Arkadaşlar, siz bunu okumadan önce nisan ayında yazdığım fakat yayınlamak için erken olduğunu düşündüğüm sözlerimi paylaşmak istiyorum.
"yaklaşık 1,5 yıldır tıbbi bir şekilde pgibolojik destek alıyorum. Tedavi yanıt vermedi ama… Söylemeseler de anlıyorum. Bu halimle insanların arasına karışamazdım. Eski ben yoktum artık. Deliler hastanesine atacaklar sonunda."

2.yılını doldurduğu için yazmak istedim. Bir insanın hayatı 1 günde ancak bu kadar mahvolur.

izmir'den istanbul'a dönüyorum. Biraz geç yazabilirim kusura bakmayın

13 Şubat 2014. Saat akşam 6 gibiydi. Odamda oturmuş şarkımızı dinliyordum. “Duman-Helal Olsun”. ilk buluşmamızda radyoda dinlerken söylemişti bana. Bu bizim şarkımız olsun diye. Nasıl reddedebilirdim onu. Her yalnız kaldığımda dinlerdim bu şarkıyı ve halâ da dinliyorum. Onu unutmamak için, Melisa’yı unutmamak için. Bugün yola çıkacaklardı. 3 günlüğüne teyzesine gidecekti ailesiyle. Sevgililer Günü’nü ayrı geçirecektik. Ne o gitmek istiyordu, ne de ben onun gitmesini…

Gizli numaradan aradım. Normalde hiç aramam ama ailesi benim aradığımı anlamadan uyandırmak zorundaydım. Aradım anında kapattı. Uyanıktı demek ki. Mesaj attım, cevap vermedi. Geçirdiğim aksiyon dolu günün de gazıyla kendi numaramdan aradım. “Deli Cesareti”. En kötü annesi telefonu kapatırdı ya da daha da kötüsü babası görür ağzıma sıçardı. Kalın bir erkek sesi karşıladı beni. Hafif korkuyla hafif de sırıtarak “Merhaba amca” dedim o anki aptallığımla. içimden de “Aha babası açtı galiba şimdi yandık “ diyordum. “Evladım bak beni dinle, aradığın kişinin bulunduğu araç kaza yaptı. Arkadaşın ve ailesi hayatını kaybettik, Allah rahmet eylesin” dedi.

Cevap veremedim. En azından vermediğimi hatırlıyorum. Sadece kekeliyordum. O da beni dinliyordu. Adamın gözlerinin dolduğunu, kalbinin sıkıştığını hissediyordum. Boğazım düğümlenmişti. Nefes aldığımı hissetmiyordum. Kulağımda kulaklık vardı ama kulağımı da kaybetmiştim sanki. Mutlak bir sessizlik vardı sadece. Gözlerimi bile kaybetmiştim. Ellerimi, ayaklarımı, zihnimi... Kaç dakika baygın kaldığım hakkında en ufak bir fikrim yoktu. Uyandığımı da hissetmiyordum fakat uyanmalı mıydım ? Karanlığa, sessizliğe gömülsem daha iyi olmaz mıydı ? Kendimi ilk kez hissettiğim anda bizim şarkımız çalıyordu. "Helal Olsun"

Çoktan sabah olmuştu. Tüm gece olduğum yerden hareket etmemiştim. Odanın kapısı açıldı ve bir çığlık sesi... Ardından babam geldi. Yüzlerine bakmadan "Melisa öldü anne" dedim. Babam sanki halime ve gelecekte olabilecek şeyleri hayal etmiş olsa ki iki elini yüzüne yapıştırdı ve bir süre öyle bekledi ve büyük bir iç çekti. Su getirmeye gitti. Annem de hiçbir şey diyemiyordu sadece "Hadi oğlum kalk yatağa" diyip kaldırmaya çalışıyordu. Henüz unutmamışken o tatlı yüzünü, hayal ediyordum. Sanki babasıyla konuşmaya gitmişim de bizde kalmış o gün, sanki hasta taklidi yapmış da ailesini gitmekten vazgeçirmiş gibi... Daha beni affedip affetmediğini bilmiyordum. Öğrenemedim de halâ... Yaklaşık 2 hafta kimseyle konuşmadım. Gittiğimiz pgibologlar para kaybıydı. Hiçbiri çare olmuyordu dilimin açılmasına. Yemekten kesildim. Doktorlar da ilaç yazmaya başladı. "Uyarıcılar" Her şey çok boşmuş gibi hissediyordum içince bu ilaçları. içtikçe mallaşıyordum, içtikçe sakinleşiyordum biraz da olsa.

Bu yazdan itibaren her şey daha iyi olmaya başlamıştı. Mezarı izmir'deydi. Yazın sonuna doğru babamla ziyarete gittik. Mezarın başında kötü olmuştum biraz ama belli etmedim. Eğer etseydim bidaha gelemezdim buraya. Artık tek başıma da dolaşabiliyordum. Dışarıdan çıkmıyordum. Her gün parka gidip oturuyordum bankımızda. Tam olarak eskisi gibi olamam asla ama beni yalnız bırakmayan ve yeni tanıştığım arkadaşlarımla hayatımı devam ettiriyorum. Şu an kimseye açılmaya da cesaret edemiyorum çünkü onda Melisa'yı bulamadığım zaman hem ben üzüleceğim hem de o üzülecekti. O da böyle olmamı isterdi. Delirmemi istemezdi. 2 yıldır görmüyordum onu ama yakında Melisa'yla buluşma planlarım var. Şu an da mezarından geliyoruz. Ne kadar etrafıma belli etmesem de dayanamıyorum artık.
Helal olsun bize...

Gözlerimden iki damla yaş süzüldü. başın sağolsun başkan

Aradım telefonla. Kendine daha çok aşık eden sesiyle “Alo aşkım” dedi. Dondum kaldım. Belki binlerce kez duydum bu sözü ama ilk günkü gibi seviyordum onu, utanıyordum telefonla konuşurken. “Canım, kaçta çıkacaksınız bugün” dedim. “9’da aşkım ama gel konuş babamla, gitmek istemiyorum. Ben senle kalmak istiyorum.”dedi. “Birtanem biliyorsun babamla aramı, bırak böyle bir şey istemeyi seninle vakit geçirmeme bile karşı neredeyse.” diyince titrek ve sitemkâr sesiyle “Tamam parka gel” dedi. Sitem dolu sözlerine karşın çok istekli bir biçimde “Tamam sevdiceğim, çıkıyorum hemen” dedim.

Büyük bir olayın ardından şok geçirenler bilirler o şok duygusunu. Başta şaka gibi gelmişti her şey. Evet ya ! Uyuyordum ben. Şarkımız çalınca da uyanmıştım. Arama geçmişime baktığımda daha da kötü oldum. Gerçekti bu yaşananlar. Hayat bu kadar basit olamazdı. Bir trafik kazası mı ayıracaktı bizi. Hani sonsuza kadar birbirimizdik. Nerede bizim geleceğimiz ?

Yolda yürürken biri bağırıyormuş “yardım edin” diye. Duymadım başta. 2.çığlığıyla birlikte toparladım kendimi. Bir baktım 2 tane serseri yakın arkadaşım Eren’i araya almış dövüyor. Yandan da sevgilisi bağırıyor. Basketbolla uğraşıyordum iri yarı bir şeydim, kolay kolay devrilmezdim. Koştum hemen oraya düşünmeden. Bir tanesi küçük bir şeydi, diğeri de abisiydi galiba. Belliydi büyüktü. Çektim boynundan yere düştü. 2-3 tane yumruk attım. Yumruk atarken de Eren’e bakıyordum. Kürtçe bir şeyler diyordu anlamıyordum yerdeki. Küçük olan da arkadan bana vurmaya çalışıyor ama etki etmiyordu pek. O ara Eren toparlandı ve ikimiz küfür ede ede tekme tokat dalıyoruz yerdeki serseriye. O an düşündüm içimden. Yerde yatan şerefsiz, Eren olmuş`, arkadan bize vurmaya çalışan salak da, Eren’in sevgilisi olmuştu.

Hemen hazırlandım ve çıktım dışarı. Park çok uzak değildi. Aşık olanlar bilir, yürürken etraf bomboş gelir size yolun sonu sevdiğinize çıkıyorsa özellikle. Oturduğumuz semt pek de sağlam değildi ama seviyordum ben burayı. Hem sevdiğime hem de parka yakındı.

Eve koştum hemen. Kapıya vurur vurmaz açtılar. Beni bekliyorlardı. “Hadi oğlum anlat n’oldu” dediler. Kısa bir özet geçip odama yöneldim. Açtım interneti. 3 yerden saldırıyordum. Arıyordum, kısa mesaj yolluyordum ve whatsapptan mesaj atıyordum. Cevap vermemekte ısrarlıydı ama sonunda pes etti. Whatsapptan “ ne var “ yazdı. En azından cevap vermişti. Rahatlamıştım. “ Aşkım telefonu aç lütfen ne olduğunu anlatmam gerek “ dedim. “ Olmaz arama arabadayız zaten “ dedi. Uzun uzun yazdım her şeyi. Ne bir ekgib, ne bir fazla… Yumuşamıştı biraz. Sonra iyi misin bir şeyin var mı diye sorunca mutlu olmuştum. Rahatlamıştım. “ Yok birtanem de Eren bugün hastanede kalacak “ dedim. “Kahraman sevgilim <3 “ yazmıştı. Nasıl mutlu olmuştum anlatamam size. Sanki çıkma teklifi etmişim de kabul etmiş gibi…

Erene 2 posta.

O zamana kadar saate bakmak aklımın ucuna bile gelmemişti. Korkarak ve ümitsiz bir şekilde saate baktım. -21:35- Vedalaşamamıştık bile. O an buna engel olan herkes geldi aklıma. Eren, serseri, polis, komiser… Sanki hayat vedalaşmamızı istemiyordu. Sonra kendime kızmaya başladım. Adamda bıçak olabileceğini neden düşünemedim. Belki fark etsem, Eren bıçaklanmasa Melisa’yla vedalaşmış hatta sevgime yenik düşüp babasıyla konuşmuş, tonlarca azar yiyeceğimi ve kovulacağımı ikimiz de bilmemize rağmen en azından denemiş olduğumu görmüş olacaktı. En azından vicdan azabı çekmezdim o an. Artık yapacak bir şey yoktu. Ailem beni hiçbir neden olmadan Antalya’ya yollamazdı beni. Ne kadar yalvarsam da “Yavrum 2-3 güne geleceklermiş bak” derlerdi.

ilaç sayısı gün geçtikçe artıyordu. Artık bana bile garip gelen davranışlar sergiliyordum. Belki de böyle olmama neden olan Eren, ne arar ne sorar oldu. "Anlayışlı" lafımı geri alıyorum bu saatten sonra. Belki ilaçlar Melisa'yı unutmamı sağlıyordu ama onun ölümüne sebep olan kişiyi bulma arzum gittikçe artıyordu. ilacı içince değişiyor, etkisi gidince normale dönüyordum. Diyorum ya ilaçlar beni mallaştırıyordu. Babasını mezarından çıkarıp hesap sormayı istiyor ve etrafımdakilere belirtmeye çekinmiyordum. Bunun yüzünden sevdiğim mezarına gidememiştim. Annem ilaçları elleriyle içirirken bile itiraz edemez oldum. Daha sonra da teyzesini öldürmeyi planladım. Her şeyi en ince ayrıntısına kadar düşünmüştüm.

Bütün gece azarlanan küçük çocuk gibi sırtımı duvara yasladım. Hala kekeliyordum. Çenem olabildiğince titriyordu. Ne yapmam gerektiğinin farkında değildim. Komşularıma mı söyleseydim acaba, onlar akrabalarını ararlardı. Anneme, babama mı söyleseydim ? Karakola gidip polisle, komiserle mi konuşsaydım ? Gidip serseriyi mi öldürseydim ? Bunların hepsi aklımdan geçmişti. Camdan atlamayı bile düşündüm bir an.

O an kendime kızıyordum. Ah be salak, herifte 2 bıçak olabileceğini nasıl akıl edemedin. ilk defa birisini kendimden zeki hissetmiştim ama ona en son baktığımda 4-5 kişi tarafından dayak yiyordu. Rahatlamıştım o an ama yine bencil davranmıştım. Eren acılar içinde yerde yatıyordu. Bir çok yerinden bıçaklanmıştı. Gözlerim kapanmaya başlamıştı. O an düşünmedim değil “Acaba ben de mi bıçaklandım”. Vardır deneyimli birisi içinizde, bıçaklandığımız anda pek bir şey hissetmeyiz. Acısı daha sonra çıkar. Üstümü kontrol ettim ama yoktu bıçak yarası.

O zamana kadar saate bakmak aklımın ucuna bile gelmemişti. Korkarak ve ümitsiz bir şekilde saate baktım. -21:35- Vedalaşamamıştık bile. O an buna engel olan herkes geldi aklıma. Eren, serseri, polis, komiser… Sanki hayat vedalaşmamızı istemiyordu. Sonra kendime kızmaya başladım. Adamda bıçak olabileceğini neden düşünemedim. Belki fark etsem, Eren bıçaklanmasa Melisa’yla vedalaşmış hatta sevgime yenik düşüp babasıyla konuşmuş, tonlarca azar yiyeceğimi ve kovulacağımı ikimiz de bilmemize rağmen en azından denemiş olduğumu görmüş olacaktı. En azından vicdan azabı çekmezdim o an. Artık yapacak bir şey yoktu. Ailem beni hiçbir neden olmadan Antalya’ya yollamazdı beni. Ne kadar yalvarsam da “Yavrum 2-3 güne geleceklermiş bak” derlerdi.

Yazdıklarımı okuyup acımı paylaşan herkese teşekkür ederim. Acılar paylaştıkça azalır. Dalga geçenlere de lafım yok. Doğru siz böyle bir acıyı tatmamışsınız... Tatmanızı istemem de lütfen sadece duyarlı olun biraz. 2 yıldır çektiğim acıların, pişmanlıkların tarifi yok ama biz dursak da hayat devam ediyor. Mutlu olmaya bakın sadece panpalar hadi kendinize iyi bakın

Ulan muallak annen baban ölse bu kadar tribe girmezsin. Bi tane kız için yok doktora gittim yok ilaç içtim bilmem ne. Bu anlattıkların doğruysa cidden üzücü olabilir ama bi kız için hayattan soğumak nedir amk. insanlar kolunu bacağını kaybediyo yine de evine ekmek zütürmek için gece gündüz çalışıyor. Açlıktan ölmemek için çöpten yemek toplayan insanlar var onlar napsın o zaman hepsi intihar etsin. Şu dünyada dertsiz insan yok. Dünyaya geliş amacımız zaten imtihan olmak. Zorluklar hep olucak. Hayat devam ediyor

Gün geçtikçe kontrolümü kaybetmeye başlıyordum. Etrafımdakilere zarar vermeye başlayınca da " hastaneye yatırılma " fikri herkesin aklından geçiyordu. Bunu anlıyordum. ilaç içme zorunluluğu benim kafama bile monte edilmişti ama artık kaybedecek bir şeyimin olmadığını anlamıştım. Annem hapları içirirken dilimin altında saklayıp sadece suyu içiyordum. Şuruplarda ise tam yutmadan kusuyordum her gün. Yapmak zorundaydım. Kimse beni dinlemiyordu, halimi anlamıyordu. Dengem bozulmuştu. Her gün kusmak istiyordum. Buna da bir çözüm bulmuştum. Bütün şurupları boşaltıp içlerine bal, su, birazcık da karbonat karışımını doldurup karıştırdım. Onları da içtikten sonra kusacak gibi oluyordum ama dayanmam lazımdı sona yaklaşmıştım. Artık daha iyiydim, başım ağırmıyor, adamakıllı düşünebiliyordum. Doktorlar da bunu söylüyordu, ama onlar ilaçlar sayesinde böyle olduğumu zannediyordu.