sorularınızı alayım

connected2.me/sarperfaruk

varmı ilgilenen

http://www.milliyetemlak....istiklal-mah-umraniye-2-1 -

ilanın sonunu bi oku hacı ayrıntılı şekilde yazıyor

genşler. abim evini 320 bin tl ye satıyor. pazarlıkla flaan 310 a bıraksa. 5 sen alsan senin sayende de bi 5 ben alsam. 300 ona kalacak. emlakçılara yedirmeden biz yiyelim şu parayı. maksat aracı olup alıcı bulmak. ahanda ilan;

http://www.milliyetemlak....istiklal-mah-umraniye-2-1 -

http://www.imgim.com/fgfggfggfgf.png

link veremiyorum la bi haller olmuş ilana. ilan no yu vereyim 8282275

ilgilenen pm gelsin panpalar. sıkışık olmasam satmazdım

http://www.milliyetemlak....anOnizle?advertid=8282275

ama burada çelişkili ve şehvetli,
kelimelerin yazdığını varsayarsan
parlar kafanda birden
anonim ama kaliteli şiir havası.
"raks" gibi kelimeler serpiştir
takılma kafiye yapacağım diye
inlerine girdiysen baş harflerine baksana.

üzülcek bişi yok panpa:d

fon müziği; https://www.youtube.com/w..._id=annotation_2660380233

adam aynı yerde çalıştığı bir kızdan hoşlanıyordu. kız güzeldi. alımlıydı. en önemlisi gözleri aşırı derecede güzeldi. fotokopi çekerken karşılaştıklarında bir " merhaba" dan ibaretti ilişkileri. çünkü kurumsal firmaydı. firma ciddiydi. içindekilerde öyle olmalıydı. yalnız adam bir şeyi fark etti. gece olunca, kafasını yastığa koyunca, o gözler geliyordu aklına. bu böyle sürdü. belki istemeden belki isteyerek. önce elini soktu o çamura. sonra kolunu. sonra tamamen girdi o çamurun içine. yalnız ıskaladığı bir şey vardı. çamur değil bataklıktı o. derin bir bataklık. bunu geç fark etti. artık tutulmuştu kıza. düşünmeden edemiyordu. sonra bir gün kıza açılmaya karar verdi. ama bunu mesaj yoluyla yapmak istedi. yüzüne söylecek cesareti bulamadı. biliyordu kızlar cesur, kendine güvenen erkekleri severdi. öyle denmişti. yani vakti zamanında. buna rağmen adam mesajı tercih etti. sonra yazdı uzun bir yazı. anlattı derdini. bi çare istedi. yoksa da canın sağolsun dedi. mesajını bitirdikten sonra yollama kısmına geldi. adamın aklına eğer reddedilirse şirkette köşe kapmaca oynamak geldi. vazgeçti. mesajı silmek için backspace tuşuna bastığında aynı anda kızda bilgisayarındaki backspace tuşuna bastı. ikisi de siliyordu yazdıklarını. kimseye mesaj gitmedi. yalnız bi bildirim geldi. adamın ilkokul öğretmenin oyun isteğiydi.

sol elime indirdim kasığımın üstüne koydum bakayım yine gelcek mi diye. elimi hissetti bu. yine yasladı kendini bana. ben bu sefer elimi düz çevirdim. o şekilde yaslıyor. bu sefer avuçlamaya başladım. sol züt lobunu tüm elimin içiyle avuçluyorum sıkıyorum bırakıyorum. hamur gibi zütüyle oynadım resmen

20-25 dk geçince zütünü iyice oturttu şeyime yaslıyor da yaslıyor. ben ittiriyorum. offff. kolum karının kafasının yanından demiri tutuyor. karı çevirdi kafasını dudağını koluma değdiriyor. diğer elimde koltuğun tutma yerinde. karının eli de orada baş parmağıyla elimi okşadı 3- 4 saniye. ben iyice gaza geldim

huylandı hemen. neyse biraz vakit geçti karı tekrar yerine geldi. ben ufaktan değdiriyorum. 3-4 dk da böyle gidince kadın kendisini geriye verdi. tam gibime oturttu kendini. lan dedim noluyo. ben geri gitmedim bu sefer. otobüsün de trafikte durup kalkmalarıyla başladım itelemeye. ama beyler yok böyle bi zevk. 10-15 dk geçti karı kendisini bana bir yaslıyor bir yaslıyor var ya gibim demir gibi oldu. o yasladıkça ben ittiriyiorum o yasladıkça ben ittiriyorum

kalabalık olduğundan hafiften önümdeki kadına değdim. kadın şöyle sağına baktı bi adım önüne gitti. ben tribe girdim çektim kendimi geri

orda mısınız lan ses verin

otobüse bindim önlerdeyim arkalara gitmek imkansız. bir kaç kişide binince hafiften ileri gittim kaldım orda. arkamda kız sağımda kız önümde de 40 yaşlarında kapalı bi kadın vardı

bugün mecidiyeköyden otobüse bindim. hangi otobüs olduğunu söylemicem. iş çıkışı olduğundan otobüs tıklım tıklımdı.

2 kişi gelse yeter. anlatacaklarım %100 gerçektir. ufacık bir eklenti yapmayacağım.

rezerved

üsküdar'dan ümraniye'ye gitmek için yarım saattir beklediğim otobüs sonunda gelmiş ama tıka basa olduğu için orta kapıdan kendimi içeri itelettirmiştim. bi yere tutunmadan cüzdanı açıp akbili almak zor olmadı. "şunu yollar mısınız?" diye akbili uzattım. benle birlikte binen amca "yollama evladım yollama geri gelmez!" dedi. "niye geri gelmesin? gelir" diye verdim akbili. "iyi yolla bakalım" dedi amca. işte o anda ya akbil geri gelmezse diye düşünmeye başladım. amcayla ben "insanoğlu" üzerine bahse girmiştik adeta. geçen her saniye girmiş olduğum kumarın büyüklüğünü düşündüm. yanımızdaki yolcularda muhabbetimizi duymuş sonucu bekliyorlardı. işte o an hadi be olm geri yollayın şu akbili diye dua ettim insanlığa. şu güvenimi boşa çıkarmayın. insanlığın ölmediğini gösterin şu moruğa diye söyleniyorum içimden. ya akbil gelmeyecek ve ben salak konumuna düşecektim ya da akbil gelecek amcamız kendi utancıyla baş başa kalacaktı. akbilin basılma sesini duydum. gözlerim akbili arıyor koridorda. ama herhangi bir hareketlilik yok. insan kalabalığından kafamı sağa sola yatırarak gelen akbili görmek istiyorum ama nafile. bu arada amca ineceği durağa yaklaşmıştı düğmeye bastı. yavaşça kafasını çevirdi bana. göz göze geldik. kafamı hemen uzaklara çevirdim dışarı izlemeye koyuldum. içimden şoförden başlayarak yolcuların dıbına koymaya başladım. ama yok bu kadar çabuk pes edemezdim. "bi akbil vardı" diye seslenmek istedim tam kafamı koridora çevirdim nefesimi aldım, bağıramadım. amca durağına gelmişti. otobüs yavaşlamıştı. hiç bana bakmıyordu. başı dikti, haklı gururunu yaşıyordu. o esnada az önce ben dışarı dalmışken beni geçip arkalara giden akbilim bi abinin eliyle sağ omzum üzerinden bana uzatıldı ve "senindi heralde" dedi. başımı çevirdim abiyle göz göze geldik. gözlerim doldu. akbilimi aldım. işte şimdi intikam sırası bendeydi. kafamı çevirip amcaya baktım. hemen gözlerini uzaklara çevirdi. dışarıya kitlendi. arkamdaki abiye dönüp "bu akbil benim değil hepimizin! hepimizin ulan! diye bağırdım. otobüstekiler anlam veremedikleri halimi kaygıyla izlerken akbili havaya kaldırıp "tek biiiiiiiiiiiiirr allahuekber" nidalarıyla otobüsü inletiyordum. durağına gelen amca kapının daha pıs ederek açılmasını beklemeyeden iki eliyle kapıyı açmaya çalışır gibi tutunuyordu. kapı açıldı. amca indi. ben yolculuğuma devam ettim. ineceğim durağa geldiğimde bana akbili veren abiye sarıldım. o da duygulandı tabi. hepinizi seviyorum diyerek indim otobüsten. yolda yürürken yanımdan geçip giden otobüse baktığımda kimisi mendilini kimisi şalını bana sallıyordu ve bütün otobüs ağlıyordu. kaptan iki kere kornaya basma suretiyle bana selam verdi. mutluydum. eve gidip yattım.

sağol panpam

üsküdar'dan ümraniye'ye gitmek için yarım saattir beklediğim otobüs sonunda gelmiş ama tıka basa olduğu için orta kapıdan kendimi içeri itelettirmiştim. bi yere tutunmadan cüzdanı açıp akbili almak zor olmadı. "şunu yollar mısınız?" diye akbili uzattım. benle birlikte binen amca "yollama evladım yollama geri gelmez!" dedi. "niye geri gelmesin? gelir" diye verdim akbili. "iyi yolla bakalım" dedi amca. işte o anda ya akbil geri gelmezse diye düşünmeye başladım. amcayla ben "insanoğlu" üzerine bahse girmiştik adeta. geçen her saniye girmiş olduğum kumarın büyüklüğünü düşündüm. yanımızdaki yolcularda muhabbetimizi duymuş sonucu bekliyorlardı. işte o an hadi be olm geri yollayın şu akbili diye dua ettim insanlığa. şu güvenimi boşa çıkarmayın. insanlığın ölmediğini gösterin şu moruğa diye söyleniyorum içimden. ya akbil gelmeyecek ve ben salak konumuna düşecektim ya da akbil gelecek amcamız kendi utancıyla baş başa kalacaktı. akbilin basılma sesini duydum. gözlerim akbili arıyor koridorda. ama herhangi bir hareketlilik yok. insan kalabalığından kafamı sağa sola yatırarak gelen akbili görmek istiyorum ama nafile. bu arada amca ineceği durağa yaklaşmıştı düğmeye bastı. yavaşça kafasını çevirdi bana. göz göze geldik. kafamı hemen uzaklara çevirdim dışarı izlemeye koyuldum. içimden şoförden başlayarak yolcuların dıbına koymaya başladım. ama yok bu kadar çabuk pes edemezdim. "bi akbil vardı" diye seslenmek istedim tam kafamı koridora çevirdim nefesimi aldım, bağıramadım. amca durağına gelmişti. otobüs yavaşlamıştı. hiç bana bakmıyordu. başı dikti, haklı gururunu yaşıyordu. o esnada az önce ben dışarı dalmışken beni geçip arkalara giden akbilim bi abinin eliyle sağ omzum üzerinden bana uzatıldı ve "senindi heralde" dedi. başımı çevirdim abiyle göz göze geldik. gözlerim doldu. akbilimi aldım. işte şimdi intikam sırası bendeydi. kafamı çevirip amcaya baktım. hemen gözlerini uzaklara çevirdi. dışarıya kitlendi. arkamdaki abiye dönüp "bu akbil benim değil hepimizin! hepimizin ulan! diye bağırdım. otobüstekiler anlam veremedikleri halimi kaygıyla izlerken akbili havaya kaldırıp "tek biiiiiiiiiiiiirr allahuekber" nidalarıyla otobüsü inletiyordum. durağına gelen amca kapının daha pıs ederek açılmasını beklemeyeden iki eliyle kapıyı açmaya çalışır gibi tutunuyordu. kapı açıldı. amca indi. ben yolculuğuma devam ettim. ineceğim durağa geldiğimde bana akbili veren abiye sarıldım. o da duygulandı tabi. hepinizi seviyorum diyerek indim otobüsten. yolda yürürken yanımdan geçip giden otobüse baktığımda kimisi mendilini kimisi şalını bana sallıyordu ve bütün otobüs ağlıyordu. kaptan iki kere kornaya basma suretiyle bana selam verdi. mutluydum. eve gidip yattım.

tanım; bazen elzemdir.

ne yaptıysam olmadı beyler bu sorunla karşılaşıp çözen var mı yardım

https://www.youtube.com/watch?v=TfNMzp3YxTI

@2 noldu lan