- 1 / 1 / 144 entry
- 16 başlık
- 1 trend
- 329.90 incipuan
islak tuvalet teligi önüncü nesil normal
-
0
23 yaşındayım ölmeyi düşünmeye başladım
@5 sağol panpa bilgisayarla aram iyi tek arkadaşım diyebiliriz -
-1
23 yaşındayım ölmeyi düşünmeye başladım
Iyi aksamlar degerli arkadaslar. Benim hikayem ve sorunum biraz uzun ama sizlere anlatmaya calisacagim
Ben 23 yasinda, yurtdisinda dogmus büyümüs bir gencim.
Dogustan beri bendensel engelliyim (bacaklardan)
15 - 16 yaslarimdan itibaren, ergenlik dönemininde getirdigi sebeplerden dolayi, saglik sorunumu takinti haline getirip, icime kapandim. Hayattan, insanlardan ve sosyalikten kopmaya basladim ve kötü günümde hic bir arkadasimda bana destek olmadi.
Anlayacaginiz, 8 yildir ne arkadasim, ne sosyal hayatim var. Hep tek tabanca, tek basimayim. Bu yalnizlik zamanla depresyona yol acti ve su anda hem yalnizlik hem depresyon yasiyorum.
Bu sekiz yilin neticesinde, tekrar sosyalesmeye ve yalnizligimi yenmeye calisyorum, ancak bunu yapamiyorum. Hep kaybetigim sekiz yilima uzuluyorum ve kendimi yiyip bitiriyorum, ömrünün en guzel yilarini bos gecirdin diye.
Sizce bütün bunlari yasadiktan sonra hayat halen yasanmaya degermi?
Sekiz yil yalniz ve arkadassiz yasamis biri olarak; artik sosyalesmem ve arkadas edinmem mümkünmü? Hayata bir turlu positif bakamiyorum
Bu olumsuz ve acikcasi intihara yakin bakis acimi nasil degistirebilirim?
Hayatla barismam icin yapabilecegim seyler varmi sizce ?
Bos hayatimdan, yalnizliktan ve arkadassizliktan gibildim, neler yapabilirim bu ölu hayatimi nasil degistirebilirim?
Bana yardimci olabilirmisiniz lütfen -
0
ygs günü yaptığım iyilik
@6 kardeş annesi yemeğe davet etti babasıda yurtdışında çalışıyormuş söz verdik babasının evde olduğu gün gidecez artık -
+44 -50
ygs günü yaptığım iyilik
"iyilik yap denize at" demişler ama atamadım. dayanamayıp anlatacağım. kardeşim maltepe'de orhangazi ilköğretim okulu'nda sınava giriyor. saat 9:20'de okula geldik sohbet ediyoruz.
"hayatın bu sınava bağlı değil, rahat ol" geyikleri dönerken anons yapıldı, öğrencilerin sınıflara girmesi gerektiği söylendi.
öptüm, gaz verip yolladım. elimde kahve ile girişin karşısına oturdum, velileri bahçeden şutlayacakları saati bekliyorum.
aksiyon burada başlıyor...
feryat figan bir kız binadan fırladı 'anneeee' diyerek haykırmaya başladı. koşarken bir taraftan da 'orhangazi değil osmangazi' demez mi?
saate baktım 09:44, kız okulun önünde hüngür hüngür ağlıyor, annesi de ağlamaya başlamaz mı?
yemin ediyorum bana bir haller oldu. bir an her şeyi unuttum, bildiğin hayatımın amacıymış gibi yerimden fırladım.
50 metre koşup kızın elinden giriş belgesini aldım, adresi haritada bulup beklemelerini söyledim.
araba 300 metre mesafede, ben günde 2 paket sigara içiyorum ve hayatımın deparını atıyorum.
arabanın ilk sahibi sakarya il emniyet müdürü, 2. sahibine satarken çakarları sökmüşler ama siren duruyor.
dörtlüleri yaktım, sireni çalıştırdım saniyeler içinde okulun önündeyim.
kız ve annesi arabaya atladı, 7 km yol ve 10 dakikadan biraz fazla zaman var.
7 milyar insanın önünde konuşma yapsam dudağım titremez ama adrenalin varille salgılanıyor.
ve evet, 09.58.
okula bir girişim var, padişah saraya böyle girmemiştir.
kız sarılıp öyle öptü ki, master card reklamı aklıma geldi.
"paranın satın alamayacağı şeyler vardır, gerisi boş"
umarım başarırsın canım, iyi şanslar... - daha çok