+6
-1
O zamanlar lise 1'e gidiyorum. Okulun ilk günündeyiz. Herkes sıraya dizilmiş. Bir çocuk gördüm. ilk umursamadım ama daha sonra sürekli aklıma takıldı. Çok yakışıklı değildi, çok düzgün bir vücudu da yoktu. Herneyse biz bununla arkadaş ortamında tanıştık. Birbirimize kanka falan diyoruz ama ben çok farklı duygular hissediyorum, o bunu bilmiyor, zütümde yemiyor bunu ona söylemeye. Onunla o kadar çok samimiyiz ki dışarda bile birlikte vakit geçiriyoruz. Her gece düşünmekten uyuyamıyorum. Hayal kuruyorum ve çok hayal kurdugum için rüyama bile giriyor. Daha çok sevmeye başlıyorum. Bu okulda kavga etmiş heralde hocalar sınıfını değiştirdi bizim sınıfa geldi. Ben en arkadayım biliyorsunuz işte derslerde kulaklık takıp uyuma sırasındayim. Girdi beni gördü , yanıma oturdu direk. Aradan zaman geçiyor ben buna hala aşığım ikinci dönemdeyiz. Ders matematik ve matematik hocası çok disiplinli. Çıt çıkaranı disipline verenlerden. Hoca sınıfa girdi. Defterlerinizi açın dedi. Ben okula kalem zütürmem. Sadece bir iki defter o da çanta dolu gözüksün diye. Herneyse kalemim yok benim etrafa bakınıyorum hep sevmedigim insanlar var kalem bile isteyemiyorum onlardan. Yanımda O(isimini vermek istemiyorum) oturuyor. Samimi olduğumuz için sormaya gerek duymadan açtım bunun çantasının öngözünü. Kalem var birkaçtane ve bir tane de defter. Defter eski bi defter, günlük gibi. Garibime gitti gizemli birşey normal günlük defterlerinden değil. Sayfaları bile kurumuştu o derece eski. Merak ediyorum içindekileri tabi. Kalemi aldım falan sonra tenefus oldu. Ben bunu gonderdim kantine yemek alması için ben de o sıra deftere bakıcaktım işte. 40 dakikalık tenefüs herkes dışarı çıktı. Açtım çantayı aldım defteri elime. Rastgele bir sayfa açtım. "Bugün babam annemi dövdü. Çok kötü hissettim. Ama fotografına bakınca geçti. Berk bugün elinin kesildiğini söyledi. içimde birşeyler oldu çok üzüldüm. Yanına gelip ellerini öpmek istedim. Ama yapamadım" Seviniyorum ben tabi bana yazdı falan sanıyorum. Mutluluktan birkaç damla gözyaşı aktı o sıra. Defterin son sayfasını açtım direk fazla vaktim yoktu çünkü. "Belki birgün bu defteri sana verebilirim. O kadar cesaretim olursa belki açılabilirim bile. O zamana kadar kendini iyi bak olur mu elif" Elif demişti. Benim adım Elif değil. Sürekli beraber takıldıgımız en yakın arkadaşımın isimi. Kızın umrunda bile değil bu. Çocuğun varlığından haberi bile yok. O an mutluluk gözyaşları bir anda acıya dönüştü. Hiçbirşey hissetmiyordum ama aglıyordum. Sesimi de çıkartamıyorum o zaman biri bogazımı sıkıyormuş gibi. O kadar ağlıyorum ve o kadar hissizim ki o anda defteri yerine koymayı akıl edememişim. O geldi. Aldı defteri elimden. Defterin üzerinden gözyaşlarımı sildi. Göl gibi olmuştu neredeyse. Oturdu yanıma kızmaya başladı bana. Bagırıyordu onu duymuyordum ama sesi yankılanıyordu. Bi ara gözlerinin içine baktım sustu o an konuşamadı. Çıktım sıranın üzerine atladım koşmaya başladım. 40 dakikalık tenefüs, kızlar tuvaleti bomboş. Diz çöktüm orda ve bogazım yırtılana kadar agladım. Derslere giremedim o gün. Okul çıkışına kadar bekledim orda. Okul çıkışında da herkes çıkınca çıktım okuldan. Eve geldim gözlerim kıpkırmızı. O kadar yanıyorki açamıyorum bile. Ertesi gün okulda güçlü olmaya çalıştım. Sınıfa girdigimde Elifin yanına oturmuştu. Beni gördü selam bile vermedi. Onun mutlu olmasını istiyordum sesimi bile çıkarmıyordum. Elifle hala yakınız ve onun hala bu durumdan haberi yok. Acıyla yaşıyordum. Sadece bu. Şuan çok zaman geçti üzerinden. Bu sene okula başladıgım gibi ygs sınavlarına hazırlanıcam. Arada sırada aklıma geliyor böyle. Ona aşık değilim ama unutamıyorum. Lise 2de okuldan ayrıldı. O zamandan beri yüzünü bile görmedim. Zaman geçtikçe acım dindi. Aşk acısını dindiren şey ne alkol, ne sigara. Sadece zaman arkadaşlar. Sadece zaman. Şuan umrumda bile degil örnegin. Sadece çok güzel seven insanlar var. Onu hissedebiliyorsanız bırakmayın. Tavsiye bu yalnız. Veya bırakın dıbına koyayım. Sizden değerlisi yok.
