Yine her zamanki gibi sabahın köründe, pek de kalabalık olmayan o demirden araca binmiştim… etrafta kasvetli bir sessizlik vardı… ne bir bebek ağlıyor, ne bir nene romatizmalarından şikayet ediyor, ne de bir metalci kulaklık olarak gözüken araba teybiyle ortalığı inletiyordu…
bu sessizlik bana huzur verdiği kadar tedirgin de ediyordu… çünkü ters giden bir şeyler vardı…
önümdeki kel amcanın yanında güzeller güzeli bir üniversiteli kız kafası vardı… üniversiteli kız kafasını, at kafasını ve ot kafasını nerede görsem tanırım…
etrafıma baktım. bu kadar boş yer varken neden bu kız bu kel ihtiyarın yanında oturuyordu?
üstelik hava da soğuktu ve kelin ne kafasında ne de elinde bere benzeri bir şey vardı…
bu onun uzun zamandır kel olduğunu gösteriyordu…
belki de kızıdır dedim kendime… ama kızı olsa aralarında ufak bir konuşma geçmez miydi?
kız arada kafasını ihtiyarın omzuna koymaz mıydı? veya kız telefonuna gelen mesaja bakarken, ihtiyar çaktırmadan okumaya çalışmaz mıydı? iki yabancı gibiydiler ve ben bu işten ciddi ciddi kuşkulanmaya başlamıştım…
kuşkulu gözlerle ikisinin de davranışlarını takip etmeye başladım… ki zaten yapacak başka bir işim de yoktu o an… bir durakta durduk, o an inecekmiş gibi kalktım ve ikisini de daha rahat görebileceğim bir koltuğa oturdum…
Fotodaki: Angela Nikolau Şukularınızı ekgib etmeyin panpalar part geliyor.