Arkadaşlar, siz bunu okumadan önce nisan ayında yazdığım fakat yayınlamak için erken olduğunu düşündüğüm sözlerimi paylaşmak istiyorum.
"yaklaşık 1,5 yıldır tıbbi bir şekilde pgibolojik destek alıyorum. Tedavi yanıt vermedi ama… Söylemeseler de anlıyorum. Bu halimle insanların arasına karışamazdım. Eski ben yoktum artık. Deliler hastanesine atacaklar sonunda."

2.yılını doldurduğu için yazmak istedim. Bir insanın hayatı 1 günde ancak bu kadar mahvolur.

izmir'den istanbul'a dönüyorum. Biraz geç yazabilirim kusura bakmayın

13 Şubat 2014. Saat akşam 6 gibiydi. Odamda oturmuş şarkımızı dinliyordum. “Duman-Helal Olsun”. ilk buluşmamızda radyoda dinlerken söylemişti bana. Bu bizim şarkımız olsun diye. Nasıl reddedebilirdim onu. Her yalnız kaldığımda dinlerdim bu şarkıyı ve halâ da dinliyorum. Onu unutmamak için, Melisa’yı unutmamak için. Bugün yola çıkacaklardı. 3 günlüğüne teyzesine gidecekti ailesiyle. Sevgililer Günü’nü ayrı geçirecektik. Ne o gitmek istiyordu, ne de ben onun gitmesini…

Gizli numaradan aradım. Normalde hiç aramam ama ailesi benim aradığımı anlamadan uyandırmak zorundaydım. Aradım anında kapattı. Uyanıktı demek ki. Mesaj attım, cevap vermedi. Geçirdiğim aksiyon dolu günün de gazıyla kendi numaramdan aradım. “Deli Cesareti”. En kötü annesi telefonu kapatırdı ya da daha da kötüsü babası görür ağzıma sıçardı. Kalın bir erkek sesi karşıladı beni. Hafif korkuyla hafif de sırıtarak “Merhaba amca” dedim o anki aptallığımla. içimden de “Aha babası açtı galiba şimdi yandık “ diyordum. “Evladım bak beni dinle, aradığın kişinin bulunduğu araç kaza yaptı. Arkadaşın ve ailesi hayatını kaybettik, Allah rahmet eylesin” dedi.

Cevap veremedim. En azından vermediğimi hatırlıyorum. Sadece kekeliyordum. O da beni dinliyordu. Adamın gözlerinin dolduğunu, kalbinin sıkıştığını hissediyordum. Boğazım düğümlenmişti. Nefes aldığımı hissetmiyordum. Kulağımda kulaklık vardı ama kulağımı da kaybetmiştim sanki. Mutlak bir sessizlik vardı sadece. Gözlerimi bile kaybetmiştim. Ellerimi, ayaklarımı, zihnimi... Kaç dakika baygın kaldığım hakkında en ufak bir fikrim yoktu. Uyandığımı da hissetmiyordum fakat uyanmalı mıydım ? Karanlığa, sessizliğe gömülsem daha iyi olmaz mıydı ? Kendimi ilk kez hissettiğim anda bizim şarkımız çalıyordu. "Helal Olsun"

Bu yazdan itibaren her şey daha iyi olmaya başlamıştı. Mezarı izmir'deydi. Yazın sonuna doğru babamla ziyarete gittik. Mezarın başında kötü olmuştum biraz ama belli etmedim. Eğer etseydim bidaha gelemezdim buraya. Artık tek başıma da dolaşabiliyordum. Dışarıdan çıkmıyordum. Her gün parka gidip oturuyordum bankımızda. Tam olarak eskisi gibi olamam asla ama beni yalnız bırakmayan ve yeni tanıştığım arkadaşlarımla hayatımı devam ettiriyorum. Şu an kimseye açılmaya da cesaret edemiyorum çünkü onda Melisa'yı bulamadığım zaman hem ben üzüleceğim hem de o üzülecekti. O da böyle olmamı isterdi. Delirmemi istemezdi. 2 yıldır görmüyordum onu ama yakında Melisa'yla buluşma planlarım var. Şu an da mezarından geliyoruz. Ne kadar etrafıma belli etmesem de dayanamıyorum artık.
Helal olsun bize...

Gözlerimden iki damla yaş süzüldü. başın sağolsun başkan

Aradım telefonla. Kendine daha çok aşık eden sesiyle “Alo aşkım” dedi. Dondum kaldım. Belki binlerce kez duydum bu sözü ama ilk günkü gibi seviyordum onu, utanıyordum telefonla konuşurken. “Canım, kaçta çıkacaksınız bugün” dedim. “9’da aşkım ama gel konuş babamla, gitmek istemiyorum. Ben senle kalmak istiyorum.”dedi. “Birtanem biliyorsun babamla aramı, bırak böyle bir şey istemeyi seninle vakit geçirmeme bile karşı neredeyse.” diyince titrek ve sitemkâr sesiyle “Tamam parka gel” dedi. Sitem dolu sözlerine karşın çok istekli bir biçimde “Tamam sevdiceğim, çıkıyorum hemen” dedim.

Büyük bir olayın ardından şok geçirenler bilirler o şok duygusunu. Başta şaka gibi gelmişti her şey. Evet ya ! Uyuyordum ben. Şarkımız çalınca da uyanmıştım. Arama geçmişime baktığımda daha da kötü oldum. Gerçekti bu yaşananlar. Hayat bu kadar basit olamazdı. Bir trafik kazası mı ayıracaktı bizi. Hani sonsuza kadar birbirimizdik. Nerede bizim geleceğimiz ?

Hemen hazırlandım ve çıktım dışarı. Park çok uzak değildi. Aşık olanlar bilir, yürürken etraf bomboş gelir size yolun sonu sevdiğinize çıkıyorsa özellikle. Oturduğumuz semt pek de sağlam değildi ama seviyordum ben burayı. Hem sevdiğime hem de parka yakındı.

Çoktan sabah olmuştu. Tüm gece olduğum yerden hareket etmemiştim. Odanın kapısı açıldı ve bir çığlık sesi... Ardından babam geldi. Yüzlerine bakmadan "Melisa öldü anne" dedim. Babam sanki halime ve gelecekte olabilecek şeyleri hayal etmiş olsa ki iki elini yüzüne yapıştırdı ve bir süre öyle bekledi ve büyük bir iç çekti. Su getirmeye gitti. Annem de hiçbir şey diyemiyordu sadece "Hadi oğlum kalk yatağa" diyip kaldırmaya çalışıyordu. Henüz unutmamışken o tatlı yüzünü, hayal ediyordum. Sanki babasıyla konuşmaya gitmişim de bizde kalmış o gün, sanki hasta taklidi yapmış da ailesini gitmekten vazgeçirmiş gibi... Daha beni affedip affetmediğini bilmiyordum. Öğrenemedim de halâ... Yaklaşık 2 hafta kimseyle konuşmadım. Gittiğimiz pgibologlar para kaybıydı. Hiçbiri çare olmuyordu dilimin açılmasına. Yemekten kesildim. Doktorlar da ilaç yazmaya başladı. "Uyarıcılar" Her şey çok boşmuş gibi hissediyordum içince bu ilaçları. içtikçe mallaşıyordum, içtikçe sakinleşiyordum biraz da olsa.

Eve koştum hemen. Kapıya vurur vurmaz açtılar. Beni bekliyorlardı. “Hadi oğlum anlat n’oldu” dediler. Kısa bir özet geçip odama yöneldim. Açtım interneti. 3 yerden saldırıyordum. Arıyordum, kısa mesaj yolluyordum ve whatsapptan mesaj atıyordum. Cevap vermemekte ısrarlıydı ama sonunda pes etti. Whatsapptan “ ne var “ yazdı. En azından cevap vermişti. Rahatlamıştım. “ Aşkım telefonu aç lütfen ne olduğunu anlatmam gerek “ dedim. “ Olmaz arama arabadayız zaten “ dedi. Uzun uzun yazdım her şeyi. Ne bir ekgib, ne bir fazla… Yumuşamıştı biraz. Sonra iyi misin bir şeyin var mı diye sorunca mutlu olmuştum. Rahatlamıştım. “ Yok birtanem de Eren bugün hastanede kalacak “ dedim. “Kahraman sevgilim <3 “ yazmıştı. Nasıl mutlu olmuştum anlatamam size. Sanki çıkma teklifi etmişim de kabul etmiş gibi…

O zamana kadar saate bakmak aklımın ucuna bile gelmemişti. Korkarak ve ümitsiz bir şekilde saate baktım. -21:35- Vedalaşamamıştık bile. O an buna engel olan herkes geldi aklıma. Eren, serseri, polis, komiser… Sanki hayat vedalaşmamızı istemiyordu. Sonra kendime kızmaya başladım. Adamda bıçak olabileceğini neden düşünemedim. Belki fark etsem, Eren bıçaklanmasa Melisa’yla vedalaşmış hatta sevgime yenik düşüp babasıyla konuşmuş, tonlarca azar yiyeceğimi ve kovulacağımı ikimiz de bilmemize rağmen en azından denemiş olduğumu görmüş olacaktı. En azından vicdan azabı çekmezdim o an. Artık yapacak bir şey yoktu. Ailem beni hiçbir neden olmadan Antalya’ya yollamazdı beni. Ne kadar yalvarsam da “Yavrum 2-3 güne geleceklermiş bak” derlerdi.

ilaç sayısı gün geçtikçe artıyordu. Artık bana bile garip gelen davranışlar sergiliyordum. Belki de böyle olmama neden olan Eren, ne arar ne sorar oldu. "Anlayışlı" lafımı geri alıyorum bu saatten sonra. Belki ilaçlar Melisa'yı unutmamı sağlıyordu ama onun ölümüne sebep olan kişiyi bulma arzum gittikçe artıyordu. ilacı içince değişiyor, etkisi gidince normale dönüyordum. Diyorum ya ilaçlar beni mallaştırıyordu. Babasını mezarından çıkarıp hesap sormayı istiyor ve etrafımdakilere belirtmeye çekinmiyordum. Bunun yüzünden sevdiğim mezarına gidememiştim. Annem ilaçları elleriyle içirirken bile itiraz edemez oldum. Daha sonra da teyzesini öldürmeyi planladım. Her şeyi en ince ayrıntısına kadar düşünmüştüm.

Bütün gece azarlanan küçük çocuk gibi sırtımı duvara yasladım. Hala kekeliyordum. Çenem olabildiğince titriyordu. Ne yapmam gerektiğinin farkında değildim. Komşularıma mı söyleseydim acaba, onlar akrabalarını ararlardı. Anneme, babama mı söyleseydim ? Karakola gidip polisle, komiserle mi konuşsaydım ? Gidip serseriyi mi öldürseydim ? Bunların hepsi aklımdan geçmişti. Camdan atlamayı bile düşündüm bir an.

Gün geçtikçe kontrolümü kaybetmeye başlıyordum. Etrafımdakilere zarar vermeye başlayınca da " hastaneye yatırılma " fikri herkesin aklından geçiyordu. Bunu anlıyordum. ilaç içme zorunluluğu benim kafama bile monte edilmişti ama artık kaybedecek bir şeyimin olmadığını anlamıştım. Annem hapları içirirken dilimin altında saklayıp sadece suyu içiyordum. Şuruplarda ise tam yutmadan kusuyordum her gün. Yapmak zorundaydım. Kimse beni dinlemiyordu, halimi anlamıyordu. Dengem bozulmuştu. Her gün kusmak istiyordum. Buna da bir çözüm bulmuştum. Bütün şurupları boşaltıp içlerine bal, su, birazcık da karbonat karışımını doldurup karıştırdım. Onları da içtikten sonra kusacak gibi oluyordum ama dayanmam lazımdı sona yaklaşmıştım. Artık daha iyiydim, başım ağırmıyor, adamakıllı düşünebiliyordum. Doktorlar da bunu söylüyordu, ama onlar ilaçlar sayesinde böyle olduğumu zannediyordu.

O an kendime kızıyordum. Ah be salak, herifte 2 bıçak olabileceğini nasıl akıl edemedin. ilk defa birisini kendimden zeki hissetmiştim ama ona en son baktığımda 4-5 kişi tarafından dayak yiyordu. Rahatlamıştım o an ama yine bencil davranmıştım. Eren acılar içinde yerde yatıyordu. Bir çok yerinden bıçaklanmıştı. Gözlerim kapanmaya başlamıştı. O an düşünmedim değil “Acaba ben de mi bıçaklandım”. Vardır deneyimli birisi içinizde, bıçaklandığımız anda pek bir şey hissetmeyiz. Acısı daha sonra çıkar. Üstümü kontrol ettim ama yoktu bıçak yarası.

Yazdıklarımı okuyup acımı paylaşan herkese teşekkür ederim. Acılar paylaştıkça azalır. Dalga geçenlere de lafım yok. Doğru siz böyle bir acıyı tatmamışsınız... Tatmanızı istemem de lütfen sadece duyarlı olun biraz. 2 yıldır çektiğim acıların, pişmanlıkların tarifi yok ama biz dursak da hayat devam ediyor. Mutlu olmaya bakın sadece panpalar hadi kendinize iyi bakın

3 yıldır takip ediyorum şu sözlüğü hiç böyle kafama dank etmemişti, merhaba amcadan sonra o derece kötu oldum amk sırf gör bunu diye yazmak için hesap açtım.

Erene 2 posta.

Artık günün yorgunluğunu atmak için duşa girebilirdim. Çıktığımda bayağı rahatlamıştım. Tekrar yatağa uzanmış mesaj yazmaya başladım. Cevap vermedi. Ben de uyumuştur diye fazla irdelemedim. Kulaklığımı taktım ve müzik dinlemeye başladım. Karışık karışık çalıyordu. O yorgunlukta yeni gelen şarkıyı tahmin etmek ve sözlerini hatırlamaya çalışmak güzel bir duyguydu. Melisa cevap vermediği için neredeyse uyuyacaktım. Aramalıydım sevdiğimi. En azından uyanmalıydı. Birbirimize yapmayı çok severdik (ve bir o kadar da gıcık olurduk) diğerinin uyuduğuna emin olduktan sonra, uyandırmak için aramayı. Söz vermiştik birbirimize bu yüzden telefonu sessize almayacaktık uyumadan.

Annem haber vermiş olmalı ki Eren’in annesi aradı. Açmak zorunda kaldım. Teşekkür etti bana. Neden teşekkür ettiği hakkında hiçbir fikrim yoktu aslında. Bıçaklanmış oğlunun yanında yatıyordu ne de olsa. Sonra hastaneyi tarif etti bana. Hiçbir şey diyemeden hastanede buldum kendimi. Odaya girdim. Eren ve yanı başında gözleri kızarmış annesi. O an diyemedim Melisa’nın yanına gitmem gerek diye. Ayıp olurdu. Telefonu çaldı annesinin. Herhalde Eren’in babası arıyordu. Konuşmak için dışarıya çıkar çıkmaz Eren’e her şeyi anlattım. Anlayışlı çocuktu zaten. Dedi ki “Olum o zaman buraya neden geldin ki hadi koş git”. Koştum Melisalara. Çok yorulmuştum ama elimden bir şey de gelmiyordu. Zorundaydım… Zillerine bastım ama açan yoktu. Arıyorum meşgule atıyor, mesaj atıyorum cevap vermiyor.