neyse, hızlı geçiyorum. bahar şenlikleri falan derken bir güzel eğlendik panpalar. şebnem ferah falan geldiydi. şebnem ferah önemli değil de, gitaristi metin türkcan'dı amk. ayşe ve benim için önemli olan buydu. gözlerimin etrafındaki çizgiler çalarken öpüştük ayşe'yle. o kadar romantik bir ortamdı ki anlatamam panpalar. o günü geri getirmek için canımı bile verirdim amk. neyse, sene bitti ben şehre dönücem. amcamlarda kalamam. abim de yazın onlarda kalıyor yazları malum.
otobüse binerken ağladık ayşe'yle. 3 haftada bir gelecektim ankara'ya, ama yine de ayrılıyorsun sevdiğinden işte amk. o aşti'nin dıbına koyayım ben panpalar...
o yazı staj yaptığım muhasebecinin yanında geçirdim. adam yaşlı falan ama işin ehli sonuçta. çok şey öğretti bana. hakkı ödenmez yani...

sahur yapıp gelecem panpalar.

geldim başlıyorum

panpalar 1. sınıf bitti, açıktan yazıldığım muhasebeyi de bitirdim. ankara'ya geri dönecektim. ayşe'ye bir hediye alayım dedim. bir müzik markete gidip epiphone bir gitar ve ufak bir amfi aldım. ayşe'nin hayaliydi bir gitarı olması... yine ağzım kulaklarımda gittim ankara'ya. ayşe aşti'de bekliyordu. sımsıkı sarıldık birbirimize. kokusunu özlemiştim lan. doya doya çektim içime. o kadar sıkı sarıldım ki "aşkım acıdı" dedi. kıyamam ki sana ben...

metroya binip evlerine gittik. annesi güzel yemekler yapmış. özlemiştim ev yemeğini amk. yazın kalkıp yemek yapmak zor geliyordu çünkü. doya doya yedim o yemekleri. yemek yerken annesi "inşallah mürvetinizi görürüm" dedi. ben dondum kaldım amk. ayşe'nin gözleri açıldı bir anda. hiç beklemiyordum çünkü. ayşe'yle birbirimizi seviyorduk, ama evlilik olayını hiç konuşmamıştık panpalar. o gece nurşen teyzenin ısrarıyla onlarda kaldım. sabah da ayrılıp yurda giriş yaptım.

ilk 1 ay ahmet'i eve çıkmaya ikna etmemle geçti. 1+1 ev bulduk. okula uzak sayılmazdı. artık sevinç ve ayşe bize geliyor, film falan izliyorduk. temizlik ve yemekleri de kızlar yapıyordu. rahattık bu konuda.
sevinç ve ahmet'in evde olmadığı bir gün ayşe'yle sevişiyorduk. bir anda "yapalım mı ?" dedi. şok geçirdim o an beyler. kendimi geriye çekip "pişman olacağız. yapmamalıyız" dedim. ayşe bir şey demedi. yataktan kalktım. "hadi kek yapalım" dedim. havayı dağıtmak zorundaydım. çünkü utanmıştı bir tanem.

beyler 1-2 saat sonra devam edecem. kusura bakmayın. gerçekten önemli.

geldim başlıyorum

kek piştikten sonra çayla zütürdük keki. üstüne de bir film açıp sarılarak izledik. geç olmadan ayşe'yi evine bıraktım. annesi eve davet etti ama hiç halim yoktu beyler. kabul etmeyip çıktım evden. hava kararmıştı ve tenha yerlerden geçiyordum. yürürken "la bebe baksana" diye bir ses duydum. arkama baktım 2 tane alagavat var. "bebe ?" dedim. "he la sana dedim gel bakam" dedi. "sen gel la" dedim ben de. adamlar bendne büyüktü ve hiç şansım yoktu. ama kendimi ezdirmem beyler. gavatlar gelmeye başladı. kaçmadım amk. "sana gel diyom da niye gelmiyon la" dedi. bana dedi amk. "sen kim sen lan muallak kılıklı" diyip kafayı gödüm gavata. diğeri de bana bir tane patlattı. çok sendeledim yumruktan sonra. baktım 2 ye 1 geliyorlar, kaçtım dıbına koyayım. hiç ama hiç şansım yoktu çünkü. ayrıca ben o gavata vurmasam o bana vuracaktı. iyi yaptım amk.

eve geldim, direk aynaya baktım. panpalar yanağım kıpkırmızı olmuştu amk. ahmet "ne oldu lan sana, kim yaptı dıbına koyalım" gibisinden şeyler saçmalıyordu. sakin ol şampiyon, giberler amk. bu alagavatlardan her şey beklenir. hayatını yakarsın. bu binlerin kaybedecek bir şeyleri yok çünkü. o yüzden korkuları da yok. -bazıları göstermelik artistlik yapar, ama gerçekten piskopatına denk gelirseniz takar bıçağı. ankara orası amk- "ya ahmet sus allahın varsa sus" dedim. kısaca anlattım olayı. çok sinirlendi ahmet. 1 saat kadar buz koydum yanağıma. acısını almıştı, ama ertesi gün moraracağı belliydi yani.
ertesi gün ayşe "dersim bitince size gelicem" diye mesaj attı. "gel" yazdım.
geldi sonra, yüzümü görünce klagib olarak bir çığlık attı tabi. sakinleştirdim sonra. gavatın vurduğu yerden yavaşça öptü. "hemen geçer artık" dedim. güldü bir tanem. yemek yapıp yedik beraber.

o gün yine ayşe'yi eve ben bıraktım. kendi evime dönerken de daha güvenli bir yoldan gittim. haa bu arada ayşe internetten öğrenmeye başlamıştı gitarı. nothing else matters falan açlıyordu. kusura bakmayın panpalar gitarı verme kısmını atlamışım.
çok dağıttım ama kusura bakmayın devam ediyorum.
vizeler falan derken pestilimiz çıkmıştı 2 hafta boyunca. baktım duman konseri var, ahmet'e söyledim. sevinç de gelsin hep beraber gidelim diye. tamam dedi.
nurşen teyzeden ayşe için izin aldım ve biletleri aldık. -duman konserine vereceğiniz parayla çok çok iyi konserlere gidersiniz-
neyse konser geldi çattı girdik içeri. malum, içerisi ana baba günü. "batuhaaaaaaaaaaaaan" diye çığlık atan ibfci kızlar yetiri sayıda vardı.
konser başladı, eğleniyoruz. yanıbaşımdanı çalmaya başladılar. attım elimi ayşe'nin beline, iyice kendime çektim. batuhan o güzel soloyu atarken ayşe'yle tüm hatıralarım gözümün önünde geçti.
3 saate yakın sürdü konser. parası tuzluydu, ama hakkını veriyordu lan adamlar.

konserden sonra kulise girip grup üyeleriyle tanıştık. çakmak ve penamızı da aldık tabi. o adamları göreceksiniz beyler... cana yakınlar, çoğunuzun içmiş olduğu vodkayı adamlar kulaklarına damlatıyor. helal olsun dedim içimden. ben öyle içsem komaya falan girerdim herhalde. son olarak fotoğraf çekindikten sonra çıktık ordan.
alkol yasağı da yok o zamanlar. birkaç tane bira alıp gittik eve. güzel bir masa kurup muhabbetin dibine vurduk. o anda birkaç sene öncesini düşünmüştüm. ezik, asosyal binin tekiydim. ve beni bu durumdan kurtaran canımın bir parçası yanımdaydı. daha ne isteyebilir ki bir insan ? şahsen hiçbir şey istemezdim.

saat epey geç olunca uyuyalım dedik. ahmet sevinç'le, ben ayşe'mle uyudum. hatta o biranın etkisiyle çabuk uyudu. ben uzun süre onu izledim. çok düşündüm o gece. ileride ne olacak, ya biterse gibi soruları kendime sordum. bir süre sonra ben de uyudum. öyle güzel uyumuşum ki, yattığım pozisyonda geri kalktım. daha doğrusu uyandırıldım. dudağıma gelen ardı ardına gelen öpücüklerle uyandırıldım. "kahvaltı hazır canım" dedi. belinden kendime doğru çekerek yatağa, yanıma aldım. boynundan öptükten sonra kalktım. güzel bir kahvaltı yaptık.

kahvaltı dediysem, saat 2'yi geçiyordu amk. kahvaltıdan sonra hep beraber çıkıp çay falan içtik. çay içerken ahmet "anıtkabir'e gidelim mi ?" dedi. olur dedik. ankara'da 2. senemdi ve anıtkabir'e gitmemiştim. atamızı ziyaret edip ruhuna fatiha okuduk beyler. duygulanmadım değil açıkçası. ordan çıktıktan sonra go kart mıdır ne gibimse ona bindik. -olum çok pahalıydı lan-
hızlı geçiyorum, ikinci dönemdi ve finaller geliyordu. vizelerim fazla iyi geçmediği için finallere çok asıldım. çok stres yapmıştım ya geçemezsem falan diye. ama öyle olmadı. finallerde zor da olsa geçtim. ayşe'nin dersleri hep iyiydi. sınavlardan 1 hafta önce çalışmaya başlamadığı için rahattı. hatta bir gün final önce "napıyorsun ?" diye mesaja attığımda "gitarla uğraşıyorum canım" gibi bir cevap vermişti. kısacası kızlar çalışkan oluyo panpalar.

https://www.youtube.com/watch?v=i-ikk3DTlCw
finaller, bahar şenlikleri falan geçti. bahar şenliklerine ağırlıklı olarak popçular ve gibik gruplar geldiği için konserlere gitmemiştik. müzik konusunda seçiciydik panpalar. fazla eğlenemediğimizden canım sıkılmıştı panpalar. ayşe'ye tatile gidelim dedim. nasıl olacak gibisinden sorular sordu. "annenden ben izin alacağım, masraflar da bana ait" dedim. utanmıştı amk. "olmaz" falan dedi. uzun uğraşlar sonucunda ikna ettim. tabi asıl iş nurşen teyzede bitiyordu. evlerine gidip ondan da izin aldım. -bu kadın izmirli diyenler falan olacaktır, bu kadın bana çok güveniyordu beyler-
okul bittikten sonra abant'a gittik tatile. laf aramızda,, 1 günümü ucuz otel aramakla geçirmiştim amk.
o 1 haftalık tatilde çok şey yaşadık. gezdik, eğlendik. her şeyi yaptık. o güldükçe ben mutlu oluyordum panpalar.

o 1 hafta içinde ayşe'yle birlikte olduk. nasıl oldu bilmiyorum, tutamadık kendimizi. sabah kalktığımda yüzüne bile bakamadım. içimden "lan şerefsiz nasıl yaparsın bunu sen ona nasıl" gibi şeyler geçiyordu. ben ayşe'nin yüzüne bakamıyordum, o da bakmıyordu. suratı asıktı panpalar. daha önce yaptığım gibi tutsaydım kendimi, böyle olmayacaktı. gitmemize 2 gün vardı. biz o 2 günde zorunluluktan konuştuk. zorunluluk derken, yemeğe gidelim gibi şeyler.
2 gün boyunca gülmedi ayşe. gönlünü alacak yüzüm de yoktu zaten amk. ne diyecektim ki ?

ankara'ya döndük. evine bırakacaktım, ben giderim dedi soğuk bir ses tonuyla. bir şey diyemedim panpalar. durum böyle olunca gözlerim doldu. yaktım bir sigara eve gittim. ahmet de yoktu. malum yaz ayı, memleketine gitti çocuk. o gün içtim. çok içtim. lanet ettim kendime, nasıl yaptım bunu diye. mesaj attım "seni çok seviyorum, böyle olmasını istemezdim. lütfen böyle yapma" cevap gelmedi panpalar. 10 gün kadar ne ben, ne de o arayıp sormadık birbirimizi. ayrıldık mı, bitti mi diye kendi kendime sormaktan kafayı yiyecektim. dayanamayıp aradım... "seni çok özledim" dedim, ses vermedi. "ayşe seni çok özledim" diye bağırdım. ağlamaklı bir ses tonuyla "ben de seni çok özledim" dedi. "ya sen gel, ya da ben geleceğim" dedim. geldi panpalar. kapıda onu görünce içeri alıp 5 dakika boyunca sımsıkı sarıldım. onu görmediğim günlerin acısını çıkartıyordum sanki.

tuvalet molası

geçtik içeri, oturttum karşıma. "bak ayşe'm, böyle olacağını, incileceğini aklımın ucundan bile geçirmedim. ben seni nasıl inciltirim ? lütfen eskisi gibi olalım. " dedim. ayşe kaldırdı kafasını "beni inciltmeyeceğini biliyorum. özür dilerim, yapmamam gerekirdi." tam olarak istediğim cevap bu değildi. ama beni affettiğini düşünüp yanına geçtim. kollarımı ahtapot gibi sardım. boynundan öpüp uzun süre sarıldım.
birlikte vakit geçirdikten sonra nurşen teyzete gittik. karnımızı doyurduk, televizyon izledik. tam bir aile ortamıydı panpalar. özlediğim ortam buydu benim. tamam, gezip eğleniyorduk ama öyle bir aile ortamın içim burkuldu beyler.

panpalar biraz uyuyayım ben. işe gideceğim birkaç saat sonra.