Kapıyı hafifçe iteklediğimde kapının açık olduğunu fark ettim. içeriye doğru selam verip bekledim ama selamıma karşılık veren kimse olmadı. Biraz daha yüksek ses ile tekrar seslendim ama nafile. içeride biri görünmüyordu. Ayakkabılarımı çıkarıp içeri birkaç adım attıktan sonra girişten daha aydınlık olan ve muhtemelen oturma odası olduğunu düşündüğüm yere doğru ilerledim. Yerlerdeki halılar neredeyse parçalanmak üzereydi. Kapının arasından içeri baktığımda sobanın üzerinde dışı işten sim siyah olmuş bir kazan fokur fokur kaynıyordu.
içeriye daha fazla adım atmaya korkup sessizce geri geri adım atacakken birdenbire sobanın yanından fırlayan kedi ile çığlığı bastım. Hemen evden kendimi dışarı atıp uzaklaştım. Geriye dönüp baktığımda evin Tülünün ardına gizlenmiş birilerinin gözlerini bana dikmiş sessizce izlediklerini gördüm. Ardıma bile bakmadan hemen oradan uzaklaştım.
Evin içerisinde öyle bir kasvet vardı ki burada kesinlikle büyü ile uğraşan birilerinin olduğu belliydi. Korku ile bir daha ardıma bakmadan yürüdüm. Akşam eve geldiğimde annem ve kardeşlerim oturma odasına sofra bezi sermiş bir sepet cevizi kırıp kabuklarından çıkarıyorlardı. Ben çalışıyordum, anneme de babamdan emekli maaşı kalmıştı ama babamdan sağa sola kalan o kadar borç vardı ki geçinmemiz bir mucizeydi.
Kardeşlerim getirdiğim ekmeği cevizden sim siyah olmuş ellerine aldırış bile etmeden bölüp yediklerinde, içimde hissettiğim o acıyı tarif edemem ama yine de eve gelmiş olmam eve gelirken bir şeyler getirmiş olmam onları öylesine mutlu ediyordu ki, hep hayallerindeki şeyleri onlara alıp eve getirdiğimi hayal ediyordum bende… Benim kendime ait bir hayalim bile yoktu. Babamın ölümünden sonra da pgibolojim öylesine bozulmuştu ki, acaba yaşadığım olayları ben uyduruyor muyum diye düşünmeden edemiyordum. Zira gördüğüm yaşadığım olaylar sanki hayalmiş gibi gelip olan olayların üzerinden zaman geçtikten sonra artık korkularım tamamen yok oluyordu.