tüm islam dünyası toplanıp seni gibsin yarram. güneyden gelenlere gibtir kendini oroossssppuuuu.

yerim seni *

dünden beri uğraşıyorum

vay dıbını gibeyim

~

--spoiler--

(bkz: ybxf)

--spoiler--

~

bin defa yazılan şeyi binbirinci defa yazmaktan ne zevk alıyon yarram

ne amaçla alıyon panpa? ona göre öneri vereyim

boş yapmayın burada kim neyi takip ederse onu görür, down sendromlularda var tumblrda takilan, steve jobslarda

vpn olur, devlet yurdunda misin

kodlari surdurmeyi bana acikla bende karşılığında ananı gibmeyeyim

seni anani bi giberim supernatural olur sana supermaturel

gözlerim çapak dolu, buğulu camdan dünyaya bakıyorum, bu bayılmalardan nefret ediyorum.

başım, şu gibtiğimin kafası bir gün olsun sızlamaz mı? bu ses de ne böyle, aah o tekrar sokakta, işin komik yanı onlardan binlerce var. ama hayır, boş sokakların sebebi değil, sonucu olarak çıktılar. artık kimse dışarı çıkmıyor. hayır yanlış anlamayın, istemediklerinden değil, korkuyorlar.

babam küçüklüğünde hiç böyle bir durumda olacağını düşünmemişti şehrimizin. derdi ki "bir gün teknoloji insanoğlunu geçecek." inanmazdık pek, yapay zeka tahminleri yapılırmış, internet üzerinden süper bilinç oluşacakmış falan. zaman ne kadar da hızlı geçiyor...

evet değil, olamadı da zaten, keşke olsaydı. nerede olduğumu bilmiyorum, baş ağrım beni öldürüyor ve ben artık yaşamak istemiyorum. (yatağa usulca uzanıp hastalıklı vücudunu dinlendirir.)

(1 saat sonra)

neden yaşarız biliyor musun? ahah hayır, felsefe yapmayacağım merak etme. evet nerede kaldık, heh neden yaşarız. ne daha iyi bir hayat ne de sevdiklerimizi mutlu etmek... yaşarız çünkü biz birer hayvanız, bunu bilmek egomuzun işine gelmiyor ve içgüdülerimiz ölmemize izin vermiyor. zevklerimize karşı olan düşkünlüğümüz bu duruma getirdi bizi.

artık her şey daha bi farklı, bir an gelişti, anlam veremeden oldu işte.

aynı karanlık güne uyanıyoruz, hatta daha da kötü uyanamıyoruz, insanlar istediği her şeye sahip artık, sahip olduğunu sanıyor, ah eskiden öyle miydi? bu pis kokular yoktu sokaklarda, yeşil renk vardı. çiçek derlermiş onlara. devletler varmış, birbirlerine karşı üç beş gösteriş numaları yaparmış, nükleer bombalarla göz korkutmacalar, gelişen silah teknolojileri ve aralarındaki güçlenme yarışları, ne de tatlı. telefon vardı, varmış o zamanlar, bilgisayar denilen devasa aletler, görmeyi çok isterdim, babam çok bahsederdi bunlardan. doğru ya benim bir ailem vardı, ne ara unuttun? aynaya bakınca tanıyamıyorsun bile kendini, ayna mı, babamdan kalan tek şey. ayna nedir bilmez buradakiler, kameralar var aynalardan iyi gösteren, onlara bakarlar.

ah şu baş ağrısı, gibtiğimin bi ilacı da evde yok. sahi eve en son ne zaman bi şey girdi, en son ne zaman dışarı çıktın?

nefes darlığım yine başladı, ah lanet olsun, lanet lanet lanet olsun. derin nefes, derin nefes al. (ve gözleri kapanır zavallı çocuğun, oturduğu yatağın üstünde bayılır.)

ve herkes en sevdiği oyuncağını söylüyor,

başlıyorum...

action man figürlerim vardı mc donadls çocuk menüsünden onlara bayılırdım ben aq

hz boncuk un lafıdır.

nasıl bir duygu tatmak istiyorum beyler, @2 @3 olm az gibin lan bir şey yapın bir şey diyin de bu sözlüğe bir daha girecek yüzüm kalmasın. gibin beni lütfen.

upupupupppupupupuppp

upuppuppupiupup

upupuppupuppp

facebook ve google gibi dünya devleri bizim verilerimizi depolayıp bize özel reklamlar sunarak dünya genelinde yaptığı etkiyi iyi anlamak gerek. şimdi hayatımızın büyük çoğunluğu bu sitelerde geçiyor ve bu elemanlar bizim her türlü bilgimizi istedikleri şekilde alabiliyorlar. ve işe bak kullandığımız her şey ücretsiz.

1 milyar üyeyi geçen facebooku ücretsiz kullanıyoruz ama düşünmüyoruz ki bu nasıl ücretsiz. nasıl oluyor da bu kadar üyeye kesintisiz hizmet sağlamak için gerekli veri depoları, serverlar ve bunların bakımı bile günlük milyonlarca doları bulabiliyorken bunların üstüne çalışanlar, şirket binaları gibi gibi aklıma gelmeyen daha bir çok giderlerin olmasına rağmen dünyanın en zengin şirketi olabiliyorlar. evet, facebook gelirlerinin büyük çoğunluğunu reklamlardan karşılıyor.

düşünmek lazım, facebooka gelen bu reklam gelirleri kimlerden geliyor. ürünü olan, bir şeyler satmak isteyen mağazalardan. peki bu mağazaların bu reklamı verebilmesi için neye ihtiyacı var? tabii paraya. e demek bu mağazaların ya çok müşterisi zaten var iyi gelir elde ediyor, ya da başındaki adam başka bir işten para kazanıyor ki iki durumda da durum değişmiyor. reklamları gören potansiyel müşteriler (yani biz) çoğu zaman onları görmezden geldiğimizi düşünüyoruz, ama o reklamlara hiç tıklamasak bile onlar bilinçaltımıza giriyor. zaten topladıkları verilerle sizin almak istediğiniz şeyleri size spesifik olarak gösteriyorlar, bir de üstüne yok en ucuzu bizde gibi şeylerle biz tıklamasak bile yarın bir gün ürün alacağınız zaman o site geliyor aklımıza. şimdi reklamlarda gördüğümüz mağazalar işe yaramasaydı kendileri de reklam vermezdi zaten.

biz onlardan alınca durum ne oldu? reklam vermeye parası olmayan yeni mağazalar, inovatif ürünleri olan mağazalara, yeni girişimcilere gelen talep azaldı, çünkü reklamdan gördüğü mağazadan adam çoktan alacağını aldı. belki oradan almayıp yolda geçerken seni görseydi senden alırdı ama artık çok geç. bu durumda ne oldu? zenginler yukarı çıktı, fakirin üstüne basa basa. aradaki uçurum daha da arttı.

bu neden mi kötü? yeni girişimciler iş yapmaya korkar hale geldi. piyasa tekelleşti, daha da fazlasını isteyen büyük mağazalar daha fazla para verdi, daha da fazla reklam, daha fazla müşteri. bir yerden sonra baktı ki e zaten herkes benim ürünleri aldı, bana yeni ürünler lazım ama kafaları yeni şeyler üretmeye yetmiyor da. sermayesi yetersiz ama inovatif projeleri olan insanların projeleriyle ilgilenmeye onlara yeterli sermaye hazırlamaya başladılar. kendi çatıları altında onlara da bir miktar kazandırarak kendi servetlerine servet kattılar.

biz de bu ürünleri almak için daha çok çalışıp daha çok yorulacağız (kapitalizm please). hep daha çok maaşlı işler arayıp, mutlu olabileceğimiz işleri yapma fırsatımız varken bunu kendi ellerimizle kendimizden söküp almış olacağız. hep daha fazlası için. kendi mutluluğumuzu kendi ellerimizle almış olacağız. sürekli üstümüzde evliysek karıma nasıl bakarım, ne gibi şeyler alıp onları mutlu ederim, peki ya çocuk olursa onun ihtiyaçlarını nasıl karşılarım gibi dertler içerisinde boğulmuş olacağız.

peki her şey iyi hoş, bu nasıl önlenir? bu yazıyı okumayarak başlanabilir çünkü siz facebooka girdiğiniz an her şey başlamış oluyor zaten. sizin burada takılmanız dünyanın öbür ucunda bir işletmenin batmasına sebep oluyor. bir girişimin yok olmasına, bir projenin yeterli sermaye alamamasına, piyasadaki rekabetin artmamasına, fiyatların düşmemesine, sektörün tekelleşmesine. internetin %100 özgür olduğu, izlenmenin olmadığı, farkındalıkların olduğu, sınıf farkının hatta sınıf diye bir saçmalığın olmadığı bir dünya pek uzak değil. hayal edebiliyorsak yapabiliriz de, tek yapmamız gereken "tek benim böyle düşünmem neyi değiştirecek" kafasından kurtulmak.

internet kimsenin malı değildir olamaz da.

facebook yazım beyler, tamamen bana ait.

hiç öyle uzun uzun şeyler yazıp edebiyat yapmayacağım. bu 4. ve son inci hesabım 3 yıldır çok güzel şeyler kattı bu ortam ama artık bırakmak zorundayım. hoşçakalın boşçakalın

özlediniz di mi yalancı gavatlar

bi yarram da bi sey yazmadı ya

bi yaşadıkların kalıyor. ne dost, ne arkadaş ne sevdiğin, ne sevildiğin. o deneyimler, duygular kalıyor içinde ve seni kemirmeye başlıyor. zamanla acı eşiğin yükseliyor ve katlanabilir hale geliyor hepsi bu.