüne 3. kez gelmiştim.
yine kimse yoktu.
sinirle cebimden telefonu cıkartarak rehbere girdim.
zaten 3 kişilik rehberde Ceyda'yı bulmak zor olmadı.
normalde numaramı ona vermek yapacağım son şeydi, hatta telefonu bile geri verecektim ama o sinirle düşünmeden aradım.
telefon tek çalmada açıldı.
tam "nerdesin sen" diyecektim ki sinirle.
"geldim canım geldim, patlama" dedi gülerek.
cevap bile veremeden telefon kapandı.
1 dk bile geçmemişti ki binanın kapısı açıldı.
nihayet ceyda görünmüştü.
yüzündeki aptal gülümsemeyle arabaya doğru geliyordu.
bense beni deli gibi oynattığı için çok sinirliydim.
sağ arka kapıyı açarak arabaya bindi.
dönüp bakmadım.
dikiz aynasından bana bakıyordu.
-ne o gergin gördüm seni. dedi
sinirli olduğum için içimden "haspinallah" çektim ve cevap vermedim.
-nereye gidiyoruz. dedim
-bilmem ki nereye gidelim. dedi
"sen benle taşak mı geçiyon" demek için arkamı dönsem de
-bu yaptığınız hiç hoş değil. dedim
-nereye gideceğimi bilmemem mi. dedi
-ne yaptığınızı bilmemeniz. dedim
-ne yapmışım ki. dedi
-yarım saattir sizi burda bekliyorum, sürekli durağı arayıp ben aşağıdayım, taksi gelmedi demek de ne demek oluyor. dedim
-numaram sende var, direk arayıp sorsaydın az önce olduğu gibi 1 dk ya inerdim aşağıya, sen de uğraşmazdın ben de. dedi gülerek.
bu oyunu neden oynadığını şimdi anlamıştım.
"vay amk" dedim içimden yine.
ceydanın ikide bir gülmesi sinirlenimi bozsa da ortamı yumuşatmıştı en azından.
-nereye. diye sordum yine.
-gerçekten bilmiyorum, evde çok sıkıldım ve gezmek istiyorum. dedi

*
-benim sizi gezdirecek vaktim yok, taksiciyim ben, nereye gitmek istediğinize karar verirseniz arayın tekrar, gelir alırım. diyerek kibarca "gibtir git lan burdan" dedim.
-buldum, sahile inelim o zaman. dedi
-inelim derken? dedim
-yani orda turlayalım. dedi
-hey allahım ya. diyerek çalıştırdım arabayı.
hareket etmiştim.
ne zaman dikiz aynasına baksam ceyda ile göz göze geliyorduk.
bu durumdan kurtulmak için yan aynaları daha sık kullanmaya başladım.
hava soğuk olmasına rağmen ceyda her zamankinden daha açık giyinmişti.
atlında daracık bi kot.
üzerinde parlak ve göğüsleri neredeyse tamamen dışarda bıracak beyaz bir blüz ve üzerinde tüylü tüylü puf kırmızı bir mont vardı.
montun önünü kapatmadığı için ceyda'ya baktığımda göğüslerini görmemek için kör olmak gerekiyordu.
yalan olmasın, erkeğiz neticede, ceyda ile konuşurken bi kaç kez gözüm takılmıştı.
ama sonra kendime gelip hakim olmaya çalıştım gözlerime.
sahile gelmiştik.
bizim içtiğimiz kayığın civarındaydık.
-durabilir miyiz burda. dedi ceyda.
sorgulamadan durdurdum arabayı.
telefonu ceyda'ya geri verecek ve eylül'le iletişimim kesilmesin diye doğru gidip kendime dandik de olsa bi telefon alacaktım.
telefonu vermek için zaman kolluyordum.
-şöyle bi deniz havası almasak mı azıcık inip de. dedi
-çalışıyorum ben, buyrun siz inin ben de işime devam edeyim. dedim
-peki o zaman ben şöyle bi dolanıp gelsem bekler misin. dedi
cevap vermeden cebimden telefonu çıkarttım.
daha fazla uzatmayacaktım.
arka kapağın tırnaklarını çıkartmaya çalışıyordum ki.
-napıyorsun. dedi
-telefonunuzu geri veriyorum. dedim
-o neden. dedi
-çünkü parasını siz verdiniz ve haliyle bu telefon sizin, bende işi yok. dedim
-sen hediye nedir bilmez misin. dedi
-bu hediyeyi hakedecek bi şey yapmadım. dedim
-eee şimdi yap o zaman. dedi
-o ne demek. dedi
eliyle zaten hiç açmadığım taksimetreyi göstererek
-kapa o zaman şunu, gün boyu gezdir beni, böylece ödeşmiş oluruz. dedi
-ben özel şoför de değilim. dedim
-1 günlük ol yani, nolurmuş. diyerek o yosma edasıyla indi arabadan ve banklara doğru salına salına yürüdü.
telefon elimde öylece kalakalmıştım.
teklif maddi olarak mantıklıydı ama hala bi şekilde bana yakışmazdı.
ama gerçekten yaşadığım onca olaydan sonra kimseyle uğraşacak gücüm de kalmamıştı.
tepkisiz kalarak ceydayı onaylamış oluyordum.
resmen bir günlük huursu olmuştum.
"iyi ki kız doğmamışım" diye geçirdim içimden.
arabada bekliyordum ceyda'yı.
en yakın olan banka oturdu.
aradan bi 10 dk kadar geçmişti ama çok sıkılmıştım.
korna çaldım ama dönüp bakmadı bile.

*
"giberim" ya diyerekten arabayı çalıştırmış tam hareket edecektim ki ceyda'nın yanına bi çocuk oturdu.
merak ettiğim için hareket etmedim, durup seyrettim bir süre.
sonra ceyda kalkıp diğer banka oturdu.
hemen ardından çocuk da kalkıp peşinden gitti.
bi 5 metre ilerde 3 çocuk daha vardı ayakta.
ceyda ile çocuğa bakıyorlardı.
çocuğun arkadaşları olduğu belliydi.
ceyda kafasını geri çevirip bana doğru baktı.
rahatsız olduğu belliydi.
çocuklar da ceyda'nın yanına doğru geliyorlardı ki içimdeki boncuk ömer çıktı dışarı.
kontağı kapatıp indim arabadan.
hızlı adımlarla yanlarına doğru gittim.
geldiğimi farkeden ceyda ayağa kalkıp koluma girdi ve
-nerde kaldın hayatım, hadi gidelim burdan. dedi
"hayatım" kelimesine anlam verememiş öylece çocuklara bakıyordum "hayırdır" edasıyla.
ceyda gerçekten korkmuş beni çekiştirmeye çalışıyordu.
ben henüz bi şey dememiştim ki
arkadaki 3lüden bi dingil
-vay amk ya, süt gibi hatunu kimler zütürüyor. dedi
diğer binler de gülüştüler.
çocukların üstü başı benimki gibiydi ama suratlarından pislik akıyordu.
o halleriyle beni beğenmemişlerdi amk.
-bana mı dedin. dedim şaşırarak.
-sana dedim lan bebe, ne olacak. dedi
-canım lütfen gidelim. diye daha kuvvetli çekti kolumdan ceyda.
o lafı eylül'e deselerdi olacakları ben bile tahmin edemezdim.
ceyda için kavga edecek halim yoktu.
o yüzden uzatmadım.
arabaya doğru yürümek için arkamızı dönmüş tam bir adım atmıştık ki,
binlerden biri;
-bunlar da erkeğim diye dolanıyor işte ortalıkta, bunun hatunu bana verecekler var ya, altımdan kaldırırsam şerefsizim. dedi.
diğer binler de gülerek eşlik ettiler.
erkekliğime ettikleri laf zerre kadar gibimde değildi ama "bunun hatunu" diyince aklıma direk eylül gelmişti.
bu iğrenç cümle'nin içinde dolaylı yoldan da olsa eylül'ün adının geçmesi nevrimin dönmesine yetmişti.
arkamı dönüp üzerlerine yürümem 1 salise bile sürmemişti.
taktik yapmamıştım ama refleks olarak önce kıyıya en yakın olanın üzerine çok sağlam bi tekme salladım.
yunan gibi denize döküldü dıbına koduğumun bini.
geriye kalan 3 bin ne olduğunu bile anlamamıştı.
bana yakın olanın yakasından tuttuğum gibi çok sağlam bi kafa attım.
yere kapaklandı bin.
ağzı yüzü kanlar içinde kalmıştı.bi daha da kalkamadı yerden.
muhtemelen burnu kırılmıştı.
geriye kalan 2 bin en kolay olan lokmalardı.
benden bunları beklemedikleri için başta şok olmuşlar olayın farkına yeni varmışlardı.
ikisi birden üzerime çullanmıştı.
elemanların ikisi de yaşça benden küçüktü.
bi iki ufak tekme ve yumruk yediysem de hissetmedim bile.
ikisini de patates çuvalı gibi yere sermem çok kolay oldu.

*
sonunda hırsımı bi yerlerden çıkarmıştım.
10 numara 5 yıldız bir dönüşle arkamı döndüm ve ceyda'yı da alarak arabaya doğru yürüdüm.
ceyda belki de hayatı boyunca böyle bir olaya ilk defa şahit olduğu için şok olmuştu.
hayretle yüzüme bakıyordu.
arabaya bindik.
sağ tarafımda çok tanıdık gelen bi sıcaklık hissettim.
kaşım yine açılmıştı amk.
kaş kaş değil huur ağzıydı.
-kaşın kanıyor. dedi ceyda.
torpidoya uzanarak opet'in mendillerinden çıkarttım.
önce ben sonra da ceyda bastırdı yaranın üzerine.
-hastaneye gidelim lütfen. dedi
-bi şeyim yok. dedim
-ama çok kanıyor. dedi
-kanar o dedim. artık alıştığım için.
-mikrop kapmasın. dedi.
arabanın kapı gözlerinden kolonya çıkartıp temiz mendillerden birinin üzerine döktüm ve yaraya bastım.
-artık kapmaz. dedim
canım yanmıştı ama belli etmemiştim.
ceyda hala korkuyla çocuklara bakıyordu.
denize düşen eleman çıkmış diğerlerini toplamış, zütürmeye çalışıyordu.
bana tekrar bulaşmaya hiç birinin zütü yemememişti.
zira yeseydi az önceki kadar şanslı da olmayabilirdim.
arabayı çalıştırdım.
nereye gittiğim hakkında hiç bir fikrim yoktu.
ceyda 1-2 defa daha hastene teklifinde bulunsa da tabi ki de reddetmiştim.
-kendimi çok kötü hissediyorum, özür dilerim. dedi mahçup mahçup.
yanımda oturduğu için yüzünü görebiliyordum.
onu ilk defa bu kadar samimi görmüştüm.
gerçekten üzgün olduğuna inanarak
-senin suçun değildi, serseriler işte, geldiler bizi buldular. dedim
-iyi misin sen. dedi
-iyiyim, zaten yara önceden vardı, tekrar açıldı, sorun yok. dedim
olayın tek suçlusu belki de ceyda'nın fazlasıyla dışarda olan göğüsleriydi.
-üşümedin mi sen, şu montunun önünü kapatsan artık. dedim
ceyda önce anlamasa da sonra göğüslerine baktı ve montunun fermuarını yukarı çekti ufaktan tebessüm ederek.
hiç bi şey sormadan evine doğru sürdüm arabayı.
ceyda da hala mahçup olduğu için hiç bir şey demedi.
kendisi yüzünden çıkan kavga gün boyu gezi anlaşmamızı istemsiz olarak bozmuştu.
yol boyunca hiç konuşmadık.
evin önüne gelince durdum.
arabadan inmeden önce bana baktı ve
-biliyor musun... demişti ki
-ceyda lütfen. dedim
muhtemelen "kimse daha önce benim için kavga etmedi" tarzında beni zor durumda bırakacak bir şeyler söylekecekti.
ki ben de zaten onun için kayga etmemiştim.
aklıma eylül'ün gelişi başlatmıştı her şeyi.
-peki. dedi ve uzatmadı. yanağıma bir öpücük kondurarak hızla indi arabadan.
tepki vermedim ve o indikten sonra sürdüm arabayı.
yolda 1-2 müşteri denk gelse de kafam bozuk diye durmadım ve doğru durağa sürdüm arabayı.