Yine her zamanki gibi sabahın köründe, pek de kalabalık olmayan o demirden araca binmiştim… etrafta kasvetli bir sessizlik vardı… ne bir bebek ağlıyor, ne bir nene romatizmalarından şikayet ediyor, ne de bir metalci kulaklık olarak gözüken araba teybiyle ortalığı inletiyordu…
bu sessizlik bana huzur verdiği kadar tedirgin de ediyordu… çünkü ters giden bir şeyler vardı…
önümdeki kel amcanın yanında güzeller güzeli bir üniversiteli kız kafası vardı… üniversiteli kız kafasını, at kafasını ve ot kafasını nerede görsem tanırım…
etrafıma baktım. bu kadar boş yer varken neden bu kız bu kel ihtiyarın yanında oturuyordu?
üstelik hava da soğuktu ve kelin ne kafasında ne de elinde bere benzeri bir şey vardı…
bu onun uzun zamandır kel olduğunu gösteriyordu…
belki de kızıdır dedim kendime… ama kızı olsa aralarında ufak bir konuşma geçmez miydi?
kız arada kafasını ihtiyarın omzuna koymaz mıydı? veya kız telefonuna gelen mesaja bakarken, ihtiyar çaktırmadan okumaya çalışmaz mıydı? iki yabancı gibiydiler ve ben bu işten ciddi ciddi kuşkulanmaya başlamıştım…
kuşkulu gözlerle ikisinin de davranışlarını takip etmeye başladım… ki zaten yapacak başka bir işim de yoktu o an… bir durakta durduk, o an inecekmiş gibi kalktım ve ikisini de daha rahat görebileceğim bir koltuğa oturdum…
Fotodaki: Angela Nikolau Şukularınızı ekgib etmeyin panpalar part geliyor.

şansım varmış ki bu hareketimi fark etmediler. önceki yerimde otururken arkamda oturan 60lı yaşlarda, torununu okula zütüren teyze hariç… o her şeyi gördü ve suratıma “beni kandıramazsın.“ der gibi bir ifadeyle baktı. işler yolunda giderse sonra bu işin de icabına bakmalıydım…
ben bu düşünceler içerisindeyken kız çantasından çıkardığı müzik çaların kördüğüm olmuş kulaklığını çözmeye çalışıyordu… yanındaki ihtiyarın yardım edip etmeyeceğini merak ediyordum, babası olsaydı ederdi… bundan emindim…
etmedi… yoksa kuşkularımda haklı mıydım? o kız, o gencecik ve güzel kız bir rus muydu? ülkesinden zorla getirilmiş ve burada ücret karşılığı erkeklere mi pazarlanıyordu? normal davranması için kaç kere dayak yemişti kim bilir…
kulaklıklarını taktı ve play tuşuna bastı, sağ elinin o zarif ve ince baş parmağıyla…
müzik tüm koridoru sardı, hafif bir müzikti, evet evet piyanoydu… klagib müzik dinliyordu güzel kız… ve ben daha önce klagib müzik dinleyen bir türk kızı tanımamıştım… tanrım neler oluyordu?!
türk olmadığına emin olmak için bir şeyler yapmalıydım ama ne?
düşünemiyordum çünkü korkuyordum… bu bilgileri öğrenmem benim ve ailemin hayatı için tehlike demek oluyordu… ama bu işe girmiştim bir kere, jason statham olsaydı geri adım atar mıydı? kesinlikle atmazdı… bütün statham filmlerini gözümün önünden geçirdim ve yeterli gazı aldım… şimdi düşünebilirdim…
buharlaşan cama kafamı dayayıp, türk kızlarını düşündüm… belirgin özellikleri neydi?
yağlı saçları? bu kızın saçları hiç yağlı gibi durmuyordu, ama bu yeterli bir kanıt değildi.
sakalları? yüzünde bir tek tüy tanesi bile yoktu kaşları hariç ama bu da yeterli değildi.
başka bir şey olmalıydı, kafamda şüphe bırakmayacak bir şey, ama neydi o şey?
cebimden çıkardım rocco şekeri dilime yapıştırdım ve düşünmeye devam ettim. rocco işe yaramıştı, evreka!

kızla göz göze gelmeye çalışacaktım… planımın ilk parçası buydu…
bunun için hazırlık yapmaya başladım. şiddetli bir şekilde hapşurmalıydım. eğer kulağındaki piyano sesini delip duyma merkezine ulaşabilirsem belki refleks olarak bana bakmasını sağlayabilirdim. bu sayede de planımın ikinci aşamasına geçebilirdim. ama nasıl hapşuracaktım?
üzerimdeki montun iç tarafı yünlüydü. elimi atıp ufak bir parça kopardım ve burnumu gıdıklamaya başladım. kısa sürede işe yaramıştı, hapşuruk tüm vücuduma hükmediyordu. yüzüm garip hallere girdi ve ağzım açıldı ve tüm gücümle “davaaaayyy“ diye hapşurdum. evet yanlış duymadınız, davay diye hapşurdum. davay rusçada bildiğim tek kelimeydi, hadi demek oluyordu. yani davay davay davay hadi hadi hadi demek olduğunu kavrayıp oradan onu teke indirdim. güzel bir filmdi, anmadan geçmeyeyim…

Şu karı versin o zirveden dahaa yüksek doruklara çıkartırım

Rezerved

Rezsssss

Rezervasyon