Bilgisayarı kapattım. O an aklım tamamen durmuş gibiydi. Sanki bir robot gibi yerimden kalkarak koltuğa oturdum. ‘‘Allah’ım sen koru beni’’ diye dua etmeye başladım. Gözlerimden yaşlar akıyordu. Sonra kendimi toparlamaya çalıştım. ‘‘Belki de yalnızca benzetmeydi veya okuduklarım yalan yanlış bilgilerdi’’ dedim. Sonuçta henüz olağan üstü bir olay yaşamamıştım. Etrafıma bakındım. Her şey normal görünüyordu. Televizyon izlemeye devam ettim. Bir süre sonra uykum gelmişti. Salondan çıkıp ışığı kapattım. Işığı kapatır kapatmaz kanepenin arkasında bir beden gördüm. irkilerek ışığı yeniden açtım. Esrarengiz bir şey yoktu. Işığı tekrar kapattım. Gördüğüm beden yok olmuştu. ‘‘iyice saçmalamaya başladım’’ diyerek odama yöneldim. Her ne kadar olanlara tam olarak inanmasam da Başucu sehpamın üzerindeki lambayı yakarak uykuya daldım. Bir anda önceki gece ile hemen hemen aynı saatler arasında uyandım. Yine ağzım kurumuştu. Olanları hatırlayınca ister istemez tırsmıştım ancak su içmem gerekiyordu. Yataktan kalktım ve mutfağa gittim. Su içtikten sonra odama geri dönerken yine salonda koltuğun arkasında aynı bedeni gördüm. Bu sefer hayal görmediğimden emindim. Hemen ışığı açtım ve beden kayboldu. Kafamdan plan yaptım. Hemen ışığı kapatıp odama koşacak kapıyı kilitleyip sabah olmasını bekleyecektim. Ne olursa olsun artık bu evde kalamazdım. Işığı tekrardan kapattım ve beden hemen önümde belirdi. O korkuyla küfrederek birkaç adım geriledim. O anda salonun diğer tarafından televizyonun arkasından kara kediler ve başka bedenler çıkmaya başladı. Bedenler normal insana benzese de göz bölümleri boşluktu, vücutları bembeyazdı. Kediler iste vahşi sesler çıkarıyorlardı. Arkamı dönüp odama doğru koşmaya başladım. Salondaki yaratıklar ağır ağır yürüyerek geliyorlardı. Ancak kediler koşarak bana doğru geliyorlardı. Odama vardım ancak kapıyı kapatamadan kedilerden biri üstüme atladı. Kediyi sert bir şekilde üzerimden çekip kapının dışına fırlattım. Ardından kapıyı kapatıp kilitledim. O an ezan okunmaya başladı. Bu sefer ters falan değildi, bildiğimiz ezandı. Kapının dışından gelen sesler kesildi. O an karnımda bir acı hissettim. Kedi üstüme atladığında beni tırmalamıştı, karnımdan kan sızıyordu. Seslerin kesilmesine güvenerek dışarı çıktım. Gerçekten de her şey normale dönmüştü. Yarama pansuman yaptıktan sonra saatin ilerlemesini bekledim. Saat 12 civarlarında Bülent’in evine varmıştım. Olanları bir kez daha anlattım, ancak yine inanmadı. O an çok sinirlendim. ‘‘Bunu da açıkla!’’ diye bağırarak karnımdaki yarayı gösterdim. Bülent bir süre sabit bir şekilde yaraya baktı. O an durumun ciddiyetinin farkına varmıştı. Bağırdığım için özür diledim. Gözlerim dolmuştu. ‘‘Ne yapacağız?’’ diye sordum, ancak cevap vermedi. ‘‘Evde yalnız kalamam’’ dedim. Bülent’in ağzından ‘‘Burada kalabilirsin’’ cümlesini duyduğumda onun ne kadar iyi bir arkadaş olduğunu bir kez daha anladım. ‘‘Şimdilik Ayça’ya bahsetmeyelim onun panik olmasına gerek yok’’ dedi. Kabul ettim. O akşam herhangi bir olay yaşanmadı. Tabi bu her şeyin bittiği anldıbına gelmiyordu…