Bu fakirliğim ile o kadar altını orada bırakmanın delilik olduğunu düşünüp bir yandan da yine annemin sözünü hatırlayıp el süremiyordum. Avucumu açıp altınlara dokunmadan bir avuç su alıp içtim. Su o kadar lezzetliydi ki tuzlu olmasını beklerken sanki şekerli gibiydi. Kana kana sudan içtim. Altınlara dokunmadan başından kalktığımda sabah fark etmediğim bir şeyi fark ettim. Belli belirsiz, bir insan boyuna yakın delinmiş bir taş parçası vardı. Gündüz gözüyle göremediğim şeyi nasıl olurda gece fark etmiş olabilirdim. içeriye doğru baktığımda duvarların fosforlu olduğunu ve dışarıdan daha aydınlık olduğunu fark ettim.
Sudan içtikten sonra sanki bana bir cesaret gelmişti. içeride olmak dışarıda olmaktan daha cazip gelmişti. Başımı eğip yavaş yavaş içeriye girdim. Sanki hayal görüyor gibiydim.. Birkaç adım attıktan sonra yolun merdiven şeklinde aşağı indiğini fark ettim. Aldığım nefeste de zorlanır olmuştum ama geriye baktığımda ilerisi gibi aydınlık değil tamamen zifiri karanlık görünüyordu. Her ileri attığım adımın ardından geriye baktığımda bu duruma yine şahit olmuştum.
Aşağı inerken baktığım bakış açısı fosforlu tam tersi ise karanlıktı. Geri dönmektense cesaretimde varken aşağı inmeye başladım. Merdivenler sanki koca koca taşlar oyulup basamak yapılmış gibiydi. Ne kadar zaman geçti bilmiyorum ama bir ara yol genişledi ve oda oda bölümler oluşmaya başladı. içerisi labirent gibiydi ama gidip gelinen yol daha aşınmış olduğu için belli oluyordu. O şekilde yoluma devam ettikten sonra bir takım garip gülme ve homurdanma sesleri duymaya başladım.