panpalarım gelicem şehir dışına çıktım.2-3 gün sonra devam edicem.

+neden ağladın? korktuğun için mi?
-evet...
+nesi var onur'un?çok garip davrandı bu akşam. neden kesti kolunu? hala miray'a mı üzülüyor?
-sen miray'ı nerden biliyorsun?
+neden bilmeyeyim?bir kaç kez aynı ortamda bulunmuştum. allah rahmet eylesin.
-ne zaman bulunmuştun?

sorguya çeker gibi sorular sormamdan rahatsız olmuş olacak ki cevap vermeden bir kapak hazırlayıp aldı. sessizce cevap vermesini bekledim.

+ne önemi var? neden bu kadar ilgilisin? çok mu yakındın mirayla?

haykırmak istedim.o benim her şeyimdi demek istedim. adını ağzına aldığın kişi benim yaşama sebebim demek istedim. kafamdan bin bir farklı düşünce geçti saniyeler içerisinde...

-yakın bir arkadaşımdı.

diyebildim sadece...

ertan'ın gelmesiyle rahatlamıştım. onurla şu anlarda yalnız olmak korkutucuydu. ertan soğukkanlı bir şekilde "bekle burada. geliyorum hemen" diyerek giyinmek için üst kata yöneldi. onur'u aldığı gibi arabaya atlayarak hastaneye zütürdü. ikisi gittiklerinde nalan meraklı gözlerle aşağıya geldi. yerde duran kanı gördüğünde "ne oldu burada?" diye sordu. onur'un kolunu kestiğini söyledim. yüzüme bakakaldı.o da oturdu koltuğa. telefonla ertan'ı aradı onur'un nasıl olduğunu öğrenmek için. benim aklıma aramak gelmemişti. gördüğüm manzaranın şokundaydım hala...

+ben 1-2 kapak alacağım. ister misin? diye sordu hoşlanmadığım nalan. sanki hiçbir şey olmamış gibi... bu kadar normal karşılaması rahatsız ediciydi.
-olur.

o anda ihtiyacım vardı. kafamın iyi olması her şeyi daha kolay kılıyordu.

-napıyorsun onur? bırak o bıçağı elinden. kendinde değilsin. lütfen onur.
• kendimdeyim ben merak etme.

gözümün önünde sıyırdığı koluna derin bir kegib attı... her şey ani bir şekilde gelişmişti. engel olamadım... akarken kanı salonun zeminine, gülümsüyordu onur.
korkuyordum yapabileceklerinden.o böyle birisi değildi. bunlar ona göre şeyler değildi...
kolundan çok kan akıyordu ama onun umrunda değildi. sağa sola koşturarak kanı bastıracak bir şey arıyordum. telaşlıydım.o kadar fazla kan akıyordu ki!
bulduğum tişörtü bastırdım koluna.

-hastaneye gidelim onur. çok derin bu!diktirmemiz lazım!
• kan kaybından ölecek değilim. sakin ol merve. gibtirtme belanı otur şuraya!

sesi öyle yüksek çıkmıştı ki... bana zarar verebileceğinden korkup koltuğa çöktüm.
onur'un sesini duyan ertan koşar adımlarla salona geldi.

http://www.youtube.com/watch?v=siHLBWCCJZg

-nasıl anlayamadık bunu onur! nasıl göremedik gerçeği!
• bilemezdik merve. bilemezdik!
-neden gizledi miray ya neden!o herife neden katlandı! neden kimseye bir şey söylemedi! neden onur ya neden... neden vazgeçti hayatından! yaşayamam onur ben yaşayamam.bu gerçekle yaşayamam!
• anasını avradını gibeyim merve. dıbına koyayım!ne yapacağız?o adamın hayatını gibmeliyiz.o huur çocuğunun yaptığı yanına kâr kalmamalı.ne yapacağız merve ne?
-hiçbir şey yapamam ben onur. gücüm yok! olamaz... gerçek değil bu.gerçek olamaz. onur ne olur... onur!

gözyaşlarımla yıkanıyordu bedenim. hıçkırıklarım yankılanıyordu salonda.o ev hayatımın en acı anlarına tanıklık ediyordu.

ne yapar ki insan?
o yaşta ne yapabilir ki?

onur ağlamayı kesip bir kapak daha hazırlıyordu kendine. kaldıramıyordu o da benim gibi bu ağır yükü. nasıl kaldırsın!
çekti dumanı ciğerlerine.bir kapak daha. sonra bir kapak daha...
öldürmek istiyordu acısını. hissetmemek istiyordu. tamamen hissizleşmek.

-zamanı geri alalım ne olur! öğrenmemiş olalım bunu. yapamayız onur yapamayız. kaldıramayız.o kadar ağır ki.

yerinden kalktı çantamı açtı. bıçak tamamen aklımdan uçup gitmişti...

onur da katılmıştı benim ağlamalarıma... canları hiç yanmadığı kadar yanan iki gençtik onurla o zamanlar. öğrendikleri bir şeyle ne yapacaklarını bilmeyen,her şeyden nefret eden iki genç... belki de iki suç ortağıydık. nasıl kaldırabilirdik böyle bir şeyi?
miray'ı kaybetmek yeterince ağırken bir de bunun nedeninin böyle aşağılık, iğrenç bir şey olduğunu öğrenmek bünyede nasıl bir etki yaratabilirdi?

benim sevgilim ya benim sevgilim!
bu hayattaki en büyük sevabım.her şeyim!
kalbimin, bedenimin,her şeyimin sahibi miray. meleğim benim... nasıl gezindi o iğrenç eller o minik bedeninde? nasıl dokundu o canavar senin süt kokan tenine...
bir baba bunu nasıl yapabilir evladına ya nasıl? böyle huur çocukluğu olamaz.

o adam öldürülmeli. yaşamamalı!

1 saat sonra ertan ve nalan kafayı yaptıktan sonra çekildiler odalarına. onurla ben kalmıştık şimdi koskoca salonda.

-bir tane daha istiyorum.

onur hiç itiraz etmeden bir kapak daha yaptı...

• bunu da al konuşalım.

yarısından sonrasını alamadım kapağın. oldukça öksürtmüştü."yeter" dedim. yeter!

• miray rahat etmeli mezarında.

duyduğumda bu cümleyi, saatlerdir ruhsuz bir şekilde anlamsız hareketler yapan ben salıverdim kendimi... ağlamak ki ne ağlamak!
kendimi bu kadar çok tutmam şaşırtıcıydı. artık ağlama zamanıydı...

-ben de deneyebilir miyim?

diye sordum pet şişesinden su içen onur'a... "tabii" diyerek yanıtladı. yere oturdum.

-az koy.

kendime şaşırıyordum. miray geldi aklıma... o da içmişti bu taku bir zamanlar. çok kızmıştım... şimdiyse pislik içindeki bir evde, kova denilen düzeneğin önünde, onur'un çakmağıyla yavaş yavaş yanan kapağın üzerindeydi gözüm.ve birazdan dolacaktı ciğerlerime zehir."al" dedi onur garipsediğim bir yüz ifadesiyle.

bastırdım şişeyi suya doğru ve çektim zehri içime...

-bir tane daha istiyorum.

onur'un yüzünde yine o garip gülümseme... bir kapak daha.
içime dolup taşan duman beni uyuşturmaya yetmişti. kalktım yerimden ve oturdum yine koltuğa.
anlamsızca bakıyordum etrafa ve nefret ediyordum kendimden. aslında her şeyden...

@wannadas panpacım o sorular o zamanın sorularıydı.o kadar fazla cevap aldım ki inanamazsın (: artık ihtiyacım yok hiçbirine... panpalarım sağolsun (:

@5286 bundan sonra her gece yazmaya çalışıcam panpa.1-2 günlük aksaklıklar olabilir.

@5284 bunu zaman göstericek (:

@arczero sanırım uzun bir süre gitmeyeceğim. artık bu laptopun başına oturup yazmaya yetecek kadar gücüm var...
@wannadas umarım sana bir şeyler katabilirim benim hikayem.

@5279 sen önce bi hikayeyi oku ondan sonra karar ver...

elimdeki partlar bu kadar... yarına kadar yazmak istemiyorum. soru sormak isteyen varsa elimden geldiğince yanıtlarım.14 şubat sevgililer gününün dıbına koyayım bu arada.

@5274 panpa güldürdün (: neden güldüğümü hiç sorma. mail atıp içini dökmek istersen dinlerim.

@5272 anlatacağım panpacım... hepsini bir bir anlatacağım.

o gün onurla o evde yaşadıklarımdan sonra bu geldiğim yer, yaptığım hareketler, düşünebildiğim şeyler mantıksızdı. aptallaştırmıştı beni onurdan duyduğum cümleler. belki de onurun evinden hiç çıkmamalıydım.
o gün ben,ne yaptığını bilmeyen ben, kafamda yüz bin tane cinayet senaryosu tasarladım!

her seferinde büyük bir zevkle öldürdüm o bini.her seferinde gülümsedim kan içinde yatan bedenine... öyle hastalıklı düşünceler dolaştı ki beynimin kıvrımlarında anlatamam!

isyan, acı,keder hepsi bir anda geldi. şoka girmek bile denemezdi. onur'dan öğrendiğimde bu gerçeği hayat için artık çok geçti...

tuvaletin yerini sordum. soğuk bir ses tonuyla "ben zütürürüm seni" dedi nalan.onu takip ettim... kapıyı kapatıp, klozete oturdum.
kabus olmalı diyordum. kabus.tam anlamıyla bir kabus. uyanmalıyım artık!
ben neredeyim?ne yapıyorum? saçmalık!
sarhoş olmalıyım. belki de intihar etmeliyim. bilmiyorum.bugün öğrendiklerim hayatıma mal olabilir!
ne yapacağım bu gerçekle?
düşünme merve düşünme.git içeriye ve sadece otur.ya da iç!
çıktım tuvaletten. içeriye geldiğimde hayatımda ilk defa kova yapan insan görmüştüm. şaşkındım.böyle bir icat anca türklerin aklına gelirdi zaten!
zehirle doluyordu ciğerleri... bense sadece olan biteni izleyip sessizce oturuyordum...

ertan ve nalan adlarını taşıyan, paçalarından ciks akan uyumsuz bir çift görüyordum karşımda. onların benden rahatsız olduğu gibi ben de onlardan rahatsız olmuştum.bir fırsatını bulup onur'a burada ne aradığımızı sormalıydım. ertan kola şişesini anlam veremediğim bir şekilde bıçakla keserken onur'u kolundan tutup kaldırdım. biraz uzaklaştıktan sonra 'bu gece neden senin yanında olduğumu hatırlıyorsun değil mi?' diye sordum.'yalnız kaldığımızda konuşacağız. bırak şimdi kafayı yapayım merve.' diye yanıtladı. arkasına bakmadan gitti. geçip yerime oturdum...

onur arka cebinden çıkardığı otu ayıklamaya başladı.

nalan'ın gözleri sürekli benim üzerimdeydi.

ben burada ne yapıyordum ki?

onur geldi ve beni aldı. yaklaşık 15 süren bir taksi yolculuğuyla eve vardık. onur'un kapıyı çalmasını bekliyordum fakat anahtarı vardı. yavaşça kapıyı açtı ve içeriye girdik. evin ışıkları yanıyordu, üst kattan müzik sesi geliyordu. onur salonu gösterdi 'sen otur ben şimdi geliyorum' diyerek üst kata çıkan merdivenlere doğru yöneldi.her yer içki şişeleriyle doluydu. tabiri yerindeyse adım atacak yer yoktu. yenilmemiş pizzalar, cips paketleri, boş sigara paketleri... dışarıdan küçük bir saray gibi görünen bu evin içi terk edilmiş bir harabeyi andırıyordu. junkielerin seveceği türden anlayacağınız. kısa bir süre sonra müzik sesi kesildi. merdivenlerden onurla birlikte bir kız ve bir erkek indi. sevgili oldukları her hallerinden belliydi. zoraki tanışma merasiminden sonra hepimiz oturduk. benden hoşlanmadıklarını sezmiştim. sevimsiz suratıyla onur gereksiz bir şekilde gergin olan ortamdaki sessizliği bozdu.

"kova nerede?"

saat epey geç oldu. onur'u uyandırdım. kendine gelene kadar başında bekledim. ağzımızı bıçak açmıyordu. uyuşturucuyla dindirdiği acısı yüreğini dağlıyordu. bunu gözlerinden okuyabiliyordum.ben yine hissizleşmiştim. hiçbir şey yok... tamamen bir boşluk. ruhum uçup gitmiş sanki.

"hadi gidelim bir şeyler yiyelim." cümlesiyle ayaklanıyoruz. gelecekte katil olması muhtemel iki genç olarak evden çıkıyoruz. yakınlardaki bir dürümcüde 4 dürüm söylüyoruz. üç ona bir bana. hayatımızın en acı ve en taktan gününde yemeğimizi afiyetle yiyoruz. arıyorum annemi onurla olduğumu ve sabaha karşı beni eve bırakacağını söylüyorum. plan yapacağız onurla çünkü... yemeği yedikten sonra onur beni cafeye bırakıyor.1 saat sonra geleceğini söylüyor.ot alacakmış biraz da içki... o geldikten sonra bir eve gideceğiz. kimin evi olduğunu söylemiyor. yarım saat önce çıktığımız eve bir daha giremeyeceğimi söylediğim için kızgın bana onur. önemi yok...

zaman su gibi akıp gidiyor ve ben hiçbir şey düşünmemek için kendimi tavla pullarıyla oyalıyorum. onur'un gelmesi için sabırsızlanıyorum...

ne yaparsınız bu durumda? polise mi gidersiniz? yoksa onurla benim gibi öldürme planları mı yaparsınız?ne gelir elinizden?eli silah tutan, pislik,karanlık bir herife neler çektirebilirsiniz? devlet bile bunu onun yanına kâr bırakırken iki genç ne yapabilir?
ne hissettiniz öğrendiğinizde? sizce ben öğrendiğimde ne hissettim? nasıl bir etki yapar bünyede böylesine acı verici bir gerçek? hangi uyuşturucu dindirir bu acıyı?
düşünün biraz...
kimi tam anlamıyla bilebiliriz ki?

okumaya devam etme dur da düşün biraz söylediklerimi...

nasıl anlatabilirim ki sizlere? anlayın işte. kendinizi benim yerime koyun.ve hissetmeye çalışın hislerimi. tüm kötülüklerin dıbına koyayım. yakın sigaralarınızı, doldurun kadehlerinizi. beni görmeye çalışın...

içim acıyor içim! nasıl kaldırır insan böyle bir şeyi?

baba tacizi...

bunun için vazgeçmişti miray hayallerimizden!
bunun için sonlandırmıştı yaşdıbını!
bunun için atmıyordu artık kalbi!
bunun için uzaktaydı artık bedeni!

karşıma geçse hiç düşünmeden keserdim o huur çocuğunun bileklerini. gerçek apaçık ortadaydı. aklıma bile gelmeyecek olan şeydi hakikat!
biricik sevgilim,her şeyim dayanamamıştı... kim bilir neler yaşadı?ve ben bilmedim hiçbirini. destek olmadım ona!o bu çirkin gerçekle yaşdıbını sürdürürken ruhum duymadı benim! elimden hiçbir şey gelmedi!

meleğim benim... huzur içinde yat.