Merhaba arkadaşlar.

Bu başlığı açmak için uzun uzun düşünmedim. Ben anlatayım. Siz dinlemeyin.

insan en yakın arkadaşının kız kardeşine aşık olur mu? Olmaz dimi. Olmaması gerekir. Olursa şerefsizlik olur. ihanet olur. Pervasızlık olur. Kalleşlik olur. Yazıklar olur.. Olur dimi..

Belki de olmaz.. Masumsa, 16'sındaysa, utanıyorsa, ulan arkadaşının yüzüne bakmaya yüzü kalmamışsa.. Doğru zaman, doğru adam, yanlış kadın olur.

...

edit: bu hikayeyi sıfırdan yazmaya başladım wattpad'da

Her dostluğun bir sonu var mıdır gerçekten? Engeller girebilir mi dostların arasına? Dostluklar bitebilir mi gerçekten..

https://www.youtube.com/watch?v=pUCzQCiT1Jg

Bizim dostluğumuz her gün bir tık daha ileri giderken diğer yandan ablasıyla uğraşıyordum.. Bazı akşamlar bize geliyordu.. Ablam ders çalıştırıyordu ablasına.. Ayar oluyordum o kıza.. O ne zaman bize gelse bende yanlarında ders çalışmak zorunda kalırdım..

Hatta ayar olmanın ötesinde nefret ediyordum bile diyebilirim.. O çalışkandı bense Milli Eğitim'in verdiği kitapları sene başında alıp sene sonunda okula iade eden tiplerdendim..

Merak ederdim hep.. Böyle mükemmel bir adamın; böyle acayip, böyle insanın ayarlarını bozan bir ablasının olması normal miydi? Hastahanede karışmıştır deyip geçiyordum..

Artık net kararlar almam gerekiyordu.. Gitmemeliydim dostuma. En azından kafamdaki sorulardan kurtulana kadar.. Yada en azından bu sorulara cevap bulana kadar..

Elimi ayağımı kestim.. Anormal şekilde değişmişti hayatım, ölüyor gibiydim, özlüyor gibiydim.. Ama dostumu değil Neslihan'ı..!

Ne oluyordu ulan bana?
Ne yapıyordum ben?
Kendime nasıl engel olabilirdim?
ilk defa aşık olacaksam neden bu kadar yanlış bir kadına aşık oluyordum?

Sorularım sürekli artıyordu.. Tek bir soruya cevap bulamadan onlarca yeni soru ekliyordum kendime..

Vazgeçmeliydim. Ama nasıl?

işte tüm soruların çözümünü tek bir soruya bağlayabilmiştim artık. Nasıl vazgeçebilirdim? Nasıl? Nasıl Nasıl?

Belki de cevap aradığım en zor soruydu bu..

Kimseye anlatamıyordum derdimi. Dostumla arama ilk defa bir sır girmişti. Kalkıp da 'Ablanı seviyorum ulan' cümlesini nasıl söylersin bir adama_ Kaldı ki bahsettiğin adam senin her şeyin.. Camla avuçlarımızı kesmişiz biz kan kardeşi olmuşuz.

Yıllar geçip gidiyordu.. Her gün evden kaçıp bilye oynamaya gidiyorduk. Birbirimizden başkasına güvenmiyorduk. Her gün daha da sıkı birer dost oluyorduk.

o 7. sınıfa gidiyordu ben 8.. Hele birde babalarımız vardı ikisi de biri birlerinden deli. Hoş! Onlarda iyi anlaşıyordu.. Neyse! dedim ya ortaokulun son zamanlarına yaklaştık.. Yakında ikimizde kocaman birer liseli olacaktık.. Ama bir ekgib vardı ikimizde sigara kullanmıyorduk, denememiştik bile.. Küçük not defterlerinden kağıt parçaları koparıp rulo yapıp bomboş kağıdın ucunu ateşleyip arkasını ağzımıza dayıyorduk, yavaş yavaş alışacaktık sigaraya.. Bir süre böyle devam etti. Bir haftasonu o günün harçlıklarını birleştirip bir paket bahar aldık''en ucuzu oydu n'apalım..
Aldığımız 1 paket sigarayla ormana gittik öksüre öksüre ikişer dal sigara içtik. Paketin kalan 16 dalını izmaritlerle birlikte taşla çiğneyip toprağa gömdük, YAKALANMAMAK iÇiN.. Baba korkusu.. ikimizde süt çocuğuyduk.. Belki de ilk defa o gün yasakları çiğnedik.. Zaten eve dönene kadar yediğimiz otun, çiçeğin ne hesabını bilirim nede ne olduklarını.. O gün akşama kadar birbirimize dilimizi gösteriyorduk..sararmış mı hacı? - Hala sarı mı ulan? - Babam öldürecek beni'' muhabbetleriyle bitti günümüz..

@5 sana anlatmıyorum dostum.. Bu sözlükte hala dert dinleyecek adamlar var..

@46 insanların bazı değerleri vardır kardeşim. Taviz vermeyeceği, veremeyeceği, belki taviz vermeyi aklından bile geçiremeyeceği..

--spoiler--

Herkesin dünyası gibinin ucunda dönmüyor.

https://www.youtube.com/watch?v=THM-YmyTVng

Taşındıktan sonra ablasıyla çok iyi anlaşmaya başlamıştık.. Artık konuşuyorduk birbirimize 'nasılın' diyebiliyorduk.. Şakalaşıyorduk.. ilk defa bir kızla geçinebiliyordum..

Ama kafamı kemiren bir soru vardı aklımda.. Neden bu kadar sık gidiyordum..?

Dostum için mi ablası için mi?
Bu soru aklıma her geldiğinde kendime kızıyordum. Yanlıştı.. Olamazdı.. Bana yakışmazdı.. Kardeşi benim tek dostumdu sonuçta.. Bu dostluğumuza yakışmazdı en başta..

Okuyan var mı beyler.. Varsa yaşam belirtisi gösterin.. Kendi kendime konuşuyormuş gibi hissetmek istemiyorum..

Aradan bir yıl kadar geçti tek tük sigara içiyoruz, Ben artık liseliyim. Üzerimdeki baba baskısından bir parça kurtulmanın verdiği hazzı yaşıyorum.. Sıradaki amacımız burnumuzdan duman çıkarmak.. Hangimiz daha fazla duman çıkaracak diye içiyorduk sigaralarımızı.. Burnundan duman çıkarmayı ilk başaran ben olmuştum.. O kadar saf bir dostluğumuz vardı..

Ama bir ekgib daha vardı.. ikimizde hiç kavga etmemiştik.. O gölgesinden bile korkardı, ben yalnızca gölgemden korkmazdım.. Biraz daha cesurdum ona göre.. Bunu da aşmamız fazla uzun sürmedi..

Motorla gezerken 4 dallamanın artistlik yapmasıyla tartışma çıktı. ilk defa geri vites yapmadım ilk defa atarlandım.. Birine saldirdım. Birkaç saniye sonra kendimi sırtımı duvara yaslamış bir vaziyette buldum 4'ü de bana vuruyordu.. Bir ara gözümü açtığımda dostumun bir tanesinin boynundan tutup kafasını yumrukladığını gördüm.. Ben hala 3 kişiden dayak yiyordumatarın dozunu kaçırmışım sanırım Sonra onu atıp aynı pozisyonda ikincinin boğazından tutup aynı şekilde kafasını yumrukladığını görünce bende gaza geldim.. ilk defa kavga ediyorduk.. ikimiz dört kişinin hakkından gelmiştik..

Bu olayın verdiği cesaretten olsa gerek, artık değişmeye başlamıştık biz hala çok iyi dosttuk ama artık büyümüştük kavga ediyorduk. Evlerimize şikayete geliyorlardı.. Babalarımızın bize esip kükrediği anlarda bile bıyık altından güldükleri günlerdi bunlar.. *

Kafam daha da karışmıştı.

Kendime sorduğum sorulara kendimin cevap vermesini beklerken, bir de o çıkmıştı ortaya. Peki ne cevap verecekti?

Aslında zaten belliydi cevap. insanoğlu acı çekmeyi sever ya, bildiğim cevabı bir de ondan duymak istiyordum. Kalbimin kökünde küçücük bir umut yok da değildi. Kim bilir belki de evet der. Bu karmaşayla sabaha kadar uyuyamadım. Kâh kabul etme ihtimali ile gülümsedim, kâh vereceği 'hayır' cevabından sonra kendime 'hayırlısı' diyebilecek miyim?
Diyemeyeceksem ne yapacağım? gibi sorularla boğuştum..

Sabah olmuştu, uykusuzdum, uykum da yoktu aslında. Peki ya o uyumuş muydu? Beni düşünmüş müydü? Bilmiyordum ve bunların cevabı için akşamı bekliyordum.

Hayatım boyunca her şeyi belli standartlar içerisinde yaşadım ve onu da yalnızca akşamları arıyordum. Yine öyle yapacaktım..

Ne oluyor Kadın?

Ellerini kalbimden çekmeni beklerken,

Sen ruyalarıma neden dokunur oldun.

Limanımdan yıllar önce demir almışken sen..

itina ile kalbime çapa sallama çabaların neden?

Her sonbaharda gidişinin yasını tutturduğun adamın,

Ayrılığından arınmaya çalıştığı bu varoş günlerde,

Nedensizce gelişlerine son vermen dileklerimle...

Sok defa.

Hoşçakal.!

- 21'imde askerde iken ilk defa ruyama girmişti. Uyandığımda yutkuna yutkuna yazmıştım.

Akşam yine aynı saatlerde aradım. Açmadı! Tekrar aradım. Tekrar tekrar ve tekrar.. ilk defa ısrarcıydım ilk defa itici olduğumu hissediyordum, hoş! zaten hangi bir zaman çekici olabilmiştim ki?

Bir kaç defa aramadan sonra açabildi telefonu. Dün geceki konu diyordum, cümlemi kesip geçiştiriyordu. Olmayacak mıydı? Hiç mi umut yoktu? Asla cevap vermeyecek miydi?

Diğer yandan yine evlerine gitmeye başladım. Utanıyordum. Dostumun arkasından iş çeviriyordum. Bu yanlıştı. Son bir kaç ay içerisinde yaşadıklarımdan hangisi doğruydu ki?

Her akşam evlerindeydim. Bana bakışları değişmişti. Bazen acıyarak, bazen üzülerek, en kötüsü de 'nispet olsun' dercesine gözlerinin içi gülerek bakıyordu. Neden? Bunu neden yapıyordu? Evet mi diyecekti? Bir erkeğin onun için parçalanması hoşuna mı gidiyordu? Egolarını mı okşuyordum onun? - Sanmıyorum. O mükemmel bir kadındı. Çok iyiydi. Kusursuzdu. Belki de o güne kadar çokça duyduğum bir özlü sözün gerçekliğini yansıtıyordu bu hislerim.

AŞK ADAMI KÖR EDER..

...

panpa anlatış tarzın tsigalko okoronkwo reyize benziyo (bkz: nasıl bin oldum anlatıyorum)

Birkaç ay geçti dostumla konuşmuyorum. Arıyor açmıyorum. Çağırıyor gitmiyorum. Geliyor yüzüne bile bakmıyorum.. ''N'oldu olum? Ne yaptım'' diyor cevap bile vermiyorum..

Kendime yeni bir yol çizmiştim farkında olmadan. 7 yıllık dostluğun hatrını bile görmeyecek kadar çok seviyorsam madem.. Yüreğimi parçalaya parçalaya vazgeçecektim dostumdan..

https://www.youtube.com/watch?v=-j1FzLyMCiE

Söyledim ya.. Dostluklar biter mi gerçekten diye..

9. sınıfın sonlarına doğru bunun sınavını vermenin vakti gelmişti.. Dostum taşınıyordu. Şehrin diğer ucuna.. Gerçi züt kadar şehir, yürüyerek yarım saatte evlerine gidebilirdim.. Ama sonuçta gidiyordu.

Ev telefonundan 2 defa çaldırıp kapattığımda balkona çıkan adam artık çıkmayacaktı.. Sabah uyanır uyanmaz yüzümü bile yıkamadan evlerine gidip tekmeleye tekmeleye uyandıramayacaktım artık onu.. Yıkılmıştım tek dayanağım gidiyordu ulan. Mahalleye başka mahallenin çocukları geldiğinde tek başıma nasıl kovacaktım onları.. Sokağın başına oturup kiminle muhabbet edecektim ben? Sigaramı kiminle binleyecektim? Akşamları yalnız onunla çıkardım dışarı.. Geceleri kiminle evden kaçıp sokak sokak gezecektim? Kafamda deli sorular..

Gerçekten yıkılmıştım..

Yaşadığım acılar bambaşka bir boyuta taşınıyordu yavaştan..

Artık jiletle kesiyordum sol kolumu. Acıyor muydu? Hayır. 16'lı yaşlarını ağır geçirenler bilir.. gerçekten acıtmıyor..

Çakmak gazı çekmeye başlamıştım, arada bir tiner. Maddelere kayıyordu ulan hayatım. Sonu ne olacaktı? Nasıl toparlayacaktım? Sırada ne vardı? Hangi günahla dolduracaktım ciğerlerimi? En önemlisi de.. O bunları hak ediyor muydu? Yaşadıklarıma değecek bir kadın mıydı? - Evet.

Evet yanıt verebildiğim sayılı sorudan biriydi bu. Ama ne olursa olsun toparlanmam gerekiyordu. Ama nasıl? Bilmiyordum. Karanlığın dibinde sigaramın ateşiyle çıkış yolu arıyordum.

...

Olamaz demiyordum artık.. Olmuştu bir kere.. Yepyeni bir sınavın içerisindeydim, muhtemelen hayatımın en zor sınavıydı ve bunun bilincindeydim..

Dostumu aradım 'içelim' dedim. ilk sigaramı içtiğim ilk kavgamı ettiğim adamla içmeliydim ilk içkimi.. Ben hak etmiyordum belki ama yaşanmışlıklarımız, yaşamışlıklarımız hak ediyordu bunu.. Terddütsüz kabul etti. Ablasına aşık olduğum adamla aynı masada kafaları çektik.. Biraz utanarak fazlaca kendime kızarak..

Bir kaç gün sonra delice bir karar vermiştim.. Daha doğrusu delice bir karar veremeye karar vermiştim..

Açılacaktım Neslihan'a.. Sonuçlarının ne olacağını düşünmeden..

Edit: https://www.youtube.com/watch?v=OchBEUPFrzI

Ama iyi düşünmeye çalışıyordum.. Sonuçta ablası da gidecekti.. Artık bize ders çalışmaya gelmeyecekti.. Babam benim derslerimi onun dersleriyle karşılaştıramayacaktı.. Rahat rahat televizyon izleyebilecektim..

Tek iyi yanı buydu.. Yada ben öyle sanıyordum..

Neyse artık yoktu, taşınmışlardı.. Ama ben ya her gün ya da iki güne bir onlara giderdim.. Çok bir şey değişmemişti..

15 yaşındaydım, Bir kaç ay sonra 16 olacaktım.. Dışarı çıkmak pek sorun olmuyordu.

FAKAT BiR TERSLiK VARDI.. ÇOK BÜYÜK BiR TERSLiK..

...

O korkak, utangaç, zavallı çocuğu bir kaç gün içerisinde öldürmeye başlamıştım içimde..

Dayak yiyeceğim kavgalara gidiyordum. Reddedecek kızlara yeşilleniyordum.. Bir kaç haftada bambaşka biri olmuştum. Artık kızlarla konuşabiliyordum. Arkadaş ortamlarında dışlanan çocuk modundan çıkmış, sözü dinlenen saygı duyulan birine dönüşmüştüm..

Neslihan'dan sonra vücudumda bir organım eksilmişti sanki, değişimimse protez gibiydi. Ölmemiştim. Eskisi kadar iyi değildim ama idare ediyordum işte..

...

11 günlük bir mutluluk öyküsü..

Öte yandan ilişkimizin 4. günü annesi Neslihan'ı köşeye sıkıştırıp ağzını yoklamış.

- F.'le aranızda bir şey mi var sizin?
+ Saçmalama anne nereden çıkardın?
- Çok belli kızım. Nasıl bakıştığınızı görmüyorum muyum?
+ Of anne saçmalama.
- Benden saklama. Ne var aranızda?
+ Çıkıyoruz anne. Birkaç gün oldu. Aldın mı istediğin cevabı?
- Ciddi misin sen kızım?
+ Evet. Ama kimse bilmiyor.

(Nasıl olduğunu , nasıl başladığını uzun uzun konuştuktan sonra annesinin Neslihan'a verdiği o cevap, beni bile şoka sokmuştu)

- F.'i çocukluğundan beri tanıyorum. Seni bu hayatta mutlu edebilecek tek erkek desem, yanlış olmaz kızım.

Neslihan telefonda anlatmıştı bunları bana. O mutluluğu iftarda ağzımı çeşmeye dayadığımda bile hissetmemiştim o güne kadar.

Herneyse! Zaten bundan sonra da öyle bir mutluluk geçmez boğazımdan.

...