Birkaç sene önce beyler. Üniversite sınavına hazırlanıyorum. Yaz tatilinden itibaren başladım çalışmaya, derslere, kurslara. Kendimden bahsedeyim biraz. Zeki bir çocuk değilim ve hiçbir zaman da olamayacağım. Ama sınavlara çalıştığımda gayet iyi sonuçlar alıyordum. Ortalama sonuçlar gelmesin aklınıza. En az fen lisesi öğrencisi kadar ve hatta onlardan daha iyi olduğum pek çok sınav olmuştu. Asosyal sayılırım. ilkokul ve lisede arkadaşlarımla gayet iyiydim fakat bir gün onlarla dışarı çıktığımı hatırlamam.

Aileme geleyim. Ortalama bir Türk ailesi. Zengin değiliz. Annem ev hanımı babam memur. Gün geldi sıkışık duruma düştük. Borç yaptılar. Ama şu 20 küsür senelik hayatımda isteyip de almadıkları şey yoktur. Allah binlerce kez razı olsun tekrardan. Onların hakkını ne yapsam da ödeyemem. Sanmayın ki öyle hep ufak tefek şeyler istediğimi. Büyük şehirde yaşamanın sonucu pahada ağır şeyler de istedim. Yaşıtlarımda olmayan pek çok şey ilk veya onlardakilerin daha iyisi bende vardı. Fakat maymun iştahlı da değilim, belirteyim. ihtiyacım olmayan pek az şey aldırmışımdır. Aynı t-shirt 8-9 sene giydiğim oldu. Keza ayakkabı da öyle. Yırtılır parçalanırdı. Yenisini alalım derlerdi. Ama ben aldırış etmezdim ; Bana ne ki çevremdekiler ne derse desin. Gösteriş meraklısı da değilim çünkü durumu olan var olmayan var.

Neyse küçüklüğümden de bahsedeyim biraz. Asıl konuyla ilgisi yok ama yazasım var. Ben hep ezildim dışarda. Kaç defa dayak yediğimi hatırlamıyorum. Hani maçlarda adam olmayınca kaleye konan çocuk vardır ya. O benim işte. Pek sesim soluğum çıkmaz. Alay ederlerdi birkaç yaş büyük çocuklar benle. Baba memur olunca haliyle tayin de sık sık oluyordu. Her sene farklı bir okula gidiyorsun. Orada da dışlıyorlar seni. Çünkü hepsi birbiriyle çok yakın arkadaş. Hep beraber takılıyorlar. Kimisi çocukluktan beri… Bense kimseyi tanımıyorum. insanlara karşı zaten mesafeli ve soğuk olunca ortaya ne çıkıyor tahmin edebilirsiniz.

Ne yapmam gerektiğini biliyordum. Çalışmak zorundaydım. Kimse kurtaramazdı beni. Kendi ayaklarım üzerinde durmam lazımdı. Şu an yanında olan arkadaşınla bir tartışırsın çekip gider. Tek kalırsın destek olacak kimsen kalmaz yanında. O yüzden bir yerlere gelmek zorundaydım. Çalıştım çalıştım.. Gecemi gündüzüme kattım. Ama hiçbir zaman olumsuzluğa kapılmadım. Sürekli bir umudum vardı. Ne zaman çalışmaktan bıksam yorulsam babamın söylediği sözler çınlıyordu kulaklarımda. Ve başardım da. Kimsenin beklemediği benim bile hesaplamadığım bir sonuç aldım. Türkiye’nin en iyi üniversitelerinden birinde çok iyi bir bölüm kazandım. Böyle beyler. Şimdi son seneme gireceğim üniversitede. Hala dakikası dakikasına hatırlıyorum hissediyorum o anları. Tabi diyorum bazen buralara kadar gelip babamı üzeceğime, tarlada da çalışırdım bunları yaşatmamak için. Hakkını ödeyemem ne annemin ne babamın. Allah onlardan binlerce kez razı olsun. Daha da mutlu günler gelecek beyler asla üzülmeyin. Dibe batmadan yükselemezsiniz. Her şafağın ardında da aydınlık vardır. Bunları unutmayın. Ve eğer yanınızdaysa onlara doya doya sarılıp öpün onları. Haydi Allah’a emanet.

Kendinizi öldürmek istersiniz ya. Hani karşınızdakine bunları yaşatmak istemezsiniz. Ona bunları yaşatacağıma hiç doğmasaydım dersiniz. işte öyle bir duygu. O aralar pek konuşmuyorum ailemle pgibolojik nedenlerden dolayı. Bir gün gece olmuş derslerden eve dönüyorum telefonum çaldı. Yaklaştım diye açmadım. Eve girdim. Yazarken yine ağlıyorum. Ben babamı hiç o halde görmemiştim beyler. içmişti ağlıyordu. Onun sesini kapıda oğlum diye duymamla yüreğim parçalandı. Nasıl tarif etsem anlatamam. Ben onu o güne kadar ne sarhoş görmüştüm ne ağlarken. Ve onu ağlatan bendim. Lanet olsun bana dıbına koyayım. Doğduğum güne lanet olsun. Onu o hale getirmektense ölmeyi tercih ederdim o an. Gittim yanına hemen sarıldım ağladık beraber. Çok uzun süre sarıldık. Çok içmişti ama söylediklerinin farkındaydı. Dedi bana erken gelsen beraber içerdik oğlum. Ondan bunca yıl oğlum kelimesini duymamıştım. Ama bu söylediği yüzyıllara bedeldi. Sürekli sarıldık öptüm onu ağladık. Sıkı sıkı sardı beni. Yıllar sonra ilk defa böyle güvende böyle sıcak hissetmiştim kendimi. Keşke hep sarılsaydık neden daha önce böyle seviyeliydik ki? O an bitmesin istedim beyler belki çok klişe gelecek ama o an var ya dünyaları verseler yine değişmem. Her şey daha güzel olacak dedi. Yoluna girecek. Hep beraber olacağız. Kötü günler geride kaldı. Okurken bunlar boş laflar gibi gelebilir ama benim hayatımda duyduğum en güzel sözlerdi. Defalarca özür diledim ama o babalığını gösterdi ve özür dileyecek bir şey yok dedi bunda. Ben koskoca adamı ağlatmıştım ve özür dileyecek bir şey yoktu bunda. Devam etti bu bir süre. O bir şeyler söylemeye devam ediyordu ama ben dinlemiyordum. Sadece ona doyasıya sarılmak öpmek istiyordum. Gözyaşlarımız karışıyordu. Sonra yavaş yavaş dindiler. Annem de yanımızdaydı. Küçük çocuklar gibi ikisine birden uzun uzun sarıldım. Her şey güzel olacaktı. Güzel günler görecektik Edip Akbayram’ın dediği gibi. Ve gördüm de. Hayatımı değiştirdi o gün. Ertesi gün kafamdaki tüm soru işaretleri gitmişti beyler benim haftalarca düşündüğüm kendimi yediğim şeyler bir gecede gitmişti.

http://vocaroo.com/i/s1Vo4KzoOKqm

Ygs sınavı geldi çattı. Hep yüksek puanlar alıyordum fakat bu başkaydı. Burda stres vardı. Eğer iyi geçmezse sınavım ne yaparsam yapayım başaramayacağımı düşünüyordum. Ve öyle de oldu. Daha önce belirtmedim ama bende dikkat incinlığı var. En ufak şeyde yaptığım her şeyi unutuyorum. işte sınavda da bu geldi başıma. Çok ufak tefek şeylerde stresin de etkisiyle sınava odaklanamadım. istedim ama yaşayan bilir bu pek mümkün değildir. Eve geldim bakmadım cevaplara. Biliyordum kötü olduğunu. Ama bu kadar kötü olacağını tahmin etmemiştim.

Asıl olaylar buradan sonra başlıyor. Sonuçlar açıklandı. 2 veya 3 gün hiç konuşmadım. Sadece gece yatağıma yatıp ağlamayı bekledim. Düşünmeye başladım. Neydi bu yaşadıklarım? Adalet neredeydi? Bunca emeğin karşılığı bu muydu? Derslerden uzaklaşmaya başlamıştım. Hala çalışıyordum ama günde 40-50 soruyu geçmiyordu. Hep düşünmeye başlamıştım. Sürekli. Ders çalışırken, yemekte, duş alırken… hayattan hiçbir beklentim kalmamıştı beyler bunu samimiyetle söyleyebilirim. Ölü gibiydim. Metafizik konuları düşünüyordum. Neden geldik bu dünyaya? Ölümden sonra ne var? Eğer öldükten sonra ahiret yoksa ne olacağız? Düşüncelerimiz ne olacak? Yok olup gideceksek, unutulacaksak bu kadar insan neden yaşıyor? Hayatlarını çalışmaya harcıyor? Zaten kısacık bir ömrümüz var. Onu da böyle mi geçirmemiz gerekiyordu. Daha düşündüğüm o kadar çok şey var ki anlatamam.

Bunlar olurken ağlıyordum. Tek başıma çıkamıyordum bu işin içinden. Kafayı yemek üzereydim. inancımı zaten kaybetmeye başlamıştım. inanmak istiyordum ama kafamı sürekli meşgul eden şeyler vardı. Bir süre devam etti bu. Ailem her zaman yanımdaydı bu sürede ama onların da elinden bir şey gelmiyordu ki. Benden daha çok üzülüyordu onlar.

Lise 3 bitti tatil başlamadan ben çalışmaya başladım ve tüm yazım çalışarak geçti. Okul başladı ardından. Hocalar da son senenin verdiği rahatlıkla bizi sıkmıyorlardı. Sınavlar vs kolay oluyordu. Dersanenin Türkiye geneli sınavları oldu. Beklemediğim kadar iyi sonuçlar alıyordum. ilk binlere giriyordum genelde. Ama tek sebebi çok çalışmamdı. Gerçekten çok çalışmam. Zamanla yorulmaya bıkmaya başladım. Gece geç saatlerde eve geliyorum, tekrar çalışıyorum ve sabah yeniden okula. Bu süreç içinde asosyalliğim iyice arttı. Dışarı en fazla ayda bir çıkıyorum. Hep dersanede kursta ders çalışıyorum. Bu böyle giderken hasta da oldum. Ki hala çekiyorum bu hastalığın çilesini. Çok stresli bir insanım ben. Bu sene kazanamazsam diğer sene daha kötü bir sonuç alacağımı biliyorum. Çünkü dayanıksızım, çabuk yılıyorum. Bu yüzden hastalık sağlık demeden çalıştım durmadan çalıştım.

Babam. Her zaman seviyeliydik onla. Belki de olması gereken de buydu. Ama ne kadar sevdiğimi anlatamam kelimeler yetmez. Klagib bir hayatı vardı. işe gider akşam gelir yemek yeriz televizyon izleriz. Alkolü kumarı da yoktur. Benle ne kadar seviyeli de dursa annem söylüyordu bizim için neler düşündüğünü istediğini çabaladığını. Hayatını adamıştı ben bunu biliyorum. Giymez giydirir yemez yedirir. Benim bu halime ne kadar üzüldüğünü bilmiyordum açıkçası. Ta ki o güne kadar. Beni ne kadar sevdiğini de bilmiyordum maalesef. Keşke bilseydim, bilseydim de yaşamasaydım o günü.

Liseye geçince daha düzenli olmaya başladı hayatım. Babam son görev yerine tayin olmuştu. Ben liseyi bitirince de emekli olacaktı ki oldu da. Lise daha iyiydi benim için. Yeni bir şehirdi yine fakat benim gibi olan çok arkadaşım vardı. Asosyaldim hala ama çok iyi de arkadaşlarım vardı. Çoğu şeyin farkına ilk seneden sonra vardım. Bu hayatta herkes yalnızdı. Bir gün yalnız kalacaklardı. işte o zaman sen elindekilerle yetinecektin. Diğer seneler çalıştım, çok değil belki ama çalıştım. 2 sene de öyle geçti. Sınav yılı gelmişti. Okuldaki eğitim sınav için yeterli değil. Önceki seneler ne kadar çalışsam da unutuluyor tüm bilgiler. Ailem de bunu bilincindeydi. Ve beni özel kurslara yazdırdılar. Bir dersanenin de sınavlarına girecektim. Ki istanbul’da yaşayanlar bilir bunların maddi külfetinin ne kadar yüksek olduğunu. Fakat annem ve babam gerçekten bu zamana kadar hep benim için çalışıp bana destek olmuşlardı ve olmaya da devam ediyorlar.

Okuyan varsa ses versin yoksa yazmayayım

Kardeşim resmen bana baya iyi bir tokat çaktın.

Bu olayların hepsini şuan ben de yaşıyorum. Ben de ilk sene kazanamadım. Bu sene annem beni dershaneye gönderebilmek için birkaç altınını bozdurdu. Seni okutmak için gerekirse bütün altınlarımı bozdururum dedi. O kadar iyi bir annem var ki ben bunu bile bile ilk senemde çalışıp kazanmamıştım. Babam desen mükemmel bir insan. Sırf beni okutabilmek için emekli olmasına rağmen ayrı bir işte çalışıyor. Dediğin gibi hayat kısa. Ben de YGS sınavından sonra inançsız olmaya başladım. Umarım her şey gönlündeki gibi olur. Bu yazın için sana ayrıca teşekkürler. Bazı şeyleri fark etmeme yardımcı oldun. Şukular şelale olsun sana

hayatta bi annem var okuyunca ağlayarak anneme sarıldım seviyorum burayı milli olanlarında amk herşey am züt meme değil senide seviyorum @1 ve senin gibi ara sıra bize bişeyler hatırlatan panpalarımı hepinizi seviyorum binler

aq bende bonzai içiyodum 3 senedir 4 5 ay önce babamı ağlarken gördüm çok kötü oldum amk bıraktım amk şeysini dünyanın en acı manzarası

ertesi sabah bütün kötü düşüncelerden arınmış bir şekilde uyandım artık kötü geçen sınavı unutup önüme bakacaktım. Babam evdeydi beraber güzelce kahvaltımızı yaptık o işe ben okula gittim. okulda bütün gün ders çalıştım ve arkadaşlarıma ve öğretmenlerime hala yarıştan kopmadığımı göstermek istedim babamı öyle göremeye dayanamamıştım çünkü. okuldan sonra dersaneye gittim ve bütün gücümle ders çalışmaya devam ettim amansızca ders çalışıyordum. dersane çıkışı fen liseli ve normal liseli arkadaşlarım gel bir iki saat cafeye oturalım deselerde kulak asmadım sonuçta ders çalışıp açığımı kapatmam gerekiyordu ve üstelik arkadaşlarım iyi olsalar bile asosyalin tekiydim. dolmuşa bindim evin yolunu tuttum dolmuştayken telefonum çaldı annemdi arayan eve yaklaşmıştım açmadım yine, dolmuştan indim eve yürüdüm ve zili çaldım açan olmadı endişelenmiştim kendi anahtarımla açtım kapıyı odaları geziyordum dua ediyordum bizimkilere bişey olmasın diye yatak odasının kapısını açtığımla acı gerçekle karşılaştım annem çıplaktı üstündede dersane müdürümüz cemilbey blowjob çektiriyordu annemi bu halde hiç görmemiştim gittim yanına sarıldık ağlaşıyorduk cemil bey pozisyon değitirmiş doggy yapıyordu öğrendimki benim sınavlar tak gibiymiş ama dersane müdürü sınav optiklerini değiştirip yüksek not almamı sağlıyomuş tabiki annemin isteğiyle ygs sınavındad bu nedenle bi tak yapamadım neyse burdan tüm fen liseli binlerin amk ben sanayiye gidiyom.

Ben mi salagim amk anlamadim niye içmiş baban

Anlaticimin yoksa benmi devam edeyim *

19 yaşıma girecegim abi, şimdiye kadar bi kere bile babamın bana şefkat gösterdiği olmadı. Bazılarına yalan gibi gelicek ama öyle. Hiç sarılmadı babam bana. Hani herkesin babası yanında olur oğlunun, destek olur ya. Benimki tam tersini yapti. Hep tökezlememi bekledi. Ne zaman yere düşsem ve bir şeyleri başaramasam bunu ilk yüzüme vuran babam oldu. Babam demeye utanıyorum. Kim çocuğunu kardeşiyle birleşip döver? Kim çocuğunu daha 5 yaşındayken televizyon kumandasını kırdı diye kömürlüğe kitlemek ister? Herkes şanslı değil. Hayatımın en eğlenceli geçmesini gereken yıllarımı yalnız geçirdim ulan. gibeyim böyle adaleti. Ölüp kurtulasım var. Gerçekten öldükten sonra beni neyin bekleyeceğini bilsem şuan öldürürüm kendimi. Birbkız bana seni seviyorum demedi. Bir arkadaşım bana iyi ki varsın demedi. Hayatta istenmiyorum ulan. Kimse istemiyor beni. Bu hayatta herkesin dertleri var biliyorum ama. Herkese dertlerini unutturan onu kamçılayan bir şeyde var. Kiminin babası kiminin sevgilisi bu. Benimse kimse yok. Boşu boşuna hayattaymışım gibi geliyor bana. Sanki laf olsun diye nefes alıyormuşum gibi. Bilmiyorum nereye. Bunun sonu. Pgibolojim çökük. Her gün ağlamaktanda bıkan gözlerim neler görecek. Veya görmeyecek mi.