Merhaba arkadaşlar.

Bu başlığı açmak için uzun uzun düşünmedim. Ben anlatayım. Siz dinlemeyin.

insan en yakın arkadaşının kız kardeşine aşık olur mu? Olmaz dimi. Olmaması gerekir. Olursa şerefsizlik olur. ihanet olur. Pervasızlık olur. Kalleşlik olur. Yazıklar olur.. Olur dimi..

Belki de olmaz.. Masumsa, 16'sındaysa, utanıyorsa, ulan arkadaşının yüzüne bakmaya yüzü kalmamışsa.. Doğru zaman, doğru adam, yanlış kadın olur.

...

edit: bu hikayeyi sıfırdan yazmaya başladım wattpad'da

Asya - Gittin gideli.. Bu parçayı 3 yıl önce başka bir reizin hikayesini okurken dinliyordum..

Şimdi kendi hikayemi yazarken dinliyorum.. Hayat çok garip dimi.

8 yaşındayım beyler. Evimin karşısına bir kamyon yanaştı. Ben yaşlarda bir çocuk ve ben yaşlarda bir kız vardı.. Yeni komşular yeni arkadaşlar saklambaça yeni bir ebe.. Böyle duygularla koştum indim aşağı, boyumun yettiği poşetlerden alıp taşınmalarına yardım ettim.

Canlandırın ulan gözünüzde minicik bir çocuk minicik elleriyle geleceğini karartacak kızın eşyalarını taşıyor ve aptalca mutlu..

aynı sokakta ama farklı okullarda okuyoruz. Çocuk benden bir yaş küçük kız benim akranım.

O zamanlar aptalım biraz. Kızlarla değil konuşmak yüzlerine bakmaya utanıyorum

Birkaç hafta geçti tanımaya başladım.. iyi insanlar cana yakınlar. Zaten bir süre sonra çocuk en yakın arkadaşım oldudaha sonralarda bahsedeceğim ilk sigaralarımızı ilk biralarımızı birlikte içtik, hatta ilk kavgalarımızı birlikte ettik, birbirimizden başka kimsemiz yoktu, siz düşünün artık.

Yıllar geçip gidiyordu.. Her gün evden kaçıp bilye oynamaya gidiyorduk. Birbirimizden başkasına güvenmiyorduk. Her gün daha da sıkı birer dost oluyorduk.

o 7. sınıfa gidiyordu ben 8.. Hele birde babalarımız vardı ikisi de biri birlerinden deli. Hoş! Onlarda iyi anlaşıyordu.. Neyse! dedim ya ortaokulun son zamanlarına yaklaştık.. Yakında ikimizde kocaman birer liseli olacaktık.. Ama bir ekgib vardı ikimizde sigara kullanmıyorduk, denememiştik bile.. Küçük not defterlerinden kağıt parçaları koparıp rulo yapıp bomboş kağıdın ucunu ateşleyip arkasını ağzımıza dayıyorduk, yavaş yavaş alışacaktık sigaraya.. Bir süre böyle devam etti. Bir haftasonu o günün harçlıklarını birleştirip bir paket bahar aldık''en ucuzu oydu n'apalım..
Aldığımız 1 paket sigarayla ormana gittik öksüre öksüre ikişer dal sigara içtik. Paketin kalan 16 dalını izmaritlerle birlikte taşla çiğneyip toprağa gömdük, YAKALANMAMAK iÇiN.. Baba korkusu.. ikimizde süt çocuğuyduk.. Belki de ilk defa o gün yasakları çiğnedik.. Zaten eve dönene kadar yediğimiz otun, çiçeğin ne hesabını bilirim nede ne olduklarını.. O gün akşama kadar birbirimize dilimizi gösteriyorduk..sararmış mı hacı? - Hala sarı mı ulan? - Babam öldürecek beni'' muhabbetleriyle bitti günümüz..

@5 sana anlatmıyorum dostum.. Bu sözlükte hala dert dinleyecek adamlar var..

Aradan bir yıl kadar geçti tek tük sigara içiyoruz, Ben artık liseliyim. Üzerimdeki baba baskısından bir parça kurtulmanın verdiği hazzı yaşıyorum.. Sıradaki amacımız burnumuzdan duman çıkarmak.. Hangimiz daha fazla duman çıkaracak diye içiyorduk sigaralarımızı.. Burnundan duman çıkarmayı ilk başaran ben olmuştum.. O kadar saf bir dostluğumuz vardı..

Ama bir ekgib daha vardı.. ikimizde hiç kavga etmemiştik.. O gölgesinden bile korkardı, ben yalnızca gölgemden korkmazdım.. Biraz daha cesurdum ona göre.. Bunu da aşmamız fazla uzun sürmedi..

Motorla gezerken 4 dallamanın artistlik yapmasıyla tartışma çıktı. ilk defa geri vites yapmadım ilk defa atarlandım.. Birine saldirdım. Birkaç saniye sonra kendimi sırtımı duvara yaslamış bir vaziyette buldum 4'ü de bana vuruyordu.. Bir ara gözümü açtığımda dostumun bir tanesinin boynundan tutup kafasını yumrukladığını gördüm.. Ben hala 3 kişiden dayak yiyordumatarın dozunu kaçırmışım sanırım Sonra onu atıp aynı pozisyonda ikincinin boğazından tutup aynı şekilde kafasını yumrukladığını görünce bende gaza geldim.. ilk defa kavga ediyorduk.. ikimiz dört kişinin hakkından gelmiştik..

Bu olayın verdiği cesaretten olsa gerek, artık değişmeye başlamıştık biz hala çok iyi dosttuk ama artık büyümüştük kavga ediyorduk. Evlerimize şikayete geliyorlardı.. Babalarımızın bize esip kükrediği anlarda bile bıyık altından güldükleri günlerdi bunlar.. *

Her dostluğun bir sonu var mıdır gerçekten? Engeller girebilir mi dostların arasına? Dostluklar bitebilir mi gerçekten..

https://www.youtube.com/watch?v=pUCzQCiT1Jg

Bizim dostluğumuz her gün bir tık daha ileri giderken diğer yandan ablasıyla uğraşıyordum.. Bazı akşamlar bize geliyordu.. Ablam ders çalıştırıyordu ablasına.. Ayar oluyordum o kıza.. O ne zaman bize gelse bende yanlarında ders çalışmak zorunda kalırdım..

Hatta ayar olmanın ötesinde nefret ediyordum bile diyebilirim.. O çalışkandı bense Milli Eğitim'in verdiği kitapları sene başında alıp sene sonunda okula iade eden tiplerdendim..

Merak ederdim hep.. Böyle mükemmel bir adamın; böyle acayip, böyle insanın ayarlarını bozan bir ablasının olması normal miydi? Hastahanede karışmıştır deyip geçiyordum..

Söyledim ya.. Dostluklar biter mi gerçekten diye..

9. sınıfın sonlarına doğru bunun sınavını vermenin vakti gelmişti.. Dostum taşınıyordu. Şehrin diğer ucuna.. Gerçi züt kadar şehir, yürüyerek yarım saatte evlerine gidebilirdim.. Ama sonuçta gidiyordu.

Ev telefonundan 2 defa çaldırıp kapattığımda balkona çıkan adam artık çıkmayacaktı.. Sabah uyanır uyanmaz yüzümü bile yıkamadan evlerine gidip tekmeleye tekmeleye uyandıramayacaktım artık onu.. Yıkılmıştım tek dayanağım gidiyordu ulan. Mahalleye başka mahallenin çocukları geldiğinde tek başıma nasıl kovacaktım onları.. Sokağın başına oturup kiminle muhabbet edecektim ben? Sigaramı kiminle binleyecektim? Akşamları yalnız onunla çıkardım dışarı.. Geceleri kiminle evden kaçıp sokak sokak gezecektim? Kafamda deli sorular..

Gerçekten yıkılmıştım..

Ama iyi düşünmeye çalışıyordum.. Sonuçta ablası da gidecekti.. Artık bize ders çalışmaya gelmeyecekti.. Babam benim derslerimi onun dersleriyle karşılaştıramayacaktı.. Rahat rahat televizyon izleyebilecektim..

Tek iyi yanı buydu.. Yada ben öyle sanıyordum..

Neyse artık yoktu, taşınmışlardı.. Ama ben ya her gün ya da iki güne bir onlara giderdim.. Çok bir şey değişmemişti..

15 yaşındaydım, Bir kaç ay sonra 16 olacaktım.. Dışarı çıkmak pek sorun olmuyordu.

FAKAT BiR TERSLiK VARDI.. ÇOK BÜYÜK BiR TERSLiK..

https://www.youtube.com/watch?v=THM-YmyTVng

Taşındıktan sonra ablasıyla çok iyi anlaşmaya başlamıştık.. Artık konuşuyorduk birbirimize 'nasılın' diyebiliyorduk.. Şakalaşıyorduk.. ilk defa bir kızla geçinebiliyordum..

Ama kafamı kemiren bir soru vardı aklımda.. Neden bu kadar sık gidiyordum..?

Dostum için mi ablası için mi?
Bu soru aklıma her geldiğinde kendime kızıyordum. Yanlıştı.. Olamazdı.. Bana yakışmazdı.. Kardeşi benim tek dostumdu sonuçta.. Bu dostluğumuza yakışmazdı en başta..

Okuyan var mı beyler.. Varsa yaşam belirtisi gösterin.. Kendi kendime konuşuyormuş gibi hissetmek istemiyorum..

Ahhhh ulan Neslihan..

Artık net kararlar almam gerekiyordu.. Gitmemeliydim dostuma. En azından kafamdaki sorulardan kurtulana kadar.. Yada en azından bu sorulara cevap bulana kadar..

Elimi ayağımı kestim.. Anormal şekilde değişmişti hayatım, ölüyor gibiydim, özlüyor gibiydim.. Ama dostumu değil Neslihan'ı..!

Ne oluyordu ulan bana?
Ne yapıyordum ben?
Kendime nasıl engel olabilirdim?
ilk defa aşık olacaksam neden bu kadar yanlış bir kadına aşık oluyordum?

Sorularım sürekli artıyordu.. Tek bir soruya cevap bulamadan onlarca yeni soru ekliyordum kendime..

Vazgeçmeliydim. Ama nasıl?

işte tüm soruların çözümünü tek bir soruya bağlayabilmiştim artık. Nasıl vazgeçebilirdim? Nasıl? Nasıl Nasıl?

Belki de cevap aradığım en zor soruydu bu..

Kimseye anlatamıyordum derdimi. Dostumla arama ilk defa bir sır girmişti. Kalkıp da 'Ablanı seviyorum ulan' cümlesini nasıl söylersin bir adama_ Kaldı ki bahsettiğin adam senin her şeyin.. Camla avuçlarımızı kesmişiz biz kan kardeşi olmuşuz.

Birkaç ay geçti dostumla konuşmuyorum. Arıyor açmıyorum. Çağırıyor gitmiyorum. Geliyor yüzüne bile bakmıyorum.. ''N'oldu olum? Ne yaptım'' diyor cevap bile vermiyorum..

Kendime yeni bir yol çizmiştim farkında olmadan. 7 yıllık dostluğun hatrını bile görmeyecek kadar çok seviyorsam madem.. Yüreğimi parçalaya parçalaya vazgeçecektim dostumdan..

https://www.youtube.com/watch?v=-j1FzLyMCiE

@22 eyvallah

Olamaz demiyordum artık.. Olmuştu bir kere.. Yepyeni bir sınavın içerisindeydim, muhtemelen hayatımın en zor sınavıydı ve bunun bilincindeydim..

Dostumu aradım 'içelim' dedim. ilk sigaramı içtiğim ilk kavgamı ettiğim adamla içmeliydim ilk içkimi.. Ben hak etmiyordum belki ama yaşanmışlıklarımız, yaşamışlıklarımız hak ediyordu bunu.. Terddütsüz kabul etti. Ablasına aşık olduğum adamla aynı masada kafaları çektik.. Biraz utanarak fazlaca kendime kızarak..

Bir kaç gün sonra delice bir karar vermiştim.. Daha doğrusu delice bir karar veremeye karar vermiştim..

Açılacaktım Neslihan'a.. Sonuçlarının ne olacağını düşünmeden..

Edit: https://www.youtube.com/watch?v=OchBEUPFrzI

Nasıl açılacağımı düşünerek birkaç haftayı daha geride bıraktım..

Yeni alışkanlıklarım vardı daha çok sigara içiyordum. Geceleri müzik dinlemeden yatamıyordum..

Düşünenize kardeşi 7 yılda adam etti beni, ablası birkaç haftada tüm adamlık vasııflarımı ellerimden aldı.. Geceleri ağlayarak uyuyordum. Düştüğüm durum canımı sıkmıyor acıtıyordu.. intiharı düşündüm, hiç denemedim ama defalarca düşündüm..

Yine müzik dinleyerek uyumaya çalıştığım bir gece müzik kesildi, telefonum acı acı çalmaya başladı.. Cevaplayınca farkedecektim, kesilenin müzik değil nefesimin olacağını..

+ Efendim?
- Nasılsın?
+ Boşversene. Kimsin?
- Tahmin et.
+ Büşra?
- Hayır!
+ Duygu?
- Hayır!!!
+ Ebru? Elif? Sümeyra? Gülçin?
- Of be! Tanımadın mı gerçekten aptal.!
+ N.. Neslihan???
- Tanıdın sonunda. *
+ ... (sessizlik)
- Orada mısın?
+ Galiba..
- Nasılsın? *

Neslihan aramıştı. Ama neden? Zaten başa çıkamadığım sınava yeni zorluklar eklenmek zorunda mıydı?

içimden bunları geçirirken mutluluğun dibine vuruyordum..

Geçip giden zaman, geçmişe dönüp mutluluğunu geri vermiyor insana.

Bir ay kadar konuştuk Neslihan'la. Ramazan ayıydı, her akşam 11 gibi konuşmaya başlar gece 4e kadar konuşurduk, sonra kapatır sahur yemeğini yer sabah 6'ya kadar yine konuşurduk 1 saatlik uykuyla okula giderdik.

Bir ay boyunca böyle devam etti! Ben seviyordum. Bu uykusuzluk bile beni mutlu ediyordu. Sonuçta Neslihan'la konuşuyordum ulan. Peki ya o? O neden katlanıyordu bu uykusuzluklara?

Tanrı Al! Az çektin biraz daha çek dercesine yeni yeni sorular gönderiyordu bana.

Neslihan'da beni seviyor olabilir miydi?
Açılmanın vakti gelmiş miydi?
Kızlarla konuşmasını bile bilmeyen saf bir adama o kadar güzel bir kız aşık olabilir miydi?
Bu mümkün müydü? Hiç sanmıyorum. 16 yaşındayken de hiç ihtimal vermiyordum.

Peki ama neden? Neden konuşuyordu benimle?